Rijk van de stier --- Witte bloesem bos

Morris knikte en zong de laatste afgebroken zin af. Met een grijns boog ze en Peanut lande naast haar , Terwijl Peanut Morris weer normaale kleuren gaf aaide Morris zijn gekleurde veren en ze bevroor een wond op zijn huid , dan zou het vast sneller over gaan.

'Je zingt fantasties, waar heb je dat zo geleerd?' vroeg ze nog steeds nieuwschierig. Ze kon ook gewoon in de gedachtes van het meisje kijken maar dat vond ze onbeleeft. 'ik ben trouwens Cara.' zei ze toen. Ze vond het een beetje stom van zichzelf dat ze dat nu pas zei maar het maakte haar eigenlijk ook niet zoveel uit.

"Morris ," Mompelde Morris en ze voegde er aan toe "Ach als je jaren alleen rondzwerfd en het enige wat je kan doen zingen is , dan leer je het wel" Ze was nu al lang niet meer alleen maar ze had tijden rondgezworven en alleeen gezongen en gegeten op peanut , of met peanut, haar enige gezelschap.

Cara keek een beetje verbaast. Zelf had ze vroeger ook alleen rondgezwerfd maar ze wist eigenlijk niet dat er nog meer mensen waren die dat deden. 'Waarom heb je dan zolang rondgezwerfd als ik vragen mag?' vroeg Cara. Somige mensen zouden er niet over willen praten wat ze ook wel snapte toch vroeg ze het.

nu gaan ze dikke vriendinnen worden en als Cara Morris met Raiden ziet hebben ze ruzie XD
-------
"Tja , ik weet niet , ik hou niet zo van mensen..." Zei Morris aarzelend , het was de waarheid , ze had ook uit verdriet rondgezwerft maar dat mocht Cara zelf uitvinden , ze had geen zin om heel het verhaal te vertellen, niet aan iemand die ze nog niet heel erg vertrouwde...

dit wordt wel heel komisch zo...
___
Cara merkte in Morris gedachtes op dat er nog een rede was maar ze vroeg er niet naar. 'Zullen we samen spelen?' vroeg Cara aan Morris ze had geen zin in een gesprek maar samen spelen was altijd leuk. Ze had haar viool al in haar hand maar wachte wel op andwoord van Morris.

Morris knikte , "Welk liedje? " Vroeg ze en stopte een stukje superdunne chocola in haar mond , wat zalig smolt op haar tong , ze stak een chocolaatje uit naar Cara , dit was haar 'muziekchocola' ze nam altijd een stukje voor ze begon met zingen.

'Ik weet niet wat je allemaal kent maar als jij begint speel ik er op in, Oke?' ze ze er vragend achter aan. Ze glimlachte en zette haar viool al vast klaar onder haar kin en legde haar strijkstok goed op de snaren en wachte tot Morris zou beginnen met spelen.

ze speelt geen muziek instrument XD maar ze gaat wel zingen
-----
Morris begon zacht "Why did I do it? What did it get me? Scrapbooks full of me in the background..." Ze keek Cara aan om te kijken of ze het liedje kende... Peanut sloot zijn ogen en genoot van het vertrouwde liedje wat Morris zo vaak voor hem gezongen had.

Cara kende het lied niet heel goed maar goed genoeg om het te kunnen spelen. Ze begon zachtjes mee te spelen en liet zich weer net zoals altijd gaan in de muziek. Heel zachtjes zong ze mee maar Morris zou het niet kunnen horen zo zachtjes als het was. Cara luisterde goed naar Morris en hoe ze zong het klonk prachtig.

Morris begon krachtiger te zingen en de tranen sprongen in haar ogen , zoals zo vaak als ze dit lied zong maar dit keer , toen ze begon met "Well, someone tell me, when is it my turn?
Don't I get a dream for myself?..." Barste ze echt in huilen uit , maar ze zong door , alleen maar krachtiger als tevoren.

Cara hield Morris goed in de gaten. Ze vroeg zich af waarom dit lied zo emotioneel voor Morris was. Ze wist alleen wel dat als zij zou zingen en ze moest huilen ze haar stem niet meer zo goed onder controle kon houden dat vond ze knap. Ze concentreerde zich weer op haar spel en speelde zo geconcentreed mogelijk verder.

Morris sloot het lied af met een snik en liep naar Peanut die zijn kop op haar schouder legde om haar te troosten , "Sorry Cara " Snikte ze "Dit lied heeft een achtergrond... De waarheid was dat ze dit lied zelf een achtergrond had gegeven, maar dat was op dit moment hetzelfde.

Cara stopte met spelen en liep naar Morris toe. 'Het geeft niet.' zei Cara troostend. Ze sloeg onhandig een arm om haar heen maar wist niet of dat Morris dat goed zou vinden dat zou ze dan vanzelf merken. 'Wil je erover praten?' vroeg ze. Misschien zou het opluchten als ze dat deed maar ze liet het aan Morris zelf over.

EN NU MOET IK IETS VERZINNEN XD
-------------------------------------------------

Morris praatte er eigenlijk nooit over maar ze vond Cara aardig en legde het uit: " Ik ben niet zomaar rond gaan reizen , Ik had vroeger een kat , waar ik heel veel van hield , mijn vader was al allergisch voor mijn oren , laat staan voor een hele kat , Ondankst mijn smeken heeft ze haar op straat gezet . Ik was er kapot van en ben achter haar aan gevlucht ... Ik heb er echt hele erge spijt van want mijn vader is me gaan zoeken , en nooit teruggekeerd ..." Een traan liep van haar wang naar haar kin en drupte op de grond " Of hij dood is , of nog leeft weet ik niet , maar dit was zijn lievelings nummer..."

Sorry
_____

Cara schrok wel een beetje van het verhaal. 'Je moet jezelf niet de schuld gaan geven dat je vader niet is terug gegaan.' zei ze. En ze meende het ook oprecht. 'Waar het om gaat is dat je altijd van hem bent blijven houden.' zei ze bemoedegend. 'Je wou niet dat hij verdween toch?' voegde er nog aan toe. Ze wist niet zo goed wat ze verder moest zeggen en hield daarom haar mond

Maakt niet uit , het moest ooit XD

------

Morris knikte "Dat wilde ik zeker niet , op dat moment was ik gewoon heel boos op hem , ik ben na 1 dag al teruggegaan en daar trof ik mijn moeder huilend aan dat Mijn vader me was komen zoeken en dat ze hoopte ons beiden te zien..." ze had jaren op haar vader gewacht, zonder zijn terugkeer.

'Wat erg voor jou en je moeder.' zei Cara. Dat deed haar een beetje denken aan wat zij haar moeder en haar zusje had aangedaan. Opeens voelde ze zich heel schuldig tegen over hun. Ze wou dat ze tegen haar moeder kon zeggen dat het haar speet en ook tegen haar zusje en dat ze nooit een dag niet aan ze dacht maar helaas zou dat nooit kunnen.