De donkere mijnen - Het rijk van de steenbok.

De donkeren mijnen zijn grotten die eerst een deel boven de grond zijn, maar naar beneden lopen en onder de grond uitkomen. Het is er heel donker dus je moet licht bij je hebben, wil je wat kunnen zien. In de mijnen word al langer niet gewerkt, maar je kunt er wel komen omdat er omheen gewoon een open veld is met bomen. De mijnen zijn opgebouwt uit steen, maar bestaan ook grotendeels uit verschillende metalen. Ook zilver en goud is hier te vinden, maar minder. Het meeste wat hier te vinden is, maar dan wel erg diep in de mijn, is de metaal soort; Tryonx. Tryonx is de allerzwaarste en krachtigste metaal soort die er op Kyon bestaat. Maar in mijnen moet je wel oppassen, want het kan zijn dat er opeens een deel instort.

Personen: Maakt niet uit, de mijnen bestaan uit meerdere grotten.
Regels; Vrij.

Met haar cap ver over haar hoofd geslagen liep Scarlet de grot in, hier begonnen de mijnen. Ze had er van gehoort toen ze een keertje in een herberg zat. Twee mannen hadden erover gepraat en er was hier Tryonx te vinden, het sterkste soort metaal. Maar ook veel andere metalen. Ze zou geen goud of zilver pakken, maar voor metalen kon ze wel gaan kijken. Want ze vroeg zich af of ze Tryonx kon besturen. Omdat ze de laatste tijd al beter werd in het besturen van dingen. Ze kon de laatste tijd ook al zand sturen, wat wel moeilijk was, maar het lukte.

Luthien legde zijn hand op zijn hoed en duwde hem lager, zodat de rand over zijn ogen hing. Hij kon het best niet herkend worden, ookal verwachtte hij geen mensen hier. Met een vuurkaars in zijn hand die hij zelf aan stak, liep hij de donkere grot in. De kaars die hij vast had was speciaal, en had vele branduren. Hij verwachtte namelijk niet dat hij hier dagen zou rond zwerven. Zijn voetstappen galmden in de grot.
In het dorp had hij gehoord over een metaal genaamd Tryonx, die het allerzwaarste en krachtigste metaal was, en dat het hier in de mijnen te vinden was. Luthien was nieuwsgierig naar dat metaal, en hoopte wat te kunnen meenemen zodat hij er een mes van kon maken. Zijn familie stond bekend om de kunst van het zwaarden en messen maken. Hij had in zijn huis een werkkamer, die van zijn vader was geweest, waar ze zwaarden en messen maakten. Als hij ooit nog terug zou gaan, kon hij misschien een mes van dit metaal maken. Met die ideeën liep hij door de mijnen en keek rond.

Toen Scarlet een stuk verder was gelopen werd het donkerder, ze pakte een lont uit de zak van haar rokje. Ze schraapte hem hard langs de stenen waarvan ze wist dat het vuurstenen waren en het lont begon te branden. Het gaf genoeg licht. Toen ze een tijdje liep en nieuwsgierig had rondgekeken, hoorde ze iets weergalmen. Het klonk als vage voetstappen, redelijk ver weg. Ze deed haar capuchon nog wat meer over haar hoofd en liep speurent verder. Het tryonx zou wel ver in de mijnen zijn en eigenlijk had ze nog niet echt idee dat ze al onder de grond kwam. De grotten zelf waren best wel groot. Maar ze zou de uitgang vast wel weer kunnen vinden als ze terugging, daarvoor waren haar blote voeten erg handig.

Luthien liep verder de mijnen in. De Tryonx lag volgens de boeken die hij door had gelezen ver in de mijnen, dus hij zat heel wat moeten door lopen. Terwijl hij liep keek hij goed rond of hij andere mensen zag, of misschien wel dieren. Je wist maar nooit. Dadelijk kwam je een beer tegen en werd je aan stukken gescheurd. Hij walgde van het idee en liep door. Hij hoorde zachte voetstappen in de verte en hoopte niet dat hij iemand zou tegen komen. De mijnen waren niet echt een plaats om te vechten, en eigenlijk was hij niet eens op vechten uit. Sinds hij vertrokken was uit het Dertiende Rijk, had hij maar één magiër gedood en verder niemand.

Scarlet probeerde de naderende voetstappen te negeren en liep door. Ze keek rond of ze een teken van Tryonx zag of ander metaal dat ze goed kon gebruiken. Toen ze een minuut of vijf had gelopen kwam ze bij een opsplitsing aan. De grot liep twee kanten uit. Ze besloot de linkerkant op te gaan, hoewel ze het idee had dat beide gangen bij hetzelfde punt uitkwamen. In de linkergang begon het nog meer af te dalen dan eerst en toen zag ze het om zich heen blinken. Ze voelde de aantrekking van al het metaal, als een magneet werd ze er bijna naartoe getrokken. Maar ze hield het tegen en bestudeerde het metaal van een afstandje.

Luthien begon zich af te vragen of hij nou een softie aan het worden was of niet, en liep rustig door terwijl hij de kaars bij de muren hield en ze bestudeerde. Hij wist niet precies hoe Tryonx eruit zag, maar hij dacht niet dat het moeilijk te herkennen was. Het was in ieder geval anders dan goud en zilver... Misschien kon hij het degene vragen die ook in de grot rond liep. Nee, te riskant. Dadelijk was diegene wel uit op een gevecht, en was die wel sterker dan hem. Dan zou zijn leven eindigen in een grot, rottend en verterend. Dat was niet precies hoe hij wou sterven, dus liep hij behoedzaam verder.

Scarlet keek naar het metaal en hief haar hand op. Meteen leek ze weer als een magneet aangetrokken te worden. Dit deel van mijn bestond waarschijnlijk bijna helemaal uit metalen. Ze liep door, ze zou hier later nog wel terugkomen. Nu eerst op zoek naar Tryonx. Ze liep rustig verder, terwijl de voetstappen van het andere persoon ook dichterbij klonken dan eerst. Ze ademde diep in, het was vast niet zo dat dat persoon haar kwaad wou doen.

Luthien liep rustig verder en ging een gang in, waarbij hij tegen iemand opbotste. 'Oh, sorry.' zei hij en keek Scarlet aan vanonder zijn hoed, zijn gouden ogen die het vuur weerspiegelden. Hij hoopte niet dat ze hem nu zou aanvallen, en dat zijn kaars uit zou gaan, want hij was als de dood voor het donker. Een stemmetje ergens in zijn achterhoofd, zei tegen hem dat hij hier weg moest, maar Luthien was te koppig om naar het waarschuwende stemmetje te luisteren. Als hij zijn angst wou overwinnen, moest hij het confronteren, en als zijn kaars uit ging, moest hij kalm blijven en niet in paniek raken.

Scarlet moest een gilletje onderdrukken toen ze tegen iemand opbotste, omdat ze het helemaal niet verwachtte. 'Nee. Mijn fout.' Zei ze tegen de onbekende jongen. Ze keek hem beschamend aan. 'Sorry.' Zei ze en nam hem, voor zover dat kon, in zich op. Ze vroeg zich eigenlijk direct af wat hij hier deed. Maar ze vroeg het niet, want voor haar was het precies hetzelfde geval. Ze glimlachte onschuldig naar hem.

Luthien keek haar aan en zag haar onschuldige glimlach. Ze zou hem niks doen, tenzij het een val was, maar dat betwijfelde hij. Niemand anders dan Emily kende hem, dus ze konden moeilijk vallen voor hem bedenken. 'Ben je ook op zoek naar Tryonx?' vroeg hij, een toon van nieuwsgierigheid in zijn stem. Misschien kon ze hem helpen, want hij had geen idee hoe Tryonx er precies uit zag. Als zij het wel wist, konden ze samen gaan.

Scarlet knikte en glimlachte. 'Ja, daar ben ik naar opzoek.' Zei ze en keek de gang in. 'Hier ligt heel gewoon metaal, dus ik denk dat het nog een stukje verder is.' Zei ze en gebaarde naar de wanden van de mijn. De wanden glommen een beetje door het metaal en ze glimlachte erom. Van Arian had ze geleerd dat metaal toch best wel mooi kon zijn. Als je het op de juiste manier bekeek.

'Hoe weet je dat?' vroeg Luthien nieuwsgierig en hield zijn kaars iets dichterbij de muren, die lichtjes glansden. Hij kon niet echt zien aan de muur of het nou Tryonx was, of een ander metaal. Hij wist vrij weinig van metalen, sinds zijn bijkracht bliksem was en niet metaal. Gelukkig had hij wel vuur als kracht, waardoor hij makkelijk messen kon smeden of kaarsen kon aan steken. Een minpuntje was wel dat als de kaars uit ging, hij angstig ergens ging zitten en toen niks meer kon doen, zelfs niet de kaars weer aan steken. Wat een irritante zwakheid had hij... Hij zuchte diep.

Scarlet glimlachte naar hem en keek naar het metaal. 'Ik werk veel met metaal en daarom heb ik er veel over opgezocht. Het is alsof je er dan naartoe getrokken word.' Probeerde ze zo goed mogelijk te omschrijven zonder iets te verraden van haar krachten. Want zo veel vertrouwde ze hem ook weer niet. Ze glimlachte. 'Jij bent waarschijnlijk ook opzoek naar Tryonx?' Vroeg ze en keek naar de jongen.

Sorry! Merkte niet dat ik op mijn andere account zat xD
-
Luthien luisterde naar haar en knikte lichtjes. 'Ik snap het, maar zelf weet ik er echt niets van. Ik weet alleen welke het beste zijn voor wapens. En ja, ik zoek het ook.' zei hij, zijn stem vriendelijk met een kalme ondertoon, en begon toen rustig te lopen terwijl hij rond keek naar de muren. Hij zwoor dat hij er soms wat goud en zilver tussen zat, maar lette er verder niet op. Het Tryonx was belangrijk, niet goud of zilver. Zilver had hij zelf ook thuis, maar in de vorm van oorbellen. Hij had er ook drie in zijn oren. Het waren kleine zilveren knopjes in zijn oorlellen, en hij had een ringetje bovenin zijn oor.

Scarlet liep achter hem aan en glimlachte. 'Tryonx is volgens mij zwart gekleurd. Maar dat weet ik niet helemaal zeker.' Zei ze eerlijk en liep door. Haar haren zaten opgestoken met een klem zodat het niet in de weg zat vandaag. Ze had een rokje met een zwarte legging eronder aangetrokken, wat handiger was dan een jurkje. En ze had er een wit v-hals shirtje onder. Daarover had ze haar cape aan. Ze liepen verder en Scarlet keek oplettend om zich heen.

Luthien knikte opnieuw en liep rustig verder terwijl hij rond de muren keek, op zoek naar iets zwarts. Zijn blik viel weer op het meisje naast hem. Hij vond haar heel aardig en vroeg zich af hoe ze heette. Het kon vast geen kwaad om het te vragen. 'Hoe heet je eigenlijk? Ik heet Luthien.' stelde hij zich voor en nam zijn hoed af, zodat zijn gezicht beter zichtbaar werd. Hij schonk haar een glimlach. Weliswaar niet zo'n grote, sinds Luthien eigenlijk nooit glimlachte.

Scarlet glimlachte naar Luthien en deed haar capuchon af. Ze schudde even met haar hoofd zodat haar staart weer goed zat. 'Aangenaam.' Zei ze. 'Ik ben Scarlet.' Stelde ze zichzelf voor aan Luthien en liep verder. In dit deel van de mijn zat weer een opsplitsing. Ze keek even naar Luthien en daarna concentreerde ze zich op de grond onder zich. Ze keek waar ze het beste heel konden.

Luthien zette zijn hoed weer op zijn hoofd en keek naar de opsplitsing. Oei... moeilijk. Luthien kon nooit kiezen welke kant hij op moest en wist ook nooit welke kant hij moest nemen. Had hij maar het element aarde. Dan zou het een stuk gemakkelijker zijn geweest. 'Welke kant zullen we gaan?' vroeg hij aan Scarlet, en keek even naar beide gangen. Hij begon zich af te vragen of mensen hier ooit waren verdwaald en toen dood gegaan, omdat ze de weg terug niet konden vinden, net zoals in het paleis van Zenan. Zijn ogen vernauwden zich lichtjes toen hij daaraan dacht.

Scarlet keek even beide gangen in. 'Rechts.' Zei ze toen beslist en begon te lopen. Ze was er heel zeker van. In de linkergang voelde meer goud en zilver. Haar voeten wezen haar de weg, alleen als ze een wond op haar voeten had kon ze verkeerd gaan. Maar dat had ze niet. Ze keek even achterom naar Luthien en glimlachte even naar hem dat het goed was. Als hij maar niet ging vragen hoe ze dat wist ofzo. Ze keek weer voor zich en liep rustig verder.

Luthien keek even naar haar en volgde haar toen op de voet. 'Ik volg jou maar gewoon. Als we verdwalen zijn we tenminste samen en niet alleen.' Hij grijnsde lichtjes en ging naast haar lopen met zijn vrije hand in zijn jaszak. Hij droeg een lange zwarte jas waarvan de randen en voering met een grijze stof waren versierd. Achterop de jas was een grote strik gemaakt van twee dunne stroken stof. Onder zijn jas droeg hij een wit overhemd, met de bovenste twee knopjes open, omdat hij dat strakke gevoel om zijn hals haatte, en onder het overhemd droeg hij een gewone zwarte broek. Hij had ook witte handschoenen aan, die hij altijd aan had.

Scarlet glimlachte even. 'We verdwalen niet.' Mompelde ze inzichzelf en liep opgewekt verder. Maar het was wel fijn om te beseffen dat ze niet alleen zou zijn als ze verdwaalde. 'Zeg eens.. hoe weet je van de mijnen?' Vroeg ze. 'Ik geloof niet dat ze erg bekend zijn, ze zijn al jaren buiten werk.' Zei ze en keek naar Luthien. Een vriendelijke glimlach liet haar gezicht oplichten, maar in haar stem zat een soort ondertoon die ze zelf niet eens begreep. Alsof ze hem net niet helemaal vertrouwde.

'Ik heb erover gehoord in het dorp en was nieuwsgierig.' zei Luthien en keek naar Scarlet. Hij kon merken dat ze hem niet helemaal vertrouwde, maar dat hoefde ook niet. Hij zou het Tryonx halen, de mijnen samen met haar verlaten sinds hij er niet naar verlangde om te verdwalen en dan vertrekken en haar nooit meer zien. Met die missie aan zijn hoofd kon hij moeilijk mensen in vertrouwen nemen of vrienden maken. Het was gewoon on-mo-ge-lijk.

Scarlet knikte en glimlachte. Dat klonk wel geloofwaardig. 'Ik heb het gehoort in een kroeg. Verder hetzelfde als jou.' Zei ze om niet onbeleefd over te komen door het niet te zeggen. Ze streek met haar hand een paar lokken haar uit haar gezicht en liep verder. 'Volgens mij komen we in de buurt.' Zei ze terwijl ze naar de muren staarde. Ze voelde het en ook werd het hier stukken donkerder. Tryonx was vast diep in de mijn.

Luthien knikte en liep rustig verder terwijl hij oplettend rond keek. Hij keek naar Scarlet toen ze zei dat ze in de buurt kwamen en staarde naar de muren, terwijl het donkerder werd. Hij hield zijn kaars bij de muren en keek of hij al zwarte stukken zag, maar er was nog geen Tryonx te bekennen. Het lag vast dieper in de mijn. Hij keek weer even naar voren, en merkte niet dat zijn kaars daarbij tegen de muur streek en daardoor uit ging. Toen het donker werd voor zijn ogen, gaf hij een schreeuw van angst en ging tegen de muur staan met zijn hoofd in zijn handen.