Het rijk van de Tweeling- Huize Romano

Dit is het ouderlijk huis van cara. Cara komt hier eigenlijk nooit meer. het huis is groot en statig. Er is een grote tuin en daar in het huis werken ongeveer 20 mensen voor Cara's ouders.

regels
vechten mag alleen in de tuin
draken toegestaan
max 10 personen

Cara zat op de bank en haar vader sprak tegen haar. Ze luisterde maar met een half oor omdat ze het niet interesant vond veel liever was ze buiten aan het trainen geweest. Ze keek naar buiten en zag haar moeder in de zon liggen. Haar vader ging door met zijn preek over haar toekomst en dat hij wel iets voor haar zou regelen. Mooi niet dacht ze. Ze kon prima voor zichzelf zorgen vond ze.

Er kwam een jongen binnen. Cara kende hem maar al te goed. Het was haar neef, die iets van 4 jaar ouder was dan zij. 'Cara.' sprak haar vader. 'Ja vader.' andwoorde ze braaf. 'Kijk eens goed naar deze jongeman.' Cara nam hem goed in haar op en vroeg toen aan haar vader wat er mee was. 'Dit wordt je man, Cara.' zei haar vader rustig. De verbazing was van haar gezicht te lezen bedoelde haar vader dit met dat hij het zou regelen.

Cara sprong boos op en liep zonder verder nog iets te zeggen de kamer uit. Ze zou nooit meer iets tegen haar vader zeggen en ze zou ook never met haar neef trouwen hoeveel hij haar ouders ook betaalde ze hadden toch geld genoeg. Ze stampte naar boven en trok haar kast open. Ze pakte haar koffer en pakte wat kleren in. Daarna legde ze haar zwaarden en de rest van haar wapens in de koffer. Ze dekte de wapens af met nog een laag kleren. Benede hoorde ze haar vader en haar neef ruzie maken.

Cara liep weer naar beneden zonder de koffer die ze net had ingepakt ze zou vannacht weglopen. Ze liep zachtjes naar het kantoor van haar vader en pakte daar pen en papier. Ze begon te schrijven ze schreef een brief voor haar moeder. Lieve moeder, begon ze de brief. Ik kan het niet laten gebeuren dat ik vast zit aan mijn neef doordat mijn vader dat goed uitkomt. Daarom ga ik weg. Liefs Cara p.s. het komt niet door jou ik zou altijd aan je denken. Ze hield de brief kort. Ze vouwde de brief in vieren en stopte hem in haar zak. Daarna liep ze naar de keuken en hielp de vrouw die het eten klaarmaakte al was haar dit tenstrengste verboden.

Haar vader kwam woest de kamer binnen en pakte haar stevig bij haar arm. Ze schrok zo dat de tranen bijna in haar ogen sprongen maar ze hield zich sterk. Hij trok haar mee naar boven en gooide haar zowat haar kamer in. Daar zat haar neef vrolijk te grijnzen. Haar vader smeet de deur dicht en Cara wist dat er een bewaker voor zou komen te staan. Haar neef liep op haar af en streelde haar haar. Cara rilde. 'Kom op, glimlach eens.' zei haar neef nog steeds met die stomme grijns op zijn gezicht. Cara glimlachte niet omdat hij het zei maar omdat er in eens een geniaal idee in haar op kwam.

Voorzichtig zodat haar neef het niet zou merken begon ze in de kamer een kleine luchtstroom te maken. Toen viel haar neef ineens op haar bed. Zijn glimlach was op slag verdwenen. Ze pakte het kleine mes dat ze in haar zak had en liep op hem af. Ze ging hem niet vermoorden maar zijn gedachten waren zo smerig geweest dat ze wel iets moest doen. Ze liep nog wat verder tot ze vlak voor hem stond. 'Blijf uit mijn buurt.' siste ze naar hem. 'Dat wat je dacht zal nooit gebeuren. Net zo als dat gestoorde plan van mijn vader.' voegde ze eraantoe.

Ze keek naar haar neef. Hij zag er belachelijk uit. Van zijn gezicht kon je aflezen hoe bang hij was voor haar. Snel sprong hij op en hijgde. 'Ik krijg je nog wel Cara. Je vader heeft al besloten.' zei hij weer met een grijns. 'Ben je vergeten wat er net gebeurde.' antwoorde Cara. 'Ik kan je zo vermoorden als ik wil en jij weet dat net zo goed als ik.' voegde ze er aan toe. Ze was er niet trots op maar hij moest zijn plaats weten. Haar neef liep naar haar toe en pakte haar kin vast. 'Ik krijg jou Cara, hoe sterk je ook bent en hoe goed je ook kan vechten.' zei hij dreigend. Hij kuste haar en Cara trok haar hoofd woedend weg. Haar neef liep naar de deur en toen was hij verdwenen.

Eindelijk was het avond. Het diner was verschrikkelijk geweest en ze vond het verschrikkelijk dat ze haar moeder moest achterlaten. Dat ze haar vader nooit meer zou zien vond ze niet erg. Ze haalde het briefje uit haar zak en las het nog eens door. Ze legde het op haar kussen en er viel een traan op het papier werd een beetje nat maar het was niet heel erg. Ze pakte haar koffer en keek de kamer rond. Ze zou deze kamer waarschijnlijk nooit meer zien. Er viel nog een traan op de grond en toen gooide ze haar koffer door het raam naar buiten. Daarna klom ze zelf uit het raam.

Ze landde in het zachte gras van de tuin. Het was een koele avond. Ze moest oppassen voor de bewakers die langs de muur die het huis omringde stonden. Ze liep geruisloos door de tuin. Ze bleef zoveel mogelijk in de schaduwen die er waren. Plotseling bostste ze tegen iemand op. Ze keek omhoog en keek recht in het gezicht van een bewaker. Snel stuurde ze een windvlaag op hem af en hij verloor zijn even wicht. Ze maakte er gebruik van en trok haar kleine zwaard uit haar koffer. Ze stak de bewaker in zijn been en rende toen hard weg.

De man schreeuwde. Cara had niet veel tijd meer want door het geschreeuw van de man zouden er snel meer bewakers komen. Ze keek om zich een voor een laatste keer en rende toen nog snel dan daarnet door. Daar was de poort al ze stuurde wat windvlagen naar de mannen die op wacht stonden ze waren overdonderd door de plotselingen wind. Toch kon een van de mannen Cara's arm nog grijpen. 'Waar dacht jij heen te gaan.' schreeuwde hij in haar gezicht. Cara's andere arm was nog vrij en in die hand had ze haar zwaard. Snel haalde ze uit en ze sneed in de been van de bewaker. Hij liet haar los en ze rende verder. Ghai wachten haar al op en ze sprong met een grote boog op haar rug. 'Vliegen maar meisje.' zei ze tegen de draak 'Maakt niet uit waarheen, gewoon vliegen.' voegde ze eraantoe. En ze vlogen de nacht in.

Cara keek omlaag. Onder haar kwamen er nu nog meer bewakers naar buiten met fakkels om haar te zoeken. Op een van de torens die er was stond haar moeder. Ze stuurde Ghai ernaartoe. Ze vroeg zich af wat haar moeder daar deed. Haar moeder huilde. 'Ze blijven je voor altijd zoeken.' zei haar moeder snikkend. 'maar laat je niet pakken ik weet dat je het kunt. Ga nu je bent voor altijd in mijn hart.' zei ze nog steeds snikkend. 'En jij altijd in de mijne.' zei Cara en ze vloog weg. Ze wist niet waar ze heen moest maar ze wist dat ze hier weg moest.

Cara huilde terwijl Ghai verder vloog. Ze vond het verschrikkelijk dat ze haar moeder zou moeten achter laten. Ze keek door haar tranen door naar achter naar het steeds kleiner wordende huis. Door haar tranen door zag ze nog net haar vader en neef naar buiten rennen. Ze keek weer naar voren en ze wist dat ze zou blijven strijden en dat ze haar neef en vader haar nooit zou laten pakken.