Het rijk van de stier - het nieuwe huisje van Scarlet.

In de bossen van het rijk van de stier, op een openplek, heeft Scarlet een nieuw huisje gebouwt. Dit heeft ze gedaan met behulp van haar aarde en metaal stuuring. Het is redelijk klein, maar ziet er wel leuk uit. Het huis bestaat uit een woonkamertje, slaapkamertje, keuken en badkamertje. Dat alles is wel erg klein. Voor Artemis is er een klein schuurtje gebouwt. Alles is wel leuk ingericht, maar ze heeft natuurlijk niet erg veel geld.

Regels: Binnen niet vechten. Artemis niet lastig vallen. Kloppen.
Personen: Niet meer dan 5...

Scarlet gaapte en staarde naar de lucht die donkerblauw gekleurd was. De sterren gaven een klein beetje licht, maar verder zag je niet erg veel. Artemis lag naast haar in het gras voor haar nieuwe huisje en sliep. Scarlet zuchtte en sloeg haar cape wat strakker om zich heen. Als het licht was geweest had je haar rood gehuilde ogen gezien, gelukkig was het donker. William, een van haar beste vrienden, was dood.

Cara dwaalde wat door het bos. Ghai vloog hoog boven haar en ze liep gewoon doelloos door het bos. Iets had haar hier naartoe getrokken als het ware. Ze liep en liep toen ze opeens een klein huisje zag staan in de donkerte van de nacht. Ze bleef stilstaan en keek tussen de bomen door naar het huisje. Toen zag ze ineens het meisje liggen.

Een zachte snik verliet Scarlets lippen en ze rolde zich een stukje meer naar Artemis toe die haar ogen open deed en Scarlet bezorgt aankeek. 'Meisje, als het niet gaat dan..' Begon ze fluisterend haar zin. Maar Scarlet schudde haar hoofd en een traan ging over haar wang. Artemis knikte zwijgend en gehoorzaam.

Cara hoorde het meisje zacht snikken. Ze keek naar de draak die bij haar lag. Ze verwachte niet dat ze een gevaar zou vormen omdat ze blijkbaar een groot verdriet had te verduren. Langzaam naderde ze het meisje. Meteen seinde Ghai dat ze voorzichtig moest zijn, maar ze seinde terug dat ze veilig was.

Scarlet snikte zachtjes en haar trillende hand vouwde zich om het kettinkje om haar hals. Zo voelde ze zich toch wat veiliger. Artemis hoorde iets bewegen en keek op. Haar ogen gingen het bos rond en haar ogen vestigde zich op een verschijning die hun kant op bewoog. ze verkleurde zichzelf naar zwart en vouwde haar ogen tot spleetjes.

Cara hield het meisje goed in de gaten en keek daarna naar de draak die nu bijna niet meer te zien was omdat hij nu zwart was. Ze glimlachte. Ghai had door dat ze lachte en waarschuwde dat ze echt op moest passen en dat het meisje magie had. Dat weet ik seinde ze terug. Ghai wist niet dat ze al bij het meisje was.

Scarlet keek verbaast naar Artemis en keek toen geschrokken om. Ze stampte even keihard met haar voet op de grond en ze voelde de grond onder zich trillen. Het huisje van haar begon ook te trillen. Scarlet keek naar het meisje maar maakte zich niet zorgen over dat ze eventueel in het nadeel was. Een snik verliet haar lippen en ze draaide haar hoofd weg.

De grond onder haar begon te trillen. 'Ik doe je niets.' zei Cara tegen het meisje en eigenlijk ook tegen de draak. Ze liep voorzichtig verder en ging naast het meisje zitten. 'Ik wou je niet storen en als je wilt ga ik wel weg.' zei cara verondschuldigend. Ze wou niet vervelend zijn maar ze dacht dat het meisje wel wat gezeldschap kon gebruiken.

Scarlet schudde haar hoofd en daar gingen de tranen weer. Meerdere tranen stroomde over haar wangen die nu helemaal gloeide van alle tranen die al gevallen waren. 'B..blijf maar.' Zei ze zachtjes en snikte weer. Ze voelde zich werkelijk slecht. Haar handen klemde zich strak om haar ketting.

'Rustig maar.' zei Cara sussent. Ze wist niet wie het meisje was maar ze had wel door dat er iets was wat haar een groot verdriet bezorgde. Ze dacht aan alle vervelende dingen die haar ooit waren overkomen en vroeg zich toen af wat er gebeurt zou zijn. Cara vroeg het niet. Ze begon zachtjes een liedje te zingen dat haar moeder vroeger altijd voor haar zong als ze verdrietig was.

Scarlet snikte zachtjes en veegde de tranen uit haar gezicht, ze lieten een brandend gevoel achter. 'I..ik wil niet dat iemand me zo ziet.' Fluisterde ze en keek opzij naar het meisje. Ze schaamde zich. Ze wilde haar gevoelige kanten niet laten zien, zelfs Jason mocht niet weten dat ze zo breekbaar was.

'Dan ga ik wel weg.' zei Cara. Ze begreep het meisje goed ze wou zelf ook niet dat iemand haar zag huilen dan was ze te kwetsbaar. ze stond op en seinde Ghai dat ze even op moest letten. Misschien was het een val ze verwachtte dat niet omdat het meisje echt verdriet leek te hebben.

Scarlet keek het meisje aan met tranende ogen. 'D..dat hoeft niet. Maar zeg dit astjeblieft niet tegen iemand.' Fluisterde ze zachtjes en verstopte haar gezicht in haar handen. Artemis keek Scarlet bezorgt aan. 'Stil maar lieverd, het komt wel goed.' Fluisterde ze tegen haar.

'Ik hou niet zo van praten over andere. Ik zou niets zeggen.' zei Cara. En ze meende wat ze zei al zouden ze haar martelen ze zou het niet zeggen. 'Wil je erover praten?' vroeg Cara. Zij vond het altijd fijn als ze met iemand over problemen kon praaten maar ze snapte best als dat meisje het neit zou willen.

'E..er valt niet zoveel te zeggen.' Snikte Scarlet zachtjes en veegde nieuwe tranen weg. 'L..laten we naar binnen gaan.' Mompelde ze en stond in een keer op. Artemis glimlachte even en bleef zitten. Scarlet probeerde naar het meisje te glimlachen en liep naar haar huisje. Door het donker zoekend duwde ze de deur open en stak snel een kaars aan door met de lont over een aantal stenen te gaan.

Cara stond op en liep achter het meisje aan. 'Ik ben trouwens Cara.' zei ze. In het licht van de kaars keek Cara snel even rond. Het was klein maar wel knus. Ze keek even in de gedachte van het meisje ze was benieuwd waarom ze zo verdrietig was en waarom wou ze het niet vertellen maar ze was moe en kon niet vinden wat ze wou.

Scarlet liep verder naar haar kleine woonkamertje en gebaarde voor Cara naar de bank om te gaan zitten. 'Aangenaam. Ik ben Scarlet.' Stelde ze zichzelf voor. In het licht van de kaarsen die nu aanstonden, kon je haar roodbehuilde ogen zien. 'Eigenlijk maakt deze hele oorlog me aan het huilen. Ik wil niemand verliezen.' Fluisterde ze. Maar William was al weg.

Cara ging op de bank zitten. 'Die oorlog heeft nu al te veel levens geeist.' zei Cara. Ze vond het eigenlijk triest van bijde partijen dat ze de oorlog in stand hielden konden ze niet gewoon vrede sluiten. Maar ze wist dat dat nooit zou gebeuren ze moesten er om vechten.