Het kleine appartement in Koruna

ik kom zo naar je huis met je tas:)
-
Alexis gaapte toen er weer een steentje tegen de deur van haar huis ketste. Kon hij niet gewoon kloppem? De hele lak van haar deur bladderde af door die steentjes. Met dit soort gedachtes probeerde ze haar onverschillige houding hoog te houden, iets wat niet helemaal lukte. Vooral door de snelheid waarmee ze naar de deur liep. Zonder dolk in haar hand pakte ze de roos op. Het liefst gooide ze deze op het tafeltje in de hal, waar op dit moment alleen nog wat verwelkte blaadjes lagen. Toch kon ze het niet. Met roos en al liep ze naar binnen, naar de roomwitte bank.

Langzaam deed Ariahaar ogen weer open. Verbaast zag ze dat ze nu ergens aders was. In haar droom was vaag haar herinneringen. Van toen ze haar eerste training had gehad en dat ze een slaaf was. Ook van het grote dertiende rijk. Meteen wed ze er harder van maar nog steeds wist ze niet waarom ze hier was en nu waar ze waren.

Alexis las met trillende handen het briefje van Cloud, met een zo neutraal mogelijk gezicht legde ze het briefje weg en keek weer uit het raam. Ze boog naar voren om de thee die voor haar stond op te pakken en er voorzichtig wat slokjes van te nemen. Ze luisterde naar de ademhaling van Aria die uit de logeerkamer kwam, ineens veranderde de ademhaling. Snel stond ze op en liep ze naar de kamer waar ze lag, er verscheen een glimlach op haar gezicht toen haar ogen open waren.

Aria keek naar Alexis nog meer verward dan eerst. Ze herinnerde nu wel iets maar het was raar dat ze nu opeens bij de twaalf rijken was. Met hoofdpijn ging ze recht zitten. Aria negeerde het gewoon net zoals vroeger toen ze slaaf was. Da was nu ht enigste wat ze herinnerde. ´´Ehm Alexis toch ... ehm waar ben ik´´ vroeg Aria nog een keer.

Alexis ging op de rand van het bed zitten voor ze antwoordde "Ja, je bent in mijn huisje." zei ze rustig, het verbaasde haar dat ze zo snel overreind kon zitten. Toen zij dat deed nadat ze uit coma ontwaakte, was er niet veel te doen behalve naar voren staren zonder te hoeven overgeven. "Hoe voel je je?" vroeg ze terwijl ze het kussen wat opschudde achter haar zodat ze weer kon gaan liggen als ze wilde. "Kan je je nog wat herinneren?"

´´Ik herinner mijn training´´ zei Aria ijzig. Verbaast keek ze om haar heen als of ze elk moment iemand binnen verwachte. Dat deed ze ook omdat ze een slaaf was dus haar meester moest hier ergens in de buurt zijn. ´´Ehm weet jij waar mijn meester is ´voeg Aria omdat ze niemand binnen zag komen. ´´En ook waar ik ben´´ vervolgde Aria. De pijn was nog seeds hevig maar ze mocht niet laten zien dat ze pijn had.

Alexis wist niet welke training ze bedoelde, de training van Zenan, of een andere. Maar daar kon ze later nog naar vragen. "Je meester?" ze knipperde even met haar ogen "Oh, schepper dit is een stuk erger dan ik gedacht had." Alexis keek Aria indringend aan "Je kan je dus echt niet meer herinneren. concludeerde ze "Je hebt geen meester meer, jij bent vrij en hij is dood." ze zei het maar snel omdat ze er niet om heen kon draaien.

Aria trok ee wenkbrauw omhoog. Haar meeste was dood. Het duurde even voordat Aria adem kon halen. ´´Ik iik bbenn vrij´´ herhaalde Aria met grote ogen. Ze kon het idee niet snappen. ´´Maar wat doe ik hier en wie heeft hem vermoord. Ik moet ze wreken´´ zei Aria snel achtre elkaar. Zo snel dat haar hoofdpijn weer erger werd. Ze kon nog net recht op blijven.

wie heeft hem eigenlijk vermoord?
-
Alexis knikte rustig haar hoofd "Ja je bent echt vrij." ze kneep even zachtjes in haar hand onder de dekens. "En je hoeft helemaal niemand te wreken." ze sprak rustig om de woorden goed tot Aria door te laten dringen. "Je bent vrijgekocht, je hebt geen verplichtingen meer aan hem en zijn familie." bij de gedachte aan ezra rilde ze nog steeds lichtelijk, wat een kwal was dat geweest. Alexis was er dan ook geen moment rouwig om geweest. Met lichte dwang duwde ze Aria terug inde deken voor ze weer antwoord gaf. "Je bent hier aan het genezen."

Ehm geen flauw idee
---------------------------
Aria had te weinig kracht om tegen te stribbelen. Ze moest wel gaan liggen door Alexis. ´´Maar hoe kon ik over de grens ? Wat kom ik hier doen ? Waar is Toxic ?´´ Aria bleef maar vragen stellen. Ze moest het weten nu ze geen btekenis meer had. Haar meester was dood en zij was opeens vrij. Ze was geen slaaf meer.

Alexis wilde rustig antwoord op de vragen van Aria geben, maar voor ze dat deed keek ze haar rustig aan "Wil je wat drinken, of eten?" ze zat nu al dagen te leven op vloeibaar voedsel wat met veel moeite naar binnen geduwd werd met een lepeltje. Dus het zou logishc zijn als ze iets wilde eten, wat echt zou vullen. "Je bent met mij en een paar andere mensen met magie over de grens gekomen. Ezra was daar niet bij." het was apart om dingen uit te leggen aan iemand die er niet bij geweest was. "Je helpt Zenan met de missie van de Schepper, door mensen met magie het ware geloof te laten zien, of ze uit te schakelen." ging ze verder. "Maar waar Toxic is, weet ik niet, ik denk dat hij jouw aan het zoeken is." glimlachte ze.

Aria negeerde Alexis haar vraag. Nu ze wakker was wou zij vragen gaan stellen. Het klonk logisch met de opdracht van de schepper. Al snapte Aria nog steeds neit waar Toxic was. Rustig deed ze haar ogen dicht en probeerde op hun niveau te komen. -Toxic waar ben je- vroeg Ara al een klei kind. Aria hoorde Toxicbezorgd klinken. -Waar ben je ik kom meteen naar je toe- zei ze bezorgd. Ariaseinde door waar ze was. Toxic was wel verbaast maar was te bezorgd. Na een minuut hoorde je een geklop aan de deur an Alexis.

Alexis bleef rustig zitten, zonder wat te zeggen omdat Aria bezig leek te zijn. Haar blk ging even naar Aria toen er aan de deur geklopt werd. Ze haalde huiverig adem, dit was niet het klopje waar Cloud zijn rozen mee aangekondigd had. Rustig stond ze op, waarschijnlijk paste Toxic niet echt binnen, zelfs Carlos lukte het niet zonder van alles om te gooien. Zo groot was het appartementje niet. Met een dubbel gevoel opende ze de deur voor Toxic, zij was er wel de hele tijd bij geweest, een wist wat er gebeurd was. "Aria ligt achter, als je omloopt kan ik de ramen open doen, ik denk niet dat je in het huis past. " zei ze rustig tegen haar. Ze sprak de waarheid, maar het was Toxic keuze, of ze zich in het huis wilde proppen. Vooral het halletje naar haar kamer was niet te doen voor draak.

Toxic gromde tegen Alexis omdat zij nog steeds niet wist wat er gebeurd was. Toch volgde ze de raad op en vloog om naar Aria. Aria ging weer recht op zitten en keek uit het raam naar Toxic met een brede glimlach. -Nu kan je weg gaan- zei Toxic die nog steeds niet wist wat er aan de hand was. Aria trok een wenkbrauw op wat gebeurde er nu weer.

Alexis liep terug naar het halletje, maar bleef voor de kamer wachten. Eerst liet ze Aria en Toxic even samen. Uiteindelijk besloot ze rechtsomkeerd te maken, al had Aria niks gezegd over wat eten of drinken ze zou vast wel honger hebben. Met rustige passen liep ze naar het keukentje waar ze een glas water en een soort maïspap, het recept van clouds moeder, klaarmaakte. Dat moest haar helpen aansterken. Alles deed ze op een allerlaagst tempo, diep van binnen wist ze dat omdat ze zich schaamde voor Toxic.

´´Waar heb je het over Toxic. Alexis helpt me beter worden zodat we verder kunnen op de missie´´ zei Aria verbaast. Zo had zij het in iedergeval begrepen. Ze was toch hier om dat te doen. Toxic keek haar verbaast aan. De laatste keer dat Toxic Aria zag was wanneer ze met Alexis vocht. Toxic wou een uitleg en ze zag al snel dat Aria die niet kon geven. Luidkeels begon ze te grommen naar Carlos of Alexis voor een verklaring.

Met in haar ene hand het glas water, en in het andere had ze de maispap liep ze naar de slaapkamer, waar ze verwelkomt werd door een luid, angstaanjagend gegrom van Toxic. Met een strak gezicht liep ze naar het kleine tafeltje naast het bed van Aria en zette de spullen neer, toen ze opstond keek ze Toxic stil aan. Haar blik zij meer dan duizend worden.

Toxic volgde elke beweging van Alexis nauwkeurig. Zij was gestopt met grommen maar had nog steeds geen antwoord gekregen. Ze snapte het zelfs minder toen Alexis zo keek. ´´Wat is er aan de hand´´ vroeg Aria die ook de hele situatie niet begreep. Ze keek van Alexis naar Toxic en weer terg. De hele tijd op en neer. Maar Toxic keek alleen naar Alexis. Als ogen konden doden dan zat Alexis nu in de problemen.

Alexis voelde zich slecht, alsof ze elk moment in huilen uit zou barsten, maar ze moest wel doorzetten. Was Cloud maar hier om haar te helpen, zo snel mogelijk probeerde ze die gedachte weer weg te dringen. Ze keek nog even strak naar Toxic, en ontweek de vraag van haar. "Hier eet dit eerst." ze pakte het bord met het eten op en gaf deze voorzichtig aan Aria. Hoe kon ze dit ooit rechtzetten?

Aria nam dit keer het bord maar netjes aan. Het zag er niet uit at de sfeer al te fijn was om dat niet te doen. Snel nam ze een hapje terwijl ze noch steeds tussen de twee keek. Toxicsnapte nog steeds niet wat er gebeurde en bleef Alexis aan kijken tot ze het zou weten. ´´Het smaakt goed´´ loog Aria om een betere sfeer te krijgen.

Alexis gaf haar een flauwe glimlach "Vind je? Ik vond het altijd naar karton smaken." probeerde ze de aandacht van Toxic te verslappen. De blik van de draak gaf haar een ongemakkelijk gevoel. Ze keek naar de bleke Aria in het bed, nog steeds moest ze zichzelf vermanen om niet in tranen uit te barsten. Waarom kon niet alles zijn zoals vroeger? Voor Aria overstapte, voor Cloud vreemd ging, voor die afschuwelijke gevangenis?

Aria kon het niet laten om even te lahen. Eigenlijk had Alexis wel gelijk maar dat zei Aria niet. Ze nam nog een hap en keek in het rond. De hoofdpijn was wel aanwezig maar zo als altijd (voor zo ver Aria herinnerde) negeerde ze het. Eigenlijk voelde Aria zich een stuk lichter dan normaal. Met haar vechttraining en slaaftraining kon ze een beetje vliegen maar dat was niet hoger dan 10 centimeter geweest. Langzaam probeerde Aria een centimeter naar boven te komen maar het lukte een stuk makkelijker. Ze schoot makkelijk een meter boven het bed uit. ´Wow´´ zei Aria verbaast.

Alexis moest nu echt lachen toen Aria uit het bed vloog, en het bord ergens anders op de grond belande, maar ze moest vooral lachen om de uitdrukking op haar gezicht. "Verbaast?" merkte ze op, het was erg apart om te merken dat ze haar krachten ook helemaal vergeten was. "Je kan een stuk hoger, maar dan kom je tegen het dak aan."

Aria keek verbaast naar Alexis terwijl ze evenwicht probeerde te houden. Wat verassend genoeg goed lukte. ´´Maar .... maar ik kon pas 10 centimeter´´ stotterde Aria. Meestal zou ze nu wel zijn neergestort omdat ze te verbaast was. Maar dat gebeurde ook niet verassend genoeg. Toxic merkte nu pas waarom Aria zo verbaast was. Het leek wel of ze iets niet meer herinnerde.

Alexis schudde haar hoofd, en ging naast de zwevende Aria staan. Er was nu een gemeende glimlach op haar gezicht verschenen "Je bent veel informatie verloren, maar je kan al kilometers vliegen zonder dat je neerstoort." ze wist geen manier om uit te leggen wat ze kon met haar krachten, vooral omdat ze zelf die kracht niet had.