Het spoedoverleg - algemeen topic voor de 12de rijkers

Pixis was nog een beetje zijn plannen aan het uitdokteren. Hij wilde persé het woord krijgen straks, anders zou hij zich nutteloos voelen en dat was niet goed voor hem. Hij ging zitten in kleermakerszit en vloog naar het plafond. Daar bleef hij even hangen om beter na te denken. Af en toe keek hij naar de mensen die binnen kwamen. Sommige kende hij vaag, andere beter.

Dakota liep naar binnen. Ze wist nog niet of ze ook wel mee zou doen aan wat er werd besloten maar dat zag ze nog wel. Ze keek rond de groep die er al zat. Ze kende vaag wat mensen dacht ze maar ze wist het niet zeker. Toen zag ze een meisje wat haar wel heel bekend voor kwam maar het kon niet zo zijn dat dat haar zus was want die was dood in elk geval dat was haar altijd verteld. Ze ging zitten en bestede verder geen aandacht aan het meisje.

Er kwamen nog meer mensen binnen, sommigen kende ze van gezicht. Zoals de jongen en het meisje van het bergmeer, maar de meesten niet. Ze deed haar best om al de hoofden en aura's goed in haar geheugen te prenten. Tot nu toe waren bijna alle aura's vriendelijk, nieuwsgierig of ongerust geweest. Behalve de jongen van het bergmeer en een ander meisje met zwart haar had niemand nog echt iets gezegd over de reden waarom ze hier waren. Iedereen wachtte af, maar waarop wachtten ze dan? Er kwam een nieuw meisje binnen met lange blonde haren. Ze ging zitten op de fruitkist naast die van Anthea. "Hallo Allemaal" zei het meisje. "Hallo daar!" fluisterde Anthea terug. Ze vond het nog steeds moeilijk om gesprekken aan te knopen met mensen die ze niet goed kende.

'Hallo.' Zei Scarlet met een glimlach tegen degene die binnenkwamen en keek toen weer voor zich uit. In haar hoofd begon ze een eigen plannetje te maken. Ze had eerder al dingen bedacht, maar was zelf tot de conclusie gekomen dat het meeste niet echt klopte. Ze moest maar naar de andere luisteren.

'Ik ben Lune.' fluisterde ze terug naar het meisje dat wat tegen haar zei. Ze keek naar de mensen die binnen kwamen ze kende niet iedereen er waren ook zoveel mensen. Maar tussen de gezichte dacht ze even har langverloren zusje te zien maar ze verbeelde zich het vast. Ze had haar al geen jaren meer gezien en ze was nu ook gewoon moe ze had een tijdje slecht geslapen en veel getraind. Dat ging ze nu maar weer wat meer doen dan anders ze moest wel klaar zijn voor het gevecht.

"Ik ben Lune." zei het meisje, alhoewel ze niet echt geïntresseerd leek. Ze staarde voor zich uit, Lune dacht duidelijk aan iets wat belangrijk voor haar was. Toch besloot Anthea om Lune's voorbeeld te volgen en zich voor te stellen, hoe meer mensen haar kende, hoe fijner en draaglijker het werd om te leven in het leven wat ze nu had. "Ik ben Anthea, leuk je te ontmoeten." zei Anthea, iets harder, maar toch zo dat niet iedereen opeens opkeek om te kijken naar het meisje wat opeens door de kamer had geschreeuwd en haar naam had geroepen. Dat was eigenlijk wel makkelijk geweest, hoefde ze zich niet steeds opnieuw voor te stellen.

Nadat ze Rima had neergezet tussen de bomen liep ze vrolijk naar binnen, ze groette meteen iedereen dei ze kende "Hooy Scarlet" zei ze tegen het meisje dat ze herkende als een goede vriendin van William "Hooy Katniss" zei ze tegen het meisje dat ze ad oontmoet bij de visvijvers en die de witte helingsmagie had beheerst. Toen liep zer naar Pixis "Hoi Pixis" Ze ging 'naast' hem staan in hoeverre dat kon bij een zwevend persoon en glimlachte naar hem..

"Lizz," riep Pixis opgewonden en hij vloog naar beneden. Hij ging naast haar staan en pakte haar hand. "Ik wist wel dat j zou komen." Uil ging op haar schouder zitten en begon kopjes te geven. "Dus het gaat helemaal goed met je," vroeg Pixis. "En waar is Rima eigenlijk? Staat die nog steeds te wortelen in de tuin." Het leek hem niet dat ze was losgekomen, maar misschien ook wel.

Toen kwam er nog een meisje binnen, zo te zien kende ze heel wat mensen. Ze begroette de halve hut en ging toen naast de jongen van het meer staan. Anthea had nog steeds erg veel interesse in die jongen en zijn krachten. Nog nooit had ze van een mens gehoord die de taal van de bomen sprak, wel had ze als kind verscheidene sprookjes gehoord over sprookjesfiguren die aan bomen de weg vroegen. En ze had ooit in een boek gelezen dat de taal van de bomen een van de moeilijkste was die er bestond. Dat begreep ze wel, voor haar klonk het meer als een soort geruis, geeneens als echte, herkenbare klanken.

Lizzy glimalchte "Nee, met tegenzin heeft ze zich losgemaakt en ze staat nu buiten en is opzoek naar een inteligente plant om mee te praten" ze rolde met haar ogen "Maar ik heb vandaag een heldere bui dus ik vond dat ik wel mocht helpen" ze gliamlchte naar hem.

Lune was zo in gedachten verzonken dat ze niets meer terug zei tegen het meisje. Wel had ze mee gekregen hoe ze heette maar verder bestede ze er geen aandacht aan. Ze bekeek alle mensen die binnen kwamen en zag dat er een meisje binnen kwam die veel mensen kende. Zelf kende ze haar niet maar dat maakt haar niet zo veel uit.

Anthea merkte dat Lune niks meer terug zei, maar dat begreep ze wel. Zo te zien was Lune echt over iets belangrijks aan het nadenken, ze merkte nauwelijks meer water om haar heen gebeurde. Wat best knap was, aangezien het best veel was. Anthea ving vlagen van het gesprek op tussen de jongen van het meer en het meisje wat net binnen was gekomen. Zo wist ze nu dat de jongen Pixis en het meisje Lizzy heette, al dacht ze dat dat laatste een bijnaam was. Ze hadden het nu over ene Rima die een plant zocht. Anthea wendde haar blik en gehoor van de twee af, blijkbaar hadden ze het over dingen tussen hen beide, daar wilde ze zich niet mee bemoeien.

Scarlet keek even op naar Elizabeth die ze direct herkende. Ze was een vriendin van William. Ze slikte toen ze aan William dacht en zuchtte. 'Moeten er nog veel komen?' Vroeg ze in het algemeen. Ze zag een steentje bij haar stoel liggen en stuurde hem in haar hand, waarna ze met het steentje begon te sturen.

"Dat spijt me voor haar," zei Pixis. "Nu ik de taal van de bomen begrijp, snap ik wat er zo leuk is aan wortelen. En ik ben blij dat je ons komt helpen. Misschien kunnen we onze taktiek gebruiken." Hij keek haar aan. Af en toe vond hij het jammer dat zij de Taal de Bomen niet begreep, want dan snapte ze meer van Rima. Af en toe was dat ook wel nodig.

Lune ontwaakte weer een beetje uit haar gedachtes en keek de groep nog eens rond. 'Ik weet niet of er nog meer moeten komen.' zei ze tegen het meisje dat had gesproken. Ze had haar wel eens gezien ze wist alleen niet meer hoe ze heette.

Lizzy knikte "Ik snap dat ze het euk vind om weer te kletsen met haar jeugdvriendinnen, maar ze ging meteen weer opzoek naar een plant om mee te kletsen, dat deed ze ook toen ik nog thuiszat en nergens heenmocht" je kon aan haar houding zien dat ze dat niet leuk had gevonden "Ze had toen geen aandacht meer voor mij terwijl ik haa toen juist nodig had"ze zuchtte "Maar we kunnen in iedergevan onze tactiek gebruiken" haar haar zat in een enkele vlecht op haar achterhoofd en ze droeg een jagerstenue, een simpel donkergroen topje en een legerbroek, haar voeten waren juist bloot. Haar boog hinh op haar rug en een aantal dolken om haar middel. De boog werd ook vergezeld door een pijlenkoker gevuld met pijlen met ijzeren punten.

"Ik weet het ook niet" volgde Anthea Lune's voorbeeld. "Maar ik denk dat er altijd nog mensen moeten komen, we kunnen dus beter maar beginnen. Toch?" Anthea wilde vooral niet dat iedereen naar haar keek, of haar zag als iemand die het beter wist. Het liefst wilde ze wegkruipen in een hoekje en luisteren naar wat de anderen te zeggen hadden. Ze was niet echt een leiderssoort. Ze dacht dat Pixis daar het meest voor geschikt was. Maar het leek haar niet zo slim om nu ook al voor te stellen een soort tijdelijke leider van het gesprek te benoemen. Want dan dacht iedereen vast dat zij dat wou zijn, wat totaal niet het geval was. Anthea werd rood en keek naar de grond. Ze maakte een kleine luchtbal die ze vervormde tot verschillende figuren; Kadeem, een weegschaal, een meer, zichzelf en een paar gezichten die ze vandaag had ontmoet. Ze gebruikte de luchtballen vaak als middel om haar gedachten te omschrijven, gelukkig dat de meesten mensen lucht niet konden zien, anders zouden ze er nog verkeerde of vreemde dingen uit kunnen opmaken.

Pixis had zijn pijlenkoker thuis laten liggen. Hij zou alleen werken met zijn eigen luchtpijlen. Verder had hij zijn werpmes en dolk bij zich. Hij zou er toch wel voor zorgen dat de tegenstanders uit zijn buurt bleven. Hij had ook zijn jagerskleren aan. Een groen mouwloos T-shirt en een lange, groene broek. Over dit alles droeg hij de groen-grijs gevlekte mantel die hem hielp bij het versmelten met de achtergrond.

Moon dacht aan er jagermantel die ze droeg.Ze had hem gekregen toen ze 13 was.Hij hield haar om in bossen op te gaan.Toch lukte het allen al je stil stond.Ze zag een meisje dat zich niet zo op haar gemak voelde en lucht gebruikte. Moon liep naar haar toe en glimlachte en zei beleefd"ik heet Moon".

Lizzy zag een meisje dat af en toe naar pixis keek. ze liep op haar (anthea) en een ander meisje dat het kind had aangesproken (moon) af "Hooy, ik ben Elizabeth" ze glimalchte, ze was veel vrolijker dan haar kleding zou doen denken. Ze maakte een klein tollend vlammetje in haar hand en haar handen straalden groen licht, van de heel magie "En welke magie heb jij?" vroeg ze vlolijk.

Anthea was aardig voorbereid op het gevecht. Ze droeg een aantal dolken in haar gordel, waaronder haar geluksdolk, een familie-erfstuk. Ook had ze haar nunchaku* bij zich, haar favoriete wapen, waarmee ze erg goed overweg kon. Verder droeg ze een een zwarte broek met daarboven een groen hemdje en een donkergroen jasje. Ze keek om zich heen, er waren meer mensen die groen aanhadden, net alsof ze hoopten dat het op een gevecht zou uitlopen.



Dit is een nunchaku:

Anthea schrok op uit haar gedachten door de twee meisjes die haar aan hadden gesproken. De eerste, Moon heette ze, glimlachde naar haar. De tweede, Elizabeth, was het meisje dat met Pixis in gesprek was geweest. Lizzy was dus inderdaad een bijnaam geweest. Een klein vlammetje dansde op haar hand en ze keek haar vrolijk aan. "Hoi Moon, Elizabeth, ik ben Anthea. Mijn krachten zijn lucht en aura. Ik weet het, aura is niet heel spectaculair, maar ja, dat heeft het lot bepaald hè." Anthea was vaak jaloers op de mensen die ijs, telekinese of helen als kracht hadden. Elizabeth had overduidelijk dat laatste, aangezien haar handen groen waren van de energie.

"Aangenaam Kennis te maken" zei ze met een big smile. "Als je ons gesrek hebt gehoord, Rima is mijn draak" ze gliamalhcte "een wouddraak die graag verderzoekt voor een oplossing of medicijn voor mijn probleem." ze gliamlchte "Maar in ieder geva, leuk kennis te maken" Ze liep terug naar pixis en pakte zijn hand "Aardig meisje" zei ze opgewekt voor ze een kus op zijn wang drukte.

Moon merkte dat er nog een meisje bij was komen staan.Moon zei"water en telekinese".Ze zei meteen "en die van jullie?".Moon`s hand gleed even naar haar dolk.Hij voelde vertrouwd aan en gaf haar een rustig gevoel.Moon zei tegen Anthea "jou bijkracht is ook bijzonder die van iedereen trouwens en je kan er trots op zijn".

Het meisje liet Anthea met verbazing achter. Ze had nog zo veel willen vragen, Elizabeth leek haar heel aardig. Wat bijzonder dat ze een wouddraak had, daar had ze nog nooit van gehoord. En wat zou dat probleem van haar zijn? Vast iets ernstigs... Zou dat het gene zijn waar Pixis over had gesproken met de bomen. Nu ze eraan terugdacht zag ze duidelijk voor zich dat hij vlak na het gesprek een paar planten en noten had gepakt, misschien maakten die onderdeel uit van haar medicijn. Ze hoorde dat Ellizabeth haar aardig noemde tegenover Pixis, Anthea werd rood. Ze had het idee dat Pixis haar niet erg mocht, na wat er bij het meer was gebeurd.
Moon antwoordde ook op de vraag van Elizabeth. "Wat leuk dat je telekinese kunt, hoe werkt dat nou eigenlijk? Ik ben er altijd al geïnteresseerd in geweest..." Nouja, altijd, sinds dat ze haar krachten had ontdekt dan. Anthea bekeek het meisje, ze zag dat Moon ook een dolk had, op een een of andere manier voelde dat vertrouwd.