Het rijk van de Tweeling - het huis van Jason

Jason heeft geen groot huis, maar een houten huis die hij zelf heeft gebouwd ergens in the middle of nowhere. Hij beschouwt dit huis als zijn thuisbasis van zijn missies om mensen te helpen met zijn krachten. Van binnen bestaat het uit 3 kamers. Een huiskamer met enkele stoelen een bank, een eettafel en een openhaard. De andere kamer is zijn slaapkamer en de laatste kamer is een kleine badkamer. Voor het huis is een kleine moestuin en een schuurtje met wat gereedschap.

regels: met kloppen en dan toestemming mag je binnenkomen. Niet zomaar vechten, brand het huis niet af :p
personen: niet te veel aangezien het afgelegen licht.

Lou vloog met duizelingwekkende snelheid door de wolken heen. Jason op zijn rug greep zich stevig vast een zijn nek om niet van haar af te vallen. Met een kleine beweging in zijn houding merkte Lou dat ze hier moest landen, ze vlogen nu boven het huisje van Jason en dat was precies waar ze moesten zijn. Daar wilde Jason zijn wapens ophalen, en dan wilde hij terug naar de stad, daar was meer kans dat hij andere mensen met magie ontmoette. En dat was precies wat hij wilde.
Ondertussen had Lou de landing in gezet, met de natuurlijke gratie van een draak lande ze op het grasveld naast het huis dat al afgesleten was door de vele landingen. Toen hj de deur open trok van zijn huisje kreeg Jason even de rilingen, wie weet zaten die mensen uit Het Dertiende Rijk hem wel op te wachten in zijn huis. Hij schudde dat gevoel van zich af. Q had gezegt, enkele uren. Geen uur.

'Artemis, weet je zeker dat we goed zitten?' Zei Scarlet met hoge stem boven het geluid van de wind uit. 'Ik weet het zeker.' Zei ze terug en haar kleur veranderde naar lilapaars. 'Leuk kleurtje.' Merkte Scarlet op, het paste bij het jurkje dat ze aanhad. Simpel, met een paarse kleur, maar niet lila. Ze hield zich vast aan Artemis terwijl die de landing in zette. 'Ga je landen?' Vroeg ze verbaast. 'Ik zie een huisje.' Zei Artemis en Scarlet zag de grond al naderen, gelukkig maakte ze een foutlose landing. Scarlet keek rond. 'Dit is maar één huis.'

Jason was toen hij het huis binnengelopen was eerst alle kamers afgelopen om te kijken of er geen verdwaald ongedierte verzeild was die zjn huis aan gort kon knagen. Dat deed hij altijd want hij wilde zijn huiszo lan gmogelijk zonder muizen en/of ratten houden. Daarna was hij naar zijn keuken gegaan om enkele kruiden te snijden en en water op te zetten voor een bouillon. Daar had hij wel even zin in. Hij was net bezig met wat belangrijke spullen bij elkaar te zoeken toen hij buiten het geluid van draken vleugels hoorde. Verbaast keek hij uit het raam, maar hij zag Lou nog steeds op het grasveld liggen luieren. Hij stak een dolk in zijn riem en liep toen naar buiten om polshoogte te nemen.

Scarlet keek een beetje geergert naar Artemis. 'Waar heb je ons heen gebracht?' Vroeg ze en pakte haar pijl en boog, ze vertrouwde het hier niet zo. Ze gleed langzaam van Artemis af, maar bleef wel dicht bij haar staan en keek rond. 'Ik heb eigenlijk geen idee, ik dacht dat dit het begin van een omgeving met veel mensen was.' Gaf Artemis toe en schudde haar lilapaarse hoofd verwart. Ze keek rond. 'Ik zie een draak.' Scarlet keek in de richting die Artemis keek en kneep haar ogen samen. 'Iemand met magie? Of iemand met een gave van dat 13e rijk ofzo, dan moeten we hier wegwezen.'

Met zijn hand op het wapen in zijn broekriem liep hij op zijn hoede de hoek om. Hij durfde geen risico te nemen. Toen hij het meisje zag staan met haar draak haalde hij opgelucht adem. Hij kende het meisje, het meisje uit de kroeg. Maar wat deed zij nou hier, hier in the middle of nowhere? "Hey" begroette hij haar, met nog steeds een verbaaste blik op zijn gezicht.

Scarlet hoorde een stem en uit reflex pakte ze haar boog steviger vast en pakte ze een pijl uit haar zak. Toen zag ze de jonge uit het café en keek even verbaast als hij op dat moment. Ze deed haar boog en pijl weer terug. 'Umh, hoi.' Ze schaamde zich een beetje omdat ze zo opeens kwam aanvliegen, terwijl het helemaal geen bevolkte plek was, niet heel erg tenminste. 'Sorry, Artemis is verkeert gevlogen.' Legde ze uit en gebaarde naar haar lilapaarse draak die ook een beetje beschamend keek.

"Dat kan toch iedereen gebeuren" grijnste Jason haar verontschuldigende blik weg. "Het is wel eens gezellig, hier wat mensen te ontmoeten." Ineens kreeg hij een idee "Eet je mee? Ik heb wat bouillion op het vuur staan. Zelfgemaakt" Hij keek haar vragend aan. "Er is meer dan genoeg" zei hij erachter aan, om haar niet in verlegenheid te brengen omdat ze dacht dat hij voor 1 persoon had gekookt.

Scarlet bloosde verlegen en twijfelde eventjes. Ze wou hem niet tot last zijn. Maar hij leek het helemaal niet erg te vinden en hij was erg aardig, dus.. waarom niet? Ze knikte. 'Oke, ik eet mee.' Zei ze en liep naar hem toe. 'Artemis blijf jij hier.' Zei ze en wierp een blik achterom, Artemis kleurde net weer terug naar haar oorspronkelijke groene kleur en ze knikte. Scarlet glimlachte en keek weer naar Jason.

Jason knikte tevreden, het was wel gezellig als er iemand bleef mee eten. Ineens viel zijn mond open. "Ik kon net zweren dat ze net lila was" mompelde hij met grote ogen. Hij had van Scarlet naar de draak staan kijken die nu ineens groen was geworden. Vertwijfeld wreef hij in zijn ogen, maar het draakje was nog steeds groen.

Scarlet grinnikte. Volgens haar had zij net zo als Jason gekeken, de eerste keer dat ze Artemis zag veranderen van kleur. 'Ja, Artemis is een kleurendraak, ze kan veranderen van kleur. Maar groen is haar oorspronkelijke kleur.' Legde ze uit en glimlachte. Scarlet zelf was zich een ongeluk geschrokken toen Artemis was verandert, maar later was ze erachter gekomen dat het heel natuurlijk was voor Artemis. Ze had toen alleen niet beseft dat Artemis een kleurendraak is.

"Aa op die manier" zei Jason opgelucht. "Ik was al bang dat ik spoken zag" zei hij grinnikend. Ineens bedacht hij weer dat de soep opstond. "O we moeten maar naar binnen gaan, het eten is bijna klaar" zei hij nu gehaast. Als het water te lang zou koken zou de smaak niet optimaal zijn. Snel begon hij richting de deur van zijn zelfgemaakte huisje te lopen.

Scarlet grinnikte en knikte. Toen liep ze achter Jason aan naar het huisje, dat er erg schattig uitzag. Ze keek rond, de omgeving was mooi, ookal was het de middle of nowhere. Ze stapte het huisje binnen en keek rond. Ze rook de soep al en liep achter Jason aan naar de keuken. 'Het ruikt lekker.' Zei ze en glimlachte bij de geur, het rook echt lekker.

Jason glmnlachte dankbaar en viste een houten lepel uit een la en begon de groenten die aan het dobberen waren door te roeren net als de kruiden die de heerlijke geur verspreide. Na ongeveer een minuut geroerd te hebben haalde hij de pan van het vuur af. "Zou jij uit die kast misschien 2 komen willen pakken?" vroeg hij aan Scarlet terwijl hij nog wat zout en peper in de soep gooide.

Scarlet had een tijdje staan kijken hoe Jason aan het koken was en knikte toen hij dat vroeg. 'Natuurlijk.' Zei ze erbij en liep naar de kast waarna ze hem open maakte. Ze keek even en ging op haar tenen staan om twee kommen van een plank te pakken. Gelukkig liet ze ze niet vallen en ze sloot de kast. Ze gaf de twee kommen aan Jason. Artemis was op het grasveldje gaan liggen om uit te rusten na de vlucht.

"Bedankt" zei Jason toen Scarlet de 2 kommen aangaf. Hij zette het gas uit en pakte een grote soeplepen uit de la waar hij eerder de houten lepel vandaan gehaald had. Hij zette de 2 kommen naast hem neer en vulde ze 1 voor 1 met heette soep. Daarna zette hij de overige soep terug op het aanrecht. "Buiten of binnen eten?" vroeg hij toen hij 2 lepels tevoorschijn haalde.

Scarlet hield haar gezicht schuin, dat deed ze vaker als ze nadacht. 'Buiten.' Zei ze toen en stak haar armen uit om een soepkom van Jason over te nemen, ze wou het zichzelf niet makkelijk maken ofzo en ze wou ook niet onbeleefd overkomen. Ze begon naar de deur te lopen en liep toen naar buiten.

Jason zag dat Scarlet een soepkom mee widle nemen en gaf er 1 aan haar. "Kijk uit, ze kunnen heet zijn" waarschuwde hij haar voor hij haar 1 aangaf. Hij pakte zijn eigen kom ook op en liep toen achter Scarlet aan, naar buiten toe. "Eigenlijk moeten we de draken ook wat eten geven. Waar houd jou draak van? Kijken of ik het in huis heb"

Scarlet was buiten en knikte naar Jason. 'Ow, het maakt haar meestal niet zoveel uit, ze houdt alleen niet zo van vleesdingen. Meer sla enzo.' Zei Scarlet en zette de hete soepkom neer, voordat ze hem perongeluk liet vallen ofzo. 'Artemis, heb je honger?' Vroeg ze. Artemis knikte. 'Een beetje.' Zei ze.

"Ik moet nog ergens wat groente hebben in de moestuin. Ik ben zo terug" Hij zete zijn hete soepkom op de grond en rende naar de moestuin. Hij keek langs de gewassen, er stonden nog een paar kroppen sla en de struik met tomaten hing vol met rode vruchten. Hij wist niet of Artemis die zou lusten. Maar Lou was er gek op dus plukte hij er daar ook een stuk of 10 van. Even later liep hij met zijn armen vol sla, komkommer en heel veel tomaten terug naar de plek waar scarlet zat. "Etenstijd!" riep hij naar de 2 draken.

Scarlet en Artemis hadden beide opgekeken. Scarlet grinnikte. 'Dat vind ze vast heerlijk.' Zei ze en keek naar Artemis die sla begon te eten. Ze had op Jason gewacht voor ze met eten begon, dat hoorde zo, vond ze. Zo kon het eten ook nog afkoelen. Ze pakte de kom en ging verzitten op de grond. Ze keek naar Lou en Artemis die aan het eten waren, het zag er leuk uit.

Lou die haar baasje met armen vol eten aan kwam lopen keek opgewonden op. Ze had honger. En tomaten waren haar lievelingshapje. Ze sprong overreind met een gratie die alleen een draak kon bereiken. Zonder op haar gast te wachten nam ze een paar tomaten voor haar rekening en begon ze naar binnen te schrokken.
Jason ging naast Scarlet zitten, hij vond het fijn dat ze nog niet begonnen was met eten. Het zou ongezellig zijn als zij al klaar was en hij nog nauwelijks begonnen was. En bij hete soep/boulion kwam de smaak niet goed tot zijn recht. Lachend keek hij naar de 2 draken die van de groente genoten. Hij pakte de lepel uit zijn kom "Eet smakelijk!"

Scarlet keek ook even naar de draken en glimlachte naar Jason. 'Eetsmakelijk en bedankt dat ik mee mocht eten.' Zei ze met een glimlach en nam toen een hap van de soep. Hij smaakte lekker, de smaak was vol en het was niet te zout. 'Het is lekker.' Complimenteerde ze gemeent toen ze die hap op had en nam er nog een. Artemis was aan een andere krop sla begonnen.

Jason lachte blij om het complimentje van Scarlet. "Ik hou van koken" zei hij op vertrouwelijke toon. Het was niet iets waar hij mee te koop liep. Een man die kookte werd nogal snel voor watje of homo uitgemaakt. En dat was hij niet, zeker niet zelfs. "Je mag het recept wel hebben hoor" bood hij aan. Zelf had hij ook enkele happen genomen van de soep, en als hij eerlijk mocht zijn vond ie de soep dit keer ook zelf erg goed gelukt.

Scarlet glimlachte. 'Ik heb nooit het geduld voor koken.' Gaf ze toe, maar ze kookte eerst wel altijd voor haar oma. Oma... Ze schudde oma van zich af en glimlachte weer. 'Ik zou het recept graag willen. Mijn oma zou het heerlijk vinden.' Zei ze nu veel opgewekter en glimlachte dankbaar naar hem. Ze nam nog een paar happen van de soep.