Rijk van de vissen- Het zuiderstrand

'Ik kom eigenlijk nooit in de bergen.' zei Cara. Vroeger was ze er wel eens geweest maar had daar zeker niet op de natuur gelet. Ze was toen alleen bezig met het ontvluchten van haar vader. 'Ik wil er nog wel eens heen.' zei Cara oprecht maar ze dacht er nog bij dat dat waarschijnlijk nooit ging lukken.

'Ik kan je zo meenemen als je wilt. Maar het licht er natuurlijk ook aan waar je bent in de bergen. Midden in is er niks moois, dat weet ik maar al te goed. Maar aan de uieinden, ver weg van de dorpen. Daar is het mooi.' zei Nerisse grijnzend. Net als de zee bedacht ze vrollijk.

'Ik weet niet of dat een goed plan is.' zei Cara. 'Ik kom nooit meer in mijn eigen rijk eigenlijk en als ik het wel doe dan is het maar heel kort.' voegde ze er aan toe. Ze was nog steeds bang voor het rijk en dat alleen doordat haar vader haar daar een stuk makkelijker kon vinden.

'Ik woon aan de rand, die grenst aan het rijk van de stier en het rijk van de waterman en het puntje grenst aan het rijk van de leeuw dus weg ben je zo. Maar je bent altijd welkom. Ik zal wel een doorzichtig luchtpad maken die alleen mensen met luchtmagie kunnen onthulllen..' zei Nerisse grijnzend. Zoiets had ze al eerder gedaan.

'Is goed maar ik beloof je niet dat ik zeker weten zou komen maar het is gelukkig ver van de andere dorpen.' zei Cara glimlachend. Ze dacht er over om mischien we een keertje te komen kijken wel heel kort dan maar dat maakte haar niet zoveel uit. Het was alleen jammer dat ze dan niet haar moeder zou kunnen zien maar dat was nou eenmaal zo.

'okee. Ik zie het wel. Ik ben bijna altijd thuis dus je weet me te vinden.' zei Nerissemet een glimlach op haar gezicht. Het leek haar leuk als dat zou gebeuren. Bezoek vond ze namelijk altijd leuk. Haar laatste bezoek was alweer weken geleden geweest. Nerisse keek weer voor zich uit, wist even niks te eggen.

Cara keek over het water en dacht goed na over de gevolgen als ze bij Nerisse op bezoek ging. Ze zou het harstikke leuk vinden en ze zou waarschijnlijk snel genoeg weer in een ander rijk zijn. Maar ze zou ook haar vader op een spoor kunnen brengen. Maar dat was onwaarschijnlijk. Zover zij wist was er niemand in het leger van haar vader met krachten of iets dergelijks dus zouden ze het pad van Nerisse nooit kunnen vinden.

Nerisse maakte tekeningen in het zand van lachende poppetjes en tekende er hartjes bij. Daarna veegde ze het weer uit en tekende een dorpje dat in brand stond. Daar droomde ze 's nachts over. Of dat het haar eigen huis was en zo ging ze eventjes door. Het waren simpele tekeningen.

Cara keek benieuwd naar de tekeningetjes. 'Wat is dat?'vroeg ze nieuwschierig. Nadat ze het had gezegt had ze al meteen weer spijt. Waarom moest ze ook zo'n flapuit zijn. 'Als je het niet wilt vertellen hoeft he tniet hoor.' zei ze daarom maar. Ze hoopte niet dat Nerisse het erg zou vinden dat ze er naar vroeg.

Nerisse keek haar even glimlachend aan. 'De eerste, die met de hartjes zijn mijn vriend en ik.. De verdere tekeningen geven mijn dromen nou meer nachtmerries weer.' vertelde Nerisse als simpele uitleg. Ze had nooit problemen met dingen aan anderen vertellen. Ze was erg open over alles.

Bij de eerst woorden van Nerisse kreeg Cara tranen in haar ogen maar ze probeerde ze snel weg te knipperen. Het was gewoon oneerlijk vond ze maar ze vond niet dat niemand meer verliefd en een stel mocht zijn. Maar het deed haar wel pijn.

Nerisse keek even naar Cara. Ze maakte opnieuw een tekening. Van een zittend meisje en een jongen die bij haar kwam zitten en een arm om haar sloeg. Ze had een gevoel dat het bij Cara hoorde en keek haar even aan. Nerisse glimaclhte opbeurend naar haar.,

Cara keek naar de tekening. O wat zou ze dat graag willen dacht ze. 'Wat is dat?' vroeg ze toen maar. Ze wou weten wat Nerisse met haar tekeningen bedoelde. Cara vond het fasinerend. Ze keek eens goed naar de tekening en hoopte dat Raiden hierheen zou komen en bij haar kwam zitten maar dat zette ze snel van zich af want dat zou nooit kunnen.