Het paleis van Zenan de Wijze -openingstopic van Het Deriende Rijk-

Het paleis, midden in de stad Toruma is tegen een berg uitgehouwen en loopt er zelfs in door. Het paleis is onvoorstelbaar groot, al zou je 20 dagen kunnen ronddwalen dan is er grote kans dat je nog lang niet alles gezien hebt. Er is zelfs grote kans dat je dan gewoon verdwaalt bent en je zal sterven in de uitgestrekte gangen van de honger. Dorst zal wel niet voorkomen omdat er overal n het paleis fonteinen en vijvertjes zijn.
Voor het paleis staat een marktplein waar vooer ieder wat wils verkocht word. Het ziet er op het eerste gezicht wat apart uit. Een groot paleis met in de voortuin een markt. Maar dit was het idee van Zenan de Wijze zelf. Hij wilt dat hij laat zien dat het volk bij hem hoort en dat hij ze zelfs in 'huis' haalt.

Een groep wachters staat op het marmeren bordes te wachten. Te wachten op de mensen die voor Zenan belangrijk zijn, zo belangrijk dat hij ze persoonlijk ontvangt. De leider van de wacht, uigedost in zijn beste pak liet zijn blik over de menigte glijden. Hij wilde geen kans laten bestaan dat hij 1 van de mensen met de gave zou voorbij laten glippen. Natuurlijk wist hij dat de mensen met de gave naar hem opzoek zouden zijn, dat was duidelijk in de boodschap vermeld. De boodschap die Zenan hoogstpersoonlijk had geschreven en ondertekent. Iets wat zelden voorkwam. Ergens voelde hij dan ook een zweempje trots dat hij de schepper mocht helpen met de edele taak om de mensen met de gave door te leiden naar Zenan de Wijze. Snel vermande hij zich, hij moest zich niet trots voelen, dit was zijn plicht. Zijn plicht om na zijn dood naast de schepper te mogen voorbestaan. Hij glimlachte en gleed met zijn vingers over het gevest van zijn zwaard., wachtend op de mensen met de gave die van groots belang zouden zijn.

Dus iedereen met de gave komt na een boodschap aan bij het paleis en worden opgewacht door een groep wachters die ze later doorbrengen naar Zenan de Wijze. Opgelet, jullie zijn geboren in het Dertiende Rijk en geloven echt in Zenan de Wijze dus ga niet al gelijk je overgeven aan de mensen in het 12de rijk. Jullie personages geloven in hun opdracht.

Alexis liep zigzaggend tussen de mensen door. De smalle steegjes waren benauwd en druk. Het was dat ze het gewend was om zich snel tussen de mensen moest begeven om naa 1 van haar aanslagen zich snel en onopvallend moest verdwijnen. Anders had ze nooit deze weg genomen, maar dit was sneller. Je sneed er de drukke handelswegen waar je om de minuut aan de kant moet springen voor een karrenpaard of een karavaan goederen richting de markt die van geen wijken weet mee af.
Haar zwarte haren had ze voor de verandering in een losse paardenstaart bij elkaar gebonden zodat ze alles in haar omgeving in zich op kon nemen voor het geval dat er nog iemand van plan was een rekening met haar te vereffenen. In haar onderbuik voelde ze enkele zenuwen borrelen om weer in de buurt van Zenan de Wjze te komen. De laatste keer dat ze bij hem geweest was toen hij hen vertelde dat ze de beste training van heel Het Dertiende Rijk zouden krijgen omdat ze Mensen met de Gave waren had ze het nauwelijks overleefd. Haar haartjes op haar arm waren ook overreind gaan staan toen er een boodschapper bij haar appartement was gearriveerd met een boodschap van Zenan de Wijze, geschreven door hemzelf. Voor ze hem geopend had was ze bang geweest om alsnog te sterven door die ene fout die ze ooit gemaakt had. Maar het was meegevallen. Het enige wat erin had gestaan was dat hij een hele speciale missie had voor haar en een paar andere mensen met de gave met wie ze ook getraind had.
Alexis stapte de grote laan op die dwars door de markt naar het bordes liep. Het bordes waar ze opgewacht zouden worden door de beste wacht van heel het paleis, deze weken zelden van de zeiden van Zenan de Wijze tenzij ze hele belangrijke mensen moesten begeleiden. Blijkbaar behoorde ze ineens toe tot een belangrijk persoon met haar gave.
Toch met een zenuwachtig gevoel begon Alexis de lange trap naar het bordes op te lopen, haar hoofd was hoog geheven en bekeek iedereen die er nog meer heen en weer waren openlijk. Ze was geen persoon die haar blik afwende omdat het niet beleefd was om iemand openlijk te bekijken.

De blik van de wachter gleed over de mensen die de trap opliepen. Zijn blik bleef hangen op een jonge vrouw die hem verbazend bekent voorkwam, hij wist direct dat dit 1 van de mensen met de gave was. Maar dat was niet de reden van waar hij haar ergens van kende. Hij bleef even naar haar staan kijken zonder dat hij er op kwam. Hij knikte naar 1 van de wachters die hem vragend aan zag kijken "Dat is er 1" zei hij met een toon die duidelijk maakte dat hij haaar tegemoet moest lopen en naar hem toe brengen. De jonge wacht knikte met een vleugje trots in zijn ogen begon hij de trappen af te lopen. De wachter grinnikte in zichzelf en moest aan de tijd denken dat hij nog jong was en echt van het leven genoot en blij was om zijn werk te doen.

Toen ze op de helft van de lange trap was kwam er een jonge wacht aanlopen. Zijn opgepoeste manchetten glommen in de zon en de rest van zijn pak zag er onberispelijk uit. Alsof hij elk moment op inspectie moest komen. De jonge wacht zag haar blik en glimlachte zenuwachtig naar haar. Ze wist dat haar reputatie hier in het paleis redelijk bekend moest zijn, maar dat was niet waarom de jongen zenuwachtig glimlachte. De reden was dat hij 1 van de weinige in heel Het dertiende Rijk was die iemand met de gave naar Zenan mocht begelijden en dat niet mis mocht gaan.
Toen hij voor haar stond maakte hij een klein hoofdknikje voor haar 'Mevrouw, wilt u mij volgen?"

De wachter keek hoe de jonge wacht naar het meisje toe liep en haar vroeg om haar te volgen. Hij knikte tevreden. Hij hoefde niet de hele tijd naar hem te kijken om te kijken of hij zijn taak goed uitvoerde. Hij wist wat hem te doen staat en had goed opgelet. Met een tevreden glimlach keek de wachter weer over de trappen. Er moeste meerdere arriveren en die mocht hij niet missen.

"Voorruit dan maar" zei ze met nog steeds een zenuwachtig gevoel in haar onderbuik. Voor het laatst dat ze hier was wwas het voor een training die iedereen met de gave kreeg in Het Dertiende Rijk om hen haast onverslaanbaar te maken. Maar waarom ze er nu moest zijn was haar een groot raadsel. En het irriteerde haar dat ze het niet wist. Gebrek aan informatie kon gevaarlijk zijn, levensgevaarlijk zelfs. Maar het had geen zin om het aan de jonge wacht te vragen die voor haar uit liep. Hij zou toch niks weten, Zenan deelt zijn plannen niet met jonge wachtertjes. Zelfs niet met de hoofdwacht die zo te zien op het bordes stond te wachten.

De jonge wacht leidde het meisje dat de wachter zo bekend voorkwam de trappen op. Hij liep met haar richting hem en maakte een hoofdknik naar het meisje "Hij al uw verder begeleiden mevrouw" Hij slaueerde naar zijn baas en liep terug naar zijn wacht aka uitkijkpost om op de volgende te wachten. "Goeden dag, mevrouw. U heeft dus Zenan de Wijze zijn boodschap ontvangen" zei hij op een bevestigende toon. Hij wilde beleefd zijn, maar ook duidelijk maken dat hij hier de baas was. Ze moest nu niet denken dat omdat ze door Zenan de Wijze zelf was uitgenodigd zonder de wachters mocht rondlopen om niet in de gaten te houden worden.

Aria liep met een blije glimlach langs de straten. Ze had een bericht gekregen van zenan de wijze dat ze moest komen. Eigenlijk had zij het niet gekregen maar haar baas. Maar als slaaf had je geen rechten eigenlijk en dat had Aria al lang geaccepteerd. Ze was blij dat ze tenminste wat kon doen voor het land. Haar glimlach en kleine lijf dansde bijna door de menigte. De meeste mensen zouden denken dat ze een straat artiest was of zo maar ze wisten ook niet wie ze was. Aria voelde aan haar wapens die onder haar jurkje hingen. Je kon ze onmogelijk zien maar wel handig te pakken. Het jurkje was rood en haar haren zaten in twee straten waardoor ze nog opgewekter leek, dat het mogelijk was verbaasde sommige mensen.
Toen Aria eindelijk bij de trap kwam sprong ze blij twee trappen tegelijk naar boven. Boven zag ze een meisje met een bewaker praten en meteen vroeg ze zich af of zij ook een brief had gekregen. Al snel bedacht Aria dat het niet haar zaak was en dat ze maar beter gewoon verder blij kon door lopen.

Een derde wachter zag weer een meisje met het beschreven uiterlijk omhoog lopen. "Commedant!" onderbrak hij hem toen hij bezig was met het meisje dat net aangekomen was. "Daar" hij knikte naar het nieuwe meisje dat vrolijk de trap opsprong. De hoofdwacht draaide zich om naar de trap waar het meisje zou moeten lopen "Breng haar hier. En denk aan je manieren" zei hij bars voor hij zich weer omdraaide naar Alexis.
De jonge wacht schrapte zijn keel en liep toen richting het nieuwe meisje. "Goedenmiddag mevrouw" hij maakte een klein hoofdbuiginkje voor de jonge vrouw. Het was een knappe vrouw die iets had wat wat niet normaal was bij zulke jongen vrouw. Maar wat het was, daar wist hij niet, hj kon er zijn vingers niet op leggen. Hij schudde onopvallend zijn hoofd, dat ware nzijn zaken niet. Zijn zaken waren om deze vrouw naar zijn commadant te brengen. "Zou u mij willen volgen, mevrouw"

"Ja, dat klopt, Honey-l..." Dat laatste slikte ze maar snel weer in. Ze had geen zin om weer halfdood het paleis te moeten verlaten door 2 enkele worden. Tot haar opluchting zag ze dat de hoofdwachter zich om had gedraaid naar een andere jonge wacht die zo te zien nog zo iemand als haar had gezien. Zou zij ook een training gehad hebben enkele maanden terug, een training die alleen voor mensen met de gave bestemd geweest was. Niewsgierig keek ze over de schouder van de hoofdwachter naar het meisje dat aan kwam lopen. Maar als snel ddraaide de hoofdwachter zich weer om naar Alexis zodat haar zich belemmerd werd.

Aria keek blij rond omdat ze het uitzicht mooi vond. De kleurrijke markt zag er hoger mooi uit. Ze werd alleen uit haar gedachten gewekt door een wachter die haar begroette. Aria was verbaast dat hij boog omdat ze zelf meer gewend was om te buigen maar ze bleef glimlachen. ´Toon niet dat je verbaast bent de vijand kan dat tegen je gebruiken´ citeerde Aria in haar hoofd. Ze luisterde naar de wachter die haar dus kwam op halen. ´´Tuurlijk´´ zei Natas glimlachend.

De wacht glimlachte en begon voor het meisje uit te lopen. Af en toe keek hij even achterom of het meisje hem hem bleef volgen. Het zou zijn ergste nachtmerrie zijn als hij het meisje kwijtraakte. Dan was hij verzekerd van een enkelte dodenrijk. Hij huiverde onopvallend en liep naar zijn commadant toe "Hij zal uw verder begeleiden, mevrouw" hij boog weer zachtjes en liep toen terug naar zijn post.

Aria liep glimlachend achter de wacht aan. Soms keek hij achter naar Aria maar dat snapte Aria wel. Toen ze bij het andere meisje en blijkbaar de commadant waren stopte Aria met lopen. Ze kon er nog steeds niet goed tegen dat de wacht boog voor haar maar dat liet ze helemaal niet merken. Ze keek om naar de commandant en het meisje. Ze glimlachde weer en wachte rustig tot de commandant iets zou zeggen. Aria was eenmaal gewend om lager te zijn en eerst te wachten dat de hogere rang sprak.

Ik ga hem gewoon de commadant nomen in plaast van de hoofdwacht or something xD
-
De commedant knikte naar de jonge wacht en draaide zich naar het meisje. "Er zullen er nog1 of 2 komen volgens de laatste berichten. Zou u ondertussen hier even willen wachten met deze mevrouw" De commendant draaide zich weg van de 2 meisjes en keek weer naar de trappen. Hij wachtte al een tijdje en wist dat Zenan ondertussen al ongeduldig aan het worden was. Als de volgende niet opschieten liet hij deze 2 vast naar Zenan gaan om hun opdracht te horen.

Aria knikte kort en keek naar het andere meisje. Ze was nog steeds niet gewend aan de u maar dat leek ze niet blijken. ´´Hoi´´ probeerde Aria zo beleefd mogelijk te zeggen. Ze wou beleefd over komen want waarscheinlijk als Zenan je roept ben je belangrijk ook al denkt ze dat niet van zich zelf. Aria keek onderzoekend het meisje aan en zag meteen dat zij ouder was.

Alexis bekeek het meisje op haar hoede. Ze kwam haar ergens vaag bekend voor. Misschien van 1 van die trainingen die alle mensen met de gave gehad hadden, maar veel mensen had ze toen niet gesproken. Toen ze het meisje in haar op had genomen knikte ze "Hey meid" zei ze vriendelijk "Wat kijk je, hoe met je dat zeggen, bangig alsof je bang bent dat ze je opeten omdat je niet netjes bent" zei ze na dat ze haar even had aangekeken. Het leek of het meisje bang was voor die commedant die helemaal opgedoft gekleed was om zijn belangrijke functie te benadrukken.

´´Bang´´ herhaalde Aria vragend. Ze was helemaal niet bang voor hem, alleen niet gewend dat er zo beleefd tegen haar werd gedaan behalve dan als ze op een missie is maar dat is anders vond Aria. ´´Ik ben niet bang hoor´´ zei Aria snel terwijl ze glimlachde. ´´Ik ben gewoon niet gewend om zo aangesproken te worden´´ zei Aria eerlijk. Aria keek even om naar de commandant en schatte even hoe moeilijk een wedstrijd tegen hem zou zijn. Onder dat opgedofte kledij kon hij waarscheinlijk niet veel dus zo moeilijk zou dat niet worden. Aria moest even schamper lachen bij de gedachten dat ze voor hem bang zou moeten zijn.

Seth had een oproep van Zenan de Wijze gehad en was dan ook nu op weg naar het paleis. Hij had graag de cap van zijn zwarte cape over zijn hoofd getrokken, maar dat zou teveel vragen naar zijn idee oproepen bij de andere mensen. Vandaar dat hij als een vrij gewone reiziger eruit zag. Zwarte cape, onder zijn donkere tuniek een beschermlaag, donkere broek en zacht leren - eveneens donkere - laarzen. Zijn zwaard hing aan zijn linkerzij maar werd verborgen door de cape.
Hij baande zijn weg door een netwerk van steegjes en kwam niet veel later aan, bij het paleis.

"Oké het leek alleen maar zo" antwoorde Alexis al gelijk een stuk minder geïntresseerd. Het enige wat interessant kon zijn was waarom ze het niet gewend was om beleefd aangesproken te worden. Maar dat had nu nog niet veel belang, pas als het bleek dat ze vaker met haar om zou gaan had ze die informatie nodig.
"Ben je hier al eens eerder geweest?" vroeg Alexis toen ze een tijdje over de drukke markt had staan kijken. De mensen, meestal vrouwen, liepen als een stelmieren door elkaar heen. Haar oog viel op een jongen die nu ook de trap opliep. Misschien was dat weer zo'n iemand op wie de wachters wachten.

´´Alleen een paar keer´´ antwoorde Aria. Ze was niet van plan om haar naam te zeggen als het niet nodig was. Aria dacht dat het andere meisje ook zo dacht dus voelde ze er nu niet veel. Ze wist niet waarom Zenan hun wou spreken en daar dacht ze ook niet veel over na. Als ze samen moest werken dan zou ze het wel. Ze lette goed op de trap of die een of twee andere er aan kwamen. Toch bleef ze glimlachen naar het meisje en zei ´´en jij, ben jij hier vaak geweest ?´´

Seth was ergens blij dat hij Zenan de Wijze kon helpen. Dat hij hem kon 'terugbetalen' voor wat Zenan allemaal voor hem gedaan had. Ondanks dat Seth niet in een God geloofde, geloofde hij wel in Zenan de Wijze. Waarom zouden er dan zoveel andere hem volgen? Hoezo kon het dan dat de mensen gelukkig werden van Zenan. Vandaar dat Seth vertrouwen had in hem, hem trouw was en zou dienen tot de dood er op zou volgen. Er zou iets drastisch mis moeten zijn als hij zich daar niet meer aan zou houden. Seth liep de trap met een rustige tred op en kwam bij de wachters aan.

De commandant kreeg nu zelf de derde persoon in het oog.. Hij riep zijn dichtstbijzijnde wacht bij zich. Voor hij wat kon zeggen was de jongen er al. Hij boog lichtjes "Het spijt me dat we u niet hebben kunnen begeleiden." verontschuldigde hij zich. Hij keek hem even smekend aan, om deze misstap van de wacht niet aan Zenan door te geven. Dat kon zijn dood betekenen, en geen snelle dood. Hij keek nog 1 keer over de trappen. "Ik zal jullie verder begeleiden" zei hij nu weer op gebiedende toon. De commandant draaide zich om naar zijn wachters. "Jullie blijven hier wachten voor de eventuele volgende mensen die arriveren"
"Volg mij" zei hij nu weer tegen de 3 jonge mensen die net gearriveerd waren. "We gaan naar Zenan de Wijze"

Alexis knikte "1 keer te vaak" mompelde ze vaag. Toen draaide ze zich om naar de jongen die aan kwam lopen, ze had geen zin om op haar woorden in te gaan. Als ze het echt wilde weten, dan had ze pech xd.
Toen de commandant klaar was met wat bevelen geven was ze blij dat ze eindelijk vertrokken. Hoe sneller ze dit obstakel gehad hadden, hoe eerder ze uit de buurt kon zijn van Zenan. Ja ze moest het toegeven, ze begon nu echt wel zenuwachtig te worden, niet dat ze het liet merken. Ze zou liever doodvallen dan toegeven dat ze zenuwachtig was.

Aria keek naar de jongen die nu bij hun stond. Het was duidelijk dat hij dus ook werd geroepen. Even keek Aria van het meisje naar de jongen. Het leek wel of het allebei vechters waren. Je zou het niet zo snel zeggen van Aria maar uiteindelijk was ze het wel. Het ergste was dat Aria al snel besefte dat ze het kleinst en waarscheinlijk ook het jongst was. Snel verborg ze haar gezicht met een glimlach. Daarna keek Aria maar naar de commandant en volgde hem.

Seth nam de twee andere kort in zich op, maar besteedde verder geen aandacht aan hen. Hij wilde weten wat Zenan de Wijze voor hun in petto zou hebben. Hopelijk iets waardoor zijn gedachtes alleen daar op gefocust zouden zijn.