Het landhuis van de Smiths

Derryl zuchtte. Ik ben ook wel blij. Zij hij zachtjes. Ik ben allen bang dat je alleen en verlaten gaat eindigen, zus, met een kindje. "Ik ruik muffins." Zei hij maar, om het oncomfortabele gesprek te beeindigen. Hij pakte Dream (HA, zo ga ik haar noemen, want ze is het meisje van zijn dromen ) bij de hand en probeerde haar mee te trekken naar de keuken.

Raiden glimlachte naar Jonah en Priscilla die druk bezig waren. Hij keek daarna weer naar Cara. ''Volgens mij hebben hun het wel druk genoeg me de muffins. Zullen wij verder gaan'' vroeg hij met een lieve glimlach. Hij deed de deur van de keuken al open toen hij Valerie , Derryl en een meisje zag staan. ''En meteen de rest van de familie'' vervolgde Raiden.

dan komt Bailey ook maar gezellig binnen weetjewel. XD
--

Bailey zat op haar kamer. Ze hoorde allemaal geluiden beneden, maar ze zou zo wel naar beneden gaan. Het enige dat ze wist was dat haar broers iemand mee hadden genomen? Daar zat ze nu niet op te wachten. Ze ging net achter de piano zitten en haar vingers gleden over de toetsen. Toen begon ze te spelen, waarschijnlijk was het beneden te horen, maar dat maakte haar niet uit.

"HEUS NIET! derryl doe eens niet zo negatief!" zei Valerie en snoof "Ja , dat zijn muffins!" zei ze en liep naaar de keuken. Langs Raiden die ze toeknikte. " Eigenllijk zou heel het gezin het moeten weten , "Ze riep een butler en liet die door heel het huis iedereen bijeenschraapen in de woonkamer.

Derryl liep maar weer terug naar de woonkamer, nog steeds de hand van Droom vasthoudend, en loodste haar weer naar de bank. Zijn zus zou het nou aan iedereen vertellen. Hij was benieuwd hoe de rest zou reageren. Hij plofte zelf neer op de bank.

Raiden keek verontschuldigent naar Cara. Hij vond het jammer voor haar dat hij haar hier helemaal mee in sleept. Maar toch ging hij op een bank zitten en klopte naast zich voor Cara. Met een lieve glimlach natuurlijk nog steeds. Boven hoorde hij de muziek van Bailey maar die zou dalijk ook komen. Rustigkeek hij even naar het meisje van Derryl maar al snel weer naar Cara.

Valerie ging in haar grote rode stoel zitten en wachte op de rest van haar broertjes en zusjes. Met een glimlach keek ze naar Derryl die zo te zie al de reacties wou zien. ook zijzelf wou dat graag zien dus vrolijk wachte ze af...

Bailey keek een beetje geirriteerd toen ze hoorde dat ze moest komen. Ze keek even naar de butler toen ze opstond. 'Zou je nieuwe muziekbladen voor me kunnen halen, die oude beginnen te vervelen.' Vroeg ze lief aan hem en liep de trap af naar beneden. Ze liep naar de deur van de woonkamer en ging tegen de deurpost aanstaan. Beer was altijd in haar handen gebleven. 'Waarom moet ik komen?' Vroeg ze zachtjes met een licht geirriteerde toon in haar stem.

De butler die achter Bailey aan was gekomen ging naast Valerie staan en schraapte zijn keel "Beste toekomstige Ooms en Tantes , Derryl is omdat jullie dat worden en hij zelf dus ook , een discussie begonnen , Hebben jullie nog iets te zeggen hierop?" Zei hij met een kakstem en Vrolijk keek Valerie de kring rond."Ik ben dus zwanger" voegde ze aan het bericht toe.

Raiden lette niet echt goed op wat Valerie zei. Hij snapte er ook weinig van. Hij keek even meteen opgetrokken wenkbrauw naar Valerie. Dit was zo'n moment dat Raiden voelde dat hij niet echt bij de familie hoorde. Hij snapte hte iniet goed maar vroe niets. Misschien zou Valerie het verder uit leggen, misschien niet. Hij zag het later wel.

Toen Valerie geen vrolijke gezichten zag werd zijzelf ook een suk minder blij "Derryl had gelijk , ik eindig eenzaam in de goot" Zei ze en keek naar haat voeten , een traan drupte op haar zwarte laars en de 2e op haar schoot...

Raiden kek naar zijn oudere zus. Hij bedoelde het niet zo slecht dat ze ging huilen en hij snapte er nog steeds niet van. Hij wou wel verder praten maar hij was niet zo'n familie mens. Hij wist niet hoe hij Valerie kon troosten dat was meer iets van Jonah. Die was de oudste en moest dus ook wat doen vond Raiden. Zachtjes kneep hij in Cara haar hand.

Bailey keek verbaast naar haar zus. Dat Valerie zwanger was, had ze wel het laatste verwacht. Dat vond ze meer iets voor Casey of zo. Ze zag de traan van haar zus. Ze vond het een beetje vreemd dat ze zwanger was, maar het was niet erg. Ze keek even rond, ook naar de vriendinnetjes van haar broers. Een meisje [cara] herkende ze van het kapelletje, het meisje had haar toen zien huilen. Ze slikte en wendde haar blik af waarna ze naar Valerie liep. 'Het is niet erg.' Zei ze en glimlachte even lief. Ze stak haar hand uit naar Valerie, ze was niet zo gemeen dat ze nu bot tegen haar ging doen.

Cara keek naar Raiden. Ze voelde zich een enorme buitenstaander en daar hield ze niet van. Ze kneep zachtjes in Raidens hand ze glimlacht en liet niet merken dat ze zich buitengesloten voelde want ze dacht dat Raiden dit wel belangrijk vond. Ze keek naar de mensen die in de kamer zaten ze kende een paar mensen maar ze zei verder niet en luisterde gewoon naar de mensen die wat vertelde. Ze hoopte dat Raiden haar zo verder het huis zou laten zien.

Pas toen Bailey zei dat het wel goed kwam snapte Raiden het. Valerie was dus zwanger besefte hij. Hij stond op en trok , nog wel teder, Cara mee. Het voeld helemaal niet als of hij erbij hoorde dus kon hij maar beter gaan. Hij zette weer zijn nep glimlach op naar Valerie. ''Het komt wel goed jij red het wel'' zei hij. Daarna kee hij weer naar Cara. ''Zullen wij verder gaan met de tour'' vroeg hij lief.

'Graag.' anto\woorde Cara blij. Ze wou weg uit de kamer en eigenlijk wou ze er niet heel veel mee te k\maken hebben ze snapte ook weldat het Raidens half zus was maar toch. Ze glimlachte naar Raiden en liep achter hem aan. 'Waar gaat de tour nu heen.' vroeg ze met een liefe glimlach

Andromeda haalde haar schouderrs op "Weet je, ik kan begrijpen dat e het af en toe zat word om in een landhuis te zitten" ze gaf hem een vrolijke knipoog. Om een of andere reden was ze altijd wel vrolijk. Ze glimalchte en keek naar alle broers en zussen die door het huis rondholden, onbewust pakte ze derryls hand.

Raiden glimlachte naar Cara en liep de trap op. ''Naar mijn kamer'' zei hij glimlachend terwijl hij nog steeds haar hand vast had. Hij keek niet om naar de rest maar liep gewoon door naar zijn kamer. Misschien was het wel gevoelloos maar nu had hij er niets mee te maken. Hij vond Valerie wel een zus net als de rest. Maar om heel erg te reageren op zo iets was hij niet gewend.

Ze glimlachte naar Raiden. Ze was benieuw hoe zijn kamer eruit zag. Ze vroeg zich af of Raiden niet liever bij zijn zus bleef. 'Wil je niet liever benede blijven?' vroeg ze daarom aan hem. Ze dacht dat als zij een zus had gehad die zwanger was dat ze niet meteen een jongen mee zou nemen naar haar kamer maar ze had geen zus dus misschien had ze het ook wel gedaan.

''Nee hoor , ik hoor er toch niet zo goed bij'' zei Raiden een beetje emotieloos. Rustig deed hij zijn kamer open. Hij was helemaal schoon maar eigenlijk kwam Raiden er best weinig. Hij sliep liever in en boom of zo dan in dit bed. Hij gebruikte het dus meer als een opslagruimte. ''Tadaa'' zei Raiden zo sarcastisch dat je wel kon raden dat hij het niets bijzonders vond.

'Volgens mij kom je hier niet zo vaak.' zei Cara grinikkend. Ze schatte Raiden niet in als een hele nette jongen qua opruimen maar zijn kamer was harstike netjes opgeruimt. Ze vroeg maar niets meer over zijn familie want ze dacht dat hij het daar nu niet zo graag over wou hebben. Ze keek hem lachend aan en ging op zijn bed zitten.

Raiden glimlachte weer op recht omdat hij hier zich op zijn gemak voelde. ''Dat klopt, ik slaap veel liever op de grond of in een boom'' ei Raiden op recht. Hij ging rustig langs Cara zitten terwijl hij haar aan keek. ''Al is het altijd leuekr als iemand langs je ligt'' zei hij met een glimlach. Hij moest zich inhouden om niet verder te gaan. Hij wist nit of Cara dat wou en onder zaten ze nog steeds over zwangerschap te praten.

'Dat is precies wat ik ook vind.' zei ze met een glimlach. Ze vond het niet leuk om in een groot bed in en groot huis te slapen. vroeger was ze altijd uit het huis weg geslopen en had ze buiten geslapen. Ze glimlachte naar Raiden en keek nog een goed zijn kamer rond.

Raiden keek de kamer rdn. Als hij te lang naar Cara keek dan kon hij zich echt niet meer in houden. Het enigste gedeelte wat hij echt gebruikte was de kussen van Cold, de plek waar zijn fluiten hingen (al gebruikte hij er maar een) en de gesloten kamer waar niemand in keek behalve hij. Zelfs Cara zou hij daar niet in laten.

Cara keek lachend naar Raiden. 'Is er nog meer dat ik moet zien of houd de tour hier op.' vroeg ze aan Raiden. Ze wou eigenlijk wel meer van het huis zien maar als Raiden geen zin meer had om haar rond te leiden vond ze dat ook niet erg. Ze keek nog eens de kamer rond en zag toen een deur die ze eerst niet had gezien ze vroeg zich af wat erachter zat maar hield haar mond.