Het gezellige park - Waterman

Midden in een klein stadje genaamd Daraku is een middelgroot park te vinden. Je kunt het qua grootte wel een beetje vergelijken met 3 voetbalvelden. In het park is het altijd gezellig, er zijn ouders met kinderen die ronddartelen, verliefde paartjes die tegen een boom aanzitten of op het grasveld naar de wolken kijken, er zijn oude mannetjes en vrouwtjes die op een bankje gezellig zitten te kletsen en er zijn vele dagjes mensjes die op de foto willen op de rand van de fontein die in het midden staat.

regels: vrij alleen er is niet genoeg ruimte voor veel draken door de bomen

Bailey zat op een bankje ergens in het park met haar benen opgetrokken. Naast haar lag haar tas zodat het voor andere niet mogelijk was om naast haar te zitten, misschien een beetje asociaal. Ze zuchtte, ze was de drukte van het huis een beetje zat geworden en in school had ze ook totaal geen zin.

Felix liep rond in het park. Sinds een paar weken was hij weer buitenshuis geweest en gaan reizen. Nu liep hij rond, al een tijd lang en was op zoek naar een zitplaats. Hij zag een meisje zitten met een tas naast zich en dacht dat ze misschien de tas wel weg zou willen halen dus liep hij naar haar toe. 'Zou ik misschien naast je mogen zitten?' vroeg hij vriendelijk aan haar.

Bailey keek op van een jongen die vroeg of hij naast haar mocht zitten. Hij zag er niet echt uit als een last of iemand die druk ging doen, dus knikte ze. Ze pakte haar tas op en legde die bij haar voeten. 'Ga je gang.' Zei ze beleefd, maar hield haar benen opgetrokken. Een kleine glimlach ging over haar lippen.

Felix glimlachte. 'Bedankt..' zei hij en hij ging naast het meisje zitten. Hij had een glimlachje op z'n gezicht en wist niet zeker of hij nou wel of niet zichzelf voor moest stellen. Hij wachtte er maar even mee en keek naar de lucht. Hij liet een warm briesje langskomen en merkte dat er blaadjes voor hem uit vlogen.

Bailey keek vanuit haar ooghoek naar de jongen. Vooral zijn ongewone oogkleur viel haar op, het zag er best mooi uit, die rode ogen. Toen merkte ze op dat ze staarde en wendde haar blik af. Het was onbeleefd om te staren. Ze veegde haar haren, waar op dit moment een stoffe haarbandje in zat, een beetje uit haar gezicht door het briesje dat langs was gekomen.

'Ik ben trouwens Felix.' zei hij terwijl hij naar de wolken keek. Daarna keek hij even naar het meisje met een glimlach. Hij keek naar de losse bloemblaadjes die rond vlogen in de lucht. Met de gewone wind mee. Een paar kwamen in zijn haar en in die van het meisje te zitten. Hij keek er even naar.

Bailey keek weer naar de jongen die zich voorstelde als Felix. 'Aangenaam, ik ben Bailey.' Stelde ze zichzelf voor en haar hand ging naar haar haren om de blaadjes eruit te halen. Het werd weer herfst, daar was ze blij om. Ze was meer een wintermens, geen zomermens. Ze nam Felix in zich op.

Hij vond Bailey een leuke naam. Felix glimlachte en plukte een beejte onhandig de kleine blaadjes uit zijn haar. Hij had ze volgens hem er bijna allemaal uitgehaald. Felix was blij dat de zomer voorbij was maar had totaal geen zin in de winter. Wel weer in de lente. Hij hield totaal niet van de kou.

Bailey zuchtte even en strekte haar benen helemaal. Ze had een rok aan die tot haar knieën kwam. Hij was zwart met groffe ruitjes, die getekend waren met witte lijnen. Eronder zat een niet bijpassende roze legging, waarvan er scheuren inzaten. Ze had een zwart shirtje aan met een wit vestje eroverheen. De haarband in haar haren was ook zwart. Haar kleding paste op het eerste gezicht meestal niet bij elkaar, maar als je beter ging kijken, begon het te passen. Ze keek weer naar Felix. 'Mag ik vragen of je ogen echt zijn? Of is dat onbeleefd?' Vroeg ze.

Felix grinnikte. 'Het is mijn eigen oogkleur. Een erfstuk dat alleen mijn halfzusje en ik hebben.' zei Felix met een glimlach tegen Bailey. Hij keek haar even aan. 'Is dat je eigen haarkleur?' vroeg Felix terug aan haar. Hij vroeg zich het af want het was een mooie haarkleur vond hij.

Bailey knikte en glimlachte. De ogen waren mooi, apart. Ze spraken haar aan. 'Ja, dat is mijn eigen haarkleur. Hoewel hij lichter is dan die van mijn tweelingzussen.' Zei ze en glimlachte. 'De rest heeft allemaal andere kleuren haar, volgens mij.' Zei ze en haalde even een hand door haar haren.

'Tweelingzussen zeg je? Dan denk ik dat jullie een drieling zijn. Denk ik dat goed?' zei Felix met een glimlach. Hij keek Bailey aan. Felix schudde even wat haren uit zijn ogen. Misschien moest hij binnenkort maar weer eens naar de kapper bedacht hij. Daarna keek hij weer naar Bailey met nog steeds een glimlach op zijn lippen.

Bailey knikte. 'Ja, dat denk je goed. Loki en Priscilla zijn mijn twee zussen, hoewel ze niet heel erg op me lijken. Ik ben de jongste van de drie. Verder heb ik nog veel meer half broers en zussen.' Vertelde ze en glimlachte even kort. Ze had eigenlijk nog nooit zoveel aan een vreemd persoon vertelt.

'Hmm. Lijkt me gezellig. Ik heb 1 halfzusje die ik heb ontmoet, Pandora of zoals ze in sommige gebieden bekend staat Destiny. En ik heb nog een voor mij onbekende halfbroer en zus. Mijn vader had twee vrouwen en nu geen.' zei Felix rustig. Hij dacht eventjes aan Pandora omdat hij haar al lange tijd niet gezien had, maar misschien binnenkort. Daarna dacht hij snel weer ergens anders aan.

Bailey glimlachte even kort en haalde haar schouders op. 'Soms een beetje druk. Allemaal verschillende types.' Zei ze en keek naar Felix. 'Wij zijn allemaal van een andere moeder, behalve de drielingen.' Zei ze en zuchtte. 'Papa is nooit meer thuis volgens mij.'

'Hmm. Dat lijkt me wel lastig en erg druk. Mijn vader is door vroegtijdige ouderdom altijd thuis. Dat is ook niet alles.' zei Felix met een zachte zucht. Hij was blij dat hij even weg was daar, er hing altijd zo'n muffe lucht en gelukkig werd hij nu verzorgd dus hoefde Felix het zelf niet te doen.

Bailey keek hem aan. 'Dat lijkt me ook lastig.' Zei ze en keek weer voor zich. Bladeren begonnen van de bomen te vallen en bedekte het hele grasveld met een laag bladeren. Vele zussen en broers wilde niets meer van hun vader weten, maar zij was daar anders in, ze wilde juist dat haar vader een keertje thuis kwam.

Felix keek naar de bladeren. Hij vond het prettig om zo'n gesprek te hebben, anders had hij dat nooit met niemand niet. Felix glimlachte. Hij wist even niet wat hij moest zeggen maar vond het geen onaangename stilte, geen pijnlijke zoals hij vaak had. Een gewone prettige stilte. Hij keek vanuit zijn ooghoeken naar Bailey.

Bailey zuchtte geirriteerd toen ze merkte dat Kirara in de buurt was gekomen, waarom kon ze haar nou niet een moment met rust laten. "Niet hierheen komen" Communiceerde ze in haar hoofd en ze hoorde Kirara brommen. Ze keek weer terug naar Felix en glimlachte.

Felix glimlachte en keek Bailey aan. En dan niet oppervlakkig maar echt in haar ogen, heel even. Daarna keek hij even omhoog, hij kon mensen gewoon niet goed lang aan staren. Er waren veel wolken dus hij wist dat Xavier hem in de gaten hield. Dat deed hij altijd, of Felix dat nou wilde of niet. Felix zuchtte vanbinnen.

Bailey wendde verlegen haar hoofd af toen Felix in haar ogen had gekeken en speelde met een blaadje die op haar rok was gevallen. Langzaam liet ze haar handen opgloeien met een lilapaarsachtige, maar ook witte gloed en het blaadje in haar handen kleurde weer groen, zoals het oorspronkelijk was, zonder de pijn die de herfst voor alle blaadjes meebracht.

Felix keek naar het blaadje in Bailey's handen en liet de rest omhoog waaien, opnieuw. Hij grijnste maar die grijns werd minder toen er een groot blad in zijn gezicht terecht kwam waardoor hij even werd verblind. Felix proestte even en haalde het blad, dat met het stokje vast zat in zijn haar er moeizaam uit.

Bailey voelde een windvlaag en keek opzij naar Felix. Ze liet het blaadje vallen en bestudeerde Felix. 'Deed jij dat?' Vroeg ze toen voorzichtig. Ze wist het niet zeker, maar zo'n windvlaag kon toch niet zomaar ontstaan. Ze wou weg kijken, maar bleef hem toch aankijken. Ze wilde het zeker weten.

'Die kans is er.' zei hij met een toegevende glimlach. Zijn ogen keken Bailey onschuldig aan, maar de glimlach op zijn gezicht verraadde zijn schuldigheid. Felix vroeg zich of Bailey het erg vond. Hij bleef naar Bailey kijken en bestuurdeerde haar even. Hij probeerde nu even haar leeftijd te schatten.