De ondergrondse kerker - Het rijk vande Maagd

Een grote toren die al van ver af word aangewezen als de toren des doods.. Als je aan komt rijden word je door de poort binnengelaten als je een speciaal pasje hebt. Je word streng gecontroleerd omdat hier de gevaarlijkste mensen vast gehouden worden. Je komt op een soort binnenplaats uit. Als je geluk hebt of niet zo gevaarlijk bent word je omhoog gebracht, naar 1 van de afgesloten kamers. Als je gevaarlijker bent of een zware crimineel heb je pech. Dan word je naar de vochtige ondergrondse kerkers gebracht. Deze cellen zijn aardedonker en worden alleen verlicht door vettige olielampen die maar weinig licht afgeven. Al deze cellen die hier zitten zijn van een speciaal soort materiaal gemaakt, een aparte combinatie van Steen, Metaal en andere stoffen, precies zo samengesteld dat ze bestand zijn tegen magie.
In de cellen is het altijd of snikheet of ijskoud, er is nauwelijks licht en dag en nacht zijn niet te onderscheiden. Als je hier in gegooid word is er weinig hoop voor je. 50% van de mensen die hier beland pleegt na een maand, als alle hoop vervlogen is, zelfmoord, degene die het langer volhouden worden na een tijd gek of wensen dat ze snel hun procces krijgen en geëxecuteerd worden. Er zijn weinig mensen die het in deze cellen langer dan een jaar volhouden in deze koude of warme vochtige hel. De cellen zijn ongeveer qua grondoppervlak 2 bij 1.5 meter, erg klein. Er zit een klein tralie werk bij de grond waar (vaak verrot) eten doorheen gegooid word. 1 keer per week word je emmer geleegd die niet groter is dan een pan dus al lang is overstroomd, en nog minder vaak word het stro in je hok ververst. De bewakers bespotten de gevangen graag en geven soms gewoon voor de lol hen een afranseling. Dus dit is wel de laatste plek waar je zou willen zijn.

regels: let op deze bewakers zijn de best getrainde mannen van misschien wel heel Kyon

Bij elke hobbel in haar weg klapte haar voorhoofd tegen de grond van het busje. Elke keer als ze overreind wilde zitten om op adem te komen werd er in haar nek getrapt zodat ze wel omlaag moest vallen. Haar mond was gekneveld zodat ze niks uit kon brengen. Met moeite haalde ze adem door haar neus die ook voor de helft met de smerige lap was afgesloten. Alexis wist niet wat er met Riyomo gebeurde, hopelijk was met haar alles in orde en wist ze te ontsnappen. Al was ze er niet zo zeker van dat de mannen haar ook zouden oppakken. Vannuit haar ogen probeerde Alexis opzij te kijken naar de overige mannen in het busje, het enige wat het opleverde was een felle klap in haar gezicht en een snauw dat ze zich niet moest bewegen. Haar schouder was ondertussen weer in de kom terecht gekomen, maar pijn deed deze nog wel. Door het gehobbel had ze het gevoel dat ze onder de blauwe plekken zat toen ze eenmaal afremde. Ze hoorde buiten het busje geroezemoes, maar bewegen kon ze zich niet. Er waren ondertussen ook boeien om haar voeten gedaan, en een blinddoek voor haar ogen zodat ze geen enkel idee had waar ze waren.

Met een ruwe hand in haar nek werd ze als een hond het busje uitgegooid, geblindoekt wist Alexis niet wat er gebeurde en kwam ze met een harde klap op een plek vol grind terecht. De stenen sneden in haar fel en gaven een pijnlijk gevoel. De tranen prikte in haar blinddoek van de pijn en vernedering, maar ze probeerde niks uit te brengen. Daar was ze te trots voor, ze zou geen zwakte tonen aan de mannen. Deze schopte haar ruw overreind en duwde haar mee, waar wist ze niet. Maar aan het temperatuur verschil merkte ze dat ze ergens naar binnen gingen. Ze werd door vele gangen geduwd, vaak moest ze trappen aflopen zodat ze wist dat ze ergens omlaag gebracht. Het werd steeds heter, alsof ze in een sauna kwamen. Iets wat niet lekker voelde. Af en toe voelde ze een hand op een onzedelijke plek, van 1 van de mannen die haar meetroonde naar iets donker en snikheet. Op het laatst werd ze een trap afgeduwd. Met een pijnlijke plof kwam ze terecht in een ruimte van op het eerste gezicht beton met wat stro. Iets wat haar aan een stal deed denken. Ze voelde hoe haar handboeien losgemaakt werden, met een prikkend gevoel begon het bloed door haar vingers te stromen. Het leek alsof haar handen eraf vielen. Met een harde klap werd iets dichtgegooid, het klonk als een deur. Alleen bleef Alexis in een ruimte achter, gefrustreerd doordat ze zich hulpeloos als een jong katje voelde. Ineens bedacht ze zich dat ze alleen was. Snel trok ze met haar pijnlijke vingers de blinddoek en de knevel die haar hele mond had uitgedroogd eraf. Het leek niets te helpen, het zicht was nog net zo slecht als eerst, duisternis. Een gejammer uit de verte trok haar aandacht, het was van een man die gek leek te zijn. Ineens wist Alexis waar ze zat. In een ondergrondse kerker, de kerker uit de verhalen die ze gehoord had. Dit had zij weer.

De kou van de stenen celmuur drong zonder enige moeite door haar bleke huid en de weinige kleding heen. Van de weinige kleding die ze nog aanhad was nog maar weinig over, het meeste was kapot gescheurd door afschuwelijke, gretige handen die haar behandelde als een stuk vlees. Heel even rilde Alexis, de temperatuur in de cel was ijskoud, dat haatte Alexis, dan hadden de mannen nog een excuus om haar in de cel op te zoeken 'om haar op te warmen.' Dat was nog niet eens het ergste, de minuten nadat de mannen klaar waren was het vreselijkst. Dan gebruikte ze hun voorbehoedsmiddel, haar in elkaar slaan waarbij de buik en maagstreek het vaakst geraakt werd om ongewenste gasten te voorkomen. Met een vertrokken gezicht van de pijn leunde Alexis tegen de koude celwand. De kleine ruimte was om gek van te worden, zelfs languit liggen ging met moeite. Voor je het wist lag je op het stro wat na al die maanden behoorlijk smerig geworden was door braaksel, uitwerpselen en zweet. Iets waar je niet graag je tijd in doorbracht maar voor Alexis gedwongen kwaad was. Haar blik ging angstig naar de deur van haar cel toen ze een klein gerucht hoorde. Ze had geluk, het waren 2 bewakers die met een lijk sleepte, de zoveelste die zelfmoord gepleegd had in de 2 maanden dat ze hier zat. Zelf had ze ook vaak genoeg erover nagedacht om er een einde aan te maken. Een einde aan de dagelijkse martelingen in deze cel, aan de plotselinge hitte of de plotselinge kou, een einde aan de bruutte verkrachtingen en de schaamte om opgesloten te zitten. Toch had ze telkens de moed er niet voor, ze wilde de bewakers niet hun zin geven.
Nog steeds angstig drukte Alexis zich tegen de celwand aan, ze had het gevoel dat elk moment haar hoofd uit elkaar kon vallen, het schaarse en bedorven voedsel hielp ook niet echt mee om je hier goed te voelen.

vervolg van het huis van de familie strife
-
Ruben keek naar de toren die al van ver af zichtbaar was. Door vele ook wel de toren des doods genoemd. Telkens als hij deze zag dacht hij aan ale gevangen die ooit in deze toren of in de kerkers eronder gestorven waren. "Dus we gaan beginnen?" vroeg hij aan alle andere, die hij ondertusen al als bondgenoot was gaan beschouwen bij dit plan. Al waren er sommige nog minder slim dan hem. Wie dacht nou dat hij in zijn eentje sterker was dan de beste mannen van heel Kyon. Hij keek even schuin naar het mooie blonde meisje, misschien kon hij haar eens trainen. Dan kon hij haar eens wat laten zien. (ego ego ego)xd

"Yep" zei Cloud in het algemeen. Hij liet Fiera langzaam dalen "Zeg Ruben, jij bent hier de specialist, waarvan zijn die deuren gemaakt" zei Cloud. Hij stakboven de rest uit, al scheelde het hier en daar niet veel. Hij glimlachte en vroeg zich af hoeveel van deze mensen zijn lievelingszwaard konden optillen van de grond, of zelfs maar in de schede op hun rug dragen. Fiera glimlachte en haar vinnen werden nog helderder rood, evneals de rode tekening op haar zwarte schubben die juist dngkerder werden. Haar lichaam bereidde zich voor op streid.

Isaac keek nieuwsgierig naar de schubben van Fiera. "Ik zou het niet weten, ik geloof dezelfde materialen als die van de muren. Al zullen de scharnieren niet van het zelfde materiaal kunnen zijn." dacht hij hardop. "MAar ik wil niet veel zeggen, kunnen we niet een beetje op afstand blijven tot je zusje geland is en wat stennis geschopt heeft?" hij liet Isaac wat naar rechts gaan om ruimen circels te gaan vliegen.

"Ja." zei ze rustig. Toen ze eindelijk de toren zag leek ze kalmer te worden. Nu ging het echte werk beginnen. Ze keek naar de jongen doe veel leek te weten over de gevangenis. "Waar beginnen we?" vroeg ze en liet een klein zuchtje ontsnappen uit haar keel. Ze moesten niet lang blijven vliegen want anders werden ze neergeschoten door een paar boogschutters.

Sabel glimlachte en zette een onschuldige glimlach op. Ze deed haar haar los. "Misschien moet er iemand mee, het zou raar zijn als een hoogzwanger meisje aleen rondloopt in the middle of nowhere, niet?" ze glimlachte "Wie is vrijwilliger" ze grijnsde "het liefst iemand met ook aarde of lucht." ze glimlachte en klopte even op haar buik de tweeling schrokwakker -ik kan wel twee extra telekinese hulpjes gebruiken, al zijn jullie alles behalve duidelijk en begrijpen er geen zak van- ze glimlachte

"Dat is waar." knikte Ruben. "Ik ga wel mee, ik zou teveel opvallen in het midden van de gevangenis, het zou geen pretje worden als iemand mij daar herkent." mompelde hij erachter aan. "En ik heb aarde, dus is dat goed genoeg voor de toekomstige moeder?" vroeg hij. Zonder op antwoord te wachten stuurde hij Isaac richting de ingang. "Wacht tot Sabel is gaan schreeuwen, dan gelijk tot actie overgaan." riep hij nog over zijn schouder.

Sabel vloog direct achter Ruben aan "Gezien je gedachten ben jij ook een twaalver." ze glimalchte "Welkom bij de red de beruchtste dertiener actie" ze glimlachte "Maar ik ben van plan om in te storten. Zorg ervoor dat je klaar staat om voeten vast te sturen" ze glimlachte "Zodra iemands voeten vastzitten aan de grond valt hij op zijn bek" ze grijnsde terwijl ze MAM een paar tientallen meters van de gevangenis neerzette. De driekoppige draak ging klaarliggen en Sabel deed haar manterl zo dat haar wapens aan het zicht ontrokken waren.

Het plan was duidelijk. Saphira was er helemaal klaar voor. Ze voelde de adrenaline in zich en ze vlogen steeds lager. Ze zag de toren steeds dichterbij komen, en ze zag dat Sabel en Ruben al bijna geland waren. Zij zouden de wachters afleiden, zodat de rest naar binnen kon. Saphira trainde elke dag met haar krachten, dus ze was er helemaal klaar voor. Nu zouden haar krachten meer dan noodzakelijk zijn.

Aria gaapte even terwijl ze wachtte. Het plan was gemaakt en het was best goed idee. Waarscheinlijk konnen ze toch niets beters. Aria was wel de enigste die alleen vloog. Dat maakte Aria niet uit. Ze keek om naar Toxic. Via telekinesse gaf ze een paar commandos door. Zoals dat ze beter buiten moest blijven.

"Dertiender?" was degene die hij ging bevrijden dan echt een dertiender. Nouja als hij berucht zou zijn dan zou het vast wel leuk zijn om even kennis mee te maken. "Oké ik ben klaar." zei hij toen Isaac de grond raakte. Gelijk zag hij de eerste pijlen over de muur al op hen gericht staan. Snel sprong hij van Isaac af en trok een angstig gezicht richting de bewakers, alsof ze in nood waren. "Actie?" siste hij naar Sabel.

Riyomo knikte en keek naar beneden. Op het moment dat iedereen afgeleid zou zijn zou ze naar beneden moeten vliegen en ongezien binnen moeten komen. Daar was het beste wat ze konden doen sluipen, de bewakers waren erg sterk en konden niet verslagen worden door 5 persoontjes. Deze mannen waren goed getraind. Sommige misschien nog wel beter als haar en zij was er 24/7 mee bezig om sterker te worden.

Sabel keek angstig naar de mannen op de muur, ze liep een paar meter in de richting van de mannen die haar onder schot hielden "Alstublieft" ze strompelde lichtjes en hield haar anden rond haar buik "Ik en mijn Broer hebben hulp nodig" ze keek de mannen aan alsof ze haar einge hulp waren, ze keek Ruben even aan -wil jij ook iets zeggen- stuurde ze door -ik moet het zwakke zwangere meisje spelen niet- Sabel 'zakte bijna haar benen' en ze bleef staan. "Alstublieft"

Ruben wist niet veel van krachten, maar had al snel door dat het stemmetje in zijn hoofd Sabel was. Onopvallend knikte hij tegen Sabel. "Alstublieft" schreeuwde hij tegen de mannen om zoveel mogelijk aandacht te trekken. "Ze kan elk moment bevallen, wat moeten we doen?" hij hoopte dat de andere nu de kans zagen om te landen en ondertussen de mannen naar buiten liepen om hen te komen bekijken. Want hij kon niet veel doen als ze op dit verrekte muren bleven staan. Met zijn andere kracht probeerde hij meelij op te wekken in de Aura's van de mannen. Dat was verassend zwaar om te doen bij de ze mensen.

Gezien de auras van de bewakers zat Ruben met hun auras te klieren. Sabel glimlachte en hielp hem ook een handje, ze stuurde beelden naar et onderbewustzijn van de mannen. het was aleen wel moeiijk. Ze keek naar de poort, ernaast kwam een poortwachter naar buiten die een beetje op hen afliep, aan zijn houding en gezien het feit dat hij dit klusje mocht opkanppen was hij het zwarte schaap van de wachters, evenals de zwakke schakel. Sabel keek hem medelijwekkend aan.

Ruben zag het zelfde als Sabel. Dit was pas 1 van de wachters die echt afgeleid was. "Doe alsof je sterft van de pijn." fluisterde hij zo onopvallend naar Sabel. Dat moet genoeg afleiding voor even geven, genoeg om te landen zonder aangevallen te worden. "Schiet op, man." riep hij angstig naar de wachter. Hij begon steeds harder te schreeuwen zodat er steeds meer wachters afgeleid zouden worden.

Sabel liet zich op de grond vallen, en gaf zichzelf lichte pijn met haar magie, dit was het makkelijkst om een beetje realistisch pijn neer te zetten. Een paar andere wachten liepen nu ook de muur af en liepen een eindje in de richting van de twee mensen. Een onopvallende stofwind kwam opzetten. Dat zu zometeen kunnen helpen als ze uit het niets steen moesten oproepen.

Er kwamen nu een stuk of 10 wachters naar buiten. De boogschutters bleven op hun plek staan, en dat zou waarschijnlijk ook zo blijven. Nu moesten de andere in actie komen. Met zoveel mogelijk kracht als hij had schreeuwde Ruben terwijl hij de voeten van de bewakers aan de grond vastnagelde. Dat moest voor genoeg chaos zorgen dat de rest razendsnel kon landen. Met een schuin oog keek hij naar Sabel die echt pijn lek te hebben aan haar aura.

Sabel hield op met haar toneelpel en zette de bewakers een voor een tot hun knienen in de grond, nu ze toch vastzaten was da niet zo moeilijk. Ze glimlachte breed naar Ruben. -inderdaad, maar amper iets, en aleen psychologische pijn- ze glimlachte -leven de telekinese kracht- ze glimlachte -Broertje, het gat er nu niet beter op worden- seidde ze naar CLoud die meteen Fiera naar de grond stuurde "Oke, 10 man practisch uitgeschakeld, dus let's go" hij glimlachte.

Toen Aria Cloud naar onder zag gaan wist ze dat het tijd was. Als een pijl vloog ze naar de deur en vloog ook naar binnen. Meteen kon ze al zien wat de rest bedoelde met onoverwinnelijke kerker. Er kwamen al een paar soldaten aan om te kijken wat er aan de hand was. Aria schoot omhoog naar het plafon zodat ze haar niet meteen zagen. -Er komen er nog meer aan, naar jullie- dacht Aria. Ze wist wel dat iemand het kon horen.

---

Aria schreef:

Toen Aria Cloud naar onder zag gaan wist ze dat het tijd was. Als een pijl vloog ze naar de deur en vloog ook naar binnen. Meteen kon ze al zien wat de rest bedoelde met onoverwinnelijke kerker. Er kwamen al een paar soldaten aan om te kijken wat er aan de hand was. Aria schoot omhoog naar het plafon zodat ze haar niet meteen zagen. -Er komen er nog meer aan, naar jullie- dacht Aria. Ze wist wel dat iemand het kon horen.

ehm ik geloof dat er een soort binnenplaats is :p Er zijn dus 10 m dikke muren(waar boogschutters op staan), daar in staat een toren en eronder zit een kerker

Dus je kan niet zomaar de toren invliegen enzo, dat past niet eens. Er zijn overal kleine gangetjes en alles.
-
Ruben keek naar de mensen die omlaag vlogen terwijl hij met al zijn kracht de voeten probeerde vast te houden. Het was zwaar, hte leek wel alsof de kleding die de wachters hadden ook licht tegen magie konden. Zo snel als hij kon deed hij de aarde hoger, tot hun knieën. Luid geschreeuw wekte de andere wachters. Snel probeerde hij wat aura ballen te creeËrn .