De kliffen - RIjk van de vissen.

Levi lag al die tijd al vanaf een afstand te kijken naar het schouwspel aan de andere kant van het ravijn. Hij had Lauren erg ver achterwege gelaen, zodat ook de draken niet wisten dat hij er was. Hij knikte goedkeurend bij alles wat Alexis deed en zei. Als Cloud zou springen, dan gebeurde dat. En anders dan zou alles goed komen.

Cloud sloot zijn ogen. heel even werd hij uit de werkelijk geworden nachtmeriie gehaald, heel even had hij het gevoel alsof iemand zijn hart in een volgende versnelling gezet. Heel even maar, voor hij haar aan de kant duwde met verassend veel kracht voor een wandelendwrak. Hij keek weer naar de diepte. hij kon niet bij alexis zijn, ze haate hem toch. hij kon het haar niet aandoen. weer zaten zijn gedachten weer vast in de pessimistische spiraal die hem weinig goeds deed. hij ging dichter bij het randje staan, en probeerde het heelijke gevoel van alexis' aanraking te vergeten evenals het tintelende gevoel dat hij nu voelde in de huid die zij had aangeraakt en de hoop dat ze van hem kon houden. Hij was ervan overtuigd dat ze veel beter kon krijgen, en waarschijnlijk al had, en wilde geen nieuwe hoop op ook maar een vriendschap met haar, bang dat die weer ruw de grond in geboord zou zijn.

Heel even vervloekte ze haar eigen lengte, ze was te klein in verhouding met Cloud, zelfs al stond ze op haar oude pumps. Ze voelde intuïtief dat dit niet goed zou aflopen. Ze pakte zijn boven arm weer vast. "G*dsamme Cloud, waar ben je mee bezig!" nu liepen de tranen echt over haar wangen heen. Ze keek huilend omhoog "Dat wil je me toch niet aandoen? Cloud!" ze kneep in zijn arm, de vertrouwde arm die zoveel vet verloren had dat het wel een lucifer leek.

Bijna was Levi opgestaan en was naar Cloud toe gerend om hem vast te grijpen. Dat zou bij hem gemakkelijker gaan dan bij Alexis, want hij was even lang. Maar hij weerhield zich ervan en keek naar het water beneden hen. Hij hield de kleine golfjes stil en probeerde het even goed te sturen. Je kon beter een psychisch gestoorde hebben met iemand die van hem hield en hem beter wilde hebben, dan een dode en een nieuwe psychisch gestoorde.

Cloud keek verschrikt naar Alexis, huilde ze nu echt om hem. De winaar van de klootzak-van-de-eeuw-verkiezing. hij deed een stapje terug "Niet huilen" zei hij met een schorre stem en hij veegde teder de tranen van haar wangen. Hij hield zich nog steeds afzijdig. hij stond een beleefd stuk van haar af. Hij keek haar de afgrond en keek haar toen weer aan. hij deed een stapje achteruit om haar de ruimte te geven, maar kwam niet dichter bij de rand.

Alexis voelde hoe de warme vertrouwde hand van Cloud over haar wang gleed. Het was een heerlijk gevoel, een stroom van opluchting gleed door haar lichaam heen. "Cloud" herhaalde ze, dit maal zacht, bijna onhoorbaar. Tegelijkertijd dat hij een stapje naar achteren zette, pakte ze zijn hand vast. Ze deed een paar stappen weg van de kliff en trok hem met haar mee. Ze kneep in zijn hand terwijl ze hem aan bleef kijken.

Cloud haalde zijn handen los en liet zich niet meeslepen. hij liep weer terug. "Ik.. je kan beter wegblijven uit mijn buurt, ik doe je aleen maar pijn" zijn raspende stem klonk een beetje hees en er was duidelijk pijn te horen in zijn trillende stem "Ik ben niet goed voor je, en lang neit wat je verdient" aan zijn stem kon je horen dat hij dat meende.

Levi keek gespannen toe naar het gebeuren op de klif. Hij zag hoe Cloud zich niet liet meeslepen door Alexis. Maar dat was wat hij wilde. Dat ze op hem reageerde. En nu was ze er en liet hij zich niet begeleiden. Lauren had het nog voorspeld, maar de draak wilde niet luisteren. Onmerkzaam haalde hij al het water uit zijn waterflessen. Speciaal voor deze gelegenheid had hij naast de standaard broek met de tien flessen, ook de jas met de twintig flessen aangetrokken. Het zag er idioot uit, maar hij had nu genoeg water om twintig Clouds op te vangen. Hij liet het water voorzichtig tot onder de plek waar Cloud stond kruipen.

Jorn dat is lullig als levi zich ermee gaat bemoeien xD
-
Alexis keek met pijn in haar ogen naar Cloud. "Je doet me pijn als je springt." haar ogen bleven op die van Cloud gericht, haar hand hing nog steeds doelloos in de lucht, de hand waar de warmte van Cloud's hand bijna verdwenen was. "Kom alsjeblieft van die rand, Cloud?!" haar stem was zachtjes en verraadde duidelijk dat als hij sprong ze er hoogstwaarschijnlijk achteraan zou springen.

Cloud keek haar aan met ogen vol verdriet. Hij zweeg en maakte geen aanstalte om te bewegen. hij zou haar gedachten gelezen hebben als hij niet al wist dat ij drie weken eerdr al niets meer had kunnen horen uit de gedachten van andren, en een week later geen zandkorrel meer opaken. hij keek haar aan met ppijn die je duidelijk uit zijn blik kon lezen. "waarom?" was het enige woord dat zijn zwakke stem over zijn lippen kreeg.

Alexis schopte kwaad haar pumps uit, om net wat meer evenwicht te hebben dan ze eerst had op de oneindige klppen. Alexis stapte weer naar Cloud toe, dit keer pakte ze zijn beide handen vast. "Wat denk je je?" ze keek hem aan, er was geen enkele manier om in zijn hoofd door te dringen leek het wel. Langzaam borrelde er weer tranen in haar ogen op "Alsjeblieft, Cloud?" zachtjes kneep ze hem in zijn arm "honey-love"

Levi lag aan de grond genageld iets verderop. Nu wist hij echt niet meer of het goed zou komen. Hij verloor de controle over het water en dat viel allemaal naar beneden, waar het met zacht gespetter in het water belandde. Je hoorde er bijna niks van, boven het geruis van de golven uit.

Cloud keek weg. hij kon zijn armen niet meer loskrijgen uit haar greep, dat wist hij. hij keek haar toen weer aan. hij deed een stapje weg van de rand. een stapje maar. hij zag de tranen in haar ogen en wist dat ze het meende. hij beet ok zijn gebroken lippen. Vond ze hem nu echt nog aardig genoeg om hem hierte houden. Hij kon het bijna niet geloven na de hoeveelheid pijn die hij haar had gedaan.

Alexis ontspande de greep op zijn armen iets toen hij een stap van de afgrond wegzette. Er verscheen en klein glimlachje op haar gezicht terwijl ze haar blik niet van hem afhield. Het was veel te lang geleden dat ze hem gezien had. Wat had hij gedaan? Hj zag er niet uit. "Cloud..." ze herhaalde zijn naam voor de zoveelste keer, voorzichtig deed ze een stapje naar hem toe "Ik heb je gemist."

Een vage glimlach speelde rond zijn lippen, maar bereikte zijn ogen niet. Een beetje onwennig gaf hij haar een knuffel. "Ik jou ook" zei zijn stem vlak. Fiera had nu echt een zwak voor Alexis. Misschien hoefde ze nu niet meer door deze ellende, eindelijk voelde Cloud zich weer een beetje vrolijker als eerst Fiera was nu echt helemaal weg van Alexis.

Alexis was blij om de warmen armen om zich heen te voelen. "Wat heb je met je zelf gedaan?" vroeg ze zachtjes terwijl ze haar hoofd in zijn schouder nestelde. Ze snoof die de vertrouwde geur van Cloud in zich op. Ze sloeg haar armen stevig om hem heen. In de verte werden vleugelslagen hoorbaar die heel herkenbaar waren. Bijna geruisloos lande Carlos naast Fiërra op de grond.

Levi keek naar het koppel, waar het nu goed mee leek te komen. Eigenlijk moest hij nu weggaan, maar eerst teste hij zijn water schrijf kunst. Hij schreef een brief aan Alexis en Cloud, waarin hij zich verontschuldigde voor het afluisteren en bespieden van deze gebeurtenis. Maar hij legde wel uit waarom hij het deed. Dat hij geen vertrouwen had in de familie van Cloud, die volgens diens draak zo goed voor hem zou zorgen. Hij wenste hen nog het beste toe en sloot de brief met een sierlijke krul. Hij stuurde de brief naar hen toe en sprong op Lauren, die aan was komen vliegen. Snel en geluidsloos vlogen ze weg.

Fiera andwoorde voor Cloud tegen carlos "Alexis, hij is zwaar deprisief geweest, denk je dat iemand na meerdere zelfmoordpogingen er nog geweldig uitziet" ze hoopte dat carlos hwet door wilde geven aan alexis

Cloud zuchtte en drukte haar nu dicht tegen hem aan. hij gaf haar een kus op haar voorhoofd. Hij was zo blij dat dat gedoe eindelijk voorbij was. Zijn depressie was hij dan nog niet kwijt, maar het was wel veel beter nu.

Carlos keek vragend naar Fiërra, wat was er tussen hen gebeurt? Waarom zag Alexis er zo opgelucht uit? Hij keek naar Alexis en gaf de boodschap van Fiërra door aan haar. Alexis glimlachte naar fiërra terwijl ze haar armen om het lichaam van Cloud geslagen hield. Ze keek schuin omhoog naar de doffe ogen van Cloud, waar eindelijk een teken leven in te zien was.

Cloud glimalchte en gaapte "Ik moet denk ik ooit maar weer een keer gaan slapen, wat denk jij" hij aaide haar over haar haar "En thuis zullen ze ook wel ongerust zijn omdat ze al een week of twee niets van me hebben gehoord" hij gaf heer nog een kus op haar voorhoofd.

Alexis knikte stil naar hem "dat lijkt me een slim plan." zachtjes liet ze haar hand van zijn lichaam glijden. Ze pakte zijn hand en leidde hem voorzichtig weg van de afgrond, naar de draken. Ze glimlachte naar Carlos en Fiërra, haar blik ging even naar Carlos die inplaats van naar haar en Cloud naar Fiërra keek. Er verscheen een klein glimlachje op haar gezicht.

Fiera zuchtte "Je weet waarschijnlijk alexis kant van het verhaal. toen ze niet bij het haantje was aangekomen nam hij aan dat ze hem echt nooit meer wou ien en ging naar huis. al is hij niet verder gekomen dan de tuin tot het hem teveel werd, hij de dolk in de vijver smeet en het bos in beende. Dat was.." ze haalde diep adem om niet te geemotioneerd te klinken "..De eerste keer dat hij er een eind aan wilde maken" ze zuchtte.

Cloud klom op Fiera en sloeg zijn armen stevig om haar nek. de draak spreidde haar vleugels en steeg op. Cloud glimalchte naar Alexis voor ze richting huis koersden.

Carlos luisterde naar het verhaal van Fiërra en seinde dit weer op zijn beurt door naar Alexis. Diens gezicht betrok alsof er een wolk langst trok. Voorzichtig viste ze haar pumps van de rotsen en klom op de rug van Carlos. Carlos ging naast Fie"ra vliegen. "Cloud, ik wilde wel komen." zei ze zachtjes tegen hem, ze wist niet of hij wist waar ze het over had. Maar toch wilde ze het zeggen, voor de zekerheid.

Cloud knikte "Dat weet ik ook wel, aleen als je al half naar een depressie neigt en je gedachten al een week lang zo negatief zijn als maar kan dan kan zelfs een liefhebbende draak je niet overtuigen van het feit dat je wel wat waard bent" hij glimalchte even naar alexis

verder in huize strife