Het rijk van de Waterman- het kapelletje

Dit is een kapelletje waar je kan bidden. Het is een heilige plek en het is ooit door de goden geschonken tenminste dat geloven de mensen die in die goden geloven.
Het is heel klein en het staat in het midden van een veld met gekleurde bloemen.

regels
niet vechten het is een heilige plek
max 5 mensen het is heel klein
draken alleen om te brengen niet mee naar binnen.

Cara liep in de ochtendgloren naar het kapelletje. Ze opende de deur en liep naar binnen. Door de gekleurde raampjes viel het licht van de opkomende zon. Ze knielde voor het beeld van de goden. En begon te bidden. Ze dacht ondertussen aan alles wat ze had mee gemaakt en wat ze anders zou willen. Ze geloofde dat dit zou zorgen voor een beter leven. Ze vroeg daarna vergiffennis voor de fouten die ze had gemaakt. Dit deed ze elke ochtend. Ze stond op en ging op een van de bankjes zitten die achter in het kapelletje stonden en keek vanaf daar naar het beeld.

Bailey was weer weg van huis. Op het advies van Raiden en Kirara ging ze niet terug naar de achterbuurten dus besloot ze iets rustigs op te zoeken. Ze had vaker van het kapelletje gehoort dus ging er nu maar heen. Ze ging niet bidden, maar gewoon zitten en stil zijn was ook een optie. Langzaam liep ze erheen.

Cara kwam al heel lang in dit kapelletje en het was voor haar een veilige plek. Ze stond op en liep weer naar het beeld vooraan het kapelletje. Ze bekeek het eens goed en ging toen op haar knieen zitten. Het was een soort van traditie geworden en ze bidden nog een keer het gebed wat ze al honderde keren had gebeden.

Bailey opende zachtjes de deur en keek naar binnen. Het was redelijk donker, het enige dat er iets verlichtte waren de vlammetjes van de kaarsen. Ze zag een meisje op haar knieen zitten, maar negeerde haar. Langzaam liep ze naar binnen en de vlammetjes gingen haar kant op staan. Ze ging op een klein bankje in het kappeltje zitten en keek voor zich uit.

Verstoort keek Cara op er was iemand binnen gekomen maar het was te donker om te zien wie het was. En dat ze niet zulke goede ogen had hielp ook al niet echt mee. Er kwamen zo vroeg niet zoveel mensen en het was dan ook bijzonder dat er nu iemand was gekomen. Cara vroeg zich af wat de persoon kwam doen maar zetten de gedachtes snel uit haar hoofd en ging weer verder met haar gebed.

Bailey's ogen gingen af en toe even naar de omtrek van het meisje dat ze heel vaagjes zag. Ze zuchtte en sloot haar armen om haar middel. Haar ogen sloten zich en zachtjes fluisterde ze kleine woordjes uit een liedje dat ze nog van vroeger kende.

Cara was klaar met haar gebed ze stond op en liep naar achter. Ze ging nog niet weg maar ze ging snel op een bankje zitten dat een beetje kraakte. Ze keek naar het beeld en dacht aan vroeger hoe haar moeder haar de gebeden had geleerd en hoe haar vader het haar vervolgens had verboden om te geloven in iets anders dan wat hij geloofde.

Bailey opende haar ogen niet maar voelde wel de lichaams warmte van het meisje, ze probeerde er niet op te letten. Langzaam gingen de woorden over in zacht gezang. In haar ogen waren nu kleine tranen te vinden en haar lippen konden zich niet meer tot een glimlach vormen.

Cara luisterde naar het lied dat het meisje zachtjes zong. Het klonk prachtig en het deed haar aan vroeger denken. Ze wist niet waarvan ze het lied kende maar het kwam haar heel bekend voor. Ze dacht aan haar moeder en er vormde zich kleine tranen in haar ooghoeken.

De tranen in Baileys ooghoeken begonnen te stromen over haar wangen. Ze opende haar ogen terwijl ze verder zong en veegde de tranen weg. Ze wilde helemaal niet huilen. Haar hand ging naar haar tas en opende de rits. Ze pakte beer uit haar tas en hield die strak tegen zich aan terwijl ze zong.

Cara bekeek het meisje dat zong eens goed. Het was een mooi meisje maar ze zag er behoorlijk jong uit maar iets gaf haar het gevoel dat ze niet zo jong was. Cara keek weer naar het beeld maar hield de gedachtes van het meisje wel een beetje in de gaten maar richte zich er nou ook weer niet heel erg goed op.

NEW
___
Cara liep het kappeletje binnen. Ze was er al dagen niet meer geweest en dat vond ze slecht. Ze liep naar voren en stak een voor een 7 kaarsen aan. Een voor elke dag dat ze neit was geweest. Daarna ging ze bij het beeld zitten en begon te bidden. Ze bedankte de goden voor haar leven en voor alless wat ze nu had.

Cara stond op en liep naar een bankje ergens in het midden. Daar dacht ze na over alle fouten die ze had gemaakt maar ook over alle goede dingen die ze had gedaan. 'Doe ik het goed?' fluisterde ze naar het beeld. Ze was bang dat ze haar leven verkeert leide door de beslissingen die ze nam en vroeg zich af of het allemaal goed was.

Cara stond op en liep weer naar voren daar was namelijk een kaars uit gegaan. Cara stak hem weer aan en dankte de goden voor haar goed leven. Ze was uiteindelijk toch blij met haar leven en blij dat het zo allemaal liep. Ze glimlachte licht en liep toen naar buiten de frisse ochtend lucht in.