De hei -Leeuw

Sabel glimlachte "Telekinese en Vuur, hij weet dat Alexis de vijand is, en toch vinden ze elkaar leuk" ze rolde met haar ogen "Qua persoonlijkheid passen ze wel een beetje bij elkaar, maar een beetje" Ze deed niet echt haar best om te verbergen dat ze de combinatie van de vijand en haar GROTE broer vreemd vond. "Waarom zou ik het niet zeggen, gezien je gedachten, zover ik het kan lezen, ben je te vertrouwen."

Gale knikte. "Het liefste wil ik gewoon vrede, maar als dat niet lukt, heb ik afgesproken met iemand, ga ik me eerst verschuilen. En als het dan niet meer kan, dan pas geef ik me over." Hij schudde zijn hoofd. "En ik dacht dat Alexis niet echt iemand was voor de relaties, meer gewoon one-nights." Hij grinnikte even.

"Dat dacht ik ook van mijn broer, maar daar zit ik blijkbaar ook naast" ze zuchtte. "Maar jij hebt dus ook iemand, laat me raden, ze is van het dertiende, jullie houden Echt van elkaar, maar beide willen niet overlopen." ze keek Geel aan met een vrolijke glimlach.

"Waag het niet om dat door te vertellen." zei Gale rustig. "Maar je hebt gelijk." Hij zuchtte even en keek toen naar Sabbel. Hij haalde alles naar boven wat hij van Aria wist, maar hield de persoonlijke dingen bij zich. "Kijk maar even in mijn gedachten, die moet je nu wel goed zien." Hij ging zitten op een bankje dat langs het pad stond en keek uit over de hei.

"Natuurlijk niet, al kan mijn broer het wel lezen uit mijn herinnering, ik zal erbij 'noteren' dat het classifide is"Sabel concentreerde zich en keek mee in Gales hoofd "Het lezen van beelden is anders dan wat iemand denkt in woorden, de woorden kan je van meerdere mensen tegelijk lezen, de beelden in iemands hoofd niet, dat kan van maar een tegelijk."

"Kan je het dan niet wissen?" vroeg Gale verbaasd. Hij had gedacht dat dat wel kon. Hij haalde zijn schouders op en keek even het pad af. Als haar broer nu langs zou komen zouden hij en Aria de klos zijn. "Wat zijn eigenlijk de beperkingen?" vroeg hij rustig. "Die van aura zijn dat je geen gedachten kan lezen, maar alleen de emoties ruw kan lezen. En emotiemutaties, maar dat merken mensen.

"Wij missen vaak emotes en soms is het geluid slecht of als je beeld heb zie je niks anders dan een vage waas, soms herinneren mensen dingen anders dan ze echt waren, tenminste dat zecht mijn broer." Ze glimlachte "Ik kan nog niet uit het niets herinneringen lezen." Ze zuchtte "Het kan ook heel irritant zijn dat je soms helemaal van de wereld bent als je iemands gedachten leest. Ik en Cloud lezen uit gewoonte altijd gedachten tenzij we expres niets lezen, we zijn er al aan gewend dat we elkaars gedachten lezen, sterker nog, we gebruiken het nog wel eens als communicatie middel."

Gale knikte. "Dat kan handig zijn." Hij was opgelucht dat de emotie kant bij aurakrachten hoorde. Zoveel mogelijk dan. "En, zijn er ook andere nadelen? Kan je in iemands hoofd vast komen te zitten bijvoorbeeld? Of kan je zelf kiezen wanneer je weggaat?" Dat waren de belangrijkste dingen. Zo kon je iemand best treiteren.

"Als je gewone gedachten leest niet, maar als je in herinneringen wroet of in iemands hoofd kijkt naar beeld en de ander valt in slaap dan zit je er vast tot de ander wakker word." ze knikte even "Je kan weggaan zolang de ander bij zinnen is, ik weet niet wat er gebeurd als je in emands hoofd zit en de ander gaat dood" Ze keek een beetje bedenkelijk.

Gale trok even een gezicht en zei "Dat is ook irritant. Dan moet je dus gewoon in iemands herrinneringen wroeten als diegene je niet gezien heeft." Hij schudde even met zijn hoofd en zei "Daarvoor is Aura ook zo handig, je kan mensen roekeloos maken. Net zoals die konijnen." Hij keek even rond en zag er eentje zitten, onder de bank. Hij haalde het bange-element weg en tilde het konijntje op schoot. Daar bleef het rustig zitten.

"Coool" zei Sabel bewonderend "En dat soort dingen kan ik weer niet. Wij kunnen iemand f iets niet beinvloeden, al kunnen we wel voorwerpen verplaatsen." Ze liet het Konijntje een beetje zweven en zette hem toen weer voorzichtig op Gales schoot.

Gale grinnikte. "Ja, dat is handig." Hij had ergens in een bibliotheek een boek gevonden wat over de krachten ging. Hij had aura opgezocht en had gelezen dat hij na veel oefenen zichzelf ergens kon projecteren. Meerdere keren zelfs. Maar dat kon hij pas als hij sterker was, en dat duurde waarschijnlijk nog wel even.

Sabel glimlachte "Stond er ook iets in dat boek over telekinese?" vroeg ze met een glimlach. Ze concentreerde haar gedachten op het konijn "Ik kan merken aan zijn gedachten dat je hem in toom houd, waaarschijnlijk zou je het ook merken als ik in zijn herinneringen aan het wroeten was." ze glimlachte naar Gaale.

"Volgens mij wel, maar daar heb ik niet op gelet." zei Gale rusig. Hij grinnikte en keek even naar Sabbel. "Ach, waarschijnlijk wel, omdat je onder andere zijn emoties beinvloed. Denk je dat als je in mijn herrineringen zou gaan zitten kijken, ik ze ook zou zien? Waarschijnlijk wel." Hij aaide het konijntje even en liet toen zijn kracht los. Gelijk stoof het konijn van zijn schoot, de hei in.

Sabel glimalchte "En toen was het konijn weer weg." ze knikte "Eigenlijk valt het nog heel erg tegen, Cloud heeft een keer in mijn gedachten gewroet maar ik merkte het amper" ze glimlachte "Jammer dat je het niet had onthouden of er ook iets van telekinese in stond." ze glimlachte zwakjes.

Gale grinnikte en zei "Nou, om eerlijk te zijn is dat boek zonder enig spoor verdwenen." Hij grinnikte. "Tenminste, dat denken de mensen daar. Het is gewoon in mijn huis, maar dankzij mijn aura krachten kon ik gewoon weglopen met het boek in mijn hand zonder argwaan of haat te wekken." Hij grinnikte en keek even naar Sabbel.

Ze grinnikte "En dat zou ik nu nooit kunnen" ze glimlachte breed en liet een paar steentjes van de krond naar haar handen vliegen ze liet ze vervormen naar hun hele gezin "Die lange Jongen is Cloud mijn halfbroer, dat is Tutuala, zijn moeder. Astraea, mijn moeder" ze wees naar een lane man achterin, de twee kinderen leken allebei wel wat op hem maar ook veel op hun moeder "We weten niet eens uit welk rijk hij komt, en hij weet ook niet waar zijn ouders vandaan komen. Ik en Cloud hebben onze magie van mijn moeders kant, ik aarde van het maagdrijk en hij vuur van leeuw."

Gale knikte. "Dat lijkt me behoorlijk irritant, niet te weten waar je vader vandaan komt." Hij keek even naar Sabbel en zei toen "Maar, zou je dat boek in willen zien? Je moet dan wel naar het rijk van de vissen." Hij trok vragend een wenkbrauw op, waarschijnlijk wilde ze wel. Ondertussen had hij zijn verdediging laten zakken.

Tevreden knikte ze met haar hoofd "Jaah" zei ze opgelaten "Dan weet ik er ijndelijk meer over, staat er ook iets in over de elementen, of dat niet?" voeg ze nieuwschierig, nu ze de kans had meer over haar magie te leren zou ze dat ook doen ook. "aarde bijvoorbeeld" voegde ze er met een grijns aan toe

Gale knikte. "Volgens mij staat alles erin. Het is dan ook geschreven door verschillende mensen. Maar je moet maar eens langskomen, maakt niet uit wanneer. Meestal heb ik wel tijd voor je." Hij grinnikte even en keek naar een kleine libel, die bezig was met vliegjes te vangen. Er vloog nog een vlindertje langs en die probeerde op Sabbel's neus te gaan zitten.

weetje ik ga gewoon negeren dat je te lui bent om sabel te schrijven

Sabel grinnikte en hield liet het vlindertje zitten op haar neus. De kleine pootjes kriebelden een beetje. "Ik zal wel een keer langskomen" door haar stem schrok het diertje, het was toch geen boom. Het vlindertje vloog op en ging verderop op een heideplantje zitten, die ging niet opeens onzin uitkramen in een vreemde taal.

Gale grinnikte en liep naar de vlinder toe. Hij stak zijn pink in een bloem, waar nog nectar in zat en hield die toen voor de vlinder. Die kroop snel op zijn vinger en begon de nectar ervanaf te likken/zuigen met zijn snuitje. Gale grinnikte en liep weer terug naar de bank. "Oke, dat is dan afgesproken."

Sabel grinnikte "En waarom word ie niet bang als jij praat, of speel je vals" ze grijnsde "Dat is inderdaad afgesproken" Ze ging even verzitten "Als je het niet erg vind ga ik de boel hier even verbouwen." Ze ging stevig staan en stak haar handen in de lucht. Een stukje grond met bloemen verplaatste evenals eeuwig groene planten die een soort lijn begonnen te vormen. Na een poosje begon het er al uit te zien als een enorme bloem.

Gale grinnikte en zei "Ik speel inderdaad vals. Ik kan het namelijk beheersen." Hij bracht de vlinder voor zijn oog en merkte een enorm fijn patroon van haartjes op, die als een oog rondliepen. Van veraf kon je dat niet zien, en ook niet van bovenaf, want sommige haartjes waren korter als de anderen.

Sabel stampte even op de grond en een rotsbok met een grote zonnebloem kwam omhoog, het stopte voor Gale. "Gelieve uw vlinder hier vrij te laten" zei Sabel overdreven bekakt. Ze liet de zonnebloen voorzichtig naast het bankje geval waar ze net op zaten de grond in zakken en sloot de aarde weer op de plek waar eerste een zonnebloem had gestaan.