De buitenwijk van Palio - de hut van Scarlet.

Scarlet liep het paadje op van het hutje. Ze staarde met een lege blik naar de grond toen ze de piepende deur opende, ze keek op door het piepen, ze ergerde zich eraan. 'Oma, ik ben thuis.' Zei ze en hoorde gekuch uit de kamer van haar oma. Ze liep er naartoe en keek om het hoekje van de deur. 'Is alles goed gegaan toen ik weg was?' Vroeg ze bezorgt en haar oma knikte. 'Wat ging je doen, kindje?' Scarlet slikte en liep de kamer binnen, ze opende het gordijn. 'Het is erg mooi weer, misschien zal het u goed doen om eventjes in de buitenlucht te zitten.' Stelde ze voor. Haar oma schudde haar hoofd en keek haar ernstig aan. 'Meisje, er is iets dat je me moet vertellen, is het niet?'

Scarlet zuchtte en staarde naar buiten. 'Ik moet weg.' Mompelde ze. Ze draaide zich om naar haar oma, die nogsteeds erg normaal keek. 'Ik loop gevaar en moet bij de andere magie mensen in de buurt blijven.' Zei ze. 'Maar ik kan niet weg want.. ik mag u niet alleen laten.' Fluisterde ze en ging bij haar oma op bed zitten. 'Meisje toch, ik ben oud, ik ga dood. Als jij gevaar loopt. En dus risico neemt dat je dood gaat, moet je gaan.' Sprak haar oma. 'Ik wil niet dat u dood gaat.' Zei ze met verstikte stem en haar stem schokte een paar keer. Oma knikte. 'Dat weet ik meisje, maar ik wil jou ook niet de dood in jagen.' Scarlet knikte, ze moest eigenlijk wel gaan, de mensheid beschermen. 'Ik kom terug.' Beloofde Scarlet haar oma, zij knikte. Toen stond ze op om in haar kamertje spullen te pakken.

Scarlet had een aantal spulletjes bij elkaar gepakt en had een handig jurkje aangedaan. Met een klein tasje kon ze alles dragen en ze zette deze nu net bij de voordeur. Nadat ze dat gedaan had liep ze naar de kamer van haar oma. 'Oma, ik ga, maar ik kom terug.' Beloofde ze. Haar oma knikte. 'Wees voorzichtig liefje, gebruik wat je geleert hebt.' Zei ze en glimlachte. Scarlet knikte en draaide zich om, daarna pakte ze haar tas en liep de deur uit. Ze sloot de deur en begon het pad af te lopen. 'Artemis, kom je?' Vroeg ze en hij kwam aanvliegen. Ze glimlachte. 'We gaan.'

- nieuw

Scarlet gleed van Artemis af. Ze keek om zich heen en liep toen naar het houten deurtje van de hut. 'Wie is daar.' Hoorde ze haar oma's schokkerige stem. 'Ik ben het, ik ben thuis.' Mompelde ze en liep naar binnen waarna ze direct naar haar oma's slaapkamer liep. Ze zag er slecht uit, nog zieker dan eerst. Haar oma glimlachte vaagjes en afwezig naar haar. Ze slikte.

Scarlet liep naar haar toe en bleef bij haar bed staan. 'Art is buiten en begroet u.' Fluisterde ze en glimlachte wrang. 'Hoe gaat het met u?' Vroeg ze en probeerde haar stem normaal te houden. 'Ik geloof, niet zo goed.' Gaf ze toe met krakende stem. 'Oma, wat kan ik doen, wat kan ik doen om u..' Ze kon haar zin niet afmaken. 'Kindje, maak je geen zorgen, als ik dood ga, ga ik dood, dan heb jij ook geen zorgen meer.' Bij Scarlet liepen de tranen over haar wangen. Dan heeft ze niemand meer.

Scarlet probeerde haar tranen niet te laten zien. 'Ik ga Artemis wat eten geven.' Zei ze en ze probeerde geen verdriet te laten weerklinken in haar stem. Ze liep naar buiten, naar Artemis. Die naar haar toe kwam. Ze leunde troostend tegen haar aan. Ze kuste Art op haar voorhoofd en de tranen liep langs haar wangen. 'Oma gaat dood.' Zei ze zacht. Art streelde haar hoofd langs Scarlets lichaam.

Jason, niet wetend van wat er af speelde bij Scarlet thuis sprong vrolijk van Lou af. Hij had nooit verwacht dat hij het hutje van haar zou vinden, maar veel rondvragen hielp goed. Vooral toen hij in het dorpje aankwam. Toen had hij het zo gevonden. Hj klopte op de hals van Lou "Ga jij maar naar Artemis toe" glimlachte hij. Toen hij Lou nog een aai gegeven had liep hij naar de deur en klopte erop.
-
Hij komt van de andere kant aan, dus ziet scarlet niet xD

Scarlet aaide Art nog even en hoorde toen iets achter zich. Ze schrok, het leek op drakenvleugels en gepraat. Straks was het een jager. Ze pakte haar boog en een pijl en draaide zich om. Ze schrok van wie ze zag want er lagen nog tranen op haar wangen. Ze wilde niet dat hij dat zag. Ze liet haar boog zakken en stopte hem weg. Artemis ging naar Lou toe. 'Jason.' Zei ze en hoorde hoe haar oma begon te hoesten. Ze slikte en probeerde de tranen weg te vegen.

"Hey Scarlet" hij wilde er nog wat achter aan zeggen, iets als: hoe gaat het. Maar veel verder dan hey scarlet kwam hij niet toen hij het betraande gezicht van Scarlet zag. "Is alles in orde? Ben je gewond?" vroeg hij geschrokken terwijl hij snel naar haar toe liep.

'Hé.' Zei Scarlet en glimlachte half naar hem. 'Nee, ik ben niet gewond.' Zei ze met een brok in haar keel. Ze wilde niet dat hij zich zorgen om haar ging maken. 'Alles is goed, ik stel me gewoon aan.' Mompelde ze, maar ze had hem al vertelt dat ze niet kon liegen en ze werd rood. Ze keek van hem weg. 'Maak je geen zorgen.' Zei ze en ze voelde hoe Artemis boos naar haar keek.

Jason zag hoe Scarlet helemaal rood werd. "Er is wel wat, anders staan er geen tranen op je gezicht" antwoordde hij terwijl hij haar aankeek. Weer hoorde hij wat uit het hutje komen, iets al gehoest, maar dan heel zwak. Vragend keek hij haar aan, wachtend op antwoord.

Scarlet gebaarde eventjes naar het huisje, ze besloot om eerlijk tegen Jason te zijn. 'Mijn oma..' Begon ze te praten en keek hem aan. 'Ze is ziek, heel ziek. En ze gaat dood.' Zei ze met verstikte stem en keek weg van hem omdat ze weer tranen in haar ogen voelde. Wat moest ze doen als oma weg was? Ze wist het niet.

"Dood" Jason keek haar medelijdend, voor hij het wist had hij een troostende arm om haar heen geslagen. "Wil je dat ik blijf? Of wil je liever even alleen met je oma zijn?" vroeg hij. "Wat voor ziekte heeft ze? Zijn er geen medicijnen?" ratelde hij door, omdat hij zich geen houding wist te geven.

Scarlet knikte en schudde toen haar hoofd. 'Je kan blijven, dat wilt oma juist.' Zei ze en glimlachte wrang. Ze vond het lief dat hij haar probeerde te troosten. 'Ik heb alle medicijnen die er voor haar ziekte zijn al uitgeprobeert.' Zei ze en schudde haar hoofd verwart. 'En ze heeft zelf de hoop al opgegeven.' Zuchtte ze en veegde haar tranen weg.

Jason knikte treurig en leidde Scarlet richting de deur. "Ik denk dat je oma het fijn zou vinden als je dan nog even bij haar bent" zei hij zacht terwijl hij haar een zacht duwtje gaf in haar rug. "ook al is het maar voor heel even" hij glimlachte even naar haar om haar moed in te spreken.

Scarlet knikte en keek hem aan. 'Kom je mee naar binnen of..?' Hij mocht best blijven, het was niet zo dat ze hem wilde wegsturen, hij was hier gekomen voor haar toch? Ze opende het deurtje en keek hem nog vragend aan. Artemis lag op het gras naar hun te kijken en lette goed op Scarlet, zoals ze altijd wel deed.

"Als je zeker weet dat je oma dat niet erg zou vinden?" hij keek haar vragend aan. Hij wilde echt geen last zijn, hij wist nog hoe afschuwelijk hij het vond toen een oom van hem op sterven lag. Ook al kende hij hem nauwelijks, hij zag hem hooguit 1 keer per jaar.

'Dat vind ze niet erg.' Zei ze en opende liep naar binnen. Ze hield de deur open voor Jason en glimlachte naar hem. 'Ik vind het lief dat je gekomen bent.' Zei ze. 'Hoe is het met jou?' Vroeg ze en gebaarde naar de bank. 'Wil je wat drinken?' Vroeg ze en opende de deur van haar oma's kamer. 'Wilt u wat drinken?' Vroeg ze en haar oma knikte.

Jason ging op de bank zitten en glimlachte naa rhaar. Hij vond het fijn dat ze het niet erg vond dat hij precies op het verkeerde moment langsgekomen was voor zijn gevoel. "Jahoor, alleen water is goed hoor" hij wilde Scarlet niet belasten met moeilijke wensne, eigenlijk voelde hij zich een beetje ongemakkelijk.

Scarlet liep naar het keukentje en haalde drie glazen water. Ze zette er twee op de salon tafel en gaf er eentje aan haar oma. 'Is er iemand?' Vroeg haar oma. 'Ja, umh, een vriend van me Jason. Hij kwam langs.' Zei ze met een glimlach. 'Mmh. Je vriendje.' Zei haar oma omdat ze het niet zo goed verstond en nam een slokje van haar water. Scarlet schudde haar hoofd en liep naar de woonkamer, waar ze naast Jason ging zitten. 'Ze denkt echt.' Zei Scarlet hoofdschuddend en glimlachte.

Jason lachte zacht "Misschien is het wel beter dat je oma dat denkt. Dan weet ze ook dat je niet alleen achter blijft, als ze... als ze je weet wel.... doodgaat" Het kwam met moeite uit zijn mond, omdat de stem van haar oma nu redelijk helder klonk. Wel ziek, maar niet doodziek.

Scarlet knikte en glimlachte. 'Ja, misschien wel.' Zei ze en nam een slok van haar water. 'Nog getraint deze dagen?' Vroeg ze met een glimlach en herinderde zich hun training in de bergen. Ze haalde een hand door haar haren en keek naar buiten door de grote ramen. Ze zag Artemis en Lou rustig liggen.

"het enige wat ik heb gedaan is een wespenzwerm uitgeroeid" hij stroopte de mouwen van zijn blouse op en liet de nog rode vlekken van de steken zien. "Helaas zagen enkele nog de kans om mij te steken" zei hij met een wrang lachje. "En jij"

'Ooehw, heb je er wat op gesmeert? Anders heb ik wel wat voor je?' Vroeg ze en antwoorde toen op zijn vraag. 'Mwaa, ja tijdens het jagen enzo een beetje.' Zei ze en glimlachte licht. 'Ik heb me vooral bezig gehouden om een jurk en masker te zoeken voor het bal.' Zei ze en glimlachte, daar had ze echt heel veel zin in.