het rijk van de leeuw - Ondergronds meer.

Ergens in een bos van het rijk van de leeuw ligt een ondergronds meer. Het was eerst een normale meer maar door aardschokken was het naar onder gezakt. Het meer zelf is groot en door een rigel kan je naar onder lopen. Je hebt een stukje grond onder waar je rustig kan liggen. Verder is er ook een waterval waar een geheime gangen achter zit. Mensen zeggen als je daar door gaat dat je nooit meer terug komt. Er zit veel bloemen in en bij het meer en er zwemmen zelfs vissen en schildpadden.

Personen: zoveel als je maar wilt
Regels: geen regels
Rang: maakt ook niet uit

Met een glimlachje keek ze in het kleine spiegeltje. Ze had haar haren blond geverfd en het was nog goed gelukt. Als ze het zat werd kon ze het altijd weer terug laten kleuren. Een witte bikini bedekte haar vormen. Een korte zucht verliet haar lippen, gisteren avond was ze niet uit geweest, Ze had zichzelf gewoon verzorgd, en in de middag gewinkeld.

Geboeid keek Ruben naar 1 van de konijntjes die zich langs de bomen zigzagde. Hij zat op de rug van Isaac en probeerde zo onopvallend mogelijk de beestjes te observeren. Het was erg leuk om te zien hoe de verschillende beestjes op elkaar reageerde. Af en toe maakte de jongste van het groepje een duikeling over elkaar heen. LAngzaam kwamen ze bij het ondergrondse meer terecht. Geschrokken zag Ruben hoe de 2 jongste niet oplette ze en zo naar beneden rolde. De overige konijnen van de groep keken de 2 na, maar schoten al snel verder op hun reis. De kans was veel te groot dat zij anders door 1 of ander roofdier te pakken zouden genomen.
Isaac en Ruben aarzelde geen moment en schoten achter de 2 konijntjes die naar beneden vielen aan. Uiteinelijk kwamen ze op een uitstekende rots terecht, levend. Maar de rots was moeilijk te bereiken, zelfs per draak.

Verveeld keek ze voor zich uit, ze had al een tijdje gezwommen en vond het nu wel genoeg. Ze merkte twee witte vlekjes op en fronste bedenkelijk, het enige wat ze kon verzinnen waren konijnen. Toen dook er nog een figuur op, die ze honderd meter afstand nog kon herkennen, Ruben.

Ruben probeerde vanaf de rug van Isaac de konijntjes te pakken. Maar door de vleugels van Isaac kwam zijn hand niet eens bij de rots. Hij keek om zich heen en zag een blond meisje naar hem ziten kijken. Wonder boven wonder lette hij niet op haar schoonheid, maar gebaard ehij heftig naar haar "Kun je helpen?" zijn stem klonk dringend, want hij wist dat jonge konijntjes snel konden sterven door stress.

''Eh, oke.''. Dit had ze dus niet verwacht van hem. Hoe moest ze nou daar naar boven komen, als ze Pikachu zou roepen was ze alsnog te laat. ''Breng me naar boven?'' riep ze terug, ze wist niet wat ze anders moest zeggen.

Zonder te wachten op het bevel van zijn baasje vloog Isaac weg van de rots, richting het blonde meisje. Voor het meisje kwamen ze tot een ruwe landing terecht "Klim erop, snel" elke seconden kon nu belangrijk zijn voor die 2 kleine beestjes die angstig heen en weer trippelde. Met zijn krachten probeerde hij ze te kalmeren, iets was moeilijk ging omdat hij zelf ook niet erg rustig was nu.

Behendig sprong ze op de draak en liet zich omhoog brengen. Haar haren wapperde in de wind, ze merkte nieteens dat haar blonde kleur langzaam weer vervaagde naar roze. Ze had het nog nooit eerder geverfd dus ze kon ook niet weten dat haar haren vastere verf als dit nodig had.

Isaac vloog met een hoge snelheid terug naar de rots waar de 2 konijntjes opzaten. Ruben was zo druk bezig met de 2 kleine wollige beestjes, dat hij helemaal niet doorhad hoe behendig hte meisje op de draak sprong en dat haar haren verkleurde. "Heb jij enig idee, hoe we die 2 eraf kunnen krijgen?" vroeg hij over zijn schouders aan het meisje.

''Hou me aan een voet vast , dan klim ik op de vleugels van jou draak. Wel goed vasthouden, ik wil het liefst niet vallen.'' bedacht ze, misschien was het niet de slimste plan maar misschien lukte het wel.(Oke, ect een weird plan maar wist niks anders.) Vragend keek ze hem aan, ze had dus nooit verwacht dat hij konijnen zo belangrijk vond.

"Ik denk niet dat zjn vleugels dat houden, vooral niet omdat ze moeten blijven klapperen om in de lucht te blijven." zei hij bedachtzaam. Met zijn ogen bleef hij de angstige beestjes volgen. Ineens wist hij wat hij kon doen "Ben jij goed in vangen?" vroeg hij aan haar. Hij kon met zijn krachten de 2 beestjes, als het ware naar haar lanceren zodat zij ze op kon vangen.

''Eh, ja. Met gym was ik er nog best goed in.'' zei ze met een kleine glimlach. Het was best lief dat hij zo gevoelig was. Ze ging wat steviger staan en keek naar de uitham(wist geen ander woord) waar de konijntjes op lagen. Eigenlijk wist ze niet waarom ze dit voor hem deed, misschien omdat hij ook een van de magiërs was. Tja, nu terugkrabbelen deed ze niet.

"oké dan" zei Ruben nog steeds gespannen. Hij gebruikte niet zo vaak zijn krachten, en als het nu mis zou gaan zou hij het zichzelf nooit vergeven. "Daar gaat ie dan." hij haalde diep adem terwijl hij inzichzelf tot 3 telde. Bij driep liet hij het rotsblok zo omkieperen dat de 2 konijntjes door de lucht vlogen, zo richting de armen van het meisje dat op Isaac was gaan staan.

Behendig ving ze ze op. Wild spartelde de beestjes in haar armen, ze waren nogsteeds in paniek. Haar armen zaten onder de krassen toen ze de beestjes aan hem overhandigde en kort keek ze hem aan, dit had ze dus niet van hem verwacht.

Ruben haalde opgelucht adem toen Kaylee de 2 wollige beestjes opgevangen had. Dankbaar pakte hij de 2 diertjes aan en probeerde zo goed mogelijk hun aura's te kalmeren. Isaac vloog langzaam omhoog, toen ze boven het gaat uitkwamen zette Ruben vorzichtig de 2 konijntjes neer op de vochtige aarde. Heel even bleven de 2 diertjes stil staan, maar schoten even later in volle snelheid weg "Bedankt" zei hij over zijn schouder tegen het meisje.

Zonder verder een woord tegen hem draaide zich om. Ze wachtte to zijn draak weer terug naar beneden was gevlogen en gleed van de schubbige rug af. ''Nou, doei.'' zei ze met een kleine glimlach, zelf wist ze niet waarom ze dat deed.

Ruben keek om naar het meisje dat van de rug van Isaac gleed. Hij wilde dat hij wat had om haar te bedanken, maar het enige wat hij op dit moment bij zich had was enkele goudstukken. Dat kon wel. Uit zijn zak viste hij de laatste stukken geld die hij bij zich had en gooide dit naar het meisje "Als bedank dat je hebt geholpen." glimlachte hij vriendelijk.

''Ik hoef geen geld hoor, ik heb zelf al genoeg.'' zei ze nogsteeds met een kleine glimlach, geld hoefde ze niet voor zo'n daad. ''Ruben..'' zei ze ernaar, ze vond het nog best raar dat hij haar niet had herkend, haar roze haren waren weer terug.

Ruben zakte verbaast van de rug van Isaac "Ehh, ja?" nu pas zag hij dat de haren van het meisje van wit naar roze gegaan waren. Hij durfde er op te zweren dat toen hij aankwam vliegen het meisje spierwitte haren had gehad. En zeker geen felroze. Maar nog steeds herkende hij haar niet, hij kende wel meerdere meisjes met roze haren, en linkte kaylee al helemaal niet aan deze plek. Gewoon omdat hij niet verwachte dat zij hier zou komen.

''Wat vind jij zo leuk aan konijntjes, zo ken ik jou helemaal niet.'' zei ze droog, een vrolijke glimlach was op haar gezicht te zien. Het leek haar leuk om hem daarmee te confronteren, hij deed zich altijd voor als de stoere jongen die niks voor andere voelde en nu had ze hem zo gezien.

Ruben haalde zijn schouders op. Dat wist hij namelijk zelf ook niet helemaal. "En wie ben jij dan wel?" hij had geen zin om de vraag te beantwoorden, zonder te weten tegen wie hij het had. Hij liet zich op een rots zaken en bungelde met zijn benen in het koude water. Hij klopte op de stenen naast hem om aan te geven dat het meisje naast hem kon gaan zitten als hij wilde.

''Kaylee, je grootste angst.'' zei ze met brede glimlach, zijn reactie wilde ze wel eens zien. Naast hem zitten deed ze nog niet, straks duwde hij haar in het water als reactie of flipte helemaal. Tegen een jongen die twee keer zo groot als haar was kon ze niet op.

"Dat was het" Ruben bekeek haar even, nu herkende hij haar wel weer. "Maar m'n grootste angst zijn dode konijntjes. En aangezien jij er net 2 hebt gered zal je m'n groote angst niet zijn." hij keek haar schuin aan. Nog steeds bekeek hij haar, er was aan de begin van hun ontmoeting iets anders aan haar, haar haarkleur die nu weer normaal roze was.

''En waarom vind je konijntjes zo belangerijk terwijl je meisjes alleen als sexobjecten ziet?'' vroeg ze met een kleine glimlach, misschien was hij toch wel aardig. Zonder aarzeling ging ze naast hem zitten, de warme stenen voelde heerlijk aan tegen haar koude, blote huid.

Ruben had geen bezwaar om die vraag te beantwoorden "Ik denk door mijn opvoeding, daar heb ik geleerd hoe trouw en sterk deze kleine diertjes zijn." hij reageerde verder niet op het gedeelte over sexobjecten. Daar had ze misschien wel gelijk in, maar daar had hij geen verklaring voor.