Het rijk van de Steenbok, in het magische regenwoud

Scarlet begon op het ritme van muziek zachtjes te zingen, ze kon niet heel geweldig zingen, maar het klonk ook niet vals ofzo. 'Zoiets dacht ik ook.' Zei ze en keek glimlachend naar de twee draken, ze zagen er schattig uit met zijn tweetjes. Er viel een blaadje op haar ontwerp en bedacht toen dat de perfecte kleur voor haar ontwerp, groen was. Ze schreef er naast: groen. En tekende nog was terwijl ze nogsteeds zong.

Katniss verzwakte het geluid van haar fluit, maar speelde een ietwat vrolijker liedje. Ze luisterde rustig naar het gezang van Scarlett. Het klonk zo slecht nog niet. Ze begon vlinders te maken van lucht, die rustig om hen heen vlogen en met hun vleugels bewogen op de klank van de muziek. Ze keek even naar het mooie ontwerp van Scarlett.

Scarlet glimlachte en zsong zachtjes verder terwijl ze tekende. Toen ze dacht dat ze klaar was legde ze haar schetsboek in haar tas. Ze leunde met haar hoofd naar achteren. 'Ben je al verder gekomen met je krachten?' Vroeg ze zachtjes. Artemis deed even vaag haar drakenogen op en keek even naar Katniss en Rua. Ze glimlachte even als begroeting en sloot daarna haar ogen weer. Ze was echt moe geworden van al het reizen.

"Ik kan nu energie aftappen." Zei Katniss. "En luchtboomerangs maken, en als ik mijn best doe ook tornado's." Ze knipte even met haar vingers en er ontstond een kleine tornado die vrijwel meteen verdween. "En jij?" Vroeg Katniss aan Scarlet

Saphira kwam nu heel vaak in het magische regenwoud, nu ze ontdekt had hoe mooi en magisch het was.
Ze was er nu ook, samen met haar draak Curlie. Ze liep wat door het bos en keek naar de mooie vogels en ze testte even haar krachten.
Ze probeerde het op een boom; eerst zette ze de boom in brand en daarna liet ze de boom helemaal veranderen in ijs.
Gelukkig, ze kon het nog, voor als het nodig zou zijn. Opeens hoorde Saphira een geluid, en liep er op af.

Scarlet glimlachte en knikte. 'Het lukt me nu aardig om scheuren in de grond te maken, alhoewel ik soms moet oppassen er niet in te vallen. Verder kan ik nu rotsblokken echt sturen, eerst liet ik ze vaak vallen. Verder word mijn eigen kracht ook steeds sterker dus mijn aarbevingen zijn ook beter, maar het lukt niet altijd om de juiste kracht uit te putten.' Zei ze en glimlachte, de laatste tijd praatte ze opvallend veel, misschien kreeg ze wat meer zelf vertrouwen. Scarlet keek even om zich heen omdat ze iets voelde.

Katniss hoorde dat er iemand aankwam. Ze keek om, het was het meisje uit de herberg,Saphira. "Saphira!" Riep ze. En ze vloog naar het meisje toe. En dan niet in de zin van snel lopen, nee ze vloog echt. Ze viel haar om haar hals. "Hoe gaat het ermee?" Vroeg ze.

Scarlet keek op en zag Saphira ook. De vorige keer dat ze in dit bos was zag ze haar ook. Ze kende Saphira niet erg goed en wist niet waar ze vandaan kwam. Dat vond ze het enige wat niet zo leuk aan haar was, verder was Saphira erg aardig. 'Hé, Saphira.' Zei ze vanaf de plek waar ze zag en zwaaide even vrolijk en uitnodigent. Ze haalde een hand door haar haren.

Katniss liet Saphira los en vroeg of ze ook bij de boom kwam zitten. Ondertussen keek ze naar Scarlet en gaf antwoord. "Wauw, dat klinkt best cool. Ik wou soms dat mijn gaven iets destructiever waren dan lucht, als ik tegen een andere luchtmeester vecht die beter is kan ik helemaal niets."

Saphira vond het lief dat Katniss kwam met zo'n warm onthaal. Ze zei 'hee' tegen Scarlet en zei tegen Katnis: 'Heei, met mij gaat het goed hoor en met jou? En ja hoor, ik wil wel bij de boom zitten.' Ze liep mee met Katniss naar Scarlet en ze plofte neer naast de 2 meisjes die ze ondertussen wel vriendinnen kon noemen.

Katniss pakte haar fluit weer en begon opnieuw te spelen. Ze liet luchtvlinders verschijnen die op de maat van de muziek dansten. Rue sliep nogsteeds rustig en ronkte zachtjes. Katniss haalde haar kapotgetrapte dolk tevoorschijn. "Kan je deze repareren?" Vroeg ze aan Scarlet.

Scarlet keek glimlachend naar Saphira en daarna pakte ze de dolk van Katniss vast. Repareren kon ze wel, maar nog alleen met aanraking. Ze begon weer te zingen op het wijsje van Katniss dr fluitje. Ze sloot haar ogen even terwijl ze aan het zingen was, zodat ze zich beter kon concentreren. Ze ging met haar hand even over het metaal van de dolk en smolt het kapotte samen tot weer een hele dolk. Ze glimlachte toen ze haar ogen opende en ze gaf de dolk terug.

Saphira keek bewonderend naar wat Scarlett deed. Ze maakte met haar krachten gewoon de dolk weer heel!
En wat kon Katniss prachtig fluiten! ''Wauw, wat kunnen jullie dat goed'' zei Saphira tegen Katniss en Scarlet.
De prachtige vlinders die om de dolk vlogen, het leek gewoon magisch... Saphira keek met grote ogen naar de mooie dieren, met al hun kleuren.

"Bedankt." Zei Katniss tegen Scarlet. En tegen Saphira zei ze: "Maak je geen zorgen, jij komt er heus nog wel." Ze liet een vlinder landen op Saphira's neus. Om vervolgens de rest te laten verdwijnen. De vlinder op Saphira's neus groeide totdat hij de grootte had van een hand. Hij bleef rustig zitten, klapperend met zijn vleugels.

Saphira schrok van de vlinder die plosteling door Katniss gestuurd was om op haar neus te landen. Het kriebelde, de pootjes van de vlinder, maar Saphira vond het niet vervelend, ze vond het wel een rustig gevoel geven. De vlinder leek ook op zijn gemak te zijn, hij bleef lekker zitten en schrok niet van geluiden om zich heen of andere dingen. Opeens keek Saphira om, omdat ze een raar geluid hoorde.

Scarlet keek glimlachend naar Saphira. 'Dank je wel.' Zei ze dankbaar en keek even om zich heen. 'Ik voelde iets.' Zei ze rustig en op een kalme toon. Maar haar voeten zette zich wat steviger in de aarde onder zich en zo speurde ze het hele terrein af naar het gene wat ze voelde en blijkbaar wat Saphira hoorde. Na een tijdje hoorde zij ook iets.

Saphira schrok. Ze zag een zwarte schim vluchtig wegschieten achter een boom, en hij deed dat vast omdat hij dacht dat hij gezien werd, wat ook zo was. Saphira fluisterde naar Scarlet: ''Ik zag een zwarte schim, dus we moeten oppassen, misschien wil hij ons iets kwaads aandoen.'' Daarna hield ze de plek waar de schim net stond, achter de boom, scherp in de gaten. Gelukkig was ze met meerderen, anders was het misschien gevaarlijk geweest.

Scarlet glimlachte en haar blote voeten bleven stevig op de grond. 'Het of hij, kan ons niets doen. We zijn in de meerderheid en bovendien een stuk sterker.' Zei ze, het was ook bedoelt als waarschuwing voor de schim. Ze keek om zich heen en ook haar ogen vestigde zich uiteindelijk op de boom, waar Saphira ook naar keek.

Plotseling kwam de Schim dichterbij, naar hun richting. Saphira vond het toch wel spannend, hij zag er wel eng uit, maar ze konden hem gemakkelijk aan, want hij zag er niet bepaald sterk uit. Saphira bleef staan kijken en zag de Schim op hun af komen lopen. Ze keek een beetje verbaasd naar Scarlet, en keek toen weer terug naar de Schim. Hij begon te praten, hij had een hele normale stem, en praatte rustig, maar wel een beetje verlegen, terwijl hij zei; ''hallow, ik bin verdwaald in dit bossh, sgrik vooral niet van mij, ik doe juulie nikkes aan. '' Hij kon wel slecht de taal van dit land, maar Saphira kon hem wel begrijpen.

Scarlet trok haar wenkbrauwen op. 'Volg gewoon het pad.' Zei ze en wees naar links. 'Waarschijnlijk kom je er zo wel uit, uiteindelijk kom je dan op een grote weg uit.' Legde ze uit en glimlachte even. Ze voelde de richting aan de grond. Ze wist niet zeker of het waar was, maar waarschijnlijk wel. Ze keek naar de schim.

Saphira was nog steeds verbaasd dat de Schim zo dichtbij kwam. Ze had wel vaker Schimmen gezien, maar de meesten waren binnen 1 seconde weg, als ze zagen dat jij hun had gezien. Saphira wist niet goed waarom ze zo bang waren, en voor wie. Ze bedacht opeens iets en vroeg het aan de Schim: 'Zou ik je iets mogen vragen?' Ze wachtte zijn antwoord niet af en ging verder; 'Ik zie wel eens Schimmen, net zoals jij, maar die lijken ergens bang voor te zijn, maar waarvoor? Want als ik naar ze kijk, zijn ze al heel snel weg, maar ik ben helemaal niet van plan ze iets kwaads te doen, dus ik snap niet waarom ze zo bang zijn.'

Arian liep als de rattenvanger van hamelen door het bos. Hij speelde een zielig liedje terwijl hij achtervolgd werd door een kat of 14 en een draak aan het eind. Zelfs kittens leipen mee. Hij knikte kort terwijl ze katten mooi de tekst begonnen te mauwen die zwarte kater had 'geschreven' Zwarte kater liep naast Arian, zijn eeuwige kammeraad.

Nerisse zat tegen een boom aan gitaar te spelen. Ze speelde een door haar moeder geschreven liedje. Het was een triest en gevoelig lied maar wel erg mooi. Ze speelde voor emotie en gevoel en in de verte hoorde ze kattenmiauw en vroeg zich af hoe die hier kwamen.

Arian hoorde een ander muziek instrument en hield even op met spelen. Hij luisterde even en na even luisteren kon hij meespelen, wat hij dan ook deed. De katten liepen in het nieuwe rimte vrolijk verder. Arian kwam aan bij een boom met een meisje, inclusief gitaar. "Hallo" zei hij zonder emotie terwijl hij op een rots tegenover het meisje verder ging spelen.

Nerisse keek glimlachend naar de jongen. 'Hoi.' zei ze glimlachend tegen hem. Rustig speelde Nerisse door en keek grijnzend naar de katten en bekeek de jongen ook goed. Hijk zag er vriendelijk uit vond ze en dat was een goed teken.,