Het rijk van de Vissen- Het kiezelstrand

Moon zei plagerig"ik zie in jouw gedachten dat je iets moois hebt gevangen"Ze deed alsof ze een vislijn uitgooiden en terug trok.Ze grinnkte.Ze zag dat Tiron het warm had.Ze zei"Tiron ga maar zwemmen hoor als je wilt"Ze aaide hem even en maakte een best groote waterbol en gooide hem zacht naar Tiron.Hij viel ze met zijn bek.

Scarlet begon te blozen. 'Wat bedoel je?' Vroeg ze nonchalant, ookal had ze wel enig idee. Ze grinnikte zachtjes en keek Tiron na die blijkbaar ging zwemmen. Ook Artemis besloot het water in te gaan omdat ze het redelijk warm had. Ze dobberde lekker in het water en keek naar de twee meisjes.

Moon zei"ik hou het voor mezelf".Ze zei"kom dan ga we samen zwemmen"Ze stond op en rende het water in en gelijk dook ze onderwater.Ze zwom flink een paar slagen door.Ze zag Tiron en zwom naar hem toe.Ze Zwom hem voorbij en Zei"wie het snelst zwemt".en ze zwom zo hard zoals ze kan.Ze zag dat Tiron haar het ingehaald.'Oke jij wint voor deze keer'zei ze en ze zwom naar boven.Ze zwom richting de kant en ging zitten in de branding.

Scarlet lachtte en keek Moon na. Ze stuurde een paar kiezelsteentjes omhoog en liet ze rondcirkelen. Ze stuurde ze een voor een ver in het water en ze stuitte elke keer een paar keer over het water heen. Ze glimlachte en stuurde wat zand omhoog. Artemis grinnikte om het wedstrijtje en kwam weer aan de kant, omdat ze toch meer van de aarde hield dan van water.

De tranen liepen ondertussen over haar wangen, hoe kon Cloud zoiets doen. Ja, hij was dronken, wat een lul-excuus. Alexis had zich nooit zo gekwetst en alleen gevoeld, zelfs in de gevangenis had ze meer gevoel gehad dat ze nog iets waard was, maar nu....
Alexis was blij dat er niemand in de buurt was van het strandje, het was nog vroeg, voor de toeristen kwamen. Ze sloeg haar armen om haar bovenbenen heen terwijl ze nietsziend naar voren staarde terwijl de tranen over haar wangen bleven lopen.

Levi liep over het strand. Ondertussen speelde hij met het water uit de zee. Hij liep vrolijk langs het water en zorgde ervoor dat de golfjes niet over hem heen spoelde. Even verderop zag hij een meisje zitten. Ze zag er nogal triest uit. Hij liep naar haar toe. "Is er iets?" vroeg hij. Zo kon iemand toch niet alleen op een strand zitten.

Alexis keek met nog steeds betraande ogen op naar de stem die ineens tevoorschijn kwam. "Er is niks" snauwde ze naar de jongen, ze wist niet waarom ze zo snauwde, maar al haar emoties leken op dit moment niet te wetenw at ze hoorde te doen en grepen maar gewoon de kans om aan bot te komen. Het was voor het eerst dat Alexis huilde in het openbaar.

"Nou, er is wel wat," zei Levi die geen aandacht schonk aan het gesnauw. "Je zit hier te huilen alsof je vriend net is vreemd gegaan." Daar leek het wel een beetje op. Hij had het een keer eerder meegemaakt. Toen was een meisje uit zijn klas zo verdrietig geweest, omdat haar vriendje een ander had gevonden. "Zeg het maar. Dan help ik je."

Alexis trok haar wenkbrauw op naar de jongen, ze haalde haar neus schokkend op. "Hoe weet jij dat?" zei ze toen ze hem een paar seconden aangekeken had. ZE haalde nog steeds schokkend adem en ging met haar mauw langs haar wangen om ze te proberen te drogen, iets wat niet heel erg opschoot.

"Ik heb dat één keer eerder gezien," legde Levi uit. "En dat meisje zat er precies zo bij. Maar ik wist niet dat ik de spijker op zijn kop zou slaan." Hij zag dat ze haar tranen wilde drogen , maar dat dat niet lukte. Dus stuurde hij haar tranen de zee in. "Dat is niet leuk. Wat wil je nu allemaal met hem doen?" Dat meisje wilde zijn kop er af rukken, maar kon zich toen nog net tegen houden.

Alexis keek naar haar tranen die van haar wangen verdwenen, maar al snel dropen er weer nieuwe tranen over haar gezicht. "Wat zou ik moeten doen?" haar antwoord kwam er met horten en stoten uit. Het was alsof ze geen controlle meer had over haar ademshaling door het huilen. Carlos lag op een afstandje te kijken haar haar en naar de jongen die erbij aws komen zitten.

"Dat meisje dat ik eerder mee had gemaakt wilde het liefst zijn kop eraf rukken," zei Levi. "Het is een vuile streek, vreemdgaan." Hij haalde wat water uit de zee en zuiverde het van het zout. Hij gaf het aan het meisje. "Hier drink," zei hij. "Daar ga je je beter van voelen."

er is geen zee O.o
-
"Ik ben dat meisje niet." ze keek hem schuin aan terwijl ze wat rechterop ging zitten. Ze knikte dat ze het er helemaal mee eens was, dat het een vuile rotstreek was van Cloud, ook al zei hij dat hij het niet expres gedaan had. Ze keek naar het water dat in de lucht zweefde en probeerde er voorzichtig van te drinken, ze nam er geen notitie van dat hij magie bezat. Daar was ze nu totaal niet voor in de stemming.

"Ik zie ook wel dat jij dat meisje niet bent," zei Levi. "Maar vaak denken mensen hetzelfde op dezelfde soort moment." Hij ging nu op zijn kont zitten en legde zijn benen languit voor zich neer. Hij zorgde er wel voor dat hij geen natte voeten, schoenen en broek kreeg.

Alexis haalde haar schouders op en glimlachte waterig naar de jongen "Een hoofd eraf rukken geeft zoveel rotzooi." zei ze op ironische toon. Nog steeds haalde ze schokkend adem, maar haar tranen waren ondertussen gedroogd. Iets waardoor ze zich ondertussen een stuk beter voelde dan eerst.

Levi moest lachen. "Daar heb je wel gelijk in, denk ik. Maar wat voel je nu? Ben je boos of gewoon alleen verdrietig?" Ze zou uiteindelijk moeten vergeven en vergeten, anders liep ze haar hele leven verder met een verkeerd gevoel. Laurens' kop kwam uit het water omhoog. Hij liep het land op en legde zijn lange lichaam over het strand. "Wat is er?" vroeg de draak nieuwsgierig.

"Wil je psycholoog of iets dergelijks worden?" Alexis keek de jongens aan, zo klonk hij echt met de vraag 'wat voel je nu?' het was zo serieus gezegd dat Alexis niet eens in lachen uitbarste, iets wat ze meestal deed bij dit soort mensen. Gewoon omdat ze vond dat dit soort mensen altijd onechte interesse hadden, maar dit klonk veel serieuzer.

"Nee, ik wil geen psycholoog worden," zei Levi lachend. "Ik weet gewoon wat je moet doen op zo'n moment. Heb ik ooit gelezen in een boek over psychologie. Als ik al was gaan studeren, studeerde ik landbouwkunde." Lauren krulde zich drie keer om hen heen. Natuurlijk zorgde hij ervoor dat zijn kop aan de binnenkant lag.

Alezis keek hem nog steeds aan "Ik zat in de buurt." dat hij een boek over psychologie las, snapte ze niet helemaal. Ze had er zelf ook eens een keer 1 in de hand gehad, maar alles was zo cliché geweest, met een beetje nadenken kon je die dingen die er in stonden zelf ook wel verzinnen. Carlos kwam nu ook een paar stapjes dochterbij, toen hij de draak van de jongen zag.

"Ja dat klopt," zei Levi met een grote glimlach op zijn gezicht. Lauren liep op de andere draak af. "Hallo, ik ben Lauren," zei de draak. Levi keek ernaar. Daarna gunde hij zichzelf een slok uit zijn waterfles. "Wil je ook nog wat drinken?" vroeg hij, terwijl hij alvast water uit zijn fles stuurde.

Alexis keek weer naar het water, het gesprek leek dood te lopen waardoor de aanblik van Cloud en die blonde hoer weer terug kwam in haar gedachte. Ze schudde haar hoofd, ze had al meer dan genoeg water op van de eerste keer. Carlos glimlachte naar de draak die zich als Lauren voorsteelde, "aangenaam, Carlos" stelde hij zich kort voor.

Levi legde een arm op haar schouder. "Maar ookal ben ik een wildvreemde," zei hij. "Je moet toch vertellen wat er is gebeurd. Daar wordt je alleen maar beter van. Misschien ga je dn vergeten en vergeven." Om zijn vingers tintelde een beetje oranje energie.
Lauren keek eens goed naar Carlos. "En wat ben jij voor draak?" vroeg hij. "Ik ben een groene Chinese.

"Vergeten, yeah right" ze keek hem nu lichtelijk geïrriteerd aan, ze had echt het gevoel dat ze nu onwillekeurig bij een psycholoog zat, ook al was hij er daan geen en wilde hij er ook zeker geen worden. Als hij psycholoogje wilde spelen was hij bij het goede adres, met al haar psychische problemen, maar daar zij ze niks over. En ze was ook niet echt van plan om daar over te praten.
"een rode vuurdraak." reagerde Carlos rustig terwjl hij naar zijn bazinetje bleef kijken. Levi moest oppassen, soms kon Alexis zomaar kwaad worden en weglopen. Vooral als ze een beetje nogal erg in de war was.

"Nou, sorry hoor," zei Levi een beetje boos. "Ik probeer alleen maar te helpen. Ik kan je hier ook laten zitten en de rest van je leven met een rotgevoel rond laten lopen. Dus vertel gewoon wat er gebeurd is. Vergeten zal je misschien niet, maar vergeven misschien wel."
Lauren bekeek Carlos eens goed. Daarna liep hij terug naar Levi en het meisje. Hij legde zijn snorsprieten op haar hoofd en er tintelden oranje vonkjes om heen.

Alexis draaide haar hoofd weg van Levi, ze vond hem op dit moment maar een irritante bemoeial die overliep met ongevraagd medelijden. Iets waar ze niet echt tegen kon. Haar blik ging naar het water dat rustig golfde op de wind. Carlos keek naar de vonkjes van Lauren, het was een leuk gezicht. Heel voorzichtig, om niemand te raken liet hij zijn vleugels branden en even later weer uit gaan, omdat het te warm zou zijn voor andere mensen in de buurt.