Het landhuis van de Smiths

''Oke, maar ga maar lekker verder met hem. Hier heb ik even geen zin in.''. Luid haalde ze haar neus op, het meisje hoefde niet te weten dat ze had gehuild. Door het meisje was Derryl boos op haar en zij op hem. Waarom liet hij nou nooit zien hoe hij zich voelde..

Derryl zat nog steeds tegen de muur aangeplakt op zijn bed. Zijn leven was van makkelijk en simpel opeens omgeslagen in een web van moeilijkheden. Hij werd vader, en had zijn lieve kleine zusje gekwetst. De plekken op zijn borst waar haar handjes tegen hem aan hadden geduwd deden nogsteeds zeer, terwijl ze helemaal niet zo hard geduwd had.

Drome haalde haar schouders op "Dan ga ik maar weer verder met Deryl troosten" zei ze extra hard, niet opvallend,maar wel dat het door zou dringen tot Pricilla. Ze rende terug naar de kamer van Deryl en ging naast hem zitten en sloeg een arm om hem heen.

''Troosten?'' vroeg ze zich hardop af. Ze wilde niet dat Derryl huilde. Zo snel als ze kon rende ze weer de trap op en opende de deur van de kamer . Daar trof ze Derryl die huilend op het bed lag. ''Sorry.'' mompelde ze met tranen in haar ogen, dit wou ze niet veroorzaken,

Derryl keek op, aan hem was niet te zien dat hij ooit gehuild had. Hij zat nogsteeds tegen de muur aan. Hij strekte zijn armen uit om zijn zusje uit te nodigen om bij hem te komen zitten. Wat had hij allemaal aangericht in zo'n korte tijd? Hij keek naar zijn zusje.

Andromeda voelde zich een vijfde wiel aan een wagen en ging aan het voeteneind van het bed zitten, tegen de muur geleund. Eigelijk mocht ze deryls zusje wel, ze wilde ondanks die ruzie niet dat hij verdriet had. Een situatie die haar aan haar belabberde situatie vne een verloren familie deed denken. ze huiverde even en keek naar de twee.

Met een kleine glimlach stak ze haar kleine armpjes uit en sloot die om zijn middel. ''Sorry..sorry..sorry.'' mompelde ze terwijl ze zachtjes snikte. Ze wilde niet dat hij boos was, of verdrietig. Ze wist dat ze iets doms had gezegd, maar het kwetste haar gewoon dat hij zijn gevoelens wel liet merken aan het meisje en niet aan de hele familie.

Derryl legde zijn hand op de blonde haren van zijn kleine zusje. Hij streek over haar hoofd en fluisterde, starend in de verte. "Het is al goed, het is al goed." In een paar minuten had hij de harde buitenkant die Andromeda gesloopt had weer opgebouwd. Op de een of andere manier voelde hij zich wel veel beter zo. Hij hield nog wel van haar, maar hij was weer zijn oude zelf.

Andromeda keek weer naar Deryl, iets in zijn ogen leek veranderd. hij leek meer op zijn gemak, maar minder, nou ja, echte deryl. ze glimalchte vaag, maar ook niet haar echte zelf. Ze deed haar tweede naam, Magareta (parel), weer eer aan. Haar gebruikelijke schelp was weer terug, in dat aspect leken zij en Deryl op elkaar. Beiden waren gesloten. Hij toonde geen emotie, en zij deed of ze blij was, en anders niets. Ze was weer helemaal Margareta.

Derryl keek even naar Andromeda. Hij glimlachte, maar zijn ogen deden niet meer mee. Precies zoals hij hiervoor altijd gedaan had. Hij streek nog even over het hoofdje van zijn zusje en liet haar toen los. "Het is al weer goed, oke?" Zei hij.

Drome keek weer naar hem. se legde haar benen voor haar. Haar houding had nu helemaal neits vrouwelijks meer. Van een armband maakte ze een shuriken die ze opgooide en weer behendig ving, Ze glimalchte flauw naar deryl, waarschijnlijk zou hij nu ook doorhebben dat ze weer haar gesloten zelf was.

Bailey liep langzaam over het tuinpad van het huis, om haar heen draaide een klein vlammetje die ze stuurde. Ze duwde de deur open en liep het huis binnen waarna ze haar jas uitdeed en deze ophing. Ze keek even de gang door, waar ze op het moment niemand zag. Ze zuchtte en liep door naar de trap waar ze naar boven liep, gelijk naar haar kamer. Ze hoefde niet te weten dat ze thuis was.

''Oke.'' mompelde ze zachtjes en liet hem weer los. Hij was weer de oude zelf geworden, iets waar ze mee moest leren leven. Het zou nooit veranderen. Met een kleine glimlach keek ze hem aan, het was nou eenmaal zo. Het was haar broer en ze hield van hem,

Derryl woelde even door het haar van zijn zusje met zijn rechterhand zodat het helemaal door de war zat. Hij glimlachte breed naar haar en zei "Heb je nog zo'n cupcakeje voor me, ik heb de oude zegmaar een soort van verbrandt."

''Eh, jahoor.'' zei ze glimlachend. Ze draaide zich vliegensvlug om en kwam weer terug met een fleurige cupcake in haar hand. ''Hier, wilt Drome er ook een?'' vroeg ze. Misschien was het geen goed begin geweest maar het zou wel beter kunnen gaan tussen hun twee.

Derryl pakte de cupcake aan en nam een hap. Eingelijk vond hij het veel te zoet, en zou hij het normaal meteen weggezet hebben, maar uit respect voor zijn zusje nam hij nog een hap, en nog een, en nog een. Totdat het hele cakeje op was. Hij gruwelde van binnen door al die suiker, maar toch glimlachte hij en zei:"Dat heb je goed gebakken zusje."

''Jonah heeft geholpen hoor.'' zei ze met een glimlach. Ze wist dat Derryl niet van zoet hield maar vond het aardig dat hij het helemaal op had gegeten. Ze draaide haar hoofd naar Drome om. Op een echt meisje leek ze niet echt maar gemeen was ze ook niet.

Droom knikte naar Pricil "Is goed, als hij maar niet ROZE is" ze trok een gezicht bij het woord roze, het was geweldig lachwekkend. Ze moest lachen "Volgensmij keek ik heel raar" ze gimalchte naar deryl.

"Het maakt niet uit hoe je kijkt, je bent altijd mooi." Zei Derryl, gemeend, maar een tikkeltje afwezig. Hij was nogsteeds bezig met al de suiker in de zoete muffin te verwerken. Hij had eingelijk wat zouts nodig, maar dat leek hem disrespectvol tegenover zijn zusje, dus hij probeerde de smaak maar uit zijn mond te krijgen door oopvallend vaak te slikken, hij deed het wel zo, dat zijn zusje het nooit zou merken.

Drome glimalchte naar deryl bij het compliment "Jij ben bevooroodeeld" zei ze met een zeurderig gezicht "Jij ben verliefd" ze glimalchte. Ze merkte wel op wat hij aan het doen was. Ze kon niet gaan glimalchen, dat zou pricil opvallen, dus ze gaf hem een knipoog.

Loki zat op haar kamer, nou eigenlijk stond ze. Zestond te spelen op haar viool. Ze oefende een nieuw stuk sinds ze weer thuis was. Ze zonderde zich daardoor nog meer af dan normaal en at nauwelijks. Als Loki al at was het meestal brood of soep want dan was het snel op. Ze was daardoor wel afgevallen, dat was te zien.

Derryl stak de sleutel in het slot van de voordeur en deed de deur open. Hij herhaalde zijn oude, vertrouwde ritueel:Hij gooide zijn sleutels op het tafeltje en riep keihard "Hallo!" Om iedereen te laten weten dat hij er was. Hij hoorde vioolmuziek. Dat kon alleen maar Loki zijn. Hij liep rustig de trap op richting haar kamer.

Loki hoorde Derryl wel "Hallo" roepen maar riep niks terug. Ze speelde door want het was een moeilijk stuk. Een pluspunt was wel dat het een vrolijk lied was maar ze moest dan erg snel spelen. Ze concentreerde zich er goed op. Ze had haar zwarte jurk weer aan, hij zat wel wat losser dan eerst.

Derryl klopte hard op de deur van Loki. Hij zou niet dezelfde fout maken als Pricilla. Niet dat hij vermoedde dat Loki daar met een jongen zat te zoenen, dan kon je niet vioolspelen. Maar hij wou haar toch niet overvallen. Dus hij wachtte rustig af totdat ze een reactie gaf.

Loki maakte even de laatste noot af en legde haar viool toen op een poef neer. Ze opende de deur voor Derryl en glimlachte een beetje. 'Hoi.' zei ze tegen hem. Loki deed de deur verder open en stapte achteruit zodat hij naar binnen kon en keek even van hem haar kamer rond. Ze had alle spiegels weggehaald.