Het oude bos-Rijk van de waterman

Dit is geen normaal bos. De bomen zijn honderde jaren oud en heel groot. Ongeveer 7 mensen op elkaar en als je met vier mensen om de boom heen gaat staan kun je net elkaars handen vast pakken. De bomen zijn speciaal voor sommige mensen. Mar de meeste mensen durven er neit te komen doordat er gezegd wordt dat het er spookt.

Regels:
Niet vechten
draken liever niet
rang geen
max 5 mensen(HEt is oud en veel mensen durven er neit te komen.)

Cara liep door het bos. Ze huilde haar ogen waren rood en een beetje gezwollen een teken dat ze al minstens uren had gehuild. Ze snikte zachtjes en vloog een stuk omhoog om in een boom te gaan zitten. Zo kon niemand haar zien maar horen was een ander verhaal. Ze snikte nog eens. Ze dacht aan waar het verkeerd was gegaan en hoe ze zo stom had kunnen zijn.

Cara liet zichzelf weer naar beneden zweven. Toen ze op de grond stond liep ze verder. Ze luisterde naar de geluiden van het bos en liep zo verder. Op een gegeven moment ging ze tegen een boom zitten en zong een slaapliedje wat haar moeder altijd zong. Ondertussen huilde ze gewoon door maar ze werd wel rustig van het liedje en ze viel in een droomloze slaap.

Cara schrok wakker. Ze hoorde iets in de bosjes. Snel vloog ze omhoog weer een boom in. Ze liep over een dikke tak en keek achter het bosje. Het was gewoon een konijn geweest. Ze pakte haar pijl en boog en richte op het beestje en haar pijl ging door de lucht. Mis dacht ze. Ze klom weer uit de boom en raapte haar pijl op. Er was niets wat haar nu opvrolijkte en nou miste ze ook nog een konijn iets wat haar anders niet gebeurde.

Blind van woede schopte ze tegen een boom. Ze stuurde een fikse windvlaag door het bos. Gelukkig waren de bomen heel stevig en vielen ze niet om. Anders was er nu geen oud bos meer over. Ze begon weer te snikken en viel als een zielig hoopje op de grond. Daar bleef ze een hele tijd liggen. Denkend over wat ze fout had gedaan.

Ze huilde. Naar ongeveer een uur stond ze op. Ze ging zich niet zo dom gedragen alleen voor een jongen die ze pas twee dagen kende. Hoe had ze ook zo dom kunnen zijn en hem geloven. Ze wist toch dat jongens nooit deden wat ze zeiden. Ze liet nog een traan en droogde hem snel af. Maar ze wist dat ze er nog niet vanaf was en dat ze er voorlopig nog wel over zou huilen en boos zou zijn op hem.

Ze liep al een tijdje door het bos toen ze erachter kwam dat ze de weg kwijt was. Het gebeurde haar bijna nooit maar nu was ze haarzelf niet. Ze liep gewoon door alsof er niets aan de hand was. Op een gegeven moment kwam ze bij een klein meertje. Ze ging zitten en zag dat Ghai haar was gevolgd want ze ging aan de anderekant van het meertje zitten.

Scott lachte uitbundig terwijl zijn jasje flapperde in de wind en Astelle hem stevig vasthield. Na een tijdje zei Astelle tegen Anila dat ze even wilde pauzeren. Anila knikte en keek even naar beneden voor een goede rustplek. die had ze al snel gevonden en rustig begon ze te dalen naar het kleine glinsterende vlekje wat een meertje voorstelde. Ze landde zachtjes op de grond naast het meertje en Astelle pakte Scott en liet zich van Anila afglijden. ze zette Scott neer die al meteen wegliep om van alles te onderzoeken. Astelle haalde uit de zadeltassen van Anila wat te eten terwijl Scott naar het water liep. hij ging op zijn hurken zitten en tuurde nieuwsgierig voorovergebogen het water in.

Cara zag het meisje landen. Het was een dertiender dat zag je zo. Snel liep Cara de bosrand weer in. Ze had geen zin in een gevecht en al helemaal niet wou ze dat iemand haar zo zag. Toch liep ze niet helemaal weg maar ze hield het meisje in de gaten. Ze bekeek haar gedachtes en besloot toen dat he eigenlijk niet zo intressant was. Ze sloot het buiten en snikte weer. Waarom kon ze nou niet stoppen met huilen ze maakte veel te veel lawaai zo.

Astelle was druk bezig met in de zadeltas zoeken dat ze niet eens merkte dat iemand haar gedachtes las. Anila lag al half ingedommeld met haar kop op haar poten. Scott stak zijn vingertje uit naar het wateroppervlak waardoor er rimpels in kwamen. gefascineerd keek hij ernaar en boog zich nog verder voorover. toen viel hij zonder veel geluid te maken voorover het water in. Astelle zat bijna met haar hele hoofd in de zadeltas, omdat ze de broodjes die ze nog zou moeten hebben niet kon vinden, en hoorde daardoor niet dat Scott in het water viel.

Cara zag het jongetje het water in tuimelen. Zonder af te wachten sprinten ze naar het water. Ondertussen schopte ze haar pumps uit en trok ze haar jasje uit. Ze dook het water in en zwom naar de plek waar het jongetje kopje onder was gegaan. Ze dook haar beneden en zwom naar het kleine jongetje toe. Ze pakte het vast en zwom weer omhoog. Ze zwom daarna met het kleine jongetje naar de kant en zette het jongetje erop. Daarna klom ze zelf uit het water.

Astelle trok haar hoofd uit de tas en vroeg zich nog eens af waar ze de broodjes nou kon hebben gelaten. toen wist ze het opeens en ze liep naar de andere kant van Anila om de 2e zadeltas open te doen en de broodjes te pakken. ze deed de tas weer dicht en merkte toen het meisje op wat bij Scott zat. ze keek even geschrokken van haar naar Scott en merkte al snel wat er gebeurt was. ze liep snel maar behoedzaam naar de twee toe met de broodjes nog in haar hand. Scott keek nog met grote ogen naar het meisje dat hem uit het water had gehaald toen Astelle hem optilde het meisje aan blijven kijkend. ze liep net zo snel en behoedzaam weer terug naar Anila terwijl ze de gedachten van het meisje in de gaten hield. ze haalde wat droge kleren uit de tas en een handdoek en trok Scott's natte kleren uit, droogde hem af en deed zijn droge kleren aan.

Cara keek het meisje na. 'Een bedankje zou wel mogen hoor.' riep ze naar het meisje. Ze was voor dat jochie het water in gedoken zonder ook maar rekening te houden met dat het meisje een dertiender was. Ze had zijn leven gered en ze zei gewoon niets en keek naar haar alsof het niet was gebeurt. Ze had wel door dat haar gedachtes in de gaten werd gehouden en dat betekende dus dat het meisje ook telekinese had.

Astelle negeerde de opmerking van het vreemde meisje en blies even wat lucht door Scott zijn haren zodat die wat droger werden. Scott grinnikte, omdat het kriebelde en wurmde zich toen los uit zijn moeders greep. hij keek even rond en liep toen vastberaden op het meisje af. hij bleef voor haar stilstaan en zei: ' ik Scott' hij draaide zich half om en wees naar Astelle. ' zij Astelle' hij keek omhoog in haar ogen en grijnsde. 'en jij?' vroeg hij nieuwsgierig. Astelle stond als versteend toe te kijken. ze wendde haar blik af en begon de broodjes maar klaar te maken.

'Ik ben Cara.' zei ze lachend. Het jongetje deed tenminste wel aardig tegen haar. 'Je bent schattig. Ga maar weer naar je mama' zei ze tegen hem. Ze had de gedachtes van Astelle in de gaten gehouden en doorgehad dat ze het niet leuk vond dat Scott naar haar toe was gekomen. Ze keek naar het meisje en toen weer naar de overkand waar Ghai ergens in de bosjes moest zitten.

Scott glimlachte breed toen hij Cara's naam hoorde. in plaats van terug te gaan naar Astelle bleef hij bij haar staan. hij keek haar onderzoekend aan en zei met een pruillipje toen hij de rode ogen van Cara had opgemerkt: 'jij verdrietig zijn?' Astelle was klaar met het eten en bleef nog heel even staan voordat ze naar de twee toe liep. 'hier Scottie' zei ze lief terwijl ze hem een broodje met kaas gaf. Scot pakte het gretig aan en nam er een grote hap van voordat hij weer naar Cara keek. Astelle ging zitten en reikte Cara een broodje aan. 'wil je ook?' zei ze zo vriendelijk als ze kon. ze keek haar even onderzoekend aan. ze was vast niet veel jonger dan haar. Astelle vroeg zich af wat zei had gedaan als ze Scottie niet had gehad. niet dat ze hem ooit kwijt zou willen.

Alleen de woorden van Scott lieten haar al weer huilen. Snel veegde ze haar tranen weer weg. 'Nee ik hoef niet.' zei ze tegen Astelle. Hoewel haar maag rammelde had ze geen honger. Ze keek naar de andere kant van het water waar Ghai nu te voorschijn was gekomen. Ze wou haar waarschuwen dat het meisje een dertiender was maar Cara liet haar weten dat het goed was.

Astelle trok haar schouders even op en stopte het broodje zelf in haar mond. ze zag de draak die waarschijnlijk van Cara was aan de overkant zitten maar schonk er niet veel aandacht aan. Scott trok een pruillipje toen hij de tranen zag. hij probeerde op Cara's schoot te klimmen tot Astelle hem oppakte en hem naar zich toe trok. hij probeerde zich nog uit de greep te wurmen, maar deze keer lukte het hem niet. dus ging hij maar bij zijn moeder op schoot zijn broodje zitten eten. Astelle schonk wat water in een beker en zette die naast haar neer. toen bleef ze even stil terwijl ze haar broodje at.

Cara was ergens blij dat Astelle Scott niet bij haar op schoot liet zitten maar ze vroeg zich af waarom eigenlijk niet. Waarschijnlijk vertrouwde ze haar niet, wat Cara ook goed kon begrijpen maar toch deed het haar een beetje pijn. 'Als je wilt dat ik weg ga dan ga ik wel.' zei Cara nog steeds een beetje snikkend.

Astelle gaf Scott wat te drinken voordat ze reageerde op Cara. "Nee hoor, je hoeft niet weg" Ze glimlachte en gaf scott een aai over zijn bolletje. De kleine peuter lurkte vrolijk aan zijn tuitbeker. Astelle glimalchte naar het vertederende jochie dat gefacineerd naar een vladderend vlindertje keek terwijl hij zat te drinken.

'Hoe oud is Scott?' vroeg ze nieuwschierig als altijd. Ze wist niet of Astelle het haar zou willen vertellen maar dat zag ze dan wel weer. ze was al sinds dat ze klein was dol op kleine kinderen dat kwam misschien wel doordat haar moeder altijd kleine kinderen hielp maar dat wist ze niet. Ze hielp haar moeder dan op haar beurt weer door de kleintjes in slaap te wiegen. Ze lachte lichtjes bij die herrinering.

' hij is nu drie, maar over 2 maandjes wordt hij alweer 4.' zei ze vertederend kijkend naar Scott die nu probeerde de vlinder te pakken te krijgen. ze vroeg zich af of Scott ook krachten zou krijgen. waarschijnlijk niet, zoveel mensjes met krachten waren er nou niet in vergelijking met alle mensen. ' waarom huilde je net?'

'Mijn vriendje heeft het uitgemaakt maar het is gewoon een eikel.' zei ze terwijl ze weer tranen over haar wangen liepen. Ze snapte het niet, ze was ontzettend boos op hem terwijl ze toch van hem hield. Ze had er gewoon nooit aan moeten beginnen. Snel veegde ze haar tranen weer weg.

Astelle keek Cara meelevend aan. ze had niet veel vriendjes gehad, want daar had ze nooit de tijd voor gehad, omdat ze voor Scott moest zorgen. maar ze kon zich wel een beetje voorstellen dat het een rotgevoel moest zijn. ze dacht niet dat het erger was dan de vele rotmomenten in haar leven. ' ach, er komt vast nog wel weer iemand anders.' zei ze voorzichtig.

'Het probleem is alleen dat ik niet iemand anders wil.' zei Cara snikkend. 'Het is een eikel maar wel een die mijn hart heeft.' voegde ze eraan toe. Het was niet moeilijk om het toe te geven maar het wordt wel moeilijk om zich er ooit weer over heen te zetten.