De ondergrondse kerker - Het rijk vande Maagd

zo ziet het er ong uit:

Het heeft wat van een kasteel. Na de muur kom je op een binnenplaats uit. Met een toren en met een soort vierkant huis met allemaal gangen en dwaaldingen en slaapplekken voor de bewakers. Ook is er een enorme ruimte met wapens.

Even overnieuw dan;
-----------------------

Saphira vloog de binnenplaats binnen, samen met haar draak Curlie. Ze had geluk dat haar draak niet zo groot was, anders had ze nooit door de poort heen gekund. Ze vlogen en vlogen, en ze merkte de pijlen om zich heen. Curlie kreeg er 1 door zijn vleugels, maar hij beet op zijn tanden en vloog door. Saphira kalmeerde hem door ondertussen woorden te fluisteren en hem te aaien.

Cloud glimlachte en sprong van fiera. een enorme vuurzee ging voor hem uit, de uniformen van de bewakers vatten dan geen vlam, ze waren immers vuurproof, de hitte leidde ze tenminste af, zo kon cloud richting de toren rennen. Hij ramde de onbeschermde deur in, en pakte een sleutelbos van de wand, hij bevrijdde een stel gevangenen en drukte de sleutels in hun handen, een goedaardige kerel begon ook anderen te bevrijdde. Cloud glimlachte en rende met de gevangenen naar buiten. Die mannen zouden tenminste een lichte verwarring veroorzaken. Hij rende in de richting van het kerker gebouw.

Sabel zag dat Ruben ook mannen in de grond hield en ze liep op een aantal af.een lading kleine kiezels volgde haar. ze stuurde ze met flinke vaart naar de hoofden van de bewakers. na twee stenen op hoge snelheid ging de eerste knock-out. "Zo spartelen ze niet meer tegen" ze viel de volgende bewakers aan.

Je kon merken dat Sabel sterker was dan Ruben. Hij had nog level 1 krachten en had moeite met de mannen vasthouden. Gelukkig kon Sabel ze snel uitschakelen. Isaac was ondertussen opgestegen omdat de boogschutters met pijlen begonnen te schieten. Isaac had in zijn klauwen een lading zand genomen en vloog nu hoog, buiten het bereik van de pijlen over de gevangenis heen. Eenmaal boven de plek waar iedereen zat gromde hij luid en liet het zand zoveel mogelijk vallen. Hij hoopte dat dit voor verwarring bij de bewaking zou zorgen en daardoor de andere deze mannen uit kon schakelen.

Cloud trapte de deur naar de kerkers in. een ongewapende bewaker stond tegenover hem in de gang. Cloud zuchtte, deze man had dan wel geen wapens, handen waren dodlijk genoeg. Cloud liet een zee van vuur de smalle gang instomen. Terwijl deze de scharnieren verwzakte maar de gevangenen niets deed, cremeerde deze de bewaker wel. Hij keek naar het hoopje as, de kleding was dan wel vuurproof, de mensen er in klaarblijkelijk niet. naast as bevatte het hoopje nog twee schoenen met stalen neuzen en vuurvaste kleding, en en sleutelbos. Hij bevreidde nog een aantal gevangenen, die wankelden ziekelijk de gang uit. CLoud kreeg een slecht gevoel en rende verder door de gangen continue vuur voor zich uit schietend.

Geen idee of het nacht of dag was lag Alexis voor zich uit te staren. Haar ogen gloeide van de koorts terwijl haar lichaam rilde van de kou. Door de aanhoudende kou die in de kerker geheerst had hadden ervoor gezorgd dat het lichaam van Alexis het langzaam opgaf. De muur aan haar rug voelde koud aan, maar het was beter dan midden in het smerige stro te zitten. Veel was er niet van Alexis over, het enige wat zichtbaar was van haar gezicht was de bleke huid van Alexis die nog bleker was dan normaal die tussen een wirwar van haren die klittend voor het gezicht van Alexis vielen. Een klein geluid was hoorbaar uit de gangen. Weer rilde ze, dit keer niet van de koorts die ze had maar van de angst vor weer een man.

Eumelia haalde haar schouders op en ze vloog op eigen kracht naar de muur, pijlen vlogen op haar af. Ze ontweek ze en vuurde slinters ijs af op de mensen op de muuren. Die ontweken op hun beur weer. Ze maakte een dubbelzwaard van ijs in haar handen en sprong op de toren. Ze stormde met geheven zwaarden op een boogschutter af die snel naar zijn zwaard greep, aleen zat zijn boog in de weg, dus die vertrok naar de grond. De volgenden had zijn zwaard wel paraat, en Eumelia stormde op de man af.

Cloud ging nog een verdieping naar beneden. Hij voelde het al kouder worden, het vuur gebruikte hij nu ook om zich warm te houden. Hij verbrandde nog een bewaker en pakte de volgende sleutelbos, hij was er inmiddels achter dat een sleutelbos per verdieping verschilde. Hij begon haastig beuren te openen, gelukkig was hij nog niet verrast door een bewaker, maar waren ze zo in zijn zicht gelopen, zodat hij aleen nog maar vuur had hoeven gebruiken. Elke cel was deprimerender, in de ene die hij opende op zoek naar alexis was een nog zieliger hoopje mens dan in de vorige en de weinige vrouwen klapmten zich soms angstig en smekend vast aan zijn been, hem vragend niets meer met ze te doen. Hij liet ze harteloos achter in de gang voor hij luid Alexis naam roepend verder liep, nietr dat ze hem zou kunnen andwoorden, maar dan wa=ist ze tenminste dat hij eraan kwam.

Alexis ademde zwaar. Het was koud en ze had het gevoel dat haar lichaam het niet veel langer aan zou kunnen. Dit gevoel had ze al enkele dagen. En ze haatte het. Ze wilde gaan, het opgeven weg gaan uit deze hel. Maar haar lichaam was te sterk. Verward door de ijlkoortsen die ze had viel Alexis op de grond, in de smerige stro die vol met uitwerpselen lag. Ze was met haar gedachten zover heen dat ze het niet eens meer door had. In de verte hoorde ze de bewakers die bezig waren, maar het drong nauwelijks meer door haar bewustzijn hee.

Cloud stuurde nog een vlammenzee de hoek om. Hier beneden als bewakers (en misbruikers, hangt van het geslacht) van de zwakke hoopjes mens waren de zwakste en domste bewakers van allemaal. Hij verzamelde nog een aantal sleutelbossen. Hij opende nog een lading deuren en bekeek de inhoud. Zijn hoop dat Alexis er nog was in een stuk, was langzaam aan het vervliegen. Hij opende de volgende deur en wilde net doorlopen toen hij het hoopje mens daarbinnen leek te herkennen, hij stapte naar binnen en pakte het zwakke ondervoedde lichaam stevig bij de schouders. "Alexis...?" vroeg hij zachtjes terwijl hij de klitten uit het witte gezich van het ijskoude lichaam veegde.

Nauwelijks leken de geluiden van de omgeving in haar door te dringen. Ze keek zelfs niet op toen de deur van haar cel openging. Het was dagelijks, of uurlijks, ze had echt geen tijd besef meer dat de deur geopend werd en er weer een man binnenkwam die zich weer wilde vermaken. Ze kromp ineen toen de man haar bij haar schouder pakte. Deze was nog blauw van de vorige afranseling waardoor de pijn extra was. Ze beet op haar lip om het niet uit te schreeuwen van de pijn. Ze was dan zwak, had koorts en was misschien zelfs doodsziek. Het plezier van geschreeuw wilde ze de mannen niet gunnen. De zachte stem drong nauwelijks door in haar oren. Er was iets met de stem die haar vaag bekend voorkwam. Het gaf haar vage, liefdevolle herinneringen die ze niet kon plaatsen. Ze sloot tevreden haar ogen, misschien was het wel haar moeder die haar vanuit de wereld van de schepper riep. Ze rlde bij de aanrakking op haar gezicht. Dat was vast om haar in de war te laten raken.

Cloud herkende het gezicht, AL leek hij psychisch niet tot haar door te dringen -Alexis, ik ben het CLoud- zei hij in haar gedachten. Terwijl hij met tranen in zijn ogen haar lichaam tegen szich aandrukte "Alexis...Alexis..." sniktre hij, hij was nog nooit eerder zo emotioneel geweest. Voorzichtich legde hij haar in zijn armen en pakte haar op. Hij legde heer in de schonere beterverlichtte gang en keek haar aan, erg gezond kwam ze niet over, maar in di licht wist hij het zeker, dit was Alexis. Vol geluk pakte hij haar weer op en begon naar de trap te rennen.

Alexis had geen idee wat er gebeurde. Ver weg hoorde ze iets van geluid. Het klonk heerlijk, het klonk vertrouwd. Zonder wat te zien voelde ze hoe haar lichaam opgetild werd en even later neergelegd werd. Het was nog steeds koud. Misschien zat er even een hobbeltje in de weg naar de schepper. Al snel voelde ze hoe haar lichaam weer opgetild werd en verder ging op haar reis. Eindelijk weg uit deze hel. Al was het wel apart dat ze het nog steeds ijskoud had, misschien was het allemaal een droom. Maar een fijne droom.

Clpoudliep snel met Alexis de trap op, gezien haar gedachten had ze niet door dat ze niet doodging. Hij liep de laatste trap op en ontweek een aantal kruipende ex-gevangenen. hij stapte over een dode heen en liep de buitenlucht in, de heletijd verwarmde hij Alexis lichaam. Hij liep naar buiten en knipperde met zijn ogen tegen het licht. Hij drukte het Broze lichaam van Alexis dicht tegen hem aan om te voorkomen dat ze zou vallen of geraakt zou worden. Fiera kwam aanvliegen en hij legde Alexis in de klauwen van de draak die snel opvloog.

Eumelia plantte een ijszwaard in de borst van de volgende aanvaller. Ze voelde de adrfena line door haar bloed pompen en gooide een lijk van de toren af. Ze gijnsde van plezier en toen zag ze iets uit haar buik steken, ze besteede er geen aandacht aan, en toen voelde ze de pijn. Het brandde een gat in haar ziel, als Alexis al bij de Schepper was zou Eumelia haar zo nog zien. Ze dacht aan Lesa, hij had nooit van haar gehouden. Een traan viel van haar wang voor ze van de toren af viel.

Aleis rook de geur van dood, ze zou toch niet naar de hel vertrekken. Hoe kon de schepper haar dat aan doen. Er verschenen tranen n haar ooghoeken. Ze had nog wel haar best gedaan om zijn missie uit te voeren. Alexis voelde hoe een zoute traan zijn weg langs haar wang vond. Ineens werd ze omrind door fel licht. De schepper zij dank, waarschijnlijk moesten ze eerst door de hel voor ze bij de schepper aankwamen. Langzaam voelde ze hoe haar lichaam verwarmd werd. Het was een heerlijk gevoel. Zo heerlijk dat ze heel even de pijn in haar lichaam vergat. Weer liep er een traan over haar wang. Nu van geluk. Ineens voelde ze hoe haar lichaam weer opsteeg, maar dan met grotere snelheid.

CLoud sprong nog snel op de rug van de draak via telekinese stuurde hij bericht naar iedereen dat Alexis nog leefde, maar nog maar net. een paar honderd meter van de gevangenis landde Fiera. Cloud pakte Alexis uit de armen van zijn draak en legde haar voorzichitg op de grond. Hij klopte op haar wang "Alexis Alexis, ben je daar" hij hield haar ogen open en keek naar haar ogen, die lukraak in de kassen rolden, alsof ze sliep.

Alexis bleef rillen. Ze kreeg het weer koud. Alsof er net een kachel bij haar vandaan getrokken was. Ineens viel ze weer omlaag. Alsof ze alsnog naar de wachter verbannen werd. Tranen liepen over haar gezich. Wat was er verkeerd gegaan dat ze zo gestraft zou worden. Haar wangen waren rood van de koorts en begonnen te branden toen de tranen erover heen liepen. Nog steeds merkte ze niks van haar omgeving. Het enige wat ze merkte was een raar gebrabbel heel in de verte.

Cloud schudde Alexis heen en weer "ALEXIS ALEXIS" schreeude hij gefrudtreerd "KOM OP IK WEET DAT JE DAARERGENS BENT" tranen van frustratie stroomden over zijn gezicht. Hij ging naast alexis zitten en sloot zich af van zijn eigen gedachten en ging daarmee naar haar hoofd -Alexis- riep hij daar tegen haar -Alexis, je gaat niet dood, alees komt goed- hij trok zich terug uit haar gedachten en bekeek zijn tas die als gewoonlijk aan fiera vastgebonden was. Hij opende deze en pakte een veldvles, hij goot wat water over haar gezicht en in haar mond. hij doorzocht zijn tas en pakte een jute-deken die hij daar had voor noodgevallen. hij legde hm over het verkleumde lichaam en pakte een dolk. hij sneed een pluk van het helemaal verklitte vunzige haar uit haar gezicht weg. hij droogde haar gezicht, ze zag er met een schoon gezicht al beter uit.

Ergens in haar hoofd hoorde Alexis een stem. Het was niet het geluid dat ze gewoonlijk in haar hoofd hoorde. Het leek van buiten af te komen, maar toch ook in haar hoofd te ontstaan. Het was een harde, bezorgde stem die haar naam riep en riep dat ze niet doodging. Waar was ze nu dan? Door haar pijnlijke hoofd en de koorts rilling probeerde haar lippen een word te vormen. Ze rilde toen er water in haar gezicht spoot. Het was geen goor vunzig water, maar water dat zoet smaakte. Haar droge lippen probeerde zich te openen om het water te pakken te krijgen dat over haar gloeiende wangen liep, naar haar ijskoude lichaam dat nu verwarmt werd door iets wat er over heen gelegd was.

Cloud keek bezorgd naar Alexis, ze kwam niet gezond over, had hoge koorts en rilde de hele tijd. Hij goot nog wat van het water in haar mond en legde haar beter neer. Ze zag er niet goed uit, en zelfs als hij direct in haar gedachten sprak reageerde ze amper. -Alexis, ik ben het Cloud, je bent nu veilig, maar bent niet gezond, focus je op in leven blijven, en niet hoe anders de dood is als je had verwacht- zei hij ietwat geirriteerd in haar gedachten. Hij doorzocht zijn tas en vond wat droge crackers waat hij met wat water, een kommetje en wat vuur een warme papa van maakte die hij voorzichtig aan alexis voerde. Ze was overduidelijk ondervoerd, en hij wilde niet dat ze zou sterven.

Saphira vloog samen met Curlie naar de deur, waar daarachter de gevangen zaten. De deur stond al open en er lag een dode bewaker op de grond. Saphira stapte van Curlie af, communiceerde naar hem dat hij ergens veiliger moest wachten, en dat ze snel terugkwam. Ze zag Curlie wegvliegen, en ze rende zelf de open deur door. Ze liep langs alle tralies, en ze haastte zich naar de cel van Alexis. Ze ging trappen op en af, totdat ze eindelijk bij haar cel kwam. Ze zag een jongen bij Alexis zitten, die haar verzorgde. Ze rende op ze af, en hijgde ;'Zal ze het redden?!' naar de jongen.

Inge & Eef, Alexis is toch nog in haar cel? Of heb je haar naar een andere plek gesleept? (anders klopt dit niet)

Waar moet Riyomo beginnen?XD

@ linds: ze Cloud heeft Alexis weg gebracht, een eind van de gevangenis af
@ riyomo: Ehhh... lees de boel maar en doe net of ze de hele tijd al aan het vechten was.

Cloud die naam klonk haar zo bekend in de oren. Het was een naam waar ze fijne herinneringen aan had. Alleen welke herinneringen wist ze niet. Met al haar kracht opende Alexis haar ogen om te kijken waar ze was. 1 ding was zeker, het was niet de gevangenis. Daar was het te warm of te koud en het rook hier naar eten. Iets wat helemaal niet voorkwam. Toen er een streep licht in haar ogen viel kneep ze haar ogen weer dicht, het deed pijn. Zonder tegen te stribbelen liet ze toe hoe de hand van degene die zich Cloud noemde haar voerde. Als ze uberhaupt wilde tegenstribbelen kon ze dat niet. Elk deel van haar lichaam deed zo'n pijn.