het rijk van de maagd- Het maanmeertje

Lune glimlachte 'Ja het is erg vermoeien'd!'Zei ze lachend. Ze plofte naast hem neer en gaf hem een dikke knuffel. Ze vond hem aardig hij had haar goed opgevrolijkt. 'UIt welk rijk kom je?'vroeg ze ze had hem veel over haarzelf verteld nu wou ze ook wat van hem weten.

Chris knuffelde terug. Hij was blij dat hij haar had opgevrolijkt. "Uit het rijk van de blubblub Vissen!" zei hij. Hij glimlachte en gaf haar nog een knuffel.

'Oke ik uit het rijk van de maagd' zei ze. Ze vond Chris lekker enthousiast en ze glimlachte naar hem. 'En wat brengt jou eigenlijk hier?' vroeg ze. Ze ging op haar rug liggen. 'Als je het niet wilt vertelen hoeft het niet hoor!'voegde ze eraantoe.

Chris lachte. "Ik weet het neit eigenlijk," zei hij," Ik had het gevoel dat ik hier nodig was, dat hier iets gebeurde waar ik bij moest zijn." Hij keek afwezig nar de lucht. "En ik denk dat het maar goed is dat ik hier ben," Hij gaf Lune een kus op haar voorhoofd. Hij sloot zijn ogen.

Lune bloosde. 'Ik denk dat het inderdaat goed is dat je hier bent, ik vind het erg fijn dat je er bent.' zei Lune verlegen. Ze legde haar hoofd op Chris zijn schouder. En er ontsnapte een traan niet van verdriet maar van geluk.

Chris voelde iets nats bij zijn schouder. Hij pakte Lune stevig vast. Een traan?, dacht hij. Hij zuchtte. Net was hij druk nu weer rustig. "Hij wou niks zeggen want hij wou de rust niet verstoren.

Lune lachte door haar tranen heen. Ze gaf Chris een stevige knuffel en een kus op zijn wang. 'Bedankt' fluisterde ze heel zachtjes in zijn oor. 'Ik vind het echt heel fijn dat je hier bent.

Chris voelde de tranen. Hij trok zachtjes haar gezicht dichter bij de zijne. "Je moet niet huilen mijnliefste, je bent de sterkste die ik ken, verspil je mooie glinsters niet." zei hij," Van mijn moeder." Hij glimlachte en kuste haar traan weg.

Lune glimlachte ligt. Ze knuffelde Chris. 'Je bent leuk' zei ze en gaf hem een knuffel. 'Je moeder is vast een lieve vrouw.' zei ze tegen Chris.

Chris trok een gezicht. "Nou, soms niet." zei hij. Hij durfde niet goed meer na dat wat Lune had gezegd. Hij vond haar ook leuk. "Ik vind haar meer dan leuk," mompelde hij net iets te hard.

Lune glimlachte. Ze gaf Chris een kus dit keer niet op zijn wang maar vol op zijn mond. Ze hoopte dat hij het niet erg vond. Maar ze had hem toch heel duidelijk horen zeggen dat hij haar leuk vond. Ze haalde haar mond van de zijne en legde haar hoofd weer op zijn schouder. Ze keek naar Chris. 'Sorry, dat had ik niet moeten doen.' zei ze.

Chris keek met grote ogen naar Lune. "Ooh, zeker dat je dat had moeten doen, pfoe," zei hij lachend. "En je mag het vaker doen."

'Gelukkig ben je niet boos.' zei ze. Ze bloosde een beetje. Ze ging tegen hem aan liggen en gaf hem nog zo'n kus hij zei dat hij het niet erg vond en dat vond ze fijn.

Chris voelde de warme lippen van Lune op de zijne. Hij glimlachte. Hoe raar het ook gelopen was, hij was blij dat het zo ging. Hij gniffelde.

Lune voelde zich voor het eerst sinds tijden weer gelukkig. Chris was een goede kusser. Zijn lippen smaakte geweldig en hij was echt heel leuk. Ze ging dicht tegen hem aan liggen en woelde met haar hand door zijn haar. 'Ik vind het leuk zo met jou.' zei ze fluisterend en ze glimlachte.

Tyfli voelde In de verte water liggen achter een groep bomen. Ze liep rustig in de richting van het meer waar ze overheen keek. Het maanmeer hadden mensen waar ze langs liep het genoemd , het zou vast prachtig zijn , de maan die voor haar compleett onzichtbaar was , Een traan liep over haar gezicht , op dat moment zou ze graag willen zien...

Scarlets ogen staarde naar de lucht, de wolken vormde soms intressante vormen waar je over na moest denken. Haar blote voeten lagen stevig op de grond en voelde iedere beweging die zich in haar buurt bewoog. Ze voelde iemand lopen, maar ze merkte het niet op als een bedreiging. Nu ze zo op haar rug lag kon ze niet echt makkelijk zien. Artemis vloog ergens in de lucht, maar zou zo wel landen.

Fengari piepte en rende naar de plek waar ze warme lucht voelde , leven dus... Tyfli onderzocht het gebied waar fengari heen was gerend en merkte ook een meisje op , ze liep langzaam in haar richting en liet Fengali zitten die hyper om het meisje heen aan het rennen was.

Scarlet schoot overeind toen er iets op haar was afgerent en ze keek naar het. Het was een soort wolf met vleugels? Ze keek naar het meisje dat ze net al had opgemerkt. 'Hallo.' Zei ze strak en keek een beetje geirriteerd naar de wolf. Artemis had de wolf vanuit de lucht ook opgemerkt. Ze begon een landing en landde ergens voor de bomen. Ze veranderde haar kleur naar dreigend zwart. Scarlet was blij dat ze er was.

"Sorry" Zei Tyfli " Ze ziet alle warme lucht als gevaar , ze ziet niet wat het precies is snap je... " Vertelde ze maar ze verwachte dat ze er niets van zou snappen. "Ik ben trouwens Tyfli " zei ze terwijl ze eigenlijk niet met haar gezicht in de richting van het meisje stond.

Scarlet bekeek het meisje dat zich voorstelde als Tifly en knikte langzaam. 'Aangenaam. Ik ben Scarlet.' Zei ze en krabbelde overeind. Met redelijk snelle passen was ze bij Artemis die weer terugkleurde naar groen. Artemis keek met samengeknepen ogen naar Tifly en haar wolfachtigiets. Scarlet nam ze beide ook langzaam in zich op.

wolfachtigietsXD
----------
Tyfli nam Scarlet en haar draak aandachtig op , dat de draak van kleur veranderd was , had ze niet gemerkt... Fengari blies grote witte koude wolkenb uit en onderzocht zo bijde schepsels , die ze wel hoorde en voelde , maar niet zag...Beiden keken ze niet in de richtong van scarlet en haar draak , maar ze werden wel aandachtig bekeken.

nieuw en gezelschap is welkom, haha
-----------

Anthea liet Kadeem landen bij een klein, lieflijk uitziend, meertje. Ze gleed van zijn rug en plofte in het gras. Wat was het hier rustig, ze had die rust gemist. De laatste paar dagen was ze van stad naar stad gereisd en had ze heel veel mensen ontmoet, ze had tijd nodig om het allemaal een beetje te laten bezinken. Het was al avond en Anthea staarde omhoog, naar de sterren, ze probeerde de sterrenbeelden te zoeken en ontcijferde de grote beer. Ze had de sterren altijd al interessant gevonden, en ook het idee dat de sterren iets wisten over de toekomst en het verleden, sprak haar wel aan. "Lieve sterren" brabbelde ze voor zich uit "Willen jullie mij helpen bij het maken van de juiste keuzes, het vinden van de goede vrienden en het overleven van de strijd." Een traan liep over haar wang. Wat had ze graag met iemand willen praten over de dingen die haar dwars zaten, maar ze kende nog niemand echt goed, alleen maar oppervlakkig. Behalve Kadeem was er naar haar idee niemand die echt om haar gaf, die was er trouwens ook nooit geweest. Met jaloezie in haar buik zag Anthea in haar gedachten beelden van Jason en Scarlett, van Pixis en Elizabeth. Hoe zou het zijn om iemand te hebben die echt om je gaf, die je nam zoals je was en die je niet zomaar in de steek liet...

-new-

Derryl hield zich stevig vast aan Andromeda en klemde zijn benen op het koude metaal van het harnas van de wolf. Toen ze bij het mooie kleine meertje waar nu de zon in weerspiegelde, maar waar je 's avonds prachtig de maan in kon zien, aankwamen, sprong hij van de wolf en aaide hem even over zijn in een helm gehulde kop. Hij maakte een groot vuur aan de kant, dat geen schroeiplekken achterliet en gewoon bleef branden, zelfs zonder hout.

Andromeda sprong van Beowulf af en aaide de wolf over zijn kop, met en beweging haalde ze hat harnas van beo en het konijn die nu was gearriveerd op de rug van Lung wei. De wolf glimalchte en liep met mims naar de kant van het meer, waar hij lekker in de zon ging liggen.