Het rijk van de maagd- Het weiland

Cara rolde net op tijd weg. Ze had de slang door de lucht voelen gaan Ze sprong op en stuurde een krachtige windvlaag op de jongen af. Ze stormde zichzachend op hem af en wierp wat sterren naar hem toe en hoopte dat ze hem zouden raken maar doordat ze aan het rennnen was was die kans wat kleiner. Ze seinde Ghai dat het foute boel was en ze merkte dat Ghai meteen op scherp stond.

Andrew zag met grote spijt hoe de slang mis schoot en vervloog. Daardoor had hij even niets meer in de gaten en werd achteruit geblazen door een windvlaag. Hij werd weer alert en kon nog net op tijd de sterren blokkeren met een vuurmuur. Hij maakt ballen van vuur en ijs in de vorm van het Yin-Yang symbool. Dit waren de favoriete elementaire wapens van hem en Alyssa. Omdat ze hard aan kwamen, maar ook omdat dit hun symbool was. Hij maakte een voorraadje dat om hem heen bleef zweven en vuurde er een paar af. Snel daarna hulde hij zich in een vurige bal om eventuele tegenaanvallen af te weren.

Cara schoot zichzelf met haar luchtkrachten de lucht in. Hier bleef ze een even zweven en toen vloog ze op de jongen af. Met nog een paar werpsterren probeerde ze het scheeld van de jongen weg te krijgen of in elk geval te verzwakken. Het lukte niet. Toen begon ze maar tordado's op hem af te sturen en dit lukte al wat beter. maar het was zwaar en ze waren niet heel erg sterk. Met telekinese bezorgde ze de jongen een paar pijnscheuten waar het schild hopelijk zwakker zou worden.

Andrew voelde pijnlijke steken in zijn hoofd. Telekinese. Hij maakte zijn hoofd helemaal leeg en concetreerde alleen op het schild. Dit werd moeilijker dan hij dacht. Snel pakte hij zijn linkerzwaardhelft van zijn rug en begon er gevaarlijk mee in de rondte te zwaaien. Uit het zwaard spoot vuur. Hier hadden hij en Alyssa uren op geoefend, op het vuursturen door een zwaard. Snel schoot hij nog een paar bollen af en zette daarna de aanval met zijn zwaard in.

Cara voerde de pijn wat op in de hoop dat zijn krachten zwakker werden maar ze kon niet vechten en haar krachten gebruiken tergelijkertijd dus liet ze de pijn afzwakken naar mindere vormen en weerde de aanvallen van Andrew af. Snel pakte ze haar andere zwaard die haar krachten zou kunnen versterken. Hier ging het afweren van slagen makkelijker maar ze voelde dat ze verzwakte.

Andrew bleef verwoed inhakken op het meisje. Ondertussen bleef hij bollen op haar af sturen. Als er een bol wegvloog, werd die plek vanzelf aangevuld. Af en toe voelde hij nog een forse pijnscheut door zijn geest trekken, maar probeerde daar zo min mogelijk aandacht aan te besteden. Hij hulde zich weer even in een vuurbal, om zijn zwaard te kunnen bedekken met een dikke, scherpe laag ijs. Hierna ging hij verder met aanvallen, terwijl er nog steeds vuur uit het zwaard spoot.

Cara stuurde wat Telekinese bollen op de jongen af en weerde ondertussen zo goed en kwaad als het ging zijn aanvallen af. Snel pakte ze met haar andere hand haar laatste werpsteren en wierp ze naar de jongen ze stuurde ze aan met telekinese en gaf ze extra vaard met haar lucht krachten. Ze sprong omhoog om vervolgens achter de jongen te landen. Ze viel aan met haar zwaard op de jongens zijn rug gericht. Ze wist dat het oneerlijk was om van achter aan te vallen maar ze had geen zin om vermoord te worden.

Even was Andrew verrast door de wending in het gevecht. Snel hulde hij zich weer in een vuurbol. Net te laat en hij voelde één telekinese bol tegen zich aan knallen. Even werd alle lucht uit zijn longen geperst. Maar hij herstelde zich snel en duwde met erg veel kracht al het vuur van hem af, zodat alles binnen een straal van tien meter onherroepelijk achteruit geblazen zou worden. Even keek hij toe wat voor effect het zou hebben op het meisje, maar stond al snel weer in de houding met zijn zwaard.

Cara voelde de vuurwand op haar afkomen en ze probeerde een luchtbal te maken om haar heen. Ze was net niet op tijd en voelde de hitte en de pijn door haar heen gaan. Ze werd een stukje achteruit geworpen en ze sprong op zodat ze nog een beetje uit het schot was van het vuur. Snel wierp ze haar allerlaatste ster naar de jongen en focusde zich weer op het gevecht. Ze merkte dat haar krachten langzamer minder werden.

Andrew liet de temperatuur rond de weide tot -10*C dalen. Het duurde even voor het zo koud was, dus schoot hij al zijn bollen tegelijk af. Snel maakte hij ijsbollen die om hem heen bleven zweven. Het begon ijskoud te worden. Andrew liet zijn innerlijk vuur hoog oplaaien en vrwarmde zichzelf van binnen uit. De bollen ijs versplinterden en vormden een grote ijswolk rond het meisje. Waarschijnlijk stond ze daar nu te bibberen van de kou. Snel stuurde hij een aantal vuurstralen op haar af. Door de kou waren ze niet rood en warm, maar kristalblauw en ijskoud.

cara kreeg het ijskoud het was moeilijk om zich te concentreren maar ze zag nog wel de ijsvlammen op zich afkomen en met moeite weerde ze ze af. 'Kunnnen we het gevecht niet ssstaakken?' vroeg ze bibberend. Ze wou niemand vermoorden en ze wou eigenlijk wel meer weten van de jongen.

Andrew hoorde vaag wat gebrabbel, maar eageerde er niet op. Hij ging helemaal op in het gevecht. Nu schoot het bandje los van zijn voet en schoot om de arm van het meisje, waar het direct strak ging zitten, net zo stark, tot het niet strakker kon. Andrew voelde dat hij aan de winnende hand was, maar bleef gewoon doorgaan. De blauwe vlammen vlogen in het rond. Hij kon uren door blijven gaan.

'Asjeblieft.' schreeuwsde ze nu. Het bandje om haar arm deed pijn het zat heel erg strak en haar krachten waren uitgeput. Ze probeerde Andrew een pijnscheut te geven maar ze kon bijna niet meer. 'Asjeblieft stop.' schreeuwde ze nog eens. Ze wou dat het gevecht over was en dat hij zou stoppen maar het was wel en dertiender dus waarschijnlijk zou hij niet luisteren naar haar gesmeek.

Het gebrabbel werd nu wat duidelijker. Vaag hoorde Andrew gesmeek. Hij stopte. De temperatuur werd weer normaal en het bandje verdween van de pols van het meisje. Hij keek naar haar. "Waarom wil je stoppen?" vroeg hij. Zelf stond hij nog steeds in de aanvalshouding, met het zwaard in de aanslag. Om zijn enkel zat weer een bandje van vuur. Deze keer zonder iets erin.

Langzaam kreeg Cara haar lichaamstemperatuur weer en ze kreeg haar stem weer een beetje terug. 'Heel simpel ik wil niet dood en ik wil jou niet doden. Ook al kom je van het 13de rijk.' zei Cara oprecht ze was wel weer in de aanvalshouding gaan staan maar meer omdat Andrew dat ook deed.

"Niemand wil dood," beet Andrew haar toe. "Zelfs mensen die zelfmoord plegen, willen niet dood. Dus dat is geen smoes. En wees maar niet bang dat je mij dood, hoor. Ik weet wat ik doe." Hij grijnsde een vreugdeloze grijns. Hij nam het meisje eens goed in zich op, terwijl de temperatuur weer begon te zakken.

Cara voelde de tempratuur weer zakken. 'Nee.' riep ze. Ze wou niet dood ze kon nu niet dood. 'Asjeblieft, je zal nooit last van me hebben.' riep Cara naar Andrew. Ze vong het eigenlijk een beetje triest van zichzelf maar ze had genoeg van het vechten en ze had genoeg van die hele oorlog.

Andrew liet de temperatuur even wachten met dalen. "Natuurlijk zal ik last van je hebben," zei Andrew bozig. "Al val je mij niet lastig, je bent wel iemand met magie en die behoren uitgeroeid te worden. En dat je dan niet dood wil, jammer dan." De temperatuur daalde verder tot onder het nulpunt. Andrew begon weer blauwe vlammen in het rond te spuiten.

Cara zag de blauwe vlammen maar deed nog even niets. Ze kon niet meer en ze begon zich te irrieteren aan de jongen doordat het zo koud was kon ze zich niet goed concentreren. Ze maakte een kleine maar sterke luchtbol om zich heen om zich te beschermen en probeerde zich te concerteren op een plan. 'Door mij de vermoorde roei je mijn volk niet uit. Dat zal je nooit lukken.' zei Cara. Het was haar inmiddels wel duidelijk geworden dat 13ders neit goed nadachten ze konden haar laten leven een enorm geldbedrag voor haar krijgen en zorgen dat ze haar magie niet meer gebruikte maar dat deden ze niet. En stiekem was ze daar blij om.

Akako kwam naar voren en ging tussen Andrew en het meisje staan. "Drew, stop nou," zei ze dwingend. "Dit is onzinnig en er is toch ook gewoon niks an, mensen vermoorden zonder dat ze iets terug doen." "Daar heb je gelijk in, Akako," moest Andrew toegeven. "Maar het moet. Het is mijn taak." Akako kwam naar hem toegevlogen en pakte hem in zijn voorpoten. "Je moet leren te stoppen, Drew," en ze keek hem streng aan.

Het gevecht had een verassende wending genomen de draak van Andrew had zich een soort van tegen Andrew gekeerd. Ze had hem opgepakt en ze was hem dankbaar. Zo zag je dat draken niet altijd hetzelfde waren als hun baasjes. Ze liet haar luchtbol wegvagen en ging op de grond liggen.

Andrew keek nog eens naar het meisje. Hij maakte nog één bol. Daarna klom hij op de rug van Akako. De draak steeg op en ze vloog nog een rondje over de weide. Vanaf de rug van zijn draak, gooide Andrew zijn laatste bol. Hij ding vloog met een ongelovelijke vaart naar beneden. Daarna keerden ze het meisje de rug toe en ze vlogen weg, de horizon tegemoet.

Cara zag de bol aankomen en maakte snel een windvlaag zodat die van richting zou verandere wat hij ook inderdaat deed. Ze probeerde de draak van Andrew een sein te geven om hem te bedanken maar het lukte niet. Dat vond ze jammer maar voor de rest maakte het haar niet uit.

Cara was inmiddels weer gaan zitten. Ze had het nog steeds koud en was uitgeput door het gevecht. Ze dacht aan alles en opeens stroomde de tranen over haar gezicht ze snikte zachtjes. Ze vond het niet leuk ze had zoveel gevochten maar nu werd het ineens zo echt en kwam het zo dichtbij. Eerst was de oorlog iets onwerkelijks en nu was het echt mennes

New
--------
Gale liep door het weiland terwijl Vaasi door de bloemen en het gras rolde. Gale glimlachde en liep verder tot hij bij een boom kwam. Hij klom er langzaam in en toen hij goed zat probeerde hij een evenbeeld van zichzelf te creeren op de grond. Een flakkerende en vervormende gestalte stond daar nu.