De snoepwinkel - Boogschutter.

Loki glimlachte terug en stopte haar lolly weer in haar mond. Ze volgde zijn blik en keek even naar de meisjes. Ze was gewend geraakt dat als ze ergens zoals dit met Derryl was dat hij dat veel bekijks had. Het maakte haar niet meer uit. Alles wende vond Loki, zo ook de meisjes.

Derryl blies een laatste rookkringetje om de lolly van zijn zusje, en gooide vervolgens haar peuk op de grond en trapte hem uit. Hij verbrandde hem snel en onopvallend met wat vuur en begon ergens in de verte te staren. Hij was niet zo spraakzaam.

Ze deed haar lolly terug in de verpakking en stopte hem in haar tas. Loki keek naar haar broer en volgde kort zijn blik. Ze voelde ineens de drang om hem een gemoedelijke knuffel te geven maar ze wist niet zeker of het verstandig was om dat hier zo openlijk te doen, maar toch deed ze het. Ze sloeg haar armen om zijn middel

Derryl schrok zich dood van de plotselinge aanval van zijn kleine zusje. Hij legde toch maar zijn armen zachtjes om haar schouders. Er liep een onzichtbare traan over zijn wang. Hij werd soms zo ontzettend moe van zichzelf, en hij merkte nog beter dat hij gevoelloos was door de plotselinge uitdrukking van broeder-zusterliefde van zijn zusje.

Loki glimlachte, een van de haast weinige malen dat ze geen masker op had. Ze had geen problemen met de mensen hier. Ze keek even omhoog naar Derryl met een lieve glimlach op haar lippen en ze hield hem iets minder strak vast maar ze liet hem niet los. Ze merkte wel door haar plotselinge gevoel dat ze zich meer echt moest uiten.

Derryl keek zijn kleine zusje aan en veegde gouw de traan weg. "We zijn toch een stelletje stommerds met zijn tweeen he?" Zei hij. Doelend op het feit dat ze beide zo gesloten waren. Hij glimlachte even en keek naar de lucht. Om vervolgens zijn zusje weer aan te kijken.

Loki glimlachte een beetje en merkte dat een kleine traandruppel zich vormde in haar ogen door Derryls woorden. 'Ja, eigenlijk zijn we dat wel ja..' zei ze zacht als antwoord. Loki keek even naar Derryls shirt maar keek hem daarna weer aan. Ze wist wel zeker dat ze veel te gesloten was.

Derryl zuchtte en streek een pluk haar uit het gezicht van zijn zusje. Het kon hem niet schelen dat de mensen op straat hen aankeken, dat was juist zijn probleem. Niets kon hem iets schelen. Hij knipperde de opkomende tranen handig weg, zodat zijn zusje niet zou zien dat haar grote broer huilde.

Loki voelde nu een paar druppels van hara tranen over haar wangen rollen. Ze was niet verbaasd het was alleen een vreemd gevoel voor haar om te huilen, echt te huilen. Ze legde haar hoofd even tegen hem aan en sloot haar ogen eventjes om de tranen te stoppen maar het lukte haar niet echt. Loki vond het niet erg dat mensen haar zagen huilen, op het moment kon het haar wederom niets schelen.

Derryl drukte het hoofd van zijn kleine zusje tegen zijn borst aan. "Niet huilen." Zei hij zacht. "Dan moet ik dat ook." Het laaste zij hij vrijwel onhoorbaar terwijl hij een paar tranen wegslikte. Hij aaide met zijn hand over het haar van zijn zusje.

Loki deed haar best haar tranen in te slikken na Derryls woorden maar het leek wel alsof het de tranen waren van allerlei jaren. Ze opende haar ogen even en eek waterig voor zich uit. 'Dankje..' fluisterde ze onhoorbaar voor andere oren dan die van Derryl. Kennelijk had ze dit nodig, weleens, kennelijk was ze toch niet zo ijskoud en gevoelloos.

Derryl pakte een zakdoek uit zijn zak en droogde de wangen van zijn zusje. Hij glimlachte even en zei:"Kijk ons nou, staan we hier een potje te janken midden op straat voor een snoepwinkel." Hij slikte even en ging toen weer verder met het teder droogwrijven van Loki's gezicht.

Loki keek hem een beetje glimlachend aan. 'We zijn eigenlijk wel erg..' zei ze met nog steeds dat kleine breekbare glimlachje op haar gezicht. Ze merkte dat de tranen wat minder werden. Ze vroeg zich af van wie ze de emotionele kant had. Ze wist zeker, ook al wilde ze het niet, dat haar emotieloze kant van haar vader kwam. Ze vroeg zich af waarom hij zo kil was.

Derryl glimlachte en droogde nogsteeds het gezicht van zijn zusje. "Ja, we zijn heel erg." Zei hij en hij legde een paar van zijn vingers onder de kin van haar zusje om haar gezicht op te tillen. Hij keek haar aan en zei verder niets, hij droogde alleen haar tranen.

Loki keek niet weg van Derryl maar bleef hem aankijken. Loki glimlachte niet, het lukte haar gewoon niet door haar gedachtes. Wel lukte het haar om de meeste van haar tranen te stoppen. Loki vroeg zich even af wat Derryl dacht maar ze wist dat ze dat er niet bij kon hebben aangezien ze zelf al zo overhoop lag.

Derryl liet zijn zusje los en herstelde zichzelf. Hij stopte zijn zakdoek weer in zijn zak, en werd weer zijn oude, emotieloze zelf. Hij stak weer een sigaret op en voelde onmiddelijk de kalmerende werking van de nicotine. Hij blies de rook uit en begon weer met staren.

Loki liet Derryl los ze pakte een snoepje en kauwde daar even op. Daarna keek ze wat rustiger naar haar voeten. Loki's gezicht was ook gelijk weer veranderd in een hard en stil masker. Zelfs in haar ogen was geen gevoel te lezen, daar had ze lang op moeten trainen maar ze had het niet van een vreemde.

Derryl zuchtte kort. Hij werd moe van hoe hij zichzelf gedroeg, van hoe hij was, maar hij wist dat hij het niet aan zou kunnen te veranderen, nog niet. Hij begon de aura's van mensen die voorbijliepen te bekijken. Er waren heel veel ijdele mensen in deze winkelstraat.

Loki keek even naar Derryl maar bracht daarna een stukje metaal van de straat omhoog naar haar hand en begon en vormpjes mee te maken. Ze maakte er een klein olifantje van en daarna weer een leeuw en zo ging ze rustig verder, zonder nog verdere emotie.

Derryl zuchtte, hij wist niets te zeggen tegen zijn zusje. Hij vertelde eingelijk nooit iemand wat, zeker niet zijn jongere zusjes, hij wou ze niet lastigvallen met zijn onmogelijke karakter. Hij begon in zijn hoofd regels van een gedicht te bedenken, maar het ging niet zo goed, het leek alsof iemand hem blokkeerde.

Loki neuriede zachtjes voor zich uit maar zorgde wel dat niemand het hoorde. Het was een wat triester maar erg mooi lied en het paste wel een beetje bij haar. Ze legde het metaal in de vorm van een hart met barstjes weer op de grond. Loki keek even omhoog naar Derryl en pakte daarna haar lolly er maar weer bij.

Derryl blies zijn laatste rookwolk uit om de peuk weer weg te gooien en zei: "Ik snap niet dat je die zoete troep zo lekker vindt." Zelf had hij echt een hekel aan zoetigheid, en zeker aan lolly's en al helmaal aan de suikerzoete lolly's die Casey maakte. Hij vond Casey wel oke, maar de lolly's echt verschrikkelijk.

'Ik vind het ook niet zo lekker, maar zonde om weg te gooien. Daarom stop ik ze ook om de zoveel tijd weg.. Wat heb jij dan eht liefste?' vroeg ze terug. Ze stopte haar lolly weer even weg. Ze vond het om de zoveel tijd wel even lekker als ze maar niet te zoet waren dan hield Loki ze wel binnen.

"Haha, dat weet je toch." Zei Derryl en hij wees naar de twee kapotgetrapte peuken op de grond. Hij bedoelde dat hij eingelijk geen snoep ofzo at, maar alleen rookte. Waar hij nog steeds eingelijk mee moest stoppen van zichzelf, maar dan moest hij eerst een andere verslaving vinden, anders zou het hem nooit lukken.

'Ja, dat wist ik al, maar wat eet je het liefst.. Want je kan niet op die sigaretten alleen leven slimerd..' zei Loki terwijl ze hem aankeek. Ze snapte nog steeds neit hoe Derryl die dingen zo prettig kon vinden maar smaak verschilde en ze kon er niet veel aan doen. Ze kon hem niks dwingen.