Het kleine appartement in Koruna

''Wacht, je weet wat ik aan trek als ik vecht.'' zei ze met een grijns. Het was fijn om in het pakje te vechten, zij kon er goed in bewegen en veel wapens kon je onder de rok bewaren. Haar tas die de heletijd op haar rug had gezeten liet ze ervan af glijden en met gemak opende ze de rits. Ze pakte het jurkje en legde hem op de tafel daarnaar pakte haar nieuwe riem eruit, waar ook handboeien aan zaten, een van haar wapens. Zonder enig gevoel van schaamte trok ze haar hemd uit en liet het jurkje over haar lichaam glijden. Ze knoopte haar broek los en ging op de stoel zitten. Moeizaam trok ze de dunne pijpen over haar voeten en propte de broek in de tas. Haar riem klikte ze om haar middel en met een grijns keek ze Alexis aan. ''Ik ben klaar.''.
--

Stilleto's tijdens vechten .:O:O

"Oehw, Catchy honey-Love" zei ze plagend toen ze de handboeien zag. Ze slingerde de sleutels van haar appartementje om haar vingers heen. Het was een raar gevoel om te merken dat ze nu het huis moest afsluiten om onverwachte gasten buiten te houden. Ze draaide zich om naar de voordeur en deed deze open, buiten wachtte ze op Riyomo om het huisje af te sluiten.
-
verder bij criminele gedeelte?

Ja. ;D
--

Riyomo grijnsde, het wapens was makkelijk om de kelen en andere dingen af te knellen van de persoon waarmee ze vocht. Met haar zwarte ballerina's aan liep ze naar de deur en wierp nog een laatste blik op haar tas, ze liet hem hier want met tas vechten was niet echt fijn. Met een huppelstapje ging ze de deur uit en liep met Alexis de nacht in.

na het gevecht
-
Alexis liep achter Riyomo de bezemkast in. Met de sleutel draaide ze het slot weer om. Daarna begon ze te tasten naar het deurknop om binnen te komen. Na een tijdje in het duister te hebben getast vond ze de klink en duwde deze naar beneden. Met een zwaai gooide ze de kastdeur open, gelijk overspoelde licht de ruimte ne moest Alexis knipperen tegen het felle licht, ze had de tafellamp aangehouden en in het donker leek deze extra licht te geven.

Kort knipperde ze tegen het licht. Haar ogen waren gewend aan het donker van buiten en dat licht was opeens erg fel, gewoon omdat het wát licht was. ''Ga jij je maar omkleden ik vermaak me wel hier.''. Zonder op antwoord te wachten liep ze naar de stoel en schoof hem naar achter. Een irritant geluid vulde de kamer, alsof er iemand met zijn nagels op het bord kraste, zo'n geluid was het, waarvan je rillingen kreeg. Met een zucht plofte ze op de stoel neer en keek Alexis afwachtend aan

"Dat woorden van die onderzetters." zei Alexis droog toen ze de krassende stoelpoten hoorde. Ze draaide zich om en liep een soort halletje in die uitkwam op haar slaapkamer deur. Ze gooide deze open, voor ze verder ging bekeek ze even alle hoekjes van de kamer. Voor hetzelfde geld zat er weer iemand verstopt die dacht dat dit huis onbewoont was. Dit keer zat er niemand. Snel trok ze haar T-shirt en BH uit, deze gooide ze op haar bed waarna ze even de wond schoonmaakte. Snel viste ze een nieuwe BH en een zwart hempje tevoorschijn en trok deze aan. Alexis fatsoeneerde haar haren even in een spiegel voor ze terug naar Riyomo liep.
-

Verveeld voelde Riyomo aan haar wonden. Het prikte verschrikkelijk maar er verder wat mee doen deed ze niet. Ze had geen genezen voor krachten en aan Alexis vragen of ze iets had wat haar wonden minder pijnlijk maakte vond ze laf. Niks doen dus. Een klein sneetje zat op haar wang, wat ze nu pas opmerkte. Gelukkig was hij klein want in haar gezicht wilde ze het liefst geen littekens. Daar zou ze dan nog wel mee naar de apotheek gaan, iets wat littekens minder maakte. Voor als er nog eens iets zo gebeurde, wat groter en dieper was.

Loom door het korte ogenblik voor haar zelf kwam Alexis terug de kamer in. Het was warm waardoor ze slaperig werd. "Zo" gaapte ze lui "Wil je wat drinken?" vroeg ze toen ze eenmaal terug in de kamer stond. "Koffie?' stelde ze voor. Zonderop antwoord te wachten liep ze al naar de keuken om haar seseo apparaat aan te zetten. Dat was de beste uitvinding ever, vond Alexis persoonlijk. Met 1 druk op de knop had je 2 kopjes koffie.

''Geef maar, heb ik tenminste meer energie.'' mompelde ze vermoeid. Gestommel hoorde ze in de verte. Zeker dronken mensen, was het enige waar ze aan dacht. In deze buurt zou het niet raar zijn dat er dronken mensen waren die zichzelf erg grappig vonden en dus veel geluid maakte. Ze hoorde de koffie stromen in de kopjes en begon daar op te letten.

Alexis pakte 2 kopjes uit de kast en zette deze onder het apperaat dat warm geworden was. Ze drukte op de knop en bleef kijken naar het bruine straaltje goedheid dat de kopjes vulde "Met iets erin?" vroeg ze toen de de kopjes klaar waren. Weer zonder op antwoord te wachten klemde ze een klein suiker potje en melkpoeder tussen haar armen. In haar anderen handen nam ze de koffiekopjes mee naar waar Riyomo toe. Het verbaasde haar dat ze gestommel rond het huis, maar reageerde er niet op. Het waren vast een stel dronken kerels of een paar zwerfhonden. Vlak voor ze haar lading op de grond zette leek het alsof de hel losbrak. Alle ramen werden kapot geslagen en een stuk of 20 zwaargewapende mannen binnenstormen. Met luid geschreeuw kwamen ze op de 2 meisjes af rennen.

''What the fuck.''kon ze nog maar net over haar lippen krijgen voordat ze hardhandig vastgegrepen werd. Verbaasd keek ze Alexis aan. Wat gebeurde er nou weer. Het enige wat ze kon doen was toekijken want de man had haar in een onbegrijpelijke greep vast, eentje waar je niet makkelijk uit kon komen. Had Alexis zich dan dus wel gevoegd bij de mensen uit het twaalfde rijk en was zij er nu bij, nee dat zou Alexis niet doen, zo was ze niet.

Alexis keek alsof ze de heerser van de onderwereld in eigen persoon had gezien toen er van alle kanten potige mannen op hen afgestormd kwamen. Gelijk wilde ze naar haar dolk grijpen die aan haar riem hing, maar de kopjes zaten in de weg. Een gil van pijn ontsnapte aan haar keel toen de gloeiend hete koffie over haar benen liep. Haar gil werd gesmoord door een grote hand die op haar mond gelegd werd door 1 van de mannen. Haar blik ging naar Riyomo die ook vastgegrepen werd. Wat was er in hemelsnaam aan de hand?

Wild probeerde Riyomo los te komen. Haar handen waren op haar rug gefosseerd. Ze beet de pijn weg en schudde wild met haar schouders. ''Laat me godverdomme los.'' riep ze pissig. Het deed alleen meer pijn, net alsof haar armen gebroken waren en dat ze er lekker op ging zitten. Nu stroomde er tranen over haar wangen, van woede en van pijn.

f*ck eten, ben je er zo nog?
-
Alexis probeerde in de handen van de man die haar vasthield te bijten. De gloeiend hete koffie gaf brandblaren op haar benen waar ze niet eens bij kon om het te koelen. Met haar benen probeerde ze de man achter haar te trappen, maar tevergeefs. Met een pijnlijk gezicht voelde dat haar armen met een droge knik op haar rug gedraaid werden. Haar schouder werd uit de kom gedraaid, met tranen in haar ogen hoorde ze hoe haar handen vastgezet werden met 2 paar handboeien. Om elke pols 1 en dan de overige om 1 van de mannen die ze nu als agenten herkende. Bestormde ze nou haar huis alleen om een straat gevecht? Een jaloerse blik ging naar Riyomo die lekken kon blijven schelden, op haar= mond werd nog steeds een hand gehouden zodat ze moeite moest doen om adem te halen.

Het verbaasde haar dat zij niet vastgezet werd en Alexis wel. Nu begon er iets te dagen, wat had Alexis gedaan wat zij niet gedaan had. Tijd om verder na te denken had ze niet wat ze werd hard op haar knieën geduwt. Geschaafd waren ze zeker, dat voelde ze gewoon. '' Geef godverdomme nu een ve..'' verder kwam ze niet want nu werd er ook een hand voor haar mond geschoven. Een gorgelend geluid was te horen met daarnaar iets wat op spugen leek. Een grote gorgel lag nu in de hand van de man.

Nog nooi had Alexis zo hulpeloos gevoeld. Met al haar kracht probeerde ze haar handen te verhitten, maar de handboeien hadden iets waardoor ze haar vuurkrachten niet kon gebruiken. En ze werd zo vastgehouden dat ze haar benen ook niet kon gebruiken om iets anders van vuur te creërenAlexis probeerde zich in de hectische toestand naar Riyomo te draaien, maar haar gezicht werd geblokkeerd door een jongen zie ze herkende. De jongen die bij Delilah geweest was en net bij hun gevecht. Er stond een triomfantelijke grijns op zijn gezicht terwijl hij van de mannen een schouderklopje kreeg. Ruw werd er in de rug van Alexis gegeven richting de deur die nog gewoon netjes dicht zat. Met alle macht probeerde Alexis zich te verzetten tegen de mannen. Ze kon veel, maar tegen 3 volwassen mannen die haar vast hadden kon ze weinig beginnen.

Met al haar kracht wat ze nog over had sloeg ze haar hoofd naar achter. Hard kwam ze tegen de man zijn hoofd aan wiens greep verminderde. Wild probeerde ze los te komen, nogsteeds lukte het niet en deze actie bracht alleen maar mee pijn op. Haar greep werd nog steviger en pijnlijker. Het enige wat ze kon doen was er staan en kijken naar het gedoe. Een ergere straf was er niet, ze wilde Alexis helpen. Nieuwe tranen branden in haar ooghoeken, ze zou haar bevrijden, een andere keer , als ze met meer mensen was die haar wilde helpen.

Met tegenzin moest Alexis toegeven dat er weinig te beginnen was tegen deze spierbundels. Met alle macht probeerde ze de hand voor haar mond te bijten. Met 1 venijnige beet kreeg ze het voor elkaar om de hand van haar mond te krijgen, al was het voor maar enkele seconden. "Cloud." was het enige wat ze kon uitbrengen voor ze weer een hand voor haar mond voelde met een harde klap in haar gezicht. Iets vernederends had ze nog nooit meegemaakt. Ze schaamde zich, nog nooit had ze in zo'n situatie gezeten, en nu was Riyomo nog toeschouwer van dit schouwspel. Met een ruk werd ze door de deur naar buiten gebracht en in een busje gegooid. Zonder dat ze haar loslieten gingen ze naast haar zitten terwijl ze haar op de grond duwde zodat het enige wat ze kon zien was het hout van de kar.

Cloud, morgen zou ze naar hem toe gaan. Eindelijk liet de man haar los. Ze voelde haar armen nog tintelen en een paar seconden bleef ze zo liggen. Haar haat voor de man kwam naar boven en als een atleet die in zijn startplaatsen staat duwde ze zich op hem af. Hij leek nog niks te merken tot hij meegesleurt werd door het meisje. Ze wist dat dit geen goede beslissing was geweest maar nu kon ze niet terug. Alletwee vielen ze op de grond neer, de man nog iets harder dan zij. Nog in de verte zag ze het busje wegrijden met Alexis erin. Met een kracht werd ze weer teruggegooid de kamer in. Dit zou ze niet opgeven. Weer rende ze op hem af. Ze duwde haar rok omhoog en pakte uit de riem een lange scherpe dolk. ''Hier krijgen jullie godverdomme spijt van.''. Wild haalde ze uit met de dolk naar de man, die dit alles behendig ontweek. Dan een andere manier. Ze gooide met behoorlijk wat skils de dolk in de tafel. Nu gingen ze echt vechten.

Maanden later, na dat Alexis weg is gegaan bij cloud
-
Alexis bleef met trillende vingers voor de deur staan. Carlos was al weggevlogen, hij wist dat dit iets was wat ze alleen moest doen. Haar blik ging naar de kapotte ruiten, waar niks aan gedaan was. Er leek sowieso niks aan het huis veranderd te zijn. Alsof iedereen het huis als de pest gemeden had, er waren zelfs geen spullen verdwenen. De reputatie die ze had opgebouwd had toch soms wat voordelen. Met een strakke blik op de ruiten en een handomdaraai vloeide de glasscherven weer samen, als water, en vormde ze samen nieuwe ruiten.

De spullen lagen precies hetzelfde als toen ze hier weggevoerd werd, nog steeds kon ze de gebeurtenissen voor zich halen alsof het gisteren gebeurd was. De koffie die over haar been gelopen was lag zelfs nog met gebroken kopje en al op de grond. Tot haar grote verbazing leek haar lichaam nergens op te reageren qua angst en rillingen, alles leek op de automatische piloot te gaan. Ze bukte zich om de scherven van het kopje bij elkaar te vegen om op te ruimen.

Cloud liep door de straat. als zijn informant het goed had gehad zou haar huis hier zijn. Hij keek naar het apartement en ging met zijn hand naar de inhoud van de zak in de langejas die hij aanhad. Hij pakte de rode roos en keek ernaar, evenals het kleine kaartje dat eraan hing, jammer dat hij nooit zo goed was met woorden. Hij liet de bloem met telekinese naar de deur zweven en gooide een kiezelsteentje tegen de deur wat een zacht bons geluid maakte. Hij glimalchte en liep weer weg.

op het briefje stond:

Lieve Alexis,
Ik weet dat ik je afschuwelijk veel pijn heb gedaan, en heb oprecht spijt. Er is geen goed excuus of ook maar iets in die richting dat zou kunnen goedpraten wat ik je aan heb gedaan. Oh lieve Alexis, Het spijt me zo
C.

Alexis lag in bed voor zich uit te staren, ze was in deze 2 dagen dat ze al thuis was 1 keer het huis uit geweest, dat was om eten te halen. Al het eten wat in haar koelkast had gestaan, was bijna uit zichzelf naar de vuilnisbak weggelopen. Het enige wat er nog een beetje herkenbaar uitzag waren de flesjes bier die er in overvloed stonden. De rest van de tijd had ze doorgebracht met op de automatische piloot rondlopen door het huis en alles stofvrij en helemaal schoon maken. Het enige lichtpuntje van deze 2 lege dagen was geweest dat ze haar pumps gevonden had, deze lagen nog steeds in haar slaapkamer, weliswaar helemaal verstoft, maar met een klein sopje was dat zo te verhelpen. Ze schrok op uit haar overpeinzingen waar ze deze dag mee kon vullen door een tik op de deur. Met haar oude dolk in haar hand geklemd stond ze op, en liep behoedzaam naar de deur. Voorzichtig deed ze de deur open, eerst op een kier. Maar toen ze niks zag deed ze hem wat verder open. Nog steeds zat de dolk stevig in haar hand geklemd. Deze greep werd verslapt op de dolk toen ze een rode roos met briefje zag liggen.
Zachtjes bukte ze zich om deze roos op te pakken. Toen ze weer rechtop stond keek ze de straat rond, maar er was geen levende ziel te bekennen. Zachtjes gooide ze de deur dicht en ging er met haar rug tegen aan staan, terwijl ze het briefje opende. Ze gleed tegen de deur naar beneden toen ze het briefje las. Het was van Cloud. Een vlam verscheen in haar hand en liet het briefje verdwijnen, het enige wat er van overbleef was wat as wat zich over de vloer verspreide. Met een brok in haar keel keek ze naar de rode ros in haar handen.

Een paar dagen later liep Cloud weer naar die ene straat. hij had dit keer een bos rozen mee. hij zette ze weer voor de deur, dit keer een ander briefje en toen hij de straat bijna uit was smeet hij nog eenkiezelsteen tegen de deur, als de vorige keer.

Lieve Alexis.
Ik weet dat ik een enorme Klootzak ben geweest. Het spijt me enorm. Ik kan geen enkele andere manier vinden om orry te zeggen dan door je te bewijzen dat ik nog van je houd. Ik houd van jou aleen, en van niemand anders. Ik hoop dat je deze sukkel ooit ook maar genoeg kan vergeven om me weer aanrdig te vinden

Voor altijd de jouwe, maar wel een enorme sukkel,
Cloud

Haar pen kraste over het papier toen ze opschrok van een bons tegen de voordeur. Ze linkte deze bonk niet aan de bonk van een paar dagen geleden. Weer met de dolk in haar hand geklemt opende ze de buitendeur. Geschrokken keek ze naar de bos rozen die voor de deur lag. Het liefst gooide ze de deur weer dich, maar ze okn het niet. De bos blinkte op de grond, en Alexis pakte het op, zonder echt naar de rozen om te kijken zocht ze tussen de bos door naar een briefje, die vond ze ook. De tranen bleven bij dit briefje uit. Zonder een gevoel op haar gelaatsuitdrukking te laten zien legde ze de bos rozen en het briefje op het tafeltje in de gang, en liep weer terug naar de warme huiskamer.

Cloud keek vanaf de andere kant van de straat naar de deur. Hij wist dat het er ooit van zou moeten komen dat hij haar moest aanspreken, dat hij recht in haar gezicht sorry moest zeggen, en hopen dat ze niet al te kwaad zou worden, maar hij durfde neit. De anders zo zelfverzekerde onverschrokken boom van een vent durfd geen sorry te gaan zeggen. hij schaamde zich kapot. hij had een roos in zijn handen, weer ee rode. er hing dit keer rrn briefje aan met een heel korte tekst. hij liep naar de deur en legde de roosneer en liep de straat uit. zoals de keren daarvoor tikte hij met een steentje tegen de deur

Lieve Alexis,

Ik wil je vragen me te vergeven, of tenminste met me te praten. Ik ga vanavond naar het haantje, ikhoop dat ik je er zie opduiken. Zo niet, dan zal ik nooit meer wat van me laten horen, en je gewoon je eigen leven laten leiden.

Cloud.