De Bloemenvelden- Rijk van de maagd.

De bloemenvelden is een groot stuk land dat een beetje glooiend is door de heuvels. Er staan vele bloemen in alle verschillende kleuren. Veel mensen gaan hier naartoe om de mooie natuur te aanschouwen maar ook veel stelletjes komen hier. Er staan geen bomen alleen maar wat lage struikjes.

regels
niet vechten alleen als het echt niet anders kan
personen: vrij het is een heel groot gebied
draken mogen er ook gewoon komen.

Cara vloog met Ghai en Raiden naar de bloemenvelden. Onder haar kon ze de bloemenvelden al zien liggen maar ze wilden naar het midden waar een klein meertje was vliegen. Ze keek achter om en vroeg zich af wat Raiden van het uitzicht vond.

Raiden keek verbaast rond naar de omgeving. Hij vond het een prachtig uitzicht al die bloemen. ´´Wow´´ zei hij terwijl hij even weer naar Cara keek. ]flash en Mars keken ook verbaast rond. Al was Flash een beetje teleurgesteld omdat hij amper water zag waar ze in kon gaan liggen. Maar zo erg was dat niet vond ze voor een keer.

In de verte zag Cara het plekje wat ze in gedachte had om heen te gaan. 'Vind je het mooi?' vroeg Cara. Ze hoopte van wel want het was een speciale plek voor haar. Ze glimlachte als ze aan alle mooie herrineringen dacht die ze aan deze plek had overgehouden. Ze was er nu wel al een tijdje niet meer geweest maar het was nog net zo mooi als toen ze er voor het eerst kwam.

Raiden glimlachte op de vraag al leek het logisch vond hij zelf. ´´Natuurlijk is het mooi, de bloemen de lucht , de mm.........mensen´´ zei Raiden. Het laatste wou hij zeggen mensen maar hun waren er als enigste. Hij bedoelde natuurlijk Cara er mee maar wist niet wat Cara er van zou vinde. Cold rolde met zijn ogen ondertussen.

Cara lachte hardop. 'Wij zijn de enigste mensen gekkie.' zei ze en toen realiseerde ze zich dat hij haar bedoelde en kreeg ze een diep rode kleur. 'Jij bent ook leuk.' zei ze toen en ze kreeg een nog rodere kleur. Ze waren eindelijk bij het kleine meertje en ze zei tegen Ghai dat ze moest landen.

Raiden was blij met het compliment van Cara. Als dank gaf hij snel een kusje op haar wang. Ongevraagd op de mond zou het misschien verkeerd doen laen uit pakke. Flash zag ondertussen het meer e vloog er op volle vaart heen. Ze liet Mars net ervoor vallen waarna ze erin dook. Mars was het wel gewend en begon zijn vacht te likken.

Inmiddels was Ghai geland en stapte Cara af. Ze ging zitten op het kleine stukje waar geen bloemen stonden. En klopte uitnodigend op de plek naast haar waar Raiden kon gaan zitten. 'Ik vind dit altijd zo'n mooie plek.' zei ze. En ze dacht weer aan alles wat hier was gebeurt en glimlachte.

Blij ging Raiden langs Cara zitten. Ze had tenminste niet voor dat kleine kusje hem helemaal uit gescholden. Hij keek om zich heen en knikt instemmend. Dit was veel beter dan zijn oude buurt en ook beter dan het landhuis vond hij. ´´Ik denk dat ik hier wel vaker ga komen´´ zei Raiden met een glimlach.

'Ik ging hier vroeger altijd met mijn moeder heen.' zei Cara. Ze vond dat hij mocht weten waar ze aan dacht want zij kon ook zo als ze dat wou in zijn gedachtes kijken. 'Dan gingen we altijd picknicken. Dan vond ik mijn moeder op haar leukst zonder de druk van mijn vader.' zei ze het deed haar pijn dat ze haar moeder nooit meer zag.

Taiden keek naar Cara. Hij snapte dat het moeilijk was om daar aan te denken. Hij sloeg een arm om haar heen om haar een beetje te troosten als het te gevoelig was. ´´Gelukkig zijn er altijd herinneringen die je kan blijven houden´´ zei Raiden met een halve glimlach. Hij herinerde weinig van zijn moeder maar bewaarde het wel goed in zijn geheugen wat hij wel wist.

Cara legde haar hoofd op Raidens schouder en er ontsnapte een traan. Ze miste haar moeder vereselijk maar ze wist dat ze niet terug kon naar haar. Ze dacht aan haar moeders laatste woorden en ze zou altijd blijven vechten zodat ze niet gepakt werd door haar vader.

Troostend legde raiden zijn hand op Cara haar hoofd. Hij snapte goed dat ze het moeilijk mee had. Huilen was daarom ook niet erg vond hij als je maar niet overdreven ging doen. Raiden zei helemaal niets en oordeelde Cara ook niet. Alleen floot hij een opbeurend liedje. Hij wist niet wat hij anders kon doen omdat hij niet genoeg informatie daarvoor had.

Cara veegde haar tranen snel weg. 'Laten we het over iets leuks hebben.' zei ze toen. Ze wou niet zwak overkomen en ze huilde liever als ze alleen was. Ze vond het niet erg dat Raiden haar trooste maar ze huilde nou eenmaal liever niet. Het liedje wat hij floot was erg mooi.

Raiden glimlachte half naar Cara. ´´Het is niet erg om te huilen´´ zei hij omdat hij het ook echt meene. Maar eigenlijk vond hij het ook leuker om een leuker onderwerp te praten. ´´Maar we kunnen ook ergens anders over praten´´ zei Raiden met een wat breder glimlach. Hij keek Car recht aan op een lieve manier.

'Weet ik maar toch heb ik liever een leuk onderwerp.' zei ze nu ook met een brede glimlach op haar gezicht. Ze dacht nog even aan haar moeder en aan hoeveel ze haar vader haatte en zette het toen van haar af. Ze zei tegen haarzelf dat ze een leuke middag van ging maken met Raiden.

Raiden knikte instemmend. Voorzichtig plukte hij een bloem en deed hij het in het haar van Cara. ´´Deze bloemen staan je goed´´ zei hij met een speelse glimlach. Hij wist niet goed wat hij kon zeggen. Hij mocht Cara heel erg maar hij gaf liever niet meteen alles prjis van zich zelf. Zals zijn gemene kant en misschien wel zijn echte ik.

Cara glimlachte. 'Ik vind die bloemen jou ook wel leuk staan.' zei ze terwijl ze een bloem plukte en in zijn haar stopte. Ze glimlachte lief en moest zichzelf eraan herrineren dat ze zich niet moest laten inpakken. Relaties waren bij haar altijd misgelopen met alle gevolgen van dien.

Raiden glimlachte naar Cara. ´´Nu passen we perfect bij elkaar´´ zei hij. Langzaam boog hij voorover. Hijhoopte maar dat Cara dit niet zo erg vond. Rutig kuste hij haar recht op de mond. Hij wist natuurlijk niet of zij het erg zou vinden maar daar kwam hij snel achter. Nu genoot hij van ht moment.

Overdonderd kuste Cara hem terug. Toen duwde ze hem een stukje weg. 'Sorry.' fluisterde ze naar hem. 'Het gaat allemaal een beetje snel.' zei ze toen. Ze hoopte dat hij niet boos zou worden. Ze vond hem leuk maar ze was bang voor wat misschien komen zou.

Eerst was Raiden dol blij dat Cara terug kuste. Maar toen zij hem weg duwde verdween zijn blijheid. Hij kek even Cara aan. Hij snapte wel wat ze bedoelde maar toch vond hij het niet leuk. Uiteindelijk knikte hij kort zonder emotie op zijn gezicht. Rustig ging hij in de bloemen liggen kijken naar de lucht. ´´Hindert niets´´ vervolgde hij nog steeds zonder emotie.

Cara merkte dat hij wat afstandiger was dan eerst. 'Het ligt niet aan jou.' zei ze een beetje hulpeloos. Ze wou niet dat hij door haar sagerijnig ofzo werd. Ze vond hem echt wel leuk maar ze was gewoon bang. 'Ik ben gewoon bang wat kan komen.' zei ze toen. Ze wist niet of ze dat had moeten zeggen maar hij moest weten dat het niet in hem zat.

´´Waar ben je dan bag voor´´ zei Raiden wat brutaal. Hij wist dt hj lngzaam irritant begon te vinden en dan kwam zijn slechte kant naar boven.Toch kon hij er niets aan doen. Hij voelde gewoon dat het goed ging komen met hun. Maar misschien had hij het wel fout. Hij had toch nog nooit lang een relatie ghad dus wist niet hoe het moest zijn.

'Door vroeger, ik heb wat relaties gehad maar dat liep mis en dan wordt ik echt verschikkelijk.' zei Cara. Ze vond het niet erg dat hij er naar vroeg ze kon wel begrijpen dat hij het zich afvroeg, toch vond ze het vervelend om het te vertellen. 'Ik heb een keer bijna het huis gesloopte en wat mensen vermoord en dat wil ik liever niet meer.' zei Cara beschaamd. Ze vond het verschrikkelijk wat ze had gedaan en wou het liever vergeten.

Raiden ging weer recht zitten en pakte Cara haar handen vast. Hij keek haar indringend aan. Het was nu toch al te laat dus kon hij niet meer zo fijn glimlachen als net. ´´Denk je echt dat ik het zelfde ben als al die andere jongens´´ vroeg Raiden doodserieus. Het leek wel even of de natuur stil was gebleven om de vraag.