Het rijk van de Tweeling - het huis van Jason

Jason voelde iets zachts op zijn wang drukken. Iets wat hem bekend voorkwam. Lui draaide hij zich iets in de richting van Scarlet. Langzaam tegen het felle licht deed hij zijn ogen open. Een grote glimlach verscheen op zijn gezicht toen hij Scarlet zag staan. Dit was nog beter dan zijn droom over vliegende sandwiches, of het waren vliegende bananen, maar het was in iedergeval beter. "Hey" glimlachte hij naar haar. Langzaam probeerde hij rechtop te gaan zitten.

XD vliegende sandwiches

--
Scarlet glimlachte stralend toen hij zijn ogen open had gedaan. 'Goede morgen.' Zei ze vrolijk en ging op het randje van de bank zitten. 'Lekker geslapen?' Lachtte ze zachtjes en keek hem aan. Ze grinnikte om zijn warrige haar en haalde een hand door haar eigen haar. Haar blik vestigde zich even op Lou die nog half lag te slapen.

-
Jason keek nog een beetje verdwaasd om zich heen. hij wreef langzaam de slaap uit zijn ogen. "Is het nog morgen?" vroeg hij geschokt aan haar. Hij had geen idee hoe lang hij al lag te slapen, hij was al zijn tijdsbesef kwijt. Met een schuin oog zag hij Lou ook nog liggen slapen. Hij grinnikte, dit was ook typisch iets voor hem, liggen te slapen met het geweldigste kapsel ever als het mooiste meisje ter wereld langs kwam.

Geniaal bedacht XD

-
Scarlet keek hem aan en grinnikte terwijl ze haar schouders ophaalde. 'Nee, eigenlijk is het net middag.' Zei ze. 'Je was vast moe.' Grinnikte ze sarcastisch. Ze boog zich een stukje naar hem toe en drukte een kus op zijn lippen. Toen ze weer recht ging zitten glimlachte ze. 'Maar je hebt vast wel lekker geslapen.' Zei ze. Artemis was ondertussen ook achterom gevlogen en keek daar door een raampje van de huiskamer. Ze grijnsde even.

Jason voelde een kleine blos opkomen toen Scarlet vertelde dat het al middag was, deze blos werd nog groter toen hij haar lippen op de zijne voelde. Hij gleed even met zijn arm langs de rug van Scarlet voor ze recht op ging staan. Teder bekeek hij haar. Ze was geweldig, en lief. "Heerlijk hoor." glimlachte hij na een tijdje. "Al is het wakker zijn ook helemaal geen probleem." zeij hij plagend.

Scarlet giechelde vrolijk en ook op haar wangen verschenen blosjes. 'Lou ligt nog in dromenland.' Merkte ze op en keek glimlachend naar Lou. Artemis tikte met haar snuit op het raam en keek vrolijk naar Jason. 'Hoi!' Begroette ze op luide toon en met vaag mensengebrabbel. Scarlet glimlachte en keek naar Jason. 'Alles goed met je?' Vroeg ze, ze vroeg zich af of hij misschien was aangevallen door een dertiende rijker ofzo.

Jason keek even bewonderend naar Artemis die zowaar wat mensachtigs had. Iets wat echt als hoi klonk. "Hey Artemis." groette hij. Door het geluid van Artemis was Lou ook wakker geworden. Met een luide gaap rekte ze zich uit en draaide haar hoofd naar Artemis bij het raam. Jason draaide zich weer naar Scarlet en knikte. Met hem ging alles goed, je kon haast wel perfect zeggen. Hij was niet gewond, hij had zelfs in geen tijden een gevecht gehad Ën met jouw?"

Scarlet glimlachte. 'Mooi zo.' Zei ze en keek hem aan. 'Met mij over het algemeen wel goed, alleen wat last van mijn enkel.' Zei ze en keek even naar Lou. 'Lekker geslapen?' Vroeg ze grinnikend en staarde eventjes. 'En oma is dood.' Zei ze toen op een nogal luchtige toon. Artemis keek even naar Scarlet en keek toen vrolijk naar Lou.

"Wa..."- is er met je enkel, wilde Jason vragen. Maar zijn mond klapte dicht bij de woorden dat haar oma dood was. Stil bleef hij haar aankijken. Scarlet leek er erassend luchtig over te doen, van haar gezicht kon hij geen emotie lezen die hem echt wat zei. Na enkele seconde keek hij haar even medelijdend aan, rustig stond hij op en legde zijn hand op haar bovenarm "Is ze vredig gegaan? "

Scarlet glimlachte even een waterige glimlach en knikte. 'Ja, dat is ze.' Zei ze op zachte toon en keek hem aan. 'Maar.. het is beter zo.' Zei ze. Ze haalde even haar hand door haar haren en zuchtte even. 'En ik kwam hier niet om droevig te doen.' Zei ze met een echte glimlach om haar lippen. Daar was ze inderdaad niet voor gekomen.

Jason beet op zijn onderlip toen Scarlet vertelde dat haar oma rustig heen gegaan was. Hij wilde eigenlijk wat zeggen, of ze misschien het graf wilde bezoeken. Maar hij hield zijn mond toen Scarlet zei dat ze liever niet droevig ging doen. Iets wat hij opzich wel kon begrijpen. Ook al wist hij niet precies wat hij nu moest zeggen. Hij keek even rustig omlaag, om zichzelf een houding te geven en zag dat zijn blouse gekreukeld om hen heen hing. Snel begon hij de knoopjes dicht te kopen.

Scarlet keek opzij naar Jason en glimlachte toen ze zag dat hij zijn knoopjes los maakte. 'Het stond wel leuk.' Zei ze grinnikend en keek weer weg. Ze haalde een hand door haar haren. 'Dus.. heb je nog een gevecht ofzo meegemaakt?' Vroeg ze zich af, daar had ze de laatste tijd wel vaker over na gedacht. Ze had Jason niet gezien bij het ene grote gevecht.

Jason glimlachte, hij bedacht zich nu pas dat ze eigenlijk voor zover hij wist beide nog geen behoefte gehad hadden aan meer dan een tedere zoen aan elkaar. Hij keek even naar haar voor hij antwoordde. Hij schudde langzaam zijn hoofd "Nee" moest hij toegeven "Ik heb eigenlijk ook nog helemaal geen last gehad van de mensen uit dat Rijk waar Q het over gehad had."Ineens kwam er een bezorgde blik in zijn ogen "En jij?"

Scarlet keek hem aan en ging wat dichterbij hem zitten. Ze was blij dat hij geen last van die irritante dertiende rijkers had gehad. 'Umh. Er was op een gegeven moment een groot gevecht ontstaan door Gale en Alexis die vochten. Twee gingen Alexis helpen, dus ik Gale.' Zei ze met een grimas. 'Die Lucas is dood.' Zei ze met een harde blik in haar ogen, ze vond het nogsteeds geen pretje dat ze iemand had vermoord. Maar het was nou eenmaal zo. 'Zonde, ik vond hem erg aardig.' Zei ze eerlijk en keek toen weer naar Jason.

De namen Alexis en Gale zeiden hem helemaal niks. De laatste paar weken had hij eigenlijk onopvallend doorgebracht. Een beetje bij zijn huisje rommelen en heel af en toe naar de steden toe om wat te drinken of boodschappen te doen. Van de onopvallende oorlog had hij eigenlijk niks meegekregen. Hij keek even vragend naar Scarlet terwijl hij naar haar verdere verhaal luisterde. Met een rustige gebaar legde hj zijn hand op die van Scarlet "Hij wilde jou zeker vermoorden?" vroeg hij zonder een verwijtende toon in zijn stem.

Scarlet knikte en keek even met een glimlach naar hun handen. 'Eerst gaf hij me natuurlijk de keus om over te stappen, maar dat doe ik niet.' Zei ze en keek Jason aan. 'Dus daarna moest ik hem de keus geven, maar dat deed hij niet.' Zei ze met zachte stem. Scarlet zuchtte. Het was even stil. 'Gelukkig dat jou niets is overkomen.' Zei ze weer net zo vrolijk als daarvoor.

Jason gaf haar een trotse glimlach. Hij wist niet hoe hij gereageerd zou hebben als Scarlet overgestapt was naar de kant van die vage Zenan de Wijze. Hijzelf had nog weinig meegemaakt met de Dertienders, maar van wat hij meegemaakt of gehoord had wist hij bijna genoeg om niet over te stappen. Hij wist bijna zeker dat Zenan ieders geloof op zou slokken en zich als god zou berroepen. Hij rilde al bij deze gedachtes. Ineens, uit het niets klapte hij in zijn handen "Wat gaan we doen?"

Scarlet glimlachte terug en haalde haar schouders even op. 'We hadden die kindertjes wat beloofd.' Zei ze. 'Misschien kunnen we daar naartoe gaan.' Glimlachte ze en haalde een hand door haar haren. Daar had ze van de week nog eventjes aan gedacht, ze hadden dat nog niet gedaan. 'We kunnen natuurlijk ook iets anders gaan doen. Maar ik weet zeker dat ze met smart zitten te wachten tot ze ons weer zien.' Lachtte ze.

Jason glimlachte vrolijk naar haar. Daar had hij wel zin in, om al die vrolijke en opgetogen gezichtjes van de kleine kindertjes te zien. "Ik vind het een geweldig plan." zei hij net zo vrolijk als zijn ogen al verrieden. Waarschijnlijk had hij het niet eens uit hoeven te spreken, zijn gezichtsuitdrukking sprak op dit moment boekdelen. "Maar eerst even wat ontbijten, anders vallen we zo ineens uit de lucht." voegde hij er droog aan toe.

Scarlet lachte en stond op. 'Je kan het eigenlijk geen ontbijten meer noemen.' Lachtte ze en keek hem vrolijk aan. Ze was blij dat hij het een goed idee vond. Artemis ging zitten en keek vrolijk om zich heen, alleen was er niet heel veel te zien. Scarlet keek haar even aan en glimlachte. 'Artemis heeft nieuwe kleurtjes.' Meldde ze vrolijk aan Jason en Lou. Artemis rolde met haar ogen.

Plagend stak Jason zijn tong naar Scarlet uit "Nou een lunch dan" zei hij. Nu hij eenmaal aan eten dacht merkte hij dat hij best wel honger had. Zelfs Lou liet hem weten dat ze wel een heel paard op kon. "Gaaf" riep Jason achterom, omdat hij in de richting van zijn zelfgebouwde keukentje ging. Uit een kastje waar nog geen deur voorzat haalde hij 2 hompen brood uit. De ene gaf hij aan Lou die gelijk tevreden begon te eten. Van de andere trok hij de korst en begon daar op te kauwen. "Wat voor kleurtjes?"

Scarlet liep achter hem aan en glimlachte. 'Een combinatie tussen oranje en rood. Goud, zilver, brons en ze kan de kleur van zand nog meer.' Grinnikte ze en dacht aan de keer dat Cloud Artemis aanzag voor een hoop zand. 'Maar verder niet veel bijzonders, volgens mij ook nog bordeau, maar dat weet ik niet zeker.' Zei ze schouderophalend. Ze keek hem even glimlachend aan.

Jason knikte bewonderend naar Artemis. Hij had haar niet met haar ogen zien rollen, anders had hij wel afgevraagd waarom. Rustig kauwde hij de rest van de broodkorst weg. Het was een redelijk oud brood, maar nog goed te doen. "Zullen we zo dan maar gaan?" vroeg hij, de rest van het brood at hij op de rug van Lou wel op. Lou had ondertussen wel al haar brood op.

Scarlet wierp even een blik op Jasons broodje, maar haalde toen haar schouders op. Vrolijk keek ze hem aan. 'Ja, dat is goed hoor.' Zei ze met een opgewekte glimlach. Artemis liep alvast naar de plek waar ze net geland waren en wachtte daar op hun. Scarlet glimlachte. 'Moet je niet eerst je "ontbijt" opeten?' Vroeg ze.

Hij grinnikte terwijl hij achter Lou en Scarlet naar buiten liep. "Nee hoor." zei hij terwijl hij de houten deur achter zich deed. Op slot deed hij hem niet, er zat niet eens een slot op. En het was bijna onmogelijk om hier te komen zonder draak. En als je er kwam was het onzinnig om wat te komen stelen, veel meer dan wat goudstukken lagen er niet. Hij begon rustig, met het stuk brood tussen zijn kaken geklemt, op Lou te klimmen.