het rijk van de maagd- Het maanmeertje

"Nee, ik vroeg me af of iemand mij bespiedde." Zei Katniss. "En dat was jij dus blijkbaar, wat ik me afvraag is waarom je nou opeens wel tevoorschijn durft te komen." Zei ze met een bedenkelijke blik. Wist zij veel dat het niet Melody was geweest die tussen de bomen door gekeken had.

Lune grinnikte zachtjes om het grapje van Katniss. En schrok daarna van het meisje dat tussen de bomen door was gekomen. Het was vreemd. Normaal was het niet zo druk bij het meertje maar nu waren er meer mensen dan er ooit waren geweest dacht ze. Ze vond het niet erg. Het meisje had Katniss wat gevraagd. Wat precies wist ze niet. Ze was weer eens aan het dagdromen geweest.

Fainne was in slaap gevallen. Ineens hoorde ze een van de meisje vragen waarom een andere die er net bij was gekomen nu wel te voorschijn kwam. Ze stond op ze vond het niet eerlijk als andere voor haar daden moesten opdraaien. Vastberaden lieo fainne tussen de bosjes uit. " ik was het die jullie bespieden" zijn fainne dapper .

"Ben ik nou zo eng dat er niemand naar me toe durft te lopen dan?" Vroeg Katniss. "Ik had je heus niet aangevallen ofzo hoor." Zei ze met een brede glimlach. Ze haalde de koekjes weer tevoorschijn. "Koekje?" Vroeg ze aan beide meisjes en ze stak de zak met chocoladekoekjes met een uitnodigend gebaar uit.

Dat had het meisje dus gevraagd. Maar goed. Het werd nu wel heel druk en Lune had daar eigenlijk niet heel veel zin meer in. Ze stond op. 'Doei Katniss tot de volgende keer' zei ze. En ze begon langzaam weg te lopen. Naar de twee nieuwe meisjes knikte ze kort.

Melody was verbaasd. Het ene meisje gign er vandoor, de ander dacht dat zij hun bespiede en er kwam nog een meisje tussen de bomen weg. "{ ik snap er niks meer van," mompelde ze verslagen. Ze ging zitten en plukte wat gras. Ze pakte een koekje aan van het meisje dat ze voor hield. "Dank je wel!!'" zei ze opeens super vrolijk, " Niemand me ooit zoiets aangeboden." Haar ogen twinkelden. "Zal ik iets voor jullie spelen?" vroeg ze beide meisjes en keek hun aan.

"Niet weggaan!" Riep Fainne het meisje dat wegliep achterna. "Niet als het om ons is tenminste. Dan ga ik wel weg." Ze keek naar het meisje dat was weggelopen. het leek erop dat ze wegging omdat het te druk was ofzo. Of omdat ze haar gewoon raar vond.

Een van de twee meisje riep haar achterna. Dat verbaaste Lune. Ze draaide zich om en liep naar de meisjes toe. En ging weer op de steen zitten. Ze had deels verwacht dat de meisjes haar er niet bij wouden. 'Wat zijn jullie namen eigenlijk?' vroeg ze. Ze kon later altijd nog weggaan als ze het alsnog te druk vond.

Melody keek naar het meisje dat weg gelopen was en weer terug kwam. "Ik ben blij dat je terug bent, je kan zo goed gitaar spelen, echt heel mooi," ze keek het meisje aan en glimlachte. Ze vond het fijn dat ze terug was. "Ik ben Melody, aangenaam." Ze schudde iedereen de hand. Ze plukte een grassprietje en begon een liedje te spelen die ze van haar grootmoeder had geleerd. Het was een beetje een treurig liedje.

Katniss was eerst even verbaasd dat het meisje dat geluid uit een grassprietje kon krijgen. Maar speelde toen, na even geluisterd te hebben, mee met het liedje van het meisje. Ze was blij dat Lune gebleven was, anders had ze hier gezeten met twee compleet onbekende meisjes. En daar had ze al absoluut geen zin in.

Lune glimlachte. Melody had haar muziek mooi gevonden dat vond ze leuk. Katniss en Melody speelde een liedje. Ze pakte haar gitaar uit haar koffer en speelde mee.
Het was eigenlijk best gezellig zo met meer mensen.

Melody stopte. Ze moest even op adem komen. " Ik weet niet waarom, maar hij doet me ergens aan denken,' zei ze, een beetje bedroefd. "Ik denk steeds dat ik iets mis, terwijl ik grootmama en grootpapa heb, alleen weet ik niet waarom ik ze groot moet noemen." Ze keek bedenkelijk naar de lucht.

"Ik weet wat je mist." Zei Katniss. "Mijn vader is lang geleden gestorven. Waarschijnlijk heb je jouw ouders nooit gekend, en dat is nog erger." Zei ze, ze vroeg zich af of het meisje wel wist wat een vader of een moeder was, maar ze zei het toch maar.

"Ik ben Fainne" Stelde Fainne zich voor. de meisjes begonnen allemaal te spelen. Fainne voelde zich een beetje onozel. ze had vanalles van Padric geleerd maar muziek spelen zat daar niet bij. Ze pakte een stokje en begon De meisjes na te tekenen in het zand. Dat was wat ze wel kon. Tekenen. Ze had het al van jongs afaan gekunt.

Lune hield op met spelen. 'Kun je geen muziek maken?' vroeg ze nieuwschierig. 'Ik wil je het wel leren hoor. Als je dat wilt tenminste.' voegde ze eraantoe ze glimlachte naar Fainne. Ze hoopte dat ze zich niet beledigd voelde.

"Ik heb het nooit geleerd."Zei Fainne zacht. "Ik zou het wel erg graag willen leren." Ze keek Lune aan. "Ik zou het erg leuk vinden als je me zou willen helpen." Ze keek weer naar de tekening op de grond. Hij leek precies op De 3 meisjes en de omgeving erom heen. Toch vond Fainne hem niet mooi.

'Ik ben niet echt heel goed hoor maar ik wil het je graag leren.' zei Lune een beetje verlegen. Ze keek naar de tekening die Fainne had gemaakt met een stokje. Ze vond hem goed gelukt en knap dat ze dat met een stokje kon. Haar moeder had het altijd verboden om in zand te tekenen want dat zou weer weg gaan zei ze altijd.

Melody keek verbaasd naar Katniss. "Wat zijn ouders?" vroeg ze met grote ogen. Ze was helemaal in de war."Ouders.. vader..." Ze stond op. Opeens zag ze de tekening van Fainne. "Wauw wat een mooie tekening!" zei ze. Ze was vergeten dat ze in de war was en knielde bij het meisje neer. "Je kunt dan wel geen muziek maken maar je bent vet goed in tekenen!"

Lune keek verbaast naar Melody. Ze wist niet eens wat ouders zijn. Zij had haar ouders dan wel maar heel kort gekend maar dit meisje wist niet eens van hun bestaan af. Ze schudde het idee van haar af en keek nog eens goed naar de tekening van Fainne. Hij was heel mooi en gedetaileerd. Het was prachtig.

Chris hoorde stemmen en hij stopte. Hij keek om de bomen heen en zag een groepje meiden staan. Hij liep verder naar de andere kant van het meertje. Hij ging zitten tegen een boom en pakte zijn fluit. Hij begon een snel en vrolijk deuntje te spelen. Een paar vogels kwamen bij hem zitten en hij speelde verder. Hun kopjes gingen op de maat mee deinen en hij begon het ook te doen. Volgens hem hoorde je het deuntje over het hele meer.

Lune keek naar de overkant van het meer. Ze hoorde een vrolijk fluitspel en ze dacht dat het daar vandaan kwam. Ze zag niets en keek weer naar de tekening van Fainne en luisterde goed naar wat ze hoorde.

Chris speelde nog steeds door. Hij had gezien dat een van de meisjes aan de overkant zijn kant op keek. Hij stond op, nog steeds spelend, en liep langzaam richting de overkant. De vogeltjes die met hem mee hadden gefloten, vlogen met hem mee.

Fainne begon te blozen. "Dank je."Zei ze. "Zo goed kan ik het niet hoor." Ze ging verzitten. Aan de overkant van het meer hoorde ze muziek. Ze keek op. Het klonk goed. Ze zag dat Lune het ook had opgemerkt.

Chris liep langs de rand van het strand, nog steeds fluitend. Hij bleef op een afstand van het groepje meisjes staan. Hij durfde niet goed naar het groepje toe te gaan.

Lune had gezien dat er een jongen aan de overkand liep het leek of hij naar hun toe kwam maar hij bleef in eens staan. Ze dacht dat de jongen geen zin had in gezeldschap. Ze keek naar de plek waar ze de jongen had zien lopen.