het rijk van de maagd- Het maanmeertje

Chris stopte zijn fluit weg. Hij liep richting de bomen. Hij had een idee. Hij keek nog even om naar het gezeldschap. In de bosjes hurkte hij neer. Hij was op zoek naar bloemen. 4 aparte bloemen, voor elk meisje een.

De muziek was gestopt. Lune vond het jammer de jongen kon goed spelen ze vroeg zich af wie hij was. Lune keek weer naar de overkant. Lune had door dat Fainne de jongen ook had horen spelen maar beide zeide er niets over. De jongen was inmiddels verdwenen achter de bosjes. Ze vroeg zich af wat hij aan het doen was.

Chris kwam overeind. Hij had 4 bloemen. Gele, rode, blauwe en paarse. Hij kwam uit de bosjes. Ik hoop dat dit goed is, dacht hij. Hij liep richting de meisjes. "Hoi,' zei hij toen hij er was. "Ik wou jullie niet storen, omdat ik een jongen ben en jullie meisjes en jullie vast meiden dingen bespraken," begon hij, hij werdt rood. "Daarom heb ik deze bloemen zonet voor jullie geplukt," hij reikte de bloemen naar de meisjes," Jullie mogen kiezen welke kleur."

Lune had de jongen zien komen aanlopen. Lune giegelde zachtjes om wat hij had gezegd. Hij was langzaam rood geworden. Ze hoopte dat hij zich niet schaamde. Ze vond het wel lief dat hij die bloemen had geplukt. 'Ik wil graag de paarse' zei Lune tegen de jongen. 'Wat is je naam eigenlijk? Ik ben Lune' zei ze openhartig. Ze glimlachte naar de jongen in de hoop dat hij bij hun kwam zitten.

Chris lachte. Hij gaf de paarse aan het meisje die zich voorstelde als Lune. "Ik ben Chris," zei hij. Hij keek de rest van de meisjes aan. Hij ging zitten en pakte zijn fluit. "Zal ik wat voor jullie spelen? Of willen jullie samen spelen?"

Lune keek nog eens goed naar de jongen. Hij heette Chris zei hij. Ze vond het een leuke naam. 'Zullen we samen spelen?' vroeg ze aan hem en pakte haar gitaar weer uit haar koffer. Ze stemde de gitaar even snel en begon toen een vrolijk deuntje te spelen wat ze vroeger altijd voor haar zusje had gespeeld als ze verdrietig was.

Chris hoorde het deuntje en begon mee te spelen. Ze kan heel goed spelen, dacht hij. Hij bewoog zijn hoofd op het ritme.

Chris speelde mee met wat Lune speelde. Ze probeerde het te laten klinken zoals vroeger door het liedje erbij te zingen. Haar zusje had dat vroeger altijd gedaan en was vele malen beter dan zij. Maar ze deed het er maar mee. Ze dacht erover om haar weer op te zoeken. Maar iets hield haar tegen. Ze miste het zoals het vroeger was geweest.

Chris zag dat er iets was met Lune. Hij stopte. "Is er iets? Ik wil niet dat de muziek je niet vrolijk maakt. En het spijt me dat ik er zo mee stop." zei hij, hij keek bezorgd naar Lune.

'Nee er is niets ik dacht alleen aan vroeger. Dit is een liedje wat ik vroeger altijd voor mijn zusje speelde en dan zong zij erbij.' zei Lune. 'Ik vind het soms lastig om daar aan te denken. Maar het komt niet door jou hoor.' zei ze snel ze wou niet dat Chris zich schuldig voelde. 'Ik denk dat ik even naar de andere kant van het meer loop, loop je mee?' vroeg ze. Ze wilde graag weg maar ze vond Chris wel aardig ze wou wel iemand hebben om mee te praten als ze liep.

Chris zuchtte. "Gellukig maar," hij lachte. "Tuurlijk wil ik mee." Hij stond op en klopte zichzelf af. "Gaat u voor mijne dame," zei hij op overdreven toon en stapte opzij voor Lune.

Lune stond op en glimlachte naar Chris. 'Bedankt dat je mee wilt' fluisterde ze naar hem. Ze vond het echt fijn dat hij mee ging. Ze was het gepraat van die meiden een beetje zat. Ze was juist hier naar toe gekomen voor rust. Nog steeds glimlachend liep ze een stukje. 'En waar kom jij vandaan?'vroeg ze toen aan Chris.

"Uit het rijk van de Vissen," hij glimlachte. "Was je het zat met meiden te kletsen en wou je daarom dat ik mee ging?" vroeg hij, hij werd rood. Hij glimlachte verlegen. "Of wou je iets met me bespreken?"

'Deels omdat ik die meiden even zat was maar vooral omdat je me aardig lijkt' zei ze verlegen. 'Ik heb het gevoel dat jij me zal begrijpen, volgens mij klinkt dat best wel raar of niet dan?' voegde ze er met blozende wangen aan toe. Chris was een beetje rood geworden ze vond het wel schatig.

Chris werdt nog rooier. "Wat zal ik begrijpen dan?" zei hij," Ik bedoel.. niet dat... niet dat ik het niet WIL begrijpen.. want dat wil ik ..heus ..heus wel hoor." Hij begon te stotteren. Man wat doe ik dacht hij en sloeg zich tegen het voorhoofd. "Ze is ook zo aardig en misschien wel leuk." hij fluisterde het zo zacht mogelijk, terwijl hij naar het meer keek. Hij keek weer naar Lune.

'Gewoon, het leven enzo. Ik weet eigenlijk niet precies.' zei Lune aarzelend. Ze wist niet of ze er wel goed aan deed. Ze wou het niet echt over vroeger hebben maar hij kwam haar zo bekend voor en ze wist het gewoon niet meer. Ze was bang dat ze hem had gekwetst. Dat wilde ze helemaal niet maar het was nu waarschijnlijk al te laat. Ze keek naar de reflectie van de maan in het water.

'Wat moet ik begrijpen over het leven enzo?" zei hij, hij kon weer normaal praten want hij was tot rust gekomen. Toen hij naar Lune keek voelde hij kramp in zijn buik. Wat was dat, dacht hij en hield een hand op zijn buik. "Zit je ergens mee? Kan ik je helpen? Wat begrijp je niet van het leven?" hij moest aan iets anders denken dan aan zijn rooie kop en het gevoel in zijn buik. Hij kende het gevoel weer, iets spannends stond op het punt te gebeuren.

'Ik weet niet zeker of ik het wel moet vertellen maar goed.' zei ze. Lune aarzelde nog steeds uiteindelijk begon ze toch maar. 'Ik mis het verleden, ik weet plotseling dingen en dat vind ik vreemd. Ik wil mijn zusje Dakota gaan zoeken maar iets probeert me te vertelen dat ik het niet moet doen.' zei Lune snel. Ze keek naar Chris en ze dacht dat ze het niet goed deed het aan hem te vertellen maar ze was nu al begonnen. 'Ik heb denk ik gewoon iemand nodig om het aan te vertellen.' voegde ze er nog aan toe.

Chris keek bedachtzaam. "Aha, ik snap het," zei hij," Maar waarom wil niemand dat je naar haar toe gaat? Het kan toch geen kwaad?" Hij snapte niet wat er mis was met je zus opzoeken.

'Ze zeggen dat we een soort van wolfenkinderen zijn. Of zo iets vaags.' zei ze. Eigenlijk vond ze het zelf ook stom dat ze het niet gewoon deed. 'Ik heb haar al 3 jaar nit meer gezien.' fluisterde ze.

Chris ging naast Lune staan en sloeg een arm om haar heen. "Gewoon doen joh," zei hij,"Wie houd je tegen?" Hij knuffelde haar. "Ik snap alleen nog niet wat dat wolvenkind gedoe is," Hij haalde zijn schouders op. Opeens zag hij een boel paarse bloemen langs de bomen staan. "Wacht ik ben zo terug," zei hij tegen Lune en liep richting de bloemen. Hij hurkte neer en begon ze te plukken. Toen hij een behoorlijk grote bos had hield hij op. Hij liep met de bloemen naar Lune. "Alsjeblieft," zei hij lachend," Voor jou, ik hop dat je ze mooi vind."

Lune bloosde een beetje. 'Ze zijn prachtig. Heel erg bedankt.' zei ze nog steeds blozend. Ze lachte naar hem en gaf hem ook een knuffel. 'En trouwens dat wolvenkind gedoe is een legende ofzo iets. Maar dat leg ik later nog wel eens uit. Nu wil ik het over iets leuks hebben.' zei ze ze had nu echt behoeften aan een gezelig gesprek. En ze vond Chris leuk en aardig.

Chris moest blozen. "Yipee!" riep hij," ze vind de bloemen mooi." Het maakte hem niet uit of Lune het hoorde of niet. Hij maakte een gek dansje voor haar. "Volgens mij kon je dit wel even gebruiken," lachte hij helemaal rood aangelopen, niet alleen van verlegenheid maar ook van het vermoeiende dansje. Hij pakte zijn fluit en begon een wel heel vrolijk deuntje te spelen. Tergelijker tijd stond hij te dansen. "Kom dans mee," riep hij naar Lune. En hij speelde en danste verder.

Lune lachte vrolijk. Chris voerde een grappig dansje op het zag er wel een beetje raar uit maar ze werd er wel vrolijk van. Snel danste ze mee. Het was heel gezellig met Chris. Met een breede glimlach op haar gezicht stopte ze met dansen. Het was ontzetend vermoeiend om te doen.

"Vermoeiend hé?" vroeg hij. Hij liet zich achterover vallen en plofte op de grond. Hij hijgde uit, nog steeds lachend. "Kom er naast," zei hij tegen Lune en klopte op de grond naast hem.