Het gezellige park - Waterman

Bailey grinnikte. 'Ja dus.' Zei ze en keek hem met een kleine glimlach aan. Dat was echt heel toevallig. Een paar bladeren vielen naar beneden door een natuurlijke windvlaag en ze ving er eentje op. Ze liet haar hand brandden en verbrandde het blaadje. De as liet ze door haar vingers glijden en keek hem aan.

'Daar hoef ik niets voor te vragen..' concludeerde Felix. Vuur was haar kracht. Hij vond het best toevallig, nou niet toevallig want voor hem bestond er niet zoiets als toeval. Hij vond het mooi dat hij iemand tegen kwam met krachten. 'Wat is je bijkracht'?' vroeg hij dus maar aan Bailey.

'Helen.' Meldde Bailey en zuchtte een beetje ontevreden. Ze vond helen de meest stomme kracht die er bestond, maar ja, zij had hem nou eenmaal. Ze was veel blijer geweest met een kracht als bliksem of ijs. 'en jij?' Vroeg ze redelijk nieuwsgierig en keek hem aan.

Misschien bestaat toeval toch schoot er door zijn hoofd voor hij antwoord gaf. 'Hetzelfde.' zei Felix. Hij keek Bailey met een glimlach aan. Hij was er eerst ontevreden over maar later was hij er wel blij mee geworden. Nu ging hij glimlachend door het leven. Hij vroeg zich af wat Bailey van haar kracht vond.

Bailey grinnikte. 'Grappig.' Zei ze en keek hem aan. 'Saai he?' Vroeg ze en haar ogen gingen door het park. Ze zag een aantal kinderen in een hoopje bladeren spelen. Helen had zijn goede kanten, maar je kon niets leuks ermee doen. Ze zuchtte zachtjes.

'Nou als ik het niet maak in de red-kyon-van-het-dertiende-rijk-business dan kan ik altijd nog heelmeester worden..' verzuchtte Felix met een grijns. Het was een best wel saaie kracht maar altijd beter dan een te verwoestende. En trouwens hoe sterker ze werden hoe gaver de kracht, of zag hij dat verkeer.d

Bailey knikte en lachtte zachtjes. 'Daar heb je wel gelijk in.' Zei ze en speelde met een plukje haar. Ze had nog nooit zoveel gepraat op een middag, zelfs niet als ze met Priscilla was. Misschien voelde ze zich gewoon op haar gemak en werd ze niet gedwongen iets te zeggen.

Felix grijnste en keek even naar de llucht en vanuit zijn ooghoeken naar Bailey. Hij zuchtte binnensmonds en wist even niks meer om over te praten, dus hield hij zijn mond want anders ging hij over onzin praten. Felix kende zichzelf wel een beetje, maar nog niet goed genoeg vond hij maar daar kon hij aan werken.

'Ben je al ver met je krachten?' Vroeg Bailey maar en glimlachte een beetje. Ze vroeg zich af of hij al meer kon met haar helingskrachten dan haar. Ze voelde van zichzelf dat ze haar masker niet meer voor zich hield en hem eindelijk eens af kon doen. Een soort van zware last die van haar afgetilt werd.

'Niet echt, ten minste. Ik vind van niet. Ik heb mijn krachten nu helemaal onder controle maar het is niet meer dan in het begin. Maar dat komt vast nog wel. En jij?' vroeg Felix terug aan Bailey, hij vond het prettig om met haar te praten. Felix glimlachte naar Bailey.

'Hetzelfde. Ik heb pas nog ondekt van het hele dertienders gedoe. Ik vind het allemaal nogal vaagjes.' Zei ze eerlijk en haalde haar schouders op. Misschien waren haar broers en zussen er wel mee bezig, maar dat idee had ze nou ook niet echt. Zelf had ze het er niet zo druk mee, gewoon af en toe oefenen en dat was genoeg, nu nog dan.

new
-------------
Moon liep met haar haar handen in haar broekzakken.Om haar heen waren een paar verliefde stelletje en een paar moeders met hun kinderen aan het lopen.Moon kwam bij een fontein.Ze ging op de rand zitten en legde haar gitaar koffer naast neer.Ze deed haar ogen dicht en genoot van de zon.Ze glimlachte en luisterde naar de volgels die floten.

New
__

Cara liep door het park. Het was gezellig druk en het was lekker weer. Toch voelde Cara zich niet goed maar ze negeerde de steken in haar hart. Ze liep naar een boom en ging eronder zitten. Ze had haar viool bij zich en ze pakte hem uit de koffer. Ze speelde een vrolijk wijsje dat ze nog van vroeger kende. Ze speelde het liedje en keek toen rond door het park. Ze zag een fontein en ze zag een meisje zitten ze had een gitaar bij zich. Cara speelde weer verder.

Moon opende haar ogen toe ze een viool hoord.Ze stond op en pakte haar gitaarkoffer op.Ze liep in de richting van de muziek.Ze zag dat er een meisje met bruin haar.Ze hoorde de klanken en de melody.Ze luisterde en merkte dat het meisje goed was." Ze bleef er staan en luisterde naar de viool.

Cara ging helemaal op in haar muziek dat ze het meisje niet zag. Ze speelde door en begon zachtjes het liedje te zingen wat bij de melody hoorde. Ze wist de tekst niet helemaal meer maar het klonk volgens haar goed. Niet zo mooi als wanneer haar moeder het zong maar toch nog redelijk.

Moon luisterde en leunde tegen de boom.Ze keek naar de wolken in de lucht en daarna de vogels.Ze sloot haar ogen.Ze ging helemaal op de muziek.Haar voet stapte op de maat en haar arm begon mee te bewegen.Het leek of alleen de viool spelend.Moon opende haar ogen en luisterde alleen toe.Ze keek naar het meisje en hoe ze op de viool speelde.

Cara stopte met spelen en opende haar ogen. Ze zag een meisje voor haar staan. Langzaam liet ze haar viool zakken. 'Hoelang sta je daar al?' vroeg Cara verwonderd. Ze vroeg zich af of het meisje de muziek mooi vond. Vroeger speelde ze nooit voor mensen en de mensen kwamen al helemaal niet bij haar staan voor haar muziek.

"nou...al een tijdje"zei ze. Ze glimlachte vriendelijk en vroeg"speel je alleen viool? en ja ik vind je muziek mooi". Moon kneep in het hangsel van haar gitaarkoffer. Ze dacht na"ze is vast geen dertiender of toch wel..". Ze kneep nog harder.Ze voelde zich nu onzekerder worden.Dat meisje als een dertiender is kan ze nu gewoon vermoord worden.

'Ik speel alleen viool en soms zing ik ook maar niet zo vaak.' zei Cara. 'En ik ben geen dertiender.' zei ze. Het meisje zou zich vast afvragen hoe ze dat wist maar dat maakte haar niet zoveel uit. 'Jij neem ik aan ook niet.' zei ze met een glimlach. Ze pakte haar koffer en stopte haar viool zorgvuldig weg. De strijkstok stopte ze in het daarvoor bestemde vak in de koffer.

"klopt ik ben geen dertiender"zei Moon. Ze zei toen"Ik heet Moon". Ze voelde zich al wat opgeluchter en ontspande zich. Ze kreeg een idee en zei tegen Cara"zou je samen met mijn muziek willen maken". Ze dacht"ik hoop dat ze ja zegt".Ze had nog nooit met iemand samen gespelen die ze amper kenden. Ze vroeg zich of ze nog gitaar kun spelen want ze had al een tijd niet maar gespeeld.

'Ja graag.' zei Cara. Ze had wel door dat het meisje dacht dat ze wou dat cara ja zei en dat deed haar laten glimlachen. Er waren nooit veel mensen die met haar wouden spelen maar dat liet ze niet merken. Ze pakte haar viool weer uit haar koffer en zette hem onder haar kin. Daarna pakte ze voorzichtig de strijkstok en begon zachtjes te spelen.

Moon luisterde naar het ritme en de maat van de muziek. Ze klapte haar gitaarkoffer open en pakte haar gitaar. Ze deed de gitaarkoffer dicht en deed de gitaarriem om. Ze legde haar vingers op de snaren en luisterde. Ze sprong op het juiste moment in.Ze hoorde de klanken en melody van de gitaar. Het leek of haar vingers van zelf speelde samen met haar gevoel.

Cara luisterde goed naar de muziek die ze samen maakte maar ook of ze nog iets anders hoorde iets wat niet klopte. Al snel liet ze haar opletendheid varen en liet ze zich gaan in de muziek. Het klonk goed zo samen met de gitaar van Moon.

Bailey schreef:

'Hetzelfde. Ik heb pas nog ondekt van het hele dertienders gedoe. Ik vind het allemaal nogal vaagjes.' Zei ze eerlijk en haalde haar schouders op. Misschien waren haar broers en zussen er wel mee bezig, maar dat idee had ze nou ook niet echt. Zelf had ze het er niet zo druk mee, gewoon af en toe oefenen en dat was genoeg, nu nog dan.

'Het is ook vaagjes, voor hetzelfde geldt bestaan ze neit eens want ik heb er werkelijk waar nog geen een ontmoet.' zei hij tegen Bailey. Hij mocht haar wel. Felix verveelde zich de laatste tijd dus wel op het trainen na, en op de markt staan en zo bedacht hij dat hij eigenlijk vrij veel te doen had dus zich nauwelijks verveeld.

Bailey glimlachte en knikte. 'Ik ook nog niet, maar ik heb ook niet echt de behoefte daarvoor.' Zei ze en grinnikte. Ze had wel wat anders te doen, er waren altijd wel andere muziekbladen en liedjes die ze kon spelen op de piano of er waren altijd wel leuke plekken om te bezoeken met Kirara of iemand van de familie. 'Ik hoop eigenlijk ook niet dat ik er eentje tegenkom.' Grinnikte ze zachtjes.