Het landhuis van de Smiths

Droom glimlachte en drukte zich dicht tegen hem aan. "Ik heb je wel een hele week moeten missen" zei ze een beetje sip en drukte zich dichter tegen hem aan, niets of niemand zou haar daa nu weg kunnen krijgen.

Derryl streek zachtjes over het haar van Andromeda. "Ik heb je ook gemist." Zei hij. Als hij zo dichtbij haar was kon hij op de een of andere manier alleen maar stomme zinnetjes zeggen. Maar hij meende ze wel, altijd. Hij drukte een kus op haar mooie, bruine haar.

Drome drukte haar lippen op de zijnen voor ze zich uit de omhelsing losmaakte en de deur dichtdeed voor ze weer terug liep naar hem "We hoeven geen pottenkijkers" zei ze met een glimalch en zoende hem vol op zijn mond. haar ene hand legde ze op zijn blouse en de ander legde ze in zijn nek.

Derryl legde zijn handen rond het middel van Andromeda en trok haar zachtjes mee naar zijn bed. Hij zoende haar vol op haar mond en drukte haar stevig tegen zich aan, om daarna haar helemaal op zijn bed te trekken. Hij hield van haar.

Drome glimalchte en sloeg haar armen om hem heen. Ze drukte zich dicht tegen hem aan terwijl ze hem nod steeds hevig zoende "Oh wat hou ik van jou" zei ze in een adempauze. ondertussn begon ze zijn blouse los te maken.

Derryl zei niets, hij klemde zich alleen nog wat dichter tegen Andromeda aan toen ze dat zei. De hele wereld om hem heen vervaagde, zoals altijd scheen te gebeuren als ze bij hem was. Zijn handen gleden over haar dijen en zijn lippen drukte hij in haar nek. Hij voelde de warmte van haar lichaam. Hij had haar zo gemist.

Drome glimalchte en trok haar eigen shirt over haar hoofd. Ze gooide het ergens in een hoek en drukte zich dicht tegen hem aan. Ze legde haar handen op zijn nu ook blote bast en glimalchte.

en nu moet pricil binnen vallen

Met een blad muffins in haar hand liep ze iedere kamer binnen. Om te kijken of er meer mensen waren die wat van haar heerlijk bestrooide muffins wilde. De laatste kamer kwam in zicht. Opgewonden rende ze ernaartoe, er zou toch wel iemand zijn die ze wilde proeven. Een muffin pakte ze van de schaal waarnaar ze de rest op de grond zetten. Het zou een verrassing worden. Met een enthousiast gebaar duwde ze de deur open. Waar ze iets anders zag wat ze verwacht had. ''O-my fucking gosh.'' mompelde ze verafschuwt, dit had ze liever niet gezien. De muffin, die ze ervoor nog in haar hand had rolde verder op de grond, waar die net op was gevallen.

Derryl's hijgende ademhaling stopte toen hij merkte dat de deur open was gegaan, zijn kleine zusje binnen was gekomen, en dat ze een prachtig versierde muffin op de grond had laten vallen. Hij keek naar zijn zusje en hij zag dat de altijd zo vrolijke glimlach ingewisseld was voor een verafschuwende uitdrukking.

Drome keek naar de deur "Fuck it" mompelde ze. Ze ging overeind zitten en hield de deken voor haar bovenlichaam. Ze keek weer naar deryl "Wat hebben die zusjes van jou toch" mompelde ze, aleen hoorbaar voor hem.

Derryl keek haar alleen maar even aan met een veelbetekenende blik en mompelde:"Ik los dit wel even op." Hij stond op van het bed en raapte de muffin op. "Hij zit nu helemaal onder het stof, wist je dat?" Zei hij kalm. Hij liep wel vaker zonder shirt rond dus dat kon hem niet zoveel schelen.

''Nouen, weet je wel dat je me hiermee voor het leven heb beschadigt.'' zei ze terwijl ze een vies gezicht trok. Het liefst had ze dit niet gezien. Maar misschien het ergste was dat Derryl er nog overheen probeerde te praten. Hij moest beter zijn probleem inzien.

"Nu overdrijf je." Zei Derryl lichtjes geirriteerd. "Jij had gewoon moeten kloppen, zusje." Hij blies het stof van de muffin en zette hem op een kastje. "Alsof jij en je vriendje, hoe heet hij, Tyson?, nooit zoenen." Hij haatte het als zijn zusje onschuldig deed, terwijl ze dat toch echt niet was.

Drome trok met haar voet haar shirt naar zich toe en trok het snel aan. Ze stond op en liep naar Deryl. Ze glimalchte en legde een hand op zijn schouder. Aan haar houding was niet meer te merken dat ze een paar seconden eerder zich te pletter had geschaamd. Er was zoizo niet veel vrouwelijks op te merken aan haar houding.

''Of had jij de deur op slot moeten draaien. Je weet dat ik nooit klop. En trouwens, wij doen alleen zoenen en zitten niet halfnaakt boven op elkaar. Waar zal ik nu aan denken als ik dat ga doen. Aan jou die niet de deur opslot had gedaan.'' ketste ze terug. Een ding moest haar broer niet doen en dat was zich wijzer voordoen als haar.

"Er zit godverdomme helemaal geen slot op mijn deur. Dat ga ik trouwens we laten maken, overigens. En ik ben 18, for god's sake, ik ben geen klein kind meer, ik mag zelf beslissen wat ik doe met wie." Derryl had alle rust die hij normaal altijd had laten varen. Bij een vreemde zou hij dat nooit doen, maar zijn zusje mocht niet doen alsof ze alles beter wist dan hij.

Nu werd Priscilla boos, had hij het maar eerder moeten maken. Ergens diep van binnen wist ze dat hij wel een beetje gelijk had maar dat liet ze niet merken. ''Je bent gewoon een lompe klootzak die nooit zijn gevoelens toont. Nieteens tegen ze familie. Maar aan zijn vriendinnetje, oh daar wilt hij het wel aan tonen.'' riep ze boos naar hem. Van woede strekte ze haar kleine handjes en legde haar gewicht tegen hem. Daarnaar draaide ze zich woedend op en beende de kamer uit.

--
Oh kutje, weer met verkeerd acc.

Andromeda liep om Deryl heen en keek hem aan "Hoe houd je het vol" ze keek hem aan. Er was begrip te lezen in haar ogen. Ergens registreerde een stem in haar hoofd dat zijzelf niet veel ouder zou zijn dan het zusje. snel schudde ze die gedachte van zich af. Blijkbaar was ze psychologisch wel veel ouder dan dat kind.

Derryl werd nu zo kwaad op zijn zusje dat de muffin op de tafel in vlammen opging. "Je weet helemaal niets van me." Schreeuwde hij zijn zusje na. Hij stommelde achterover en viel neer op het bed. Er stonden tranen in zijn ogen. Zijn hoofd zakte in zijn handen.

Andromeda keek naar hem en ging op haar knien naast hem op het bed zitten. Ze sloeg een tikje onhandig een arm ok hem heen en een kus op zijn voorhoofd. "Het geeft niet" zei ze suffend en wiegde hem een beetje heen en weer "Laat haar maar lekker dom zijn"

Derryl drukte zich dicht tegen haar aan. "Ze weet niet waar ze het over heeft." Mompelde hij. "Ze weet niet waar ze het over heeft." Een enkele traan volgde een pad over zijn wang naar zijn strakke kaaklijn, waarvan hij op de grond viel. Hij keek even naar de verbrande resten van de muffin.

Andromeda suste een beetje "Helemaal gelijk, wat weet zij nu." Ze streelde sussend over zijn rug en gaf hem een kusje op zijn hoofd. "Ze weet helemaal iets, en viel onodig tegen je uit." Ze zette hem voorzichtig tegen de muur en stond op. "Wacht even" zei ze voor ze de gang op rende. Ze keek rond en zocht Pricilla.

Eerder verdrietig als boos rende ze de trap af. Door de tranen die in haar ogen prikte zag ze niet dat er nog een lap stof op de trap lag. De grond vloog onder haar voeten vandaan en met een klap kwam ze op de trap terecht. Op haar kont gleed ze verder de trap af. Natuurlijk.. Er kon welmnog meer pijn bij.

Derryl drukte zichzelf tegen de muur aan en sloot zijn gedachten weg van de wereld, zoals hij al zijn hele leven zo goed deed. Zelfs als iemand een kanon had afgeschoten naast zijn bed zou hij het nog niet gemerkt hebben. Laat staan dat zijn zusje de trap afviel.

Drome rende snel naar Pricilla toe en hees haar overeind "Gaat het?" vroeg ze, zonder al te veel bezorgdeid, ze was weer haar wel vrolijke ietwat agressieve gesloten zelf. "Ik ben Andromeda, zeg maar Dromé" ze gliamclhte "Sorry van net" zei ze nog steeds ongemakkelijk. "Als het had gekunt hadden we de deur op slot meoten doen" ze nam het meisje snel in zich op, heel anders dan zijzelf. Zelfs nu had ze shurikens in haar broekzakken, het had haar pijn gedaan om haar tano, katana en andere wapens bij haar draak te laten. Ze gliamlchte naar het meisje.