Het rijk van de maagd- Het weiland

Cara liep het veld op. Ze zag een vage gestalte van een persoon maar er was iets mis mee. Ze wist niet goed wat maar het zag er raar uit. Ze ging aan de zijkant van het veld zitten en dacht na over wat er de vorige keer was gebeurt. Snel bande ze die gedachte uit haar hoofd ze wou er niet aan denken. Ze bekeek even de gedachtes van de gestalte maar het lukte niet. Wat raar dacht ze. Maar liet het er verder maar bij. Ze merkte wel dat er nog andere gedachtes dan die van haar waren maar die kwamen uit de boom.

Gale zag een meisje door het weiland lopen en glimlachde. Zijn creatie wat nog steeds niet perfect, want het veranderde nog steeds van vorm. Hij concentreerde zich goed en uiteindelijk zag je een evenbeeld wat best leek. Vaasi grijnsde en ging achter de boom liggen. Gale keek even naar zijn evenbeeld en vroeg zich af of hij er ook een wond in zou kunnen verwerken.

Cara hield de gestalte goed in de gate. Het werd steeds duidelijker maar soms flakkerde het nog even maar zo weinig dat het haar bijna niet opviel. Ze bleef het goed in de gate houden en vroeg zich af waar degene die het maakte zou zijn. Waarschijnlijk zou het de persoon in de boom zijn maar ze wist het niet zeker.

Gale liet zijn evenbeeld verdwijnen en keek toen naar de aura van een vogeltje. Dat probeerde hij nu na te maken. Dat was nog lastiger, maar het was wel middelmatig, maar nadat het flakkerde was het weer weg. Vaasi grinnikte en Gale kwam op een idee. Hij kopieerde de aura van zijn draak naar het weiland en er verscheen een tweede Vaasi.

de gestalte onder de boom was ineens verdwenen. Toen Cara nog eens over het weiland keek schrok ze. Er was ineens een draak in het weiland verschenen. Ze zag in haar ooghoeken dat er een paar paarden ook van schrokken. Snel bekeek ze de gedachtes van de persoon in de boom en die was degene die de draak maakte. Ze kon er alleen niet achterkomen of hij haar wou aanvallen. Ze bleef voor de buiten wereld rustig maar haar hoofd was al bezig wat ze moest doen en of ze nu in paniek moest raken.

Gale liet de namaak-Vaasi naar de persoon in het weiland lopen terwijl de namaak grijnsde. Gale vroeg zich af of diegene in de verte bang zou zijn. Hij keek ondertussen naar de aura's en zag dat de namaak dezelfde aura had als Vaasi, maar je kon het wel onderscheiden als je diep genoeg ging.

Cara zag dat de draak haar naderde. Ze werd bang maar ze liet het niet goed merken. Ze maakte een onzichtbaar schild van lucht maar de draak zou als hij dat zou willen dat zo kunnen vernietigen. Daarom liet ze Ghai ook weten dat ze haar denking moest geven maar ook dat ze niet meteen moest aanvallen. Cara wou het eerst nog even afwachten.

De nep-vaasi wenkte het meisje en draaide zich toen om. Hij liep terug naar de boom en verdween daar. Vaasi grijnsde en bleef rustig liggen. Gale glimlachde en wachtte af tot het meisje dichtbij zou zijn. Het was wel gaaf dat hij dit kon doen.

Cara keek even verbaast naar de draak. Hij had haar gewenkt en ze liep behoedzaam dichterbij. Ze hield de gedachtes die ze hoorde scherp in de gaten zodat ze niet verast zou worden. Ze keek even rond en vroeg zich af waar de draak wou dat ze heen ging.

Gale herkende Cara en hij stond op. Hij liep over de takken en liet zich toen rustig omlaag vallen. "Hoi." zei hij glimlachend tegen haar. Vaasi gromde ook iets en deed zijn ogen dicht, dit was waarschijnlijk wel veilig. Gale glimlachde naar Cara terwijl hij wat water rond liet tollen.

'Hallo.' zei Cara vrolijk. Ze kende de jongen maar wist niet meer waarvan en ze kon ook zo snel niet meer op zijn naam komen. Maar vroeg het niet ze gebruikte snel haar krachten even en keek in zijn hoofd hoe hij heten. Toen wist ze het weer het was Gale. 'Was dat jou werk.' zei ze.

Gale knikte. "Vond je het lijken op Vaasi?" Vaasi sloeg even met zijn staart op de grond zodat Cara wist waar hij was. Gale keek snel naar Cara's aura en begon dat zorgvuldig te kopieëren. Naast de echte Cara verscheen langzaam dezelfde gestalte. Hij vroeg zich af of hij er doorheen zou kunnen lopen.

'Ik vond hem echt goed lijken.' zei Cara. Verbaast keek ze naar de gestalte die naast haar kwam te staan. Ineens zag ze dat zij het was. 'He hoe doe je dat eigenlijk. Ik vind het knap.' zei Cara. En ze bleef bewonderend naar haar evenbeeld kijken.

Gale glimlachde en zei "Ach, het is nog veel oefenen voor ik het echt onder de knie heb." Vaasi knikte. Gale klom weer rustig in de boom. Hij ging weer op zijn oude tak zitten en trok toen al het water uit de lucht naar zich toe zodat het erg droog zou zijn.

Cara keek naar Gale die de boom in klom. Daarna voelde ze de lucht om zich heen een stuk droger worden. Dat was vast het werk van Gale dacht ze. Ze ging onder de boom zitten en pakte haar viool. Ze vond dat ze die nodig weer eens moest stemmen en begon daarmee.

Gale luisterde naar het gestem van Cara en zorgde voor een kleine fluit van water. Hij begon langzaam de vingerposities te oefenen. Dat was hard nodig, want hij had niets gedaan eraan omdat hij ongerust was geweest over Aria. Hij zuchtte zachtjes en keek nog even naar Cara. Hij keek daarna over de vlakte terwijl hij de posities herhaalde.

Het was echt heel lang geleden dat ze dit had gedaan dus het was lastig. Uiteindelijk ging het redelijk en begon ze een liedje te spelen. Het was langzaam en ging steeds sneller ze begon er bij te zingen en toen stopte ze weer. Ze was even vergeten dat er iemand in de boom zat.

Gale grinnikte omdat Cara begon te zingen en zei er maar niets over. Het zou een beetje lullig zijn vond hij. Hij keek even naar het water en maakte er een bol van. Hij begon het langzaam te laten trillen, eerst merkbaar, maar steeds sneller waardoor er een laag zoemend geluid ontstond. Hij liet het ding steeds sneller trillen, waardoor de toonhoogte omhoog ging.

Cara hoorde een zoemend geluid. Ze vroeg zich af waar het vandaan kwam en ze keek even naar boven daar zag ze Gale met een waterbol zitten. Ze dacht niet dat het daar vandaan kwam Ze speelde weer verder en liet het zingen nu achterwegen. Ze had geen zin meer om te zingen.

De toon die de waterbol uitbracht werd nu langzaamaan irritant, want hij werd langzaam steeds hoger. Vaasi irriteerde het ook, want hij sloeg zachtjes tegen de boom aan, maar deze trilde als een gek waardoor de waterbol uit elkaar spatte. Hij had neit eens onder druk gestaan. Gale viel langzaam van de tak en hij zorgde ervoor dat wat water hem terug omhoog duwde.

Cara voelde de boom tegen haar rug aan trillen en het gezoem verdween. Ze vroeg zich af wat het was geweest. En ook wat de boom had laten trillen. Ze bestede er verder geen aandacht aan en speelde rustig verder. Toen zag ze Ghai in de bosrand staan.

Gale maakte nu een plaat van het water, die hij weer heen en weer liet trillen. Het begon weer te zoemen en hij liet de plaat nu rond de boom vliegen. Hij liet hem naast Vaasi's hoofd zoemen en de toon ging weer omhoog. Vaasi gromde en sloeg weer tegen de boom aan. Het kraakte en hij grijnsde.

Cara draaide zich om. De boom trilde weer het werd nu wel irritant want het haalde haar uit haar concentratie. Toch zei ze niets ze speelde door alsof het haar niet deerde. Ondertussen hield ze de gedachtes van Gale in de gaten. Ze dacht dat hij het trillen van de boom veroorzaakte.

Gale viel van de tak af en landde met een doffe klap op de grond. Hij voelde zijn vingers pijn doen en hij stond rustig op. Hij keek naar zijn hand en zag dat er niets vreemds aan was. Hij boog ze snel, en het deed pijn, maar het lukte. Hij bande de pijn uit en zei "Fijn Vaas." Hij keek geirriteerd naar zijn draak, die zei "Had je maar niet irritant moeten doen."

Cara keek even naar Gale die uit de boom was gevalen. Ze lachte even maar hield toen weer op. 'Gaat het?' vroeg ze. Ze was niet heel erg bezorgd ofzo want hij stond nog gewoon en leek niets te hebben gebroken. Toch vreog ze er even naar.