De uitgeputte metaalmijnen-Het rijk van de Stier.

Deze mijnen waren vroeger een bron van heel veel verschillende soorten bijzonder metaal in overvloed. De gewone arbeiders hebben het allang opgegeven, ze kunnen niet bij het nog bijzondere metaal dat diep onder de grond ligt. Alleen magiërs kunnen daar nog bij. Het ziet er spookachtig uit omdat er nooit iemand is, en de rails en de mijnkarretjes zijn ingestort of staan op instorten. Je moet ook goed opletten dat de inmiddels verrotte steunbalken niet breken, dan kan je vast komen te zitten.

Regels: Niet in de mijnen vechten, dan kun je ze laten instorten.
Draken:Geen, de gangen zijn daar te smal voor.
Level: Het is er erg gevaarlijk, dus het is slim om er niet in je eentje onvoorbereid binnen te lopen, tenzij je een erg goede aarde of metaalmeester bent.

Het geluid van krassende nagels van iets groots dat snel remde doorbrak de stilte. Tree voetstappen volgden, en twee kisten landen ruw op de grond. Viet kleine voetjes volgden. Drome pakte het konijn op en zette haar op haar schouder waar het diertje wonder boven wonder neit vanaf viel. Ze glimalchte en aaide de draak waar ze net af was gestapt even "Jongens, aleen mims kan mee, jullie zijn te groot" zei ze verontschuldigent terwiijl ze richting de mijn liep. Ze legde haar hand op de grond en doorsnee metalen kwamen omhoog. het ruwe ijzer gebruikte ze op de stutten te serstevigen terwijlz e erlangs liep. Voorzichtig liep ze naar binnen en gebruikte het metaalvan de rails ook om de stutten te verbeteren. Gezien haar recente ontdekking wilde ze absoluut niet dat de bel zou instorten.

Derryl zat op Abigail, die geheel ontvlamd was in vlammen. Hij landde voor de mijn en zag Beowulf en Lung Mei al staan. Hij sprong van Abigail af en aaide haar even over haar vlammende hals. -Sorry, Abby, je kunt niet mee, je bent te groot.- Zei hij in telikinese tegen zijn draak. Hij liep de mijn binnen en zag dat de stutten verstevigd waren met metaal, dat kon alleen het werk van Andromeda zijn. En ja hoor, een paar meter verderop zag hij haar staan. Hij sloop ongemerkt naar haar toe en legde zijn handen op haar ogen. "Drie keer raden." Fluisterde hij in haar oor.

"DERRYl" gilde ze vrolijk, en 20 echos met haar. Als hij niet had gesproken dan had hij een mes in zijn buik gekregen. Ze draaide zich om en zoende hem. "Je bent er" zei ze lief. Mims gaf hem een kopje tegen zijn wang. Ze dacht dat ze maar het best aardig tegen hem kon zijn, het was nu eenmaal Dromes vriendje.

"Natuurlijk ben ik er." Zei Derryl met een brede glimlach. Hij aaide mims even en keek rond. "Ik denk dat de meer bijzondere metalen wat dieper de mijn inliggen. Ik heb gehoord dat ze hier vroeger bijzondere en sterke metalen gevonden hebben, dus dit gaat een eitje worden."

Drome grijnsde en ging in kleermakerszit zitten. Ze legde haar handen op de grond "Nu eens kijken of ik ze kan opmerken" ze bleef zo zitten en bewog af en toen met haar vingers "En nu heb ik wat" ze ging staan en de grond trilde een beetje. een brok metalen kwam naar buiten. ze scheed ze netjes. Ze waren er allemaal, maar het was nog ruw "En als jij zo lief wil zijn om ze te smelten?" ze gliamlchte naar Deryl

Derryl maakte ontzettend hete vuren onder de metalen, ze waren zo heet, dat zelfs waar hij stond het ook broeierig warm was, maar hij wist dat als je metalen een beetje snel wou smelten, je een behoorlijke hitte nodig had. Hij maakte het vuur nog wat warmer en zag dat het metaal langzaam begon te smelten. Toen het metaal helemaal gesmolten was, hield hij op met de vlammen maar hield het metaal zelf wel op de juiste temperatuur, zodat het niet snel zou stollen.

Andromeda gliamlchte en stuurde het metaal dat was gesmolten. Ze mengde ze tot sterke glanzende metalen. Een kleine bol ziverachtig en een grote zwart. Ze liep naar buiten met het metaal en vloot Beo naar zich toe. Het al afgekoelde metaal begon ze om te vormen tot een harnas. Beo glimalchte en keek naar het metaal dat zich om hem heen vormde. op de juiste plaatsen was er ruimte om het te bewegen. Hij deed een stap en het deel dat al af was rinkelde.

Derryl ging naast Andromeda zitten en keek naar Beowulf, die langzaam begon te veranderen in een angstaanjagende wolvenrobot. Het was een prachtig harnas, vond hij. Hij begon mims te aaien. "Jij wilt zeker ook zo'n mooi harnas, of niet?" Vroeg hij aan het gevaarlijke konijn.

Het konijn knikte en haar lange oren vielen op haar hoofd, wat er verrassend schattig uit zag. Andromeda legde de laatste and aan het harnas van Beo en maakte een angstaanjagende helm. "Tada" zei ze vrolijk. Ze wolf deed een stap. Zijn poten en lichaam waren bijna compleet bedekt. Aleen zijn klauwen staken er nog uit. Van het overgebleven metaal maakte ze een harnas voor het konijn. Minder ingewikkeld aangezien ze toch kleiner was.

Derryl keek geamuseerd naar de beide dieren, Beowulf zag er verassend angstaanjagend uit en Mims verrassend schattig, als ze haar slagtanden verborgen hield. Hij liep naar Abigail en pakte twee geroosterde broodjes uit zijn tas. Hij gooide Andromeda er een toe.

Verrassend behendig ving Andromeda het broodje. Ze nam een hap. Vrolijk neuriend ging ze naast Deryl zitten. Ze gliamlchte naar hem "O ja, ik ben zwanger" flapte ze er vrolijk tussen twee happen door uit. Zekeek hem aan om zijn reactie te pijlen. Toen ze het ontdekte was ze eerst heel erg geschrokken, maar nu had ze er wel vrede mee, it leek haar de beste manier om het hem te vertellen.

dit is echt gewoon grappig....

Derryl keek Andromeda serieus aan. "Droom, bij Valerie was het al niet grappig, en nu is het al helemaal niet grappig." Hij keek naar haar aura en kon geen spoortje ongemakkelijkheid ontdekken dat tot leugens leidde. -Ze kan gewoon goed liegen- Hield hij zich voor. Het kon niet waar zijn.

Ontkenningsfase...

Whahaha

Dromes glimalch verstilde en ze keek hem strak aan "Denk je echt dat ik DAAR een grap over ga maken" ze keek hem strak aan "Denk je dat ik het grappig vind." ze nam geen hap meer van haar brood. In haar ogen kon je lezen dat ze de waarheid sprak.

Derryl raakte helemaal in de war. Er spookte verschillende vragen door zijn hoofd.-Was hij de vader?- -Hoe lang al?- -Hoe kon dit?- Op het laatste wist hij het antwoord wel. Hij keek Andromeda aan. "Ben ik.." begon hij zijn zin. Hij maakte de vraag niet af. Hij was te verward.

Drome rolde met haar ogen "Ja, natuurlijk ben jij de vader. Wie anders?" ze zuchtte "Ik hoopte dat...dat" opeens zag het normaal aan zelfvertrouwenrijke meisje er heel kwetsbaar uit "Ik hoopte dat jij he..het..het.." ze begon te huilen, voor het eerst in eeuwen huilde ze weer. Ze stond op en rende huilend de mijn weer in. tranen vielen met een plos op de stenen.

arme droom

Derryl schudde zijn hoofd snel heen en weer, hij deed dit altijd als hij alles op orde wilde krijgen. Hij stond snel op en rende achter Andromeda aan. Hij had haar pijn gedaan. Hij hield zo veel van haar dat het hem zelf ook pijn deed. Hij rende blind de mijn in, onoplettend, hij keek alleen maar uit naar Andromeda.

Huilend rende ze verder. Ze had haar handen voor haar ogen, de mijn liep toch recht naar beneden, en het zou haar nu helemaal niet meer boeien of ze in een ravijn viel of niet "Ik dacht dat je van me hield" zeiden duizenden echos van haar stem. Ze klonk in paniek, weer een verschijnsel dat niet veel vaker bij haar voorkwam. Ze liet zich met een plof huilend op haar kniene vallen. Het was pikke donker en koud. Ze rilde, maar hoorde water. nog steeds huilend rende ze die kant op.

Derryl rende steeds harder en pakte Andromeda bij haar schouder. "Natuurlijk hou ik van je, met heel mijn hart." Zei Derryl. De tranen stonden in zijn ogen. De schrik was totaal weg. Ze mocht geen domme dingen doen. Niet nu, niet nooit. Hij probeerde haar om te draaien om haar aan te kijken.

Drome schudde huilend zijn hand van haar af. Ze verborg haar gezicht in haar handen, al maakte dat in het duister weinig uit. "Laa...Laat me met rust" zei ze verbeten en ze rende verder in het donker, de gammele mijngangen in. tranen vielen met kleine plonsjes op de grond en werden door de soppige mijngang opgenomen. haar kisten maakten een zomp geluid tijdens het rennen.

Derryl kalmeerde Andromeda met zijn aurakrachten. De tranen stroomden nu over zijn wangen. Hij was stom geweest, stom, stom, stom. Het was gewoon zo'n schok. Vanaf het moment dat ze het gezegd had had hij eingelijk alleen maar gehoopt dat het zijn zoon of dochtertje was. Hij hield van haar. Hij begon nog sneller te rennen.

Drome bereikte waar ze naartoe rende, water. Ze stuurde een bol helderschoon water uit het modderige stroompje uit de wand en m,aakte een muur tussen haar en derryl. aan de andere kant ook een. Huilend liet ze zich op de grond vallen.

Derryl knalde tegen de muur op. Hij verwarmde hem, het water begon te verdampen. Hij verwarmde zijn hele lichaam en stapte door de watermuur heen. Hij maakte een ring van vuur rond hen heen. "Droom." Stamelde hij. De tranen stroomden over zijn wangen, maar je hoorde het niet terug in zijn stem.

Drome rolde zich op. het water was uit het stuk waar ze op lag onttrokken. Ze keerd ehaar gezicht van hem af. hij had haar echt gekwetst, en zoals gewoonlijk was dat het enige dat door haar hoofd schoot "Ga weg" zei ze kwaad, dat ze huilde was in haar stem te horne.

Derryl boog zich over Andromeda heen. Een traan liet los van zijn kaaklijn en viel op haar wang. Hij streek zachtjes het haar uit haar gezicht. "Ik ga niet weg." Zei hij, haast onhoorbaar. "Omdat ik van je hou, en van dat kleine mensje in jou." Hij veegde de tranen van zijn wangen.