Rijk van de waterman-Cara's huisje

New
__

Cara liep naar haar huisje. Ze had nog rode ogen van het huilen maar het maakte haar allemaal niets meer uit. Ze ging naar binnen en trok snel iets anders aan. Ze hoefde de blauwe jurk nooit meer te zien dat was te pijnlijk. Ze liep weer naar buiten ze had nu een rokje en ene simpel shirtje aan. Ze ging voor de deur zitten en keek eens naar de plek waar ze nou al een paar jaar woonde.

Jonah liep rustig door het bos, bas dartelde als een jonge vos tussen de bomen door. Jonah stapte een bijna onzichtbaar pad in en kwam tot zijn verbazing uit bij een huisje. Een huisje ergens in een bos was op zich niet heel erg raar, maar wat wel apart was was dat er een jong meisje voor zat. Meestal zaten er wat oudere mannen bij dit soort huisjes.

Cara merkte de jongen op die door het bos liep. Normaal vonden mensen haar huisje niet en ze stond dan ook meteen op haar hoede op. Gelukkig had ze haar pijl en boog bij zich maar ze schoot niet en legde ook nog geen pijl in de boog. Ze keek naar de jongen en keek in zijn gedachtes. Het was in elk geval geen dertiender. Ze ging weer zitten en legde haar boog neer. 'Hallo.' zei ze tegen de jongen.

Jonah glimlachde naar het meisje "hé" zei hij zonder veel van zijn verbazing te laten merken. Hij keek naar bas die nog steeds rond aan het springen was, zonder enige aandacht aan hem of het meisje te schenken. Het was een grappig gezicht. Daarna keek hij weer een beetje onhandig naar het meisje.

'Kom maar hoor.' zei Cara. Ze had eigenlijk niet veel behoefte aan gezeldschap maar ze had door dat de jongen verbaast was haar hier te zien soms was het best handig dat je andersmans gedachtes kon lezen. Ze liet een zacht windje opsteken hij was lekker warm veel warmer dan de natuurlijke wind. Cara had het namelijk een beetje koud gekregen dus kon ze wel wat warmte gebruiken. Er biggelde nog een traan over haar gezicht.

Onhandig liep Jonah iets naar voren toen hij het meisje zag huilen. Iets wat hem eerder niet opgevallen was. "Is alles oké, ligt het aan mij?" vroeg hij geschrokken aan het meisje. Jonah keek naar het meisje zonder wat te zeggen, wat zou er aan de hand zijn dat ze zou huilen. Zo erg geschrokken van zijn verscheining was ze toch niet?

'Nee het ligt niet aan jou.' zei Cara een beetje treurig. 'Gewoon het leven is nu stom.' voegde ze er aan toe. Het lag niet aan hem maar meer aan de jongen die ze onterecht had vertrouwd. Er biggelde nog wat tranen over haar gezicht en Cara veegde ze snel weg. Cara hield nog steeds zijn gedachtes in de gaten maar niet heel scherp meer. Ze keek naar de grond die haar tranen vochtig maakte.

Jonah liep iet wat onhandig naar het meisje toe, hij kende het hele meisje niet. Maar als het zijn zusje was zou hij haar getroost hebben, dus dat zou hijook bij haar willen doen. Voorzichtig liet hij een licht blauwe kleur door haar aura stromen, de kleur van rustigheid* rustig ging hij naast het meisje zitten. "Wat is er zo stom aan het leven dan?" zei hij toen hij eenmaal zat.

verzonnen*

'Vriendjes die je dumpen.'(het is trouwens jou halfbroer ) zei Cara verdrietig. Ze werd wel wat rustiger door Johan. Ze verdacht hem ervan om haar aura te beinvloeden maar het maakte haar niets uit. Ze was blij dat hij haar in elk geval wou troosten ze wist zelf ook wel dat ze niet het leukste gezeldschap was nu.

hij is heel broer geloof ik maar dat maakt niet uit xD
-
Jonah keek haar medelijdend aan, hij was maar 1 keer gedumpt door een meisje. Die ging er met toendertijd met zijn beste vriend vandoor, hij was als 5 jarig jongetje nog nooit zo kwaad geweest. "Wat een eikel." mompelde hij, ook al had hij geen enkele kant van het verhaal gehoord. Maar als het uit zou zijn gegaan in een rustig gesprek had ze waarschijnlijk hier niet staan huilen.

'Ja maar wel mijn eikel. Of nou dat was ie. Het stomme is dat ik geloof ik nog steeds van hem hou.' zei Cara. Ze bleef huilen en het leek alsof er geen einde aan kwam. 'Het was zo raar, we hadden nog niet heel lang maar ik vertrouwde hem en hield eigenlijk ook van hem en toen was ie ineens weg.' mopelde ze door haar tranen heen.

Jonah wilde het liefst net als bij zijn zusjes zijn arm om het meisje heen slaan, maar dat leek hem geen slim plan op dit moment. Dat zou alleen maar verkeerde indrukken opwekken. Hij wist niet echt iets te antwoorden op Cara's woorden, maar na een tijdje keek hij haar aan. "Hij kan toch niet helemaal weg zijn?" hij keek haar vragend aan terwijl hij probeerde de aura van cara vrolijker te maken.

'Nee hij zei dat het misschien nog wel goed ging komen en hij woont dicht bij maar goed ik weet niet of het een slim plan is om hem op te zoeken.' zei ze. 'En hij zal voor altijd in mijn hart blijven.' zei ze oprecht. Ze lachte. ze wist niet waarom maar ze moest gewoon ineens lachen.