De snoepwinkel - Boogschutter.

'Hmm. Ik vind het het proberen waard.. Maar versterk die van jezelf daarna ook even, anders leef ik misschien nog eenzamer in mijn eigen wereld..'zei Loki tegen hem. Ze merkte nu pas op dat ze best veel praatte tegen Derryl, meer dan gewoonlijk. Ze vroeg zich af hoe dat kwam maar ging er verder niet op door.

Derryl begon zich te concentreren op de emoties van Loki. Haar emoties waren een stuk moeilijker te begrijpen en doorgronden dus trok het effect van zijn emotieversterkende golf weg uit de mensen die ook in de lunchroom zaten. Hij stopte al zijn kracht in het proberen van het versterken van de emoties van Loki en wachtte af wat er zou gebeuren.

Loki wachtte rustig af en merkte dat ze alleen maar rustiger en rustiger werd. Ze begon zich daardoor een beetje vermoeid te voelen, maar ook kwam er een grote glimlach op haar gezicht, waarom kon ze zo niet zeggen maar kennelijk was het een van haar emoties. Haar handen en voeten werden zwaar doordat ze nooit zo actief was.

Derryl zag dat zijn zusje begon te glimlachten en zette nog een tandje bij. Hij vroeg zich af of hij haar zou kunnen laten schaterlachen. Hij trok een gekke bek om het effect nog sneller te laten werken. Hij zag dat de kleur paars van de aura van zijn zusje steeds minder donker werd maar meer een verzadigde kleur paars begon te krijgen.

Loki grinnikte even maar meer niet. Lachen deed ze niet dus het was ook geen emotie voor haar gevoel. Wel werd ze wat vrolijker en begon ze voor zichzelf uit te brabbelen. Haar gedachtes raakten in een soort roes. Loki keek Derryl aan met een vrolijke en nieuwsgierige blik in haar ogen. Ze leek wel een klein kind.

Derryl was tevreden met het effect en liet het maar zo. Hij versterkte het niet maar liet het ook niet verzwakken. Hij begon nu ook zijn eigen emoties te versterken. Hij voelde zichzelf moe worden, heel moe, niet een beetje moe zoals hij normaal altijd was. Maar hij voelde ook een sterke vriendschappelijke band opkomen met Loki.

Loki keek nieuwsgierig naar Derryl, met nog steeds een glimlach op haar vermoeide gezicht. Ze bewoog nauwelijks doordat alles zo zwaar aanvoelde. Ze voelde zich wel heel prettig bij Derryl. OOk brabbelde ze nog steeds vrolijk voor zichzelf uit. Loki's gedachten ontwaakten wel een beetje uit hun roes en daar was ze wel blij om.

Derryl werd zo moe dat zijn hoofd op de tafel viel. Hij besloot zich maar de concentreren op de vriendschappelijke gevoelens en de moeheid achterwege te laten. Daardoor verzwakte wel het effect van zijn krachten bij Loki. Hij hoopte dat ze het niet erg zou vinden.

Loki voelde zich wat minder moe en keek weer wat helderder uit haar ogen. Ze mompelde nog wel wat dingetjes en had nog steeds een glimlach op haar mond. Ze keek Derryl aan ze voelde zich nog steeds prettig bij hem. Het voelde anders dan wanneer ze bij haar andere familieleden was. Alsof ze ook meer op hem leek dan dat ze op de anderen leek. Loki's glimlach verdween niet.

Derryl nam nog een hap van zijn broodje rosbief zonder zijn concentratie te verliezen en hij zag dat de orde in de lunchroom langzaam aan het herstellen was. Hij glimlachte nu een keer oprecht, en hij had niet eens door dat hij aan het glimlachen was. Hij voelde zich wel op een bepaalde manier, blijer, dan normaal.

Loki nam een slokje water met nog steeds een glimlach op haar mond. Ze keek naar Derryl en zag dat ook hij glimalchte en vond dat wel een leuk gezicht. 'Je glimlacht..' zei ze dus maar rustig. Ze was benieuwd naar zijn reactie over zijn glimlach want hij glimlachte namelijk bijna noit, wat wederzijds was.

Derryl kwam terug uit zijn droom. "Huh?" Mompelde hij "He, ja, verrek." Vervolgde hij toen hij merkte dat hij inderdaad een brede glimlach op zijn gezicht had. De vrouw had nu haar hak gelijmd en het broodje van de man vervangen. Het was weer heel gewoon saai in de lunchroom.

Loki grijnste breed. 'Nou, het staat je goed.' zei ze geamuseerd. Ze keek even niet rond in de lunchroom die toch best saai was als er niks gebeurde. Zelf had Loki ook nog steeds een klein beetje een vermoeid gevoel mar vooral en vrolijk gevoel wat eigenlijk niet bij haar paste vond Loki.

Derryl grinnikte en zei:"Jij ziet er ook een stuk mooier uit, zusje van me. Vertel eens, heb jij al iemand aan de haak geslagen die ik weg moet jagen?" Vroeg hij met een nog bredere glimlach. Hij realiseerde zich dat zijn kleine zusje ook groot werd.

Loki keek hem even aan maar grinnikte. 'Ik? Derryl, ik heb niet eens vrienden buiten mijn familie, hoe kan ik dan ooit een vriendje hebben?!' zei ze met een klein glimlachje omdat ze heft best idioot vond klinken, al ws het wel waar. 'En jij dan.. Heb jij al iemand gevonden?' vroeg ze hem terug.

"Ik vind al die zogenaamd geinterreseerde types alleen maar irritant. En de kwijlende al helemaal." Gaf Derryl toe. Hij was eingelijk opzoek naar een leuk meisje, dat niet teveel vragen stelde, maar hem wel ergens raakte. Ergens diep van binnen. Hij wist dat hij zo iemand nooit zou vinden.

Loki keek hem aan. 'Een nee dus. Hmm, we zijn gedoemd om eeuwig alleen te blijven denk ik.' zei ze met een zucht en een grijns. 'Of dat we als we oud beginnen te worden eindelijk iemand vinden.. ZOu ook leuk zijn.' zei Loki. Ze vond het wel jammer als ze al die gelukkig meiden met heel veel vriendinnen en een vriendje zag, maar ze besefte ook wel dat ze op een andere manier kon genieten van het leven.

"Als ik zeventig ben trouw ik gewoon met een vrouw van vijfenzestig en dan ben ik helemaal hip bij al mijn oude opa vrienden." Zei Derryl droog. Hij wenste vurig voor zijn zusje dat ze de juiste persoon zou vinden. En als die gozer niet de juiste persoon was, zou hij er wel eens wat aan doen. Derryl was niet aggressief ingesteld, maar aan zijn drie kleine zusjes mocht je dus echt niet komen. Aan Casey eingelijk ook niet, maar daar kon hij niets aan doen, dat was al gebeurd.

Loki grinnikte. 'Je bent gek, maar dan wel heel hip. Ik.. Ik weet het niet, ik wil niet zo'n populair kind. Eigenlijk weet ik niet wat ik verwacht van een jongen tot dat ik een goede jongen zie die aan al mijn verwachtingen voldoet..' zei Loki vaag en met een glimlach op haar gezicht. Op het moment maakte het haar niet veel uit en zocht ze eigenlijk ook niemand. Eerst maar eens vrienden vond ze.

"Waarom stop je niet met die thuislesboeken (Net verzonnen ) en ga je niet gewoon naar de middelbare school net als onze Raiden?" Vroeg Derryl. "Misschien ontmoet je daar een paar vrienden." Hij legde een lichte nadruk op vrienden. Hij sloot het onderwerp vriendje beleefd af.

'Ik ga daar ook naartoe.. Soms, met muziek en engels ben ik er altijd. De rest leer ik liever thuis, zonder verplichtingen. Omdat ik op school toch helemaal alleen in zo'n stomme klas zit.' zei Loki tegen Derryl. Ze dacht terug aan de dag dat ze was blijven zitten. Dat was in de eerste klas en ze had een hele preek van haar vader gekregen, een van de weinige keren dat ze hem zag. Sindsdien leerde ze zichzelf dingen aan.
__
Slim.. Leuk woord voor scrable trouwens..

"Ohja, en toen dat ding met pa." Zei Derryl bedachtzaam. Hij ging zelf niet naar de middelbare school, daar werd hij alleen maar moe van, in zo'n klas zitten met allemaal leerlingen die er geen bal van snapten, en van die traag van begrip leraren...

'Ja.. Dat ja..' zei Loki zonder grijns op haar geziht. Ze kon er toch ook niks aan doen dat die leraren geen moeite deden om naar haar te luisteren. Waarom zou ze dan wel naar hen luisteren. 'Waarom ga jij eigenlijk niet naar de school toe?' vroeg Loki hem. Ze keek Derryl aan. Ze snapte haar vader soms niet, waarom wilde hij zoveel kinderen als hij ze haast nooit zag.

"Ik ben allergisch voor leraren, en voor leerlingen. En het zou toch wat zijn als ik allergish zou zijn voor mezelf." Zei Derryl met een glimlach. Hij nam de allerlaatste hap van zijn rosbiefbroodje. Het meisje kwam aan geklikklakt en pakte zijn bord weg met een brede glimlach op haar gezicht.

Loki glimlachte. 'Word maar niet allergisch voor jezelf. Wie heb ik dan nog die mij haast volledig begrijpt..' zei Loki met een glimlach op haar gezicht tegen Derryl. Loki at ook maar door aan haar broodje. Door het gesprek was ze die een beetje vergeten. Ze irriteerde zich nog steeds wel aan de vrouw maar liet het gaan.