firefly restauant -rijk van de boogschutter

Ergens in het midden van een groot bos staat een modern restaurant. Het heet de firefly restaurant omdat alle lampen door vuurvliegjes worden verlicht. Ook grenst het restaurant aan een meer. Daar komt elke aond een groep prachtige vuurvligjes ook door. Het is dus niet gek dat het gebouw vol met ramen zit. Je kan binnen en buiten zitten. Zrelfs liggen er lakens bij het meer waar stelletjes kunnen liggen. Er wordt prachtig gekookt en prachtig ingericht. Toch is het niet al te bekend omdat het afgelegen zit. Of je moet een hele dag door het bos zwoegen of je moet een draak hebben.

Flash lande in het meer bij de restaurant. De ober had het al verwacht dus stond aan de kant te wachten. Rustig pakte Raiden Cara weer op en vloog naar de zijkant. ''Wat vind je ervan'' vroeg Raiden fluisterend aan Cara de eerste vuurvliegjes verschenen al boven het meer waarze nu al tussen vlogen. Het was bijna jammer dat ze moesten landen.

Cara keek bewonderend rond. 'Het is nu al prachtig.' zei ze glimlachtend. Ze hoopte op een onvergetelijke avond en aan het restaurant zou het niet liggen en aan haar gezeldschap ook niet. Ze was gelukkig besefte ze nu. En het voelde fantasties.

Raiden glimlachte en zette Cara op de grond. Rustig liep hij naar de ober die hun begeleiden tot een tafel die vlak bij het meer zat maar ook vlak bij de grote schuifdeuren die open stonden van het restaurant. Beleefd trok Raiden dus stoel van Cara naar achter en glimlachde naar haar. Hij wachte tot Cara zou zitten en ging toen zelf zitten.

Cara was op de stoel gaan zitten die Raiden achteruit geschoven had. Ze glimlacht ze vond het lief van Raiden dat hij haar mee uit eten had genomen. En het restaurant was gewoon betoverend.

De ober kwam er weer aan en gaf hun de menukaarten. Raiden pakte hem aan en keek er even in. Daarna keek hij stiekem boven de kaart naar Cara. Er kwam weer een grote grijns op zijn gezicht. Snel keek hij weer terug naar de kaart. ''Wat wil jij hebben'' vroeg Raiden terwijl hij de menu neer legde.

Cara keek het menu eens goed. Het was lang geleden dat ze in een restaurant geweest was en wist niet wat ze wou. 'Ehmm.' zei ze twijfelend. 'Weet jij het al?' vroeg ze toen maar. Ze wist niet wat ze wou het leek haar allemaal wel lekker dus ze zou waarschijnlijk gewoon nemen wat Raiden nam maar dat zou ze hem niet vertellen.

''Ehm ik pak de mosselspaghetti'' zei Raiden rustig. Het klonk allemaal duur maar dat scheelde Raiden voor een keer niet. Hij luste alles wat voor hem kwam. Daarom nam hij ook het eerste wat hij op het menu zag. Hij keek glimlachend naar Cara. ''En wat neem jij'' vroeg hij noch een keer met een geamusserde glimlach.

Cara twijfelde nog steeds. Ze hield niet zo van vis of schelpdieren. 'Ehm ik denk dat het voor mij de vegetarische ovenschoteld wordt.' zei ze maar met grote twijfel in haar stem. Ze was nooit goed in kiezen geweest maar goed. 'Ja dat wordt het.' zei ze toen vastbesloten.

Raiden knikte en weefde naar de ober. De ober kwam meteen als of ze belangrijke klanten waren. Dat waren ze ook omdat je met een draak vaker hier kwam. ''Wat zal het zijn'' zei de man met een frans accent. Raiden bestelde de gerechten. ''Nog wat drinken er bij'' vroeg de ober. ''Doe mij maar een gals water en ..'' zei Raiden terwijl hij naar Cara keek.

'Ik ook graag water.' zei Cara. Ze dronk meestal water want dat leste de dorst beter. Ze glimlachte ze keek even naar buiten en zag de mooie vuurvliegjes de lucht een beetje verlichten. Het was prachtig om te zien. Daarna keek ze weer naar Raiden. Ze glimlachte lief naar hem.

De ober knikteeven en liep daarna weg richting de kueken. Raiden keek naar de vuurvliegjes die langzaam hun kant ook op kwamen. Die waren zeker zo gewend aan mensen dat ze zo dichtbij kwamen. ''En wat vind je van het restaurant. Het is niet zo bekend maar wel mooi dus ik dacht dat we hier wel konden gaan eten'' zei Raiden met een glimlach.

'Het is prachtig en ook heel romanties.' zei Cara. Ze vond het echt prachtig en ze zou het inderdaat nooit meer vergeten zoals Raiden al had gezegt. Ze glimlacht en keek naar de vuurvliegjes die vond ze behoorlijk dichtbij durfde te komen.

Raiden knikte hij waser wl mee eens. Romantisch maar dat was ook de bedoeling vond hij zelf. Rustig keek hij over de andere tafels en zag dat het niet druk was maar dat was altijd zo. Daarna keek hij naar Cara en vond dat zij het mooiste was van iedereen. Toch zei hij dat niet. ''Het is toevallg dat ik ooit gevonden had anders wist ik ook niet dat het bestond'' zei Raiden met een glimlach.

Cara was eigenlijk nieuwschierig naar het verhaal maar ze vond het ook een rare plek voor een restaurant. Ze glimlachte 'Dat is dan maar mooi anders hadden wij nu niet dit romantische avondje kunnen hebben.' zei ze lachend. Ze keek even snel het restaurant door maar besloot toen dat Raiden veel intresanter en leuker was als de andere gasten.

Raiden glimlachte en knikte nog een keer. Dat bedoeldehij ook maar Cara zei het ook maar hard op. Gelukkig kwam de over aan omdat Raiden ook niet veel meer wist te vertellen en Cara ook niet al te spraakzaam was. Rustig legde de ober de borden neer op de tafel en een paar seconden later had hij ook water bij voor hun twee.

Cara had inmiddels honger gekregen en nam een hap van haar eten. 'Het eten is verrukkelijk.' zei ze met een glimlach. Ze wist niet zoveel meer te zeggen en ze had het idee dat Raiden er net zo over dacht. Toch vond ze het geen onprettige stilte.

Raiden pakte op italiaanse manier de spaghetti en nam een ha er van. Hij knikte omdat hij het zelfde vond. HEt was helemaal lekker vond hij zelf maar je alles smaakte goed als je honger had. Al was dit dus overbodige luxe vond hij zelf. De stilte viel nog steeds zwaar maar Raiden wist niets meer te zeggen. Misschien wist Cara wel.

Cara at stilletjes door aan haar maaltijd. De stilte was van normaal naar ongemakelijk gegaan vond ze zelf en daardoor ging ze zich afvragen of dit wel echt was wat ze wou en of ze wel de juiste beslisingen had genomen. Ze ging twijvelen en daar hield ze niet van. Het voelde goed maar nu was het gewoon even ongemakkelijk. Ze hield zichzelf voor dat het wel weer goed kwam en dat ze zo wel weer een goed gesprek kregen.

Toen Raiden de spaghetti op had keek hij naar Cara met een glimlach. ´´Dat was lekker´´ zei hij met een glimlach. Hij vond het ook echt zo. Mosselen en spaghetti waren gewoon lekker. Al zou alles er bij hem in gaan. Hij nm een slok van zijn water en keek daarna weer naar Cara. ´´Lus jij ook desers´´ vroeg hij met een lieve glimlach.

Cara glimlachte. 'Het is inderdaat heerlijk en ik ben gek op desers.' zei Cara vrolijk. Ze glimlachte lief terug naar Raiden. Ze dacht aan haar moeder zij was ook altijd gek van desers en de kok in de keuken had voor haar altijd grotere porties neergezet omdat hij wist dat ze dat lekker vond. Ze glimlachte bij deze gedachte en keek toen weer naar Raiden.

Raiden wuifde weer naar de ober die hun weer twee menu´s gaf. Ondertussen pakte hij de lege borden op en liep naar de keuken toe. Raiden hoefde niet eens naar de menu te kijken. Hij was hier al vaak genoeg geweest om te weten wat hij zou gaan pakken. Daarom nam hij de kans om gewoon naar Cara te kijken. Tenminste als het geen staren werd.

Cara bekeek het menu aandachtig. Ze wist wel een beetje wat ze wou maar ze wist niet of ze het hadden. Toch wel dacht ze. 'Ik wil graag de Caramelsoesjes met ijs.' zei Cara. Ze keek naar Raiden en zag dat hij haar aankeek en niet naar zijn menu keek. 'Is er wat?' vroeg Cara onzeker. Ze was niet gewend dat er mensen zo naar haar keken en ze wist niet goed wat ze moest doen.

Snel keek Raiden ergens anders naar. Het was blijkbaar te opvallend dat hij zo keek. ´´Nee , ik wist gewoon wat ik wou. Dus dacht ik dat ik naar het moiste in de buurt ga kijken´´ zei Raiden als of het niets was. Daarna keek hij Cara weer aan omdat het raar was zo te praten. Al verwachtte hij dat er weer weinig te zeggen viel.

Cara bloosde een beetje. 'Oke dan is het goed.' zei ze. Ze vond het een beetje stom van zichzelf dat ze er iets van had gezegd want ze vond het eigenlijk niet zo heel erg maar ze vroeg het zich gewoon af. Ze lachte naar hem. Ze keek even naar het meer met de vuurvliegjes. Het zag er betoverend uit.