Het paleis van Zenan de Wijze -openingstopic van Het Deriende Rijk-

Aria was best teleurgesteld dat er geen kaart was. Het was best logisch maar het zou makkelijker worden met een kaart. Ze vond dus ook dat ze het beste een kaart konden gaan kopen als ze er waren. Het liefst zou ze meteen beginnen te discuseren hoe ze het aan gaan pakken maar dat zou voor Zenan misschien verkeerd vallen. Aria stond op en streek haar jurkje glad. Ze keek even naar de rest om te kijken of hun van plan waren om mee over de grens te gaan.

Alexis had zonder wat te zeggen naar de vragen geluisterd. In haar hoofd herhaalde ze wat hun opdracht zou worden. Net alsof ze een opdracht had om iemand uit de weg te ruimen. Dat was het in feite ook. Eerst de grens over, de mensen met de gave zoeken, overhalen of uit de weg ruimen, terug gaan, de taak van de schepper volbrengen. Ze glimlachte "Dank u wel Zenan de Wijze, nu snap ik waarom u die bijnaam heeft." zei ze eerbiedig toen ze opgestaan was.

Ook Ilyas was opgestaan. Het was een geruststelling dat de mensen die ze misschien, hopelijk niet natuurlijk, hopelijk zouden ze hen over kunnen halen om tot het goede geloof te treden, maar die ze misschien toch zouden moeten bevechten. Dezelfde gaven hadden, zodat ze met niks nieuws te kampen zouden krijgen, maar zeker niet zo getraind zouden zijn als zij, zodat een overwinning bijna gedrukt stond. Dat er geen kaart was, was natuurlijk een kleine tegenslag, maar dat was dan gewoon een kwestie van er eentje kopen zodra ze daar waren.

Zenan knikte naar Aria die als eerste opstond en even later werd gevolgd door Alexis. Hij glimlachte om haar woorden "Dank u wel meisje" zei hij nog steeds serieus. "De schepper zal jullie beschermen" zij hij eerbiedig. Zenan keek de 4 mensen in zijn vertrek, ze waren allemaal sterk en stonden goed in hun schoenen. In zichzelf glimlachte hij. De overwinning zal niet lang meer duren.

Aria maakte als laatste nog even een eerbiedige buiging naar Zenan. Daarna liep ze naar de grote deur weer terug naar de hal. Zelf had ze er wel vertrouwen in dat het ging lukken. Die heidenen die zouden toch niets verwachten dacht Aria. Ze keek niet om of de andere haar volgde dat zou ze dalijk wel doen. Haar lichaam ston te trillen van blijdschap. Ze wou zelf gewoon snel vertrekken.

Alexis volgde het enige andere meisje wat er op dit moment in het vertrek was en liep naar de grote deur. Bij de deur maakte ze nog een eerbiedige buiging en fluisterde iets als. "O grote schepper, behoed deze wijze man voor alle wandaden in de wereld" daarna stond ze weer rechtop en zag ze dat de deuren opgenmaakt waren en de commandant daar nog steeds te wachten stond. Gelukkig maar, want Alexis zou nooit de weg naar buiten kunnen terug vinden in haar eentje.

Seth had geluisterd naar de vragen en Zenan's antwoorden. Toen de andere eenmaal stonden, volgde hij hen na een korte buiging richting Zenan de Wijze. Eindelijk weer enigzins rustig met zijn gedachten op een rijtje, dus buiten de zaal, haalde Seth opgelucht adem. Hij vroeg zich af of de andere nog veel wilde bespreken, het was immers een gezamelijke taak. Een taak die ze samen moesten volbrengen. Wat hem ergens dwars zat, was dat hij alleen de woestijn moest doorkomen, lopend.

Aria draaide om naar de andere mensen. Ze moesten samen een plan bedenken want alleen de opdracht doen zou heel lang duren. Aria leefde onder de motto zeg nooit nooit dus vond ze wel dat je het alleen kon doen. Alleen zou je er 50 jaar over doen of zo. ´´Ik ben Aria, aangenaam kennis te maken´´ zei Aria blij. Als je moest samen werken dan kon je maar beter de anderen hun naam weten. Ze keek de rest vragend aan als teken dat ze hun naam ook verwachte.

Alexis keek van de commandant naar de 3 andere die dezelfde opdracht als haar gekregen hadden. "Oké wat gaan jullie doen?" vroeg ze opgewekt, om de spanning te doorbreken. En omdat ze wilde weten wat die andere zouden doen. Ondertussen gaf de commandant een teken dat ze hem moesten volgen.

'Ik ga me een weg door die woestijn banen,' zei Seth terwijl hij nadacht. Met een kort gebaar ging hij met een hand door zijn toch al warrige haar. 'En ik ben Seth,' voegde hij eraan toe en liet zijn blik even op de andere rusten maar liep verder.

´´Ik denk dat we het beste samen door de woestijn gaan. Kijken hoe het daar is en dan daar een plan maken´´ zei Aria terwijl ze na dacht. ´´Dan hebben we meer informatie´´ zei ze blij. Ze liep ondertussen mee met de rest. Ze kon niet wachten om het nieuws aan Toxic te vertellen. Die zou zeker ook blij zijn om iets te doen dacht Aria.

Alexis liep ondertussen achter de commandant aan en sloeg een gang in toen ze zich omdraaide naar Seth. "Een weg door de woestijn banen? Gewoon gaan vliegen" merkte ze op. "Dan ben je er zo doorheen" zei ze schouderophalend. "Ik ben trouwens Alexis genoemd"
Ze keek naar het andere meisje van wie ze de naam nog niet wist. "Dat klinkt logisch" knikte ze "Maar dan moeten we wel zorgen dat we duidelijke afspraken maken, ik denk niet dat iedereen zijn draak op dezelfde plek heeft staan."

Seth ging niet op Alexis in, over dat gedeelte van een draak. Aangezien hij er zelf geen meer had, en het nog steeds pijnlijk was om erover te praten.
'Zou het niet iedereen schikken om over een halfuur buiten de stad te staan?' vroeg Seth toen.

Aria had zich al voorgesteld net na dat ze buiten waren

------------------------------------------------
´`Ik geef Toxic gewoon een signaal dat ze moet komen´´ dacht Aria hard op. ´´Maar mij zal het makkelijk lukken om dan buiten te staan´´ vervolgde Aria tegen Seth. Aria had alles bij zich. Ze bezat weinig kleren en wat ze had zat bij de tas aan Toxic. Daar stal niemand van want anders was hij binnen een paar seconden vergiftigd en waarscheinlijk ook meteen dood.

oeps
-
Alexis knikte "Ik denk als Carlos niet ligt te slapen, hij ook wel komt als ik fluit." Ze hoopte dat hij wakker was, anders moest ze eerst weer door de drukte weg zien te komen uit de stad, want ze had geen zin om met Carlos door deze drukke stad te gaan lopen. En zelf had hij daar ook geen zin in gehad. "Wat mij betreft is dat halfuur wel voldoende" Alexis keek naar de andere "Wie zorgt er voor water tijdens de reis, of is ieder voor zich handiger"

'Ieder voor zich lijkt me het beste' zei Seth. Het enige wat hij moest doen, was zijn spullen uit de herberg ophalen en de stad uitlopen. Ze waren ondertussen alweer buiten het paleis? Seth keek nog even naar de andere, eigenlijk was het wel het laatste wat hij wilde om samen met hen en hun draken samen te reizen. Niet omdat hij contactgestoord was of zoiets, maar om het feit dat er draken zouden zijn.

´´ben ik mee eens´´ zei Aria die zelf niet veel nodig had. Ze ademde blij de openlucht in. ´´Dan half uur voor de stad´´ chekte Aria nog voordat ze verder lsprong naar onder naar de markt. Daarna liep ze de markt over en ging bij een steegje staan en floot zodat Toxic zou komen. Blij begon ze het hele verhaal uit te leggen aan Toxic die aandachtig luisterde.

"oke dan" Alexis stormde de trappen van het paleis af. Ze moest haar hele wapen arsenaal meenemen als ze naar die landen vertrok. Je wist niet wat er onder weg met je wapens gebeurde natuurlijk. Ze zigzagde weer door de drukke straatjes heen en kwam even later hijgend aan bij een klein bouwvallig hotelletje. Dit was het hotelletje dat ze gehuurd had omdat ze niet wist hoe lang ze in deze stad zou moeten blijven, en omdat ze daar haar spullen achter kon laten. Zonder gedag tegen de eigenaar te zeggen liep ze haastig door naar haar slaapkamer. Het hotelletje rook muf en oud, als het stevig waaide had je het gevoel dat het gebouw elk moment om kon vallen.
Alexis opende haar kamer deur en inspecteerde of er niemand binnengekomen was, en dat was het geval.Tevreden liep ze haar kamer in. Deze bestond uit 1 persoonsbed, een wastafel met een teil om je mee te wassen en een grote kast. Ze liep als eerste naar het bed en viste daar haar geld onder vandaan. Het was het geld wat ze nog steeds over had van haar vroegere opdrachten. Daarna liep ze door naar de grote kast en viste daar een rugtas uit. Ze pakte enkele kledingstukken die ze het belangrijkst vond, de rest kocht ze daar wel, en stopte deze in de tas. Ze viste haar wapens van de bovenste plank en deed deze om haar riem. Nu moest ze alleen nog wat vinden om water in te vervoeren. Ineens bedacht ze dat er nog een grote fles naast haar bed stond. Deze vulde ze met water. Aan 1 fles zou ze wel genoeg hebben. Op een draak verwachte ze niet dat deze reis lang zou duren. Hooguit een dag.
Voor de zekerheid viste ze nog een paar grote, gedroogde koeken uit haar kast die ze een paar dagen geleden gekocht had. Deze propte ze ook in haar tas. Op de klok zag ze dat ze in een record tempo haar spullen gepakt had. Ze had nog 10 minuten om naar de afgesproken plek te komen, tenminste als Carlos wakker was.
Alexis was naar buiten gegaan nadat ze de eigenaar enkele koper en zilverstukken had gegeven als betaling van haar overnachting en floot op dit moment het melodietje die Carlos uit duizenden herkende. Tot haar opluchting hoorde ze na enkele minuten de bekende vleugelslagen van hem en zag ze hem niet veel later manoevrerend tussen de smalle huisen zich een weg naar beneden banen tot hij voor haar landde.
Alexis glimlachte naar hem en gaf hem een vriendelijk klopje op zijn rode geschubtte hals. "We gaan een nieuw deel van de wereld ontmoeten, Honey-Love" Ze sprong op zijn rug en samen vlogen ze weg richting de afgesproken plaats.

'Tot straks' mompelde Seth terwijl hij de trap af ging met een sprintje. Hij baande zich een weg door de menigte, naar zijn herberg die niet al te ver weg was. Eenmaal aangekomen pakte hij zijn overige spullen, al waren het er niet veel. Daarna vertrok hij weer en ging nog wat winkels langs, kocht hier en daar wat voedsel en iets waarvan hij ervan overtuigd was het nodig te hebben.

Ilyas nam een binnenweggetje terug naar het klooster en pakte daar snel zijn kleine hoeveelheid privébezittingen in, voornamelijk kleren en een klein boekje waar onder andere de leefregels van het klooster en de gezangen in stonden. Ditalles stopte hij in een schoudertas die ook als zadeltas voor Zaki gebruikt kon worden. Toen ging hij nog even langs de keukens om daar proviand in te slaan en uiteindelijk vatte hij de moed om aan te kloppen bij het kamertje van de Hoge Priester. Die ging het niet leuk vinden dat hij ineens weg moest, en al helemaal niet dat hij geen voltallige uitleg zou krijgen, want Ilyas ging ervan uit dat er zo min mogelijk andere mensen nog betrokken moesten raken bij de aankomende missie.

De Hoge Priester verwelkomde hem gastvrij en gebood hem te gaan zitten, een aanbod dat Ilyas beleefd afsloeg. In het kort legde hij uit dat hij voor onbepaalde tijd het klooster moest verlaten om een opdracht uit te voeren voor Zenan de Wijze in naam van de Schepper. De Hoge Priester was hier, zoals voorspeld, niet blij mee, maar Ilyas wist toch ruim van te voren uit het kamertje te ontsnappen. Hij zocht nog snel een paar van zijn vrienden uit het klooster op, nam afscheid en riep toen Zaki.

De volgroeide draak had geen moeite om op de ruime binnenplaats te landen en toen hij eenmaal veilig en wel op de grond stond, klom Ilyas op zijn rug en vertelde hem waar ze heen moesten.

Een zucht ontsnapte de mond van een jongeman, die rustig door de straten liep, langs de menigte mensen. Zijn hand die een witte handschoen droeg, nam de zwarte hoed van zijn hoofd, en onthulde het gezicht; een jong blank gezicht met een kalme uitdrukking, die twee gouden glinsterende topazen bezat die rond keken naar de mensen en omlijst werd door ravenzwart golvend haar. De jongen leek niet erg oud, ongeveer 16 of 17. Zijn naam was Luthien Nightray.
Luthien liep met soepele stappen zigzaggende straten in, terwijl zijn ogen zich naar de lucht richtten en nadenkend ernaar keken. Hij had een bericht gekregen dat hij naar het paleis van Zenan de Wijze moest gaan, en was ernaar op weg. Hij voelde iets in zijn maag borrelen. Was het opwinding, of nieuwsgierigheid? Hij kon niet bepalen wat het was. Misschien beide... Maar ach, hij had Zenan de Wijze ook nog maar één keer gezien, en dat was toen hij klein was. Hij kon het zich niet eens meer herrineren. Hoe oud zou hij zijn geweest? 4... 5? Zijn ogen vernauwden toen hij aan dat laatste getal dacht. Dat verdoemde getal, die verdoemde leeftijd waarna zijn leven een hel werd. Hij kon het zich nog perfect herrineren wat er toen was gebeurt, maar had op dit moment liever gewild dat het uit gewist kon worden...
Hij liep door de markten en keek even rond naar wat ze precies verkochten en arriveerde op het bordes, waar hij de lange trappen op liep.

je mag ook gelijk naar de 12 rijken gaan, wat je zelf wilt
-
Zenan zat op zijn troon de verslagen te lezen, de verslagen over de graanexporten door zijn land. Het was saai, maar noodzakelijk om hongersnood te voorkomen. Met een verstoord gezicht keek hij op toen er een jonge wachter binnen kwam en zich excuseerde terwijl hij een diepe buiging maakte. "Vertel me waar je voor komt, mijn jongen." zei hij op de toon waarmee hij altijd duidelijk maakte dat hij het druk had. "Er is iemand onderweg, iemand met de gave." Het gezicht van Zenan klaarde duidelijk zichtbaar op bij het horen van het nieuws. Dit was vast 1 van de weinige die de boodschappers niet konden vinden en udus pas later de boodschap gekregen had. "Stuur hem onmiddelijk naar mij toe." beval hij beslist. "Natuurlijk Excelentie, geen probleem, Exceltentie." Boog de jongen voor hij zich uit de voeten maakte om de jongen op te halen. Zenan glimlachte, nog meer versterking voor zijn rijk. Hij gaf de papieren aan 1 van de dienaren die in de buurt stonden "Dit lees ik later wel door."

De jonge wachter rende door de prachtige hallen om naar het bordes te komen. Hij had van Zenan de Wijze zelf de opdracht gekregen om iemand met de gave te begeleiden, iets wat waarschijnlijk maar 1 keer in zjn leven zou voorkomen. Voor hij het bordes op stormde fatsoeneerde hij zichzelf een beetje. Hij gleed met zijn vingers door zijn korte koperbruine haar waar de meisjes op vielen, poetste met zijn mouw de knopen op zijn wachtersuitrusting en zette zijn zwaard stevig in de schede, hij was klaar om de jongen te ontvangen. Met verme passen liep hij het bordes op, gelijk viel hem de jongen op wie hij moest halen. Hij liep naar hem toe en boog "Zou ik u kunnen begeleiden."

Luthien keek rond en ging met een hand door zijn zwarte golvende haar, zodat hij er goed gefatsoeneerd uit zag als hij Zenan de Wijze zou ontmoeten. Hij moest natuurlijk niet denken dat hij een onbeschofte zwerfer was. Een goede eerste indruk was essentieel. Met een sierlijk gebaar zette hij zijn zwarte hoed weer op en verborg het kleine pentagrammetje wat om zijn hals hing onder zijn witte overhemd.
Luthien had geen idee waar hij heen moest, en had gehoord dat het paleis zo groot was dat mensen er daadwerkelijk in verdwaalden en dood gingen van de honger. Of dat laatste waar was wist hij niet, maar hij wist wel dat het paleis immens groot was. Hij vroeg zich af hoe Zenan de Wijze al die kamers gevuld kreeg en of alle kamers wel uberhaupt gevuld waren.
Hij begon zich toch echt af te vragen of hij begeleid zou moeten worden of niet, maar stopte met lopen toen er een jongeman voor hem stopte en boog. Hij knikte naar de jongen toen die sprak en voelde zich iets nerveuzer.

Aangezien de jongen tegen wie hij sprak geen antwoord gaf beschouwde de wachter dit als een ja. "Blijf bij me, dan zullen andere wachters u niks doen, en u zult niet verdwalen, meneer." Telkens als hij tegen de jongen sprak boog hij uit respect zijn hoofd een beetje. Met een netjes gebaar draaide hij zich om en gaf aan dat hij achter hem moest blijven. De jonge wachter voelde dat zijn handen zweterig werden van de zenuwen, hij was gewoon samen met iemand met de gave. Zijn vrienden zouden hem waarschijnlijk 100 keer vragen of het waar was dat hij iemand met de gave ontmoet had en willen weten hoe hij was. Helaas mocht hij niet over zijn dienst praten met mensen die niet bij het paleis hoorde. Het gerucht ging dat degene die dat wel deed zijn tong eruit getrokken zou worden. Of dat waar was wist hij niet, maar hij wilde het voor geen goud uitproberen. Af en toe draaide hij zich half om, om te kijken of hij hem nog volgde door de prachtige paleiselijke gangen die vol hingen met prachtige kandelaars, wandkleden en schilderijen.

'Oke.' zei Luthien kort en simpel. Hij liep achter de jongen aan en keek de prachtige gangen rond. Misschien was het immens groot, maar het was ook immens mooi. Al die kandelaars en schilderijen... Hij kon niet geloven dat mensen dit konden bouwen en maken. Hij vroeg zich af hoe lang het zou hebben geduurd. Waarschijnlijk erg lang. Heel erg lang zelfs. Toch zou hij zelf niet zo'n paleis willen. Het was veel te groot en hij zou constant bang zijn om te verdwalen, want wat had je aan een enorm paleis als je je eigen kamer niet eens kon vinden? Misschien hadden ze wel een kaart of zo, om de weg te vinden, of ze waren hier al zo lang dat ze de gangen allemaal kenden. Nee, zelfs na 20 jaar had je de helft van het paleis nog niet ontdekt, en hoe oud zou deze jongen zijn? 16? Hij richtte zijn gouden ogen even op de jongen, en keek dan weer weg.