Rijk van de stier --- Witte bloesem bos

Elia glimlachde en zei "Zou kunnen. Volgens mij wel, maar niet al te veel. Het zou me best stom lijken als die moeheid door het groeien komt." Hij zuchtte en bleef rustig liggen. Hij was nog altijd kleiner als Katniss, maar vond dat niet erg. Hij vond het fijn. Het was gaaf als hij iets langer werd, maar niet te veel.

Katniss glimlachte. Voor haar hoefde Elia ook niet veel langer te worden. Ze keek Elia aan en streek met haar hand door zijn rode haar. Rue begon ondertussen salto's te maken hoog boven de wolken. Ze vond het heerlijk om er weer eens uit te zijn, en niet op het weiland bij Katniss' ouderlijk huis te moeten zitten, waar haar bazinnetje steeds meer tijd doorbracht.

Elia bleef rustig liggen. Hij vond het fijn om bij Katniss te zijn en keek vanuit een ooghoek naar Alex. Die vloog naar boven en hapte Rue zachtjes in haar staart. Ze vond het erg grappig, want ze barstte in lachen uit en ze stopte met het slaan van haar vleugels. Ze viel een stuk voor ze het merkte en snel ging ze weer vliegen.

Rue draaide zich verontwaardigd om. Ze vloog over Alex heen en beet op haar beurt haar weer in haar staart. Ze vond het toch wel een leuk spelletje. Ook zei liet zich vallen, maar veel langer, tot aan de toppen van de bomen. Daar steeg ze weer op en vloog omhoog tot net onder de wolken.

Alex grijnsde en vloog achter Rue aan. Ze wilde haar terugpakken, maar ze wist ook dat het nui quitte stond. Elia grijnsde en keek vanuit een ooghoek naar de draken. Ondertussen stuurde hij een bericht naar Alex. "Je gaat haar toch nooit inhalen." zei hij plagend tegen haar en een verontwaardigd antwoord kwam terug. "Echt wel."

Rue merkte dat Alex sneller ging en ze accellereerde zelf ook. Ze vloog steeds sneller en sneller. Ze zag dat Alex al wat minder ver weg begon te vliegen. Ze zette nog een tandje bij en ging nog veel sneller. Katniss zag ze racen en ze begon de draak te coachen. -Sneller jij slak!- Zond ze naar Rue.

Elia grinnikte en Alex bedacht iets. Ze vloog een wolk in en bleef daar vliegen. Het ding loste niet op, gelukkig, ze blies alleen de wolk een beetje naar beneden. Ze bleef erin vliegen en hoopte dat Rue langs zou vliegen. Dan zou ze toeslaan. Ze zond haar idee naar Elia die tegen Katniss zei "Alex gaat winnen."

"O, ja?" Zei Katniss. Ze kreeg de glinstering in haar ogen die ze altijd kreeg als ze zin kreeg om te winnen. -Blijf op je hoede, Rue.- Dacht ze naar haar draak. Rue vloog nog steeds snel en vloog een eindje langs wolken. Ze keek goed om haar heen of ze Alex zag.

---new---

Muis liep met haar hoofd omhoog door het bos , Kokos vloog ergens rond , hij hield niet van bos... Maar Note liep naast haar , zijn vlammen uit want het bos zou anders in brand vliegen... Neuriend plukte ze een bloem , en toen een appel. De bloem stopte ze in haar haar en de appel smulde ze op , hij gaf haar een warm gevoel van binnen.

Pixis zat onder een wit bebloesemde boom. Naast hem lag Ceyx. De grote wolk was geel-wit en lag te sluimeren. Onder de bomen door zag Pixis een meisje lopen. Zijn hand ging naar zijn boog, als een soort reflex. Maar misschien deed ze wel helemaal niks, en misschien ook wel.

Muis hoorde het spannen van een boog en klom bliksemsnel de boom in waar het geluis vandaan kwam , ze zat nu geruisloos achter de schutter en gooide haar appel voor hem op de grond , zodat hij daarop zou letten inplaats van dat zij plotseling verdwenen was...

Hij spande hem niet, hij legde alleen zijn hand erop.

Pixis keek omhoog. "Kom maar uit die boom, hoor," zei hij. "Ik doe je niks en Beti-Dromelle vindt het niet fijn als je in haar takken zit." Zijn lessen van Johan, op het plein in Hyon, begonnen hun vruchten af te werpen. Dankzij de eeuwenoude kastanje sprak hij nu dagelijks met bomen en zijn stembanden waren eindelijk gewend aan de vreemde klanken.

sowrry...
----

Muis knikte , "Soms zijn dingen noodzakelijk , ook als een boom het niet fijn vind ..." Ze gaf een klopje op de stam van de boom en ging naast ze jongen zitte , "een boogschutter hea? " vroeg ze en pakte haar eigen , ijsblauwe boog erbij. ze pakte een ijspijl en de pijl raakte een rondfladerende bloessenbloem en daarna de grond.

"Ja dat klop," zei Pixis trots. "Let op die appel daar, honderd meter verderop." Hij schoot zijn pijl af en met een windvlaag erachter aan doorboorde de pijl de appel binnen een seconde. "Sorry mevrouw," zei hij in de zangerige taal van de bomen. "Vergeef me dat ik zo vreemd klink, maar ik spreek de taal van het bos en de Taal der Bomen." Hij wist maar al te goed dat het klonk als een rilling die er door het bos liep, alsof de takken één voor één kraakten.

Muis knikte , ze had het al eerder gehoord , maar nog nooit gedaan... " Kun je het mij leren? "vroeg ze , ze zou graag met de bomen praten , maar misschien zou hij zijn wijsheid niet willen verlenen. "Ik ben trouwens Musi , maar zeg maar Muis..." plakte ze er achteraan.

"Nee sorry, het is mij in uiterst vertrouwen geleerd door een tweehonderdjarige kastanje op het plein in mijn dorp," zei Pixis. Hij hoefde niet te vertellen over Rima, die hem had geleerd over het feit dat bomen konden spreken. Af en toe was het een beetje irritant, want dan liep je ergens en het was nooit stil, omdat er altijd dieren en planten in de buurt waren. Maar aan de andere kant was je nooit alleen.

"Jammer"zei Muis , ze had graag geleerd om met bomen te spreken. ze keek rond in het bos en vroeg afwezig "Met wie heb ik het genoege?" Om vervolgens weer in gedachten weg te dwalen en niet te luisteren naar de jongen , ze luisterde alleen naar de natuur , ze hoorde de takken kraken maar kon ze niet verstaan.

"Ik ben Pixis," zei Pixis, zonder erbij na te denken dat hij verkeerd sprak. Maar het meisje leek er geen erg in te hebben. "En hoe heet jij?" Hij ging onder de boom zitten en liet met luchtsturing de appel naar zich toe rollen. Hij nam er een flinke hap uit.

"Muis" zei Muis , ze had er geen erg in dat ze Muis zei inplaats van Musi , maar dat kon haar niets schelen. zelf schoot ze een appel van een boom en at die op. Kokos lande tussen de bomen en een heleboel appels en bloemen vielen van de takken.

"Je had je al voorgesteld," zei Pixis. De boom waar hij tegen aanzat, zei tegen hem dat hij de verkeerde taal had gesproken tijdens het voorstellen. Pixis bedankte de boom en zei: "Ik ben Pixis." Hij keek naar het meisje, dat erg goed was met haar boog. De enige die hij had ontmoet en die zo goed was, was Elizabeth, maar die was nu eigenlijk rijp voor het gekkenhuis.

-nieuw

Anthea liep door het bos, ze hield van het ruisen van de takken, het gefladder van de vlinders en het fluiten van de vogels. Door zoveel tijd in het bos door te brengen had ze een uiterst goed gehoor, ze hield ervan om het te gebruiken. Ze hield haar oor tegen de grond en luisterde... Even verderop zaten... twee mensen? ja het waren er twee, op de grond. Ze voelde de grond trillen onder hun gewicht. Ze besloot te kijken. Voorzichtig sloop ze van boom naar boom, snel keek ze omhoog, gelukkig, Kadeem vloog trouw boven haar. Daar, daar waren ze! Het waren een meisje en een jongen. Ze praatte met elkaar, de jongen schoot een pijl af.. Wauw, goed schot! Anthea had altijd al boog willen leren schieten, misschien kon hij het haar leren? Ze staarde naar zijn prachtige boog, het meisje had er ook een. Ze besloot naar ze toe te lopen. Euh... Hoi? Mooi schot was dat!

-nieuw-

Morris zatin de kruin van een boom te zingen , Peanut veranderde haar steeds van kleur , van rood naar groen naar blauw en weer normaal op de maat van het liedje wat ze zong. Wel bleef Morris opletten of niemand haar hoorde ,dat wou ze liever niet...

Cara vloog over het bloesembos het was een mooi wit hart en ze besloot dat ze zou landen. Ze stuurde Ghai naar de grond en vloog het laatste stukje zelf. Ghai vloog weer verder in een witte kleur nu. Cara lachte zachtjes en liep door het bos. Ze hoorde iemand zingen en ze pakte haar viool die ze bij zich had. Langzaam speelde ze de noten die het meisje zong. Het was een mooi lied. Ze ging bij een boom zitten en keek om zich heen. Ze zag het meisje niet maar ze hoorde het wel heel duidelijk.

Geschrokken stopte morris met zingen , ze was helemaal rood gekleurd en keek naar beneden , daar stond een meisje viool te spelen , het was mooi. Morris sprong uit de boom en ging naast haar staan , ze keek haar aan en haar ogen spraken : 'Ook hallo' . Morris had nog geen zin om te praten...

Cara stopte geschrokken met spelen. 'Hallo.' zei ze nog steeds een beetje geschrokken. Ze haalde haar viool onder haar kin vandaan zodat ze beter hoorbaar was. 'Was jij het die net zo mooi aan het zingen was?' vroeg ze daarna nieuwschierig omdat ze het liedje niet meer hoorde. Ze liet haar koffer de lucht in zweven zodat ze haar viool erin kon stoppen. Daarna liet ze hem weer terug zweven. En keek het meisje nieuwschierig aan.