Het kleine appartement in Koruna

Aria probeerde weer rustig naar onderen te gaan. Toxic knikte dat Alexis gelijk had. Ook al was het raar vond ze dat Aria niets meer herinderde. -Herinner je niets meer. Niet Gale meer- vroeg Toxic via telepathie. ´´Wie is Gale´´ vroeg Aria hard op. Uiteindelijk lande ze weer op de grond. Waar ze wiebelig op haar benen staan.

Alexis ging weer zitten op de rand van het bed toen Aria op de grond ging staan. "Missschien is het beter als je nog blijft liggen, je bent dagen buitn bewustzijn geweest." haar stem klonk oprecht ebzorgd voor ze antwoord gaf op de volgende vraag van Aria. Ze haalde diep adem "Een jongen." antwoordde Alexis vaag. "Ik heb tenminste een grootte hekel aan hem." ze sprak de waarheid, maar niet de hele waarheid.

Aria knikte braafjes en sprong weer in de lucht. Het lag een stuk fijner eigenlijk dan gewoon te staan. Maar toch deed ze wat Alexis zei, het leek dat ze het goed bedoelde. Rustig ging Aria zitten op het bed en keek van Alexis naar Toxic. ´´Waarom heb je dan een hekel aan hem´´ vroeg Aria aan Alexis. Toxic was benieuwd hoe Alexis nu zou reageren dus wachtte ze een keer met een grijns.

Alexis hoefde niet lang over deze vraag na te denken, al leek het aan Toxic's gezicht dat ze dat misschien wel zou moeten doen. "Hoeveel redenen wil je horen?" ze keek Aria even aan "Hij is ten eerste iemand met magie, die niet in de schepper gelooft." ze stopte even om het glas water aan Aria te geven. "Hij heeft me met zijn draak op een laffe manier bewusteloos geslagen en ergens in the middle of nowhere achtergelaten. En het is een schijnheilige kwal."

Aria snapte goed waarom Alexis hem haatte met deze omschrijving. ´´DUs we moeten hem eigenlijk doden´´ concludeerde Aria met alles wat ze had. Maar Toxic begon weer te grommen om de leugens. Daardoor keek Aria verbaast naar Toxic. ´´Wat is er , Toxic´´ vroeg Aria omdat zede reactie niet snapte. -Dat was een leugen, Gale is een aardige jongen. Waar jij ver...- dacht Toxic het laatste beetje maakte ze net niet af.

Alexis gaf geen antwoord op de vraag van Aria, ze werd ook onderbroken door het gegrom van Toxic. Het was dat ze niet echt kwaad kon zijn op de draak, ze kende haar daar veel te lang voor. Maar 1 ding was zeker voor Alexis,dit keer had ze geen leugens verteld. Alles wat e gezegd had over gale was in haar ogen waar. Misschien niet in die van Aria, maar dat verzweeg ze. Ze wilde haar niet nog eens aan hem verliezen.

Toxic besefte dat Aria toch niet ging geloven nu dus kon ze het net zo goed niet vertellen. Als ze Gale zag herinnerde ze het misschien wel weer. Iedergeval kon ze nu weinig doen aan Aria. Aria ondertussen geloofde meer Alexis dan Toxic. Maar ze zou wel zien als ze hem ontmoette. Heel even keek Aria weer naar haar handen. Als ze beter kon vliegen dan kon ze waarschijnlijk ook beter ijssturen. Er kwam een grijns op haar gezicht. Ook al deed haar hofd pijn ze was wel nieuwschierig naar haar krachten. ´´Zullen we gaan oefenen´´ vroeg Aria aan Alexis.

Alexis keek haar lichtelijk verbaast aan "Weet je het zeker?" de eerste dagen dat zij uit coma gekomen was, kon ze nog net een paar woorden uitspreken zonder dat ze weer doodop was. Maar Aria zag er ook redelijk helder uit, op haar geheugen na. Alexis stond weer op van de bedrand en keek naar Aria.

Behalve de hoofdpijn en de stijve lichaamsdelen voelde Aria zich goed. Ze had wel eerder pijn onderdrukt en dit was niet zo erg tot ze flauw viel. ´´Kom op de hele tijd in dit bed wordt mijn training slecht van´´ drong Aria aan. Ze stond weer op wat wiebelig ging. Meteen sprong ze maar in de lucht wat nu makkelijker leek.

"Je weet dat je niks meer hoeft te doen wat je eerst van die Ezra moest?" zei Alexis voor de zekerheid, ze wilde niet dat Aria zichzelf ging trainen omdat ze nog inzichzelf dacht dat dat moest van Ezra. Ze keek even naar Toxic die nog bij het raam stond, het was dat hij niet binnen paste. Carlos had ook zijn eigen plekje gevonden, voor als Alexis in het huis was. Ze stond op, en liep naar de woonkamer. Daar was de meeste ruimte om te trainen.

Aria slikte bij de gedachten dat hij echt dood was. Dat was ze helemaal niet gewend en het zal wel even duren voordat het echt door drong. Aria snapte ook niet goed waarom ze het liet gebeuren maar alles leek hier raar te zijn. Rustig vloog ze verder naar de woonkamer. ''Dan doe ik het voor de schepper'' dacht Aria hard op.

"En voor jezelf?" vulde Alexis vragend aan. Maar zonder op antwoord te wachten begon ze de meubels, als de tafel en de bank, aan de kant te schuiven. Zo zou er net wat meer ruimte ontstaan om te trainen dan als ze er bleven staan. Toen ze bezig was met het wegduwen van de grote stoel zag ze het briefje liggen. Even keek ze naar buiten en zag ze dat het al donker was, ze slikte even een brok in haar keel weg en verbrande het briefje snel. Daarna draaide ze zich weer om naar Aria "Zo."

Aria zag het briefje ook liggen. Ze snapte niet goed waarom Alexis het verbranden dus vroeg ze het maar. ''Wat voor briefje was het'' vroeg ze ook op rcht. Ondertussen pakte ze haar naalden. Natuurlijk zat er geen goed gif op als ze in coma was voor een paar dagen. Maar nu hoefde ze eigenlijk niet gebruiken. Eigenlijk wou Aria testen wat ze allemaal kon.

Alexis schudde haar hoofd "niet belangrijk." ze probeerde overtuigend te glimlachen en ging rechtop staan. Ze concentreerde zich op een vuurbol in haar vingers. Als een basketbal liet ze deze op haar vingertoppen rondraaien, "Waar wil je op trainen?" vroeg ze nadat de vuurbol niet meer groeide en de grote van een vollybal aangenomen had.

''Ehm mijn krachten denk ik'' zei Aria. Haar spieren waren ook een beetje stijf voor echte gevecht. Ze probeerde Alexis na te doen maar dan met een ijsbol. Verassend genoeg lukte het makkelijk. Het voelde ook zo licht aan en ze kon het goed besturen. Aria keek verbaast naar de ijsbol die ze vast had. Eerst het vliegen en nu dit , ze was echt beter geworden.

Alexis keek glimlachend naar het gezicht van Aria toen de ijsbol uit het niks verscheen en zonder moeite bleef bestaan. Zelf liet ze de vuur bol verdwijnen en maakte enkele bolletjes van glas die de grootte hadden van knikkers. Deze liet ze door de lucht vliegen, het was voor haar ook goed om weer eens wat kleine dingen te trainen, die waren vaak moeilijker in toom te houden dan 1 groot brok glas.

Aria liet perongeluk het ijsbol op de grond kapot gaan. Aria zei alleen geen sorry voor alle stukken ijs. Ze probeerde het op te rapen met de wind maar opeens verscheen er een tornadotje. Een kleine omdat Aria niet echt haar best deed. Maar Aria wist wel dat ze veel grotere kon maken. Als deze zo gemakkelijk ging.

Alexis keek met een glimlach naar het tornadootje op de grond. Maar ze hoopte maar niet dat ze hem groter zou maken, dat zou niet echt handig zijn voor haar inboedel. De kleine bolletjes glas zweefde naar de tornado, daar liet Alexis ze los zodat ze mee draaide in het werfelwindje. "Blij?" vroeg Alexis na een tijdje aan Aria.

Aria keek om naar Alexis. ''Natuurlijk ben ik blij. Wat heb ik allemaal gemist'' zei Aria die probeerde de tornado te bewegen. Aria wou het liefst buiten gaan en allemal dingen uit proberen. Maar zelfs zij wist dat ze dat nog niet aan kon. Rustig ging ze zittn op ee bankstel dat aan de kant was geschoven. Ze moest even op adem komen.

Alexis liet het glas uit de tornado weer verdwijnen. "Dat is moeilijk uit te leggen." gaf Alexis toe, terwijl ze naast Aria op de leuning van de bank ging zitten. "Ik ben niet alle tijd bij je geweest, dus ik weet niet wat je allemaal vergeten bent." in haar gedachte probeerde ze te bedenken hoe je het best iemands verleden terug kan brengen in herinneringen, maar het was nauwelijks te doen.

Aria snapte wel dat Alexis niet de hele tijd bij haar was gebleven. Dat wou Aria zelf nog niet eens. Ze knikte rustig naar Alexis. Aria probeerde de tornado wt koeler tewoden zodat het een ijstornado was. Ondertussen keek Aria naar Alexis. ''Weet je dan waarom ik mijn geheugen heb verloren. Jij hebt me toch gevonden dus jij moet het wel weten'' vroeg Aria.

Alexis knikte, weer besloot ze om niet de hele waarheid te vertellen. Iets wat ze niet kon "Je kreeg een harde klap tegen je hoofd, waardoor je bewusteloos raakte, eerst heb ik je meegenomen naar het huis van Cloud. Kan je je die nog herinneren? Je was heel even bij op dat moment, maar later toen je bewusteloos wa heb ik je hier gebracht om aan te sterken."

Aria luiserde aanachtig naar de uitleg. Dt klonk wel logich. ``Clod wa toch dat vriendje van jou, met die baby`` zei Aria terwij ze het aag herinnerde. Ze was maar evenbij gewest entoen veel meer moe geweest. Al klonk het niet logisch dat ze nu hier lag en niet daar gebleven was maar Ari vroeg mar niet verde. Ze moes dankbar zijn geweest dat Alexis al voor haar wou zorgen.

Alexis vertrok haar gezicht en in grimas "ex" fluisterde ze zachtjes. "Maar dat was hij inderdaad, en die baby is zijn neefje." legde ze uit. Snel probeerde ze de grimas van haar gezicht te halen. "Wat gaan we doen? Wil je nog even trainen?" probeerde ze van onderwerp te veranderen. Cloud was op dit moment niet handig om aan te denken.

Aria merkte dat Alexis er niet graag over praatte. Er was dus de laatste paar dagen toen ze in coma was iets gebeurd. Maar misschien was het beter dat ze er niet naar vroeg. ''Ehm oke we gaan verder trainen'' zei Aria maar. Ze had zweet van het oefenen opeens bedacht ze dat die kunnen bevriezen. Maar dat zou misschien te zwaar zijn. Toch gokte Aria erop dus deed ze dat.