De hei -Leeuw

Gale glimlachde en zette de vlinder rustig op de zonnebloem. Die ging daar lekker in de zon zitten en Gale stopte met het sturen van de aura. Daarna ging hij onderuit zitten en zei "Weet je wat jij moet worden? Tuinarchitect." Hij begon te lachen en keek naar Sabbel om te kijken wat zij ervan vond.

Sabel grinnikte "Ik vind kickboxen ietsie leuker" ze grijnsde "Jammergenoeg kan MAM hier niet lopen zonder alles te pletten, anders had ik kunnen trainen." ze zuchte "Ik maak dan allelei rotsen die zei naar mij toe gooien en slaan. Ik moet ze slopen of ontwijken, thuis doe ik hetop de houten stokken in de vijver, is het nog lastiger" Ze grijnsde.

New

-
Alexis keek over de nek van Carlos naar beneden, het was een prachtig uitzicht. De hele heide was paars gekleurd door de schattige kleine bloemetjes. Af en toe zag je een groepje schapen het onkruid weg eten en zag je een konijn wegspringen. Haar blik gleed even naar Cloud die voor haar op Fiera zat. Niks op deze hei kon aan hem of aan zijn liefheid tippen.

Cloud sprong van Fiera en liep een eindje over de grond tot hij een mooi stukje laag gras had geveonden tussen de geone heideplantjes. Hij plofte op de grond en keek naar Alexis "Dit is een mooi plekje" hij glimlachte lief.

Fiera vloor een eindje en ging toen op een rots zitten.

Zou je wat langer willen schrijven?
-
Carlos zakte licht door zijn poten zodat ALexis van hem af kon springen. Even bleef ze naast hem staan en klopte hem op zijn schubben om hem te bedanken. Carlos grijnste zijn drakengrijns en speurde ervandoor, achter Fiera aan. Alexis glimlachte naar de wegrennende Carlos. Met rustige passen stapte ze voorzichtig tussen de plantjes door, af en toe keek ze naar een vlindertje. Daarna plofte ze naast Cloud op de grond.

Cloud pakte teder haar hand en drukte een zoen op haar wang. Hij boog zich naar haar oor "Je bent enorm lief" hij keek haar lief glimlachend aan en ging op zijn rug liggen, met zijn handen onder zijn hoofd. Hij keek naar de langswaaiende wolken. Zijn vijanden en de mensen die hij moest vermoorden waren allemaalook onder deze lucht. Eigenlijk wel een vreemd idee, ze vochten voor een stuk land dat eigenlijk van niemand was.

NEW

Arian liep met al zijn katten in het gevolg overr de hei. Langidrik volgde als laatste en sloot de rij. Hij speelde op de viool die hij die middag nog had gekocht. Hij leek net een katten vanger van hamelen terwijl hij met zijn viool een vrolijke ridel speelde. De katten stapten mee in de maat. Hij was zelf niet al te vrolijk, maar dat merkte je niet aan de melodie.

Alles om haar heen draaide, dat was dan ook zeker omdat ze van een heuveltje afrolde. Het was altijd zo grappig, de hele wereld leek te draaien, ook nog als je opstond. Net stopte ze voor een jongen die ze niet had opgemerkt. ''Oh, eh, hoii!'' zei ze alsnog vrolijk, wieweet was de jongen wel heel aardig.

Arian bleef als bevroren staan, en alle katten knalden tegen elkaar tegen zijn been. Alsof hij net was betrapt terwijl hij een diamant probeerde te stelen borg hij de viool weer op "F uck, waarom kom ik overal bemoeizuchtige mensen tegen" mompelde hij terwijl hij de vioolkoffer aan zijn rug hing.

''Waarom ben ik bemoeizuchtig. Heb ik je iets gevraagd. Behalve dan dit.'' zei ze dommig. Ze snapte niet waarom de jongen opeens zo geïrriteerd reageerde terwijl ze niks had gedaan, of had ze wel wat gedaan. Ja, van de berg afgerold maar dat was toch niet erg. Had zich dan met hem bemoeid, wat had ze ookalweer gezegd. Haar hoofd deed pijn van alle vragen, ze wilde niemand verdrietig maken, of boos.

"Je praate tegen mij, wat ik al als bemoeienis tel, aangezien de meeste mensen dan verwachten dat je hoi terug zecht" hij zuchtte. Langidrik liep naar Linda toe "Soory voor mijn baas, maar hij houd niet van mensen, dat is alles"zei hij in drakentaal hij glimlachte vrolijk naar Linda

''Je hoeft het niet terug te zeggen hoor, het zou wel aardig zijn ofzo maar het hoeft niet. Als je wil mag je nu ook weggaan.'' zei ze met een pruillipje, deze jongen was niet aardig. Niet begrijpend keek ze naar de draak, wat zei die nou weer. Ze was nooit goed in talen geweest en drakentaal begreep ze geen fluit van. Amanda vertelde haar telepathisch wat de draak had gezegd. Diep haalde ze adem en opende haar mond. ''Oohh, nou dat is wel jammer. Ik vind praten juist leuk.'' zei ze met een grote glimlach tegen de draak, ze wist niet eens of hij haar wel of niet kon verstaan. Tja, misschien wel.

Langidrik glimlachte "Dus jij hebt ook een draak" zei hij met een grijns "Arian, het licht gewoon aan jou, overal waar jij komt duiken gewoon anderen met draken op" Langidrik glimlachte. Arian had inmiddels zijn viool weer gepakt en liep weer verder. Langidrik schudde zijn hoofd en mompelde iets in de trant van "Zo is hij al sinds Ranita verdween"

Beteuterd bleef ze achter. Wat had deze jongen. Met een zucht liet ze zich weer naar achteren vallen waardoor ze naar de lucht keek. Waarom waren sommige mensen nou zo chagrijnig, zo kon je toch niet genieten van het leven. Zijn draak was wel aardig, véél liever, zo zou de jongen moeten zijn.

-new-
Katniss wandelde rustig over de hei. De zon scheen fel en ze genoot van de warmte. Haar draak vloog vlak boven haar net boven de wolken zodat niemand haar kon zien. Ze speelde met een klein luchtballetje die ze tussen haar vingers rond liet draaien.

In de sachduw van een rots zaten Keahi en Venom. Venom lag te slapen en maakte een zacht knorrend geluidje. Keahi zat met haar rug tegen zijn buik geleund. Verveeld aaide ze de Dymai door zijn manen. 'Is er echt niets te doen?' mompelde ze tegen zichzelf. Venom deed een oog open. 'Het is nog erger dan thuis, daar was eht binnen de tempel tenminste nog een beetje koel. Dit is gewoon niet te harden,' zei hij, voordat hij veer in slaap viel. Keahi knikte. 'Dat klopt,' zei ze. Ze maakte een klein vlammetje in haar handen. Ze oefende al een tijdje op het veranderen van de kleur van de vlam. Omdat ze altijd met blauw vuur was opgegroeid waren haar vlammen ook blauw, de standaard vuurkleur lukte haar nu wel. Ze besloot te oefenen op paars.

Tristan ging midden in de hei zitten. hij pakte zijn fluit erbij en begon erop te blazen. het was een vrolijke melodie. De bijen zoemden rond zijn hoofd. Hij vond het prettig in op de heide. Het was er zo rustgevend.

Sabel liep rustig rond, gezien hun gedachten sliep de tweeling. Ze glimnlachte en legde haar handen op haar buik. Ze wandelde rustig. Als ze nu niet was gespopt met trainen dan zou ze nu einden gaan rennen om haar uithoudings vermogen te trainen. Ze werd een beetje moe -nu al- dacht ze bij zichzelf terwijl ze op een gestuurd blok steen ging zitten. Verderop hoorde ze fluitmuziek.

Tristan deed zijn ogen open. Hij had ze dicht gedaan om beter de geluiden om zich heen te horen. vederop zag hij iemand zitten. Ze had een aardig dikke buik. Tristan stopte met fluiten. Hij deed de fluit in zijn tas en stond op. Hij liep naar de persoon toe en zag de het een meisje was.

SabelZag dat de jongen van de fluit op haar af kwam lopen, ze wist inmiddels hoe hij hette, dat hij magie had en bij de twaalfers hoorde, ze hoefde niet geheim te houden dat ze dat al wist en glimlachte "Hallo Tristan, ik ben Sabel" Ze glimlachte "Sorry, maar ik heb maar even gecontroleerd of je bij de twaalvers hoorde voor ik mijn naam noemde, en toen kwam ik er meteen achter dat je Triastan heette" ze legde haar handen op haar buik, de gedachten werkten rustgevend

Tristan keek het meisje dat zichzelf Sabel noemde raar aan. Hij kon zij weten hoe hij heette. "O, Nou ja hallo dan maar Sabel."Zei Tristan aarzelend. Hij keek naar de grote buik van Sabel. "Krijg je binnen kort een kind?" Vroeg hij nieuwsgierig. Eigenlijk had hij het helemaal niet willen vragen, maar het was gewoon uit zijn mond gerold.

Sabel glimlachte "Ik heb telekinese, en gezien hun gedachtes ben ik in verwachting van een nu lief slapende tweeling" ze grijnsde en keek hem aan "En jij heb vuur en glas" ze veranderde haar rots in een stenen ligstoel en ging goed liggen "Ik heb door de tweeling moeten stoppen met trainen omdat mijn hele uithoudings vermogen en conditie naar de maan zijn." ze zuchtte. Van Sabel die verkeerd reageerde xD
_____________________________________________________________________________-

Tristan lachte. hij had altijd al van kinderen gehouden. Hij ging naast Sabel op de grond zitten.
" Nu begrijp ik het." Zei Tristan aardig. Hij pakte zijn fluit weer uit zijn tas en begon een liefe melodie te spelen. Het had wel iets weg van een slaap liedje

geheheh

Sabel glimalchte "Je speelt mooi" ze tromelde met haar vingers het ritme op haar buik. Ze glimalchte naar Tristan. "Van wei heb je leren spelen?" vroeg ze om een gesprek aan de gang te krijgen. Ze glimalchte en keek naar een klein vlindertje dat van bloem tot bloem vloog.

"Ik heb het mezelf aan geleerd."antwoordde Tristan. Hij sprak liever niet over zijn verleden. Hij stopte even met spelen. "Ik kan op bijna alle instrumenten spelen." Zei hij. Hij stopte zijn fluit in zijn tas en pakte er een viool uit. Nu begon hij een vrolijk liedje te spelen.

Sabel glimlachte "Dat is knap" ze bewoog op de maat met haar vinger en glimlachte. Inmiddels wist ze waarom de jongen niet over zijn verleden wilde praten, en knikte, al zou hij waarschijnlijk niet snappen waarom. Ze vond het eienlijk wel sneu voor hem.

hij moet arian meeten