Het rijk van de Tweelingen- Het drakenmeer

Het drakenmeer is een oeroud meer. Hij ligt verscholen tussen zandbergen. Als je diep tot de bodem zwemt kom je allerlei draakvissen tegen. De draakvissen leven er al honderde jaren lang.
max: 10 personen
regels: geen geweld

Chris vloog op Aragos boven het meer. "Whoehoeee!" schreeuwde hij en sprong in het meer. Een luide plons volgde. Hij kwam niet meer boven.

Samen met Chris was ze naar het drakenmeer gevlogen. Kimmie vond het niet echt leuk. Ik fluisterde haar toe dat ze rustig stil moest blijven zweven en dat zodra ze was gesprongen dat ze dan wel weer mocht bewegen. Ze sprong met een sierlijke duik naar beneden. Ze voelde zich even zo vrij als een vogel en het leek alsof ze vloog. Toen sloot het water om haar lichaam en ze voelde zich meteen thuis. Ze bleef een tijdje onderwater.

Aragos zag dat het meisje van haar draak was gesprongen en keek naar het meer. Chris was nog steeds niet boven gekomen. Chris had wel het element water maar kon niet onder water blijven. Hij vloog onrustig heen en weer.

Kimmie vond het niet leuk dat Dakota was gesprongen. Ze kon haar niet zien en dat gaf haar een leeg gevoel. Toen Dakota weer boven water kwam was ze dan ook wel opgelucht. Ze keek naar de draak van Chris hij leek ook ongerust te zijn.

Kimmie vond het niet leuk dat Dakota was gesprongen. Ze kon haar niet zien en dat gaf haar een leeg gevoel. Toen Dakota weer boven water kwam was ze dan ook wel opgelucht. Ze keek naar de draak van Chris hij leek ook ongerust te zijn.

Kimmie vond het niet fijn dat Dakota was gesprongen. Het voelde leeg zonder haar. Toen ze eindelijk boven water kwam was ze dan ook heel erg opgelucht. Ze dook naar beneden zodat Dakota haar kon zien. Ze keek naar de draak van Chris hij leek ook ongerust te zijn.

Dakota zei:
Kimmie vond het niet leuk dat Dakota was gesprongen. Ze kon haar niet zien en dat gaf haar een leeg gevoel. Toen Dakota weer boven water kwam was ze dan ook wel opgelucht. Ze keek naar de draak van Chris hij leek ook ongerust te zijn.


Kimmie vond het niet leuk dat Dakota was gesprongen. Ze kon haar niet zien en dat gaf haar een leeg gevoel. Toen Dakota weer boven water kwam was ze dan ook wel opgelucht. Ze keek naar de draak van Chris hij leek ook ongerust te zijn.

Kimmie vond het niet fijn dat Dakota was gesprongen. Het voelde leeg zonder haar. Toen ze eindelijk boven water kwam was ze dan ook heel erg opgelucht. Ze dook naar beneden zodat Dakota haar kon zien. Ze keek naar de draak van Chris hij leek ook ongerust te zijn. 3x hetzelfde XDXDXDXD
-----------------------------------------------------------------

Aragos dook het meer in hij was het zat, Chris kwam niet meer boven. Even later dook Aragos op met Chris op zijn rug. Chris was buitenbewustzijn. Aragos lande op de kand en lag Chris op zijn rug in het zand.

sorry ging even mis

---
Dakota zag dat Chris draak met een bewusteloze Chris boven was gekomen. Ze klom snel uit het water en rende naar Chris toe. Ze voelde of Chris nog een hartslag had. Maar ze was zo in paniek dat ze het niet kon voelen. Ze wist niet meer wat ze moest doen.

Geeft niet was alleen heel grappig!
--------

Aragos duwde zachtjes met zijn hoofd op de borst van Chris. En nog eens en nog eens. Er gebeurde helaas niets. Aragos keek met natte en wanhopige ogen naar Dakota.

'Rustig maar.' fluisterde ze naar de draak 'Het komt allemaal goed.' Al was ze daar zelf niet zo zeker van. Ze floot zodat haar eigen draak zou komen. Ze probeerde nog eens zijn hartslag te voelen maar het lukte niet hopeloos liet ze een snik horen.

---
moet gaan

Chris braakte al hetwater dat hij binnen had gekregen uit. "Stil maar," zei hij tegen Dakota. "Ik dacht dat ik zo achter mijn bijkracht zou komen." Hij snikte zachtjes," helaas ging het niet goed, ik stoote mijn hoofd tegen de rotsen." Hij moest zachtjes huilen. "Ik weet nog steeds niet wat mijn bijkracht is."

Dakota nam hem in haar armen. 'Rustig maar.' suste ze hem. Ze had er zelf ook heel lang over gedaan om achter haar bijkracht te komen. 'Het komt vanzelf goed, als de tijd daar is dan zal je achter je bijkracht komen. Echt waar.' zei ze.

New
----
Gale dook opnieuw het drakenmeer in. Het was fijn zwemmen vond hij en hij dook onder. Hij zwom lager en lager en tikte de bodem aan. Daarna liet hij zichzelf naar boven drijven door de lucht in zijn borst en toen hij boven was haalde hij weer rustig adem. Dat was toch weer vijf minuten geweest.

Alexis en Carlos maakte een zachte landing. Nog steeds was ze vel over been en kon ze geen lange afstanden of grote inspanningen doen. Maar het was een idee van Cloud geweest om er weer eens alleen op uit te gaan, ze moest toch ooit weer terug keren naar de wereld. Na lang te hebben getwijfeld wisten Cloud en Carlos haar over te halen. Vermoeid veeegde ze een korte pluk uit haar gezicht. Nog steeds was ze niet gewend aan het korte, zelfs korter dan schouderlang haar. Carlos bukte om Alexis af te laten stappen, daarna vloog hij weg. ZE hadden afgesproken dat Alexis zich alleen moest redden en ze hem alleen mocht roepen als het echt nodig was.

Gale dook net weer naar beneden, waardoor hij Carlos niet zag vliegen. Hij keek naar een paar schelpen op de bodem en glimlachde even. Opeens opende een oester zich en daarin glansde een mooie parel. Hij zwom nog een stukje en klom toen uit het water. Het was nog warm voor een herfstdag en hij ging in de zon liggen.

het was leuker geweest als je carlos niet gezien had (A)
-
Alexis stapte met veel moeite naar een stuk steen dat dienst kon doen als steen. Het kleine wandelingetje van nog geen 25 meter koste al aardig wat van haar energie. Het was vreselijk om te merken dat ze vroeger kilometers kon lopen zonder echt vermoeid te raken, maar nu had ze na 25 meter al het gevoel dat ze zich niet goed meer voelde.

Dan had ie Carlos toch niet gezien? Maar een kleine verandering hoor
-----
Gale voelde dat het water langzaam verdampte van zijn rug, wat een kietelend gevoel gaf. Hij vond het gaaf dat het zonnetje nog scheen en soesde langzaam weg in de warmte. Hij dacht aan Aria, aan de middelbare school en die vechtschool, aan de oorlog en aan zijn draak. Dat was allemaal zo contrasterend en verwarrend.

ik zie gale echt niet in de schoolbanken zitten weet je dat O.o
-
Alexis keek uit naar het glinsterende water dat rust uitstraalde in het zonlicht. Het was heerlijk om in de zon te zitten. Toch kon ze zich niet ontspannen, ze voelde zich zwak en als er wat gebeurde was er een kleine kans dat ze zichzelf kon redden. Haar blik gleed naar de dolk in haar riem, die zag er gevaarlijk uit, maar die kon haar niet veel doen als ze hem zelf niet eens goed kon gebruiken.

Mm, maar hij gaat gewoon lkkr klieren xD Hij hoeft toch niet naar school
------
Gale rolde om zodat hij op zijn buik lag zodat zijn rug ook nog een beetje op kon drogen. Hij kon het snel doen met zijn krachten, maar daar was hij te lui voor. En als je alles in een seconde kon doen telde het niet meer dat je er kwam. Het telde hoe je er kwam. En zo was een simpele manier.

Wie gaat elkaar eerder zien? En herkent alexis gale of niet?
-
Alexis bleef stil naar het water staren. Vroeger had ze nooit stil kunnen zitten, ze moest wat doen. Al was het het ronddraaien van haar dolk in haar handen, of het heen en weer gooien van een steentje tussen haar handen. Maar nu was ze al moe van 25 meter. En haar spieren waren nog niet sterk genoeg om lang een beweging te maken. Al merkte ze veranderingen. Een week geleden kon ze na 25 meter lopen niet eens meer opstaan, maar nu kon ze dat wel.

Mm, laten we doen dat Alexis hem eerder ziet en hem niet herkent. Dat wordt nog een leuk gesprek
-----------
Gale ging nu overeind zitten en maakte voorzichtig een laag aura over zijn handen, beginnend vanaf de rug van zijn hand, waardoor er een mooi kleurenspektakel ontstond. Hij glimlachde en vroeg zich af of hij er ook iets moois mee zou kunnen doen in plaats van pijn. Misschien kon hij met aura bollen ook iemand enorm droevig maken.

ok,
dan moet gale haar eigenlijk ook niet herkkennen. Ze is toch een stuk veranderd: dunner, kort haar, een stuk minder gespierd.
=
Alexis aandacht werd getrokken door een kleurenspektakel dat achter een paar bomen zichtbaar werd. Het deed haar denken aan de plaaten in 1 van de boeken die ze als kind had doorgebladderd. Voor zover ze zich kon herinneren werd dat het Noorderlicht genoemd. Alleen dat bevatte alleen groenachtige kleuren, maar dit had alles kleuren van de regenboog, en ze waren niet in het noorden.

Goed idee
------
Gale liet het laagje aura nu verder zijn armen op kruipen. Heel langzaam ging het verder en de kleuren gingen als cirkels zijn armen op. Toen brak het vlies bij zijn vingers en het aura gebied bleef even breed. Het ging best goed vond hij en uiteindelijk was zijn hele borst en rug een kleurenzee. Het zag er mooi uit vond hij.

Alexis bleef geboeid vanaf de steen naar het kleurenpalet kijken. Ze baalde ervan dat ze er niet naar toe kon lopen, dat zou ze niet redden. Maar de lef om te roepen om te kijken of het een gevaar was kon ze niet opbrengen. Straks aws het 1 of ander wezen dat een gevaar vormde. Met een pijnlijk gebaar ging ze verzitten om naar het schouwspel te kijken.
-
maar ehm waarom zou alexis gale niet herkkennen? En ehm je moet even achter die bosjes tevoorschijn komen xD

Geen flauw idee. Misschien omdat de bewakers haar zo ruw behandeld hebben? Of ze heeft andere zorgen aan haar hoofd.
====
Gale merkte dat er een kille wind op was gestoken, die voor kippenvel zorgde. Hij stond op en greep zijn tas en handdoek en liep tussen de bomen door. Hij zag uiteindelijk een meisje zitten en glimlachde even naar haar. Hij ging weer zitten en ging rustig verder met zijn oefening, totaal niet lettend op het meisje.

ok ik verzin wel wat :3
-
Alexis hapte geschrokken naar adem toen het licht schouwspel gestopt was en er een gedaante tevoorschijn kwam. Tot haar opluchting was het geen monster, maar een doodnormale jongen. Nouja doodnormaal, hij had in iedergeval magie, of de gave. Ze glimlachte waterig, misschien zelfs angstig terug naar de jongen die even naar haar glimlachte. Rustig, om zo min mogelijk op te vallen volgde ze de jongen met haar ogen. Toch had ze haar hand op de dolk gelegd, voor het geval dat.