Het landhuis van de Smiths

Valerie knikte en hief haar hoofd op , " Ja , ik vind het eigenlijk ook leuk , maar hetr is wat Derryl zegt , straks verlaat Diego me en dan ben ik alleen met een baby ..." Ze glimlachte weer en bedankte Baily voor haar steun.

''Ehm ik denk niet dat je geintreseerd bent in de kamers van mijn broers en zussen. Vooral niet na net'' zei Raiden. Het laatste stukje mompelde hij. ''Verder kan ik je ook de tuin laten zie maar dan verdwalen we omdat ik het daar ook nog niet helemaal kent'' vervolgde Raiden met een glimlach. Hij probeerde wel een paar keer maar wist de weg nog steeds niet.

Bailey keek haar zus aan. 'Als hij echt om je geeft... dan doet hij dat niet.' Zei ze. 'En anders heb je ons nog.' Zei ze. Ze verbaasde zichzelf door haar woorden. 'Kan ik nu weer naar boven gaan?' Vroeg ze en kreeg van de butler haar nieuwe muziekbladen.

Tyson schreef:

Andromeda haalde haar schouderrs op "Weet je, ik kan begrijpen dat e het af en toe zat word om in een landhuis te zitten" ze gaf hem een vrolijke knipoog. Om een of andere reden was ze altijd wel vrolijk. Ze glimalchte en keek naar alle broers en zussen die door het huis rondholden, onbewust pakte ze derryls hand.

Ik denk ik quote maar even anders snapt niemand waar hij het over heeft ;P
--------
Derryl zuchtte. "Fijn dat je het begrijpt. Laten we maar naar de tuin gaan." Hij trok haar aan haar hand mee. Zijn broers en zussen konden maar weer verder gaan met de rest van de dingen waar ze mee bezig waren, hij had geen zin meer in nog meer familidrama's

Aphrodite schreef:

Tyson schreef:

Andromeda haalde haar schouderrs op "Weet je, ik kan begrijpen dat e het af en toe zat word om in een landhuis te zitten" ze gaf hem een vrolijke knipoog. Om een of andere reden was ze altijd wel vrolijk. Ze glimalchte en keek naar alle broers en zussen die door het huis rondholden, onbewust pakte ze derryls hand.

Ik denk ik quote maar even anders snapt niemand waar hij het over heeft ;P
--------
Derryl zuchtte. "Fijn dat je het begrijpt. Laten we maar naar de tuin gaan." Hij trok haar aan haar hand mee. Zijn broers en zussen konden maar weer verder gaan met de rest van de dingen waar ze mee bezig waren, hij had geen zin meer in nog meer familidrama's

Andromeda liep met een glimalc met hem mee. Ze was gewoon dol op hem. Ze voelde zich beter dan ooit sinds ze bij hem was. Ze gliamlchte. Ze voelde zich wel anders, sinds die ene avond, en niet alleen dat ze smoor verliefd was. Ze negeerde het een beetje.

Cara glimlachte 'Het lijkt me niet zo handig als we verdwalen.' zei ze met een knipoog. Ze dacht dat als ze in de tuin waren er vanzelf een tuinman of zo hun zou vinden maar ze had eigenlijk niet zo'n zin om in de tuin te gaan wandelen. 'Wat wil je dan gaan doen?' vroeg ze met een glimlach.

Valerie knikte een bedankje en stond zelf ook op , "dan ga ik hem maar eens opzoeken." Zei ze en liep richting de tuin waar ze op haar draak stapte en omhoog vloog , op zoek naar Diego , haar eerste èchte liefde en echte liefde verbreekt niet.

Raiden keek grijnzend naar Cara. ''We kunnen verder gaan met wat we eerst deden of ...'' zei Raiden met een glimlach. Hij keek haar recht aan nu met een lieve blik. Dit keer wou hij niet alleen om sex maar ook echte liefde. ''We kunnen ook uit eten gaan'' stelde Raiden voor. Hij had ondertussen nog steeds Cara haar hand vast.

'Laten we eerst uit eten gaan en dan verder met wat we eerst deden..' zei ze met een glimlach. Ze had zin om iets gezellig met Raiden te doen en gewoon even te praten en daarna zouden ze wel weer verder zien.

Bailey zuchtte oplucht en liep weer richting de trap. Haar broers en zussen leken allemaal wel iemand te hebben, waardoor ze zich nog eenzamer voelde dan ze altijd al deed. Ze duwde de deur van haar kamer open en ging direct achter de piano zitten. Als iemand haar nu nog stoorde, dan ging ze bot doen. Ze zette de muziekbladen op de standaart en zocht een muziekje op. Ze begon te spelen en de treurige klanken waren door het hele huis te horen.

Rustig leunde Raiden naar voren en kuste Cara even op haar mond. Daarna stond hij weer op en tilde hij haar mee. ''Dan regel ik de plaats , maar als het een echte afspraakje is moet ik wel netjes om kleden'' zei Raiden met een glimlach. Hij kon soms wel als een echte prins zijn. ''Misschien wil jij ook meteen een nieuwe jurk'' vroeg Raiden.

Cara keek even snel naar wat ze aan had een nieuwe jurk was misschien wel een goed plan. 'Als jij je omkleed wil ik ook wel iets anders aan.' zei ze met een glimlach. Anders had ze zo het gevoel dat ze een sloddervos was en dat wou ze liever niet. Ze glimlacht naar Raiden.

''Dan zullen we eerst gaan winkelen of wil je luxe de onwerpers hier laten komen'' vroeg raiden. Hij snoof bij de gedachten aan het luxe. Maar hij liet Cara toch kiezen. Dat kon hij tenminste toch wel laten doen. Ondertussen bedacht Raiden ook wat hij aantrok. Meestal dacht hij er niet bij na. Maar nu vor een keer wel.

'Ik ga liever even winkelen.' zei Cara. Ze had er altijd een hekel aan gehad om iemand te vertelen wat ze wou en dat die het dan even snel zou regelen. Haar moeder dwong haar altijd om zo te winkelen maar ze snuffelde liever tussen de rekken naar het juiste jurkje of wat ze dan ook zocht. 'Maar dat duurt wel langer dan een ontwerper laten komen.' voegde ze er met een glimlach aan toe.

''Ahh dan moet ik nog langer met je doorbrngen'' zei Raiden sarcastisch terwijl hij zijn armen om haar heen sloeg en een knuffe gaf. Uiteindelijk liet hij los en liep hij naar het raam die in zijn kamer zat. Hierdoor konden ze op de boom springen en naar buiten gaan. ''Je kan je nu nog bedenken'' waarschuwde Raiden.

'Ik sla een middag je winkelen nooit af.' zei ze met een glimlach en liep naar Raiden toe. 'Ik zal je waarschuwen want ik ben niet heel erg leuk om mee te winkelen zeker niet als jongen zijnde.' zei ze met een glimlach. Ze was ooit eens met haar buurjongen wezen winkelen en hij was gillend gek geworden omdat ze overal naar binnen wou en in elke winkel twintig dingen wou passen en dan uiteindelijk toch besloot om niets te kopen. Ze glimlachte bij die herringering.

''Ahh ik ben zeer geduldig'' zei Raiden rustig. Hij pakte Cara weer in zijn armen en sprong uit het raam. Wonderbaarlijk kon hij nu ook hoger vliegen dus hoefde hij niet eens naar deboom. Meteen vloog hij naar Flash die al klaar stond. Cold zat te slapen bij het zwembad. Toch pakte Flash hem op en ze stegen allemaal op. ''Waar wil je heen'' vroeg Raiden.

'Ehm..' ze twijvelde. 'Ergens waar ze leuke winkels hebben maakt eigenlijk niet zoveel uit.' zei ze met een glimlach. Ze wist niet zo goed waar ze heen wou als ze ging winkelen liep ze altijd gewoon twintig winkels binnen en zag wel wat ze vond maar ze was ook wel weer een beetje kieskeurig.

''Zeg maar waar jij bent de exper'' zei Raiden tegen Cara. Geduldig wachtt Flash tot ze een opdracht hoorde waar ze heen moest. Ze wist dat Raiden Cara liet bepalen dus het hing helemaal van Cara af hoe lang het nog zou duren. Raiden kuste ondertussen Cara in haar nek.

Cara lachte kort.'Zo wordt nadenken wel moeilijk hoor.' zei ze met een glimlach. Ze wist nu wel waar ze heen wou. 'Ik denk dat het leuk is om naar het kleine winkeltje te gaan. Daar ging ik vroeger wel eens heen maar ik weet niet of het er nog is.' zei ze met een glimlach.

Metee schoot Flash ervan door omdat ze best lang had gewacht om waar ze heen moesten. Raiden zorgde ervoor dat de lucht niet hun om ver blaasde en dat niet ze vielen van 200 meer hoogte. Hij stopte met haar te kussen. ''Heb ik trouwens wel geld bij'' zei Raiden opeens. Het was natuurlijk niet slim om te gaan winkelen zonder geld. Maar hij bedoelde het als grap want natuurlijk had hij wel wat bij.

Cara bloosde. 'Ik heb nog wel wat geld bij me maar niet genoeg voor een jurk.' zei ze nog steeds blozend. Ze wist niet wat ze dacht maar ze had een beetje verwacht dat Raiden zou betalen eigenlijk wel stom van haar maar goed. 'Anders kunnen we ook wel eerst nog even naar mijn huisje vliegen daar heb ik nog meer geld liggen.' zei ze nu een beetje in paniek.

Raiden glimlachte naar Cara. Hij vond het wel leuk om een blozende blik te zien. ''Rustig maar , ik heb wel wat bij en anders weet ikaltijd een andere manier'' zei hij rustig. De meeste mensen vonden het fout maar hij was stelen zo gewend dat hij het bijna overal kon. Al wit niet veel mensen het van hem.

Priscilla. schreef:

''Oke.'' zei ze met een vrolijke klank in haar stem. ''Mag ik wat chocola.'' vroeg ze met een engelen gezicht, dat waren genoeg tips, ze wilde beginnen met het maken van de heerlijke muffins. Stiekem plukte ze een klein stukje van de nog warme muffin.

Jonah gaf haar de warme chocolade saus aan. "Alsjeblieft." uit een la pakte hij 2 kwastjes, waarvan hij er 1 aan Priscilla gaf. "Welke mag ik besmeren?" vroeg hij vrolijk aan haar. De muffins lieten het hele huis naar muffins geuren, hoe groot het ook was. Maar het rook heerlijk. Ook hij plukte een klein stukje van 1 van de warme muffins en at het op. "heerlijk/ "

Cara lachte opgelucht naar Raiden. 'Soms ben je best flauw maar ik vind je lief.' zei ze tegen hem. Ze vond het wel grappig en bedacht toen wat de andere manier was. Ze was er niet een voorstander van maar had het vroeger zelf ook gedaan omdat het vaak niet anders kon maar ze liet dat liever achter zich.