Het rijk van de Steenbok, in het magische regenwoud

Arian glimlachte even en stopte zijn viool weer in de koffer en deed deze op zijn rug. Hij glimlachte evne en Zwarte Kater ging op zijn schoot zitten. "Ik ben Arian" zei hij met een glimlacht terwijl Zwarte Kater een plaatsje zocht op arians hoofd, waardoor hij helemaal was gekamoufleerd tussen het zwarte haar.

Nerisse legde haar gitaar naast zich neer. 'Aangenaam, Ik ben Nerisse.' zei ze met een vrolijke glimlach. Nerisse vond de katten erg schattig en vond het leuk om te zien hoe de zwarte kat op Arians hoofd ging zitten. Hij viel bijna niet meer op tussen de zwarte haren.

Arian vloot en de katten gingen voor Nerise in een rij staan. Arian glimlachte "Ze willen je een naam geven, dus laat ze maar op onderzoek gaan" zei hij en toen hij klaar was liepen de katten naar Nerisse en alle veertien keken naar haar. Ze mauwden door elkaar en Zwarte Kater het harts "Ze noemen mij Vioolsleutel" zei hij met een glimlach

'Wat mooi dat ze mensen een naam kunnen geven. Ik ben erg benieuwd.' zei Nerisse tegen hem. Glimlachend bekeek ze alle katten even en werd nieuwsgierig naar haar naam. Ze bekeek ook Arian opnieuw even en wachtte rustig af.

De katten mauwden uiteindelijk in een keer een geluid "Luchtgitaar" zei Ariuan met een glimlach ""Slaat dat ergens op?" vroeg hij nieuwschierig, de katten hadden een vreemde gave van het geven van toepasselijke namen aan mensen die ze ampr kennen.

'Nou, mijn kracht is lucht en ik speel gitaar.' zei nerisse vrolijk. 'Dus ze hebben gelijk. Erg knap van ze!.' zei Nerisse complimenterend. Ze vond het echt ongelooflijk knap. Ze keek Arian met een glimlach aan en vroeg zich af hoe ze het konden.

Arian glimlachte, alweer een magier, fijn. Dacht hij bij zichzelf. Ze doken steeds vaker op. Hij pakte zijn viool weer en speele een vrolijkriedeltje. De katten gingen om hem heen zitten en mauwden de bijbehorende tekst. Arian glimlachte.

Levi liep door het bos. Hij was op zijn hoede voor elk geluidje. Iets verderop lag Lauren op een open plek, te kermen van de pijn. Het dier had zijn poot gebroken bij een noodlanding. De draak was het nu aan het helen, maar Levi moest op zoek naar een blauwe bloem met rode doorns. Daarmee moest hij terugkomen en er een papje van maken voor de poot van Lauren.

Ruw zette Fiëra Cloud op de grond -Domme idioot, je bnt nu uit de buurt van water, zijn we van plan om nog meer dingen op het lijstje van domme dingen die jij in je leven heb gedaan te zetten, of is dit genoeg voor vandaag- door de vlucht was cloud weer droog geblazen. Nu hij weer een beetje logisch kon denken gaf hij toe dat zelfmoord geen oplossing van zijnproblemen bood, en zeker neit iets was waardoor Alexis meer van hem zou gaan houden, of zelfs maar tegen hem zou gaan praten.

Levi had eindelijk de bloem gevonden. Hij keek even rond en zag een jongen nogal boos denken, waarschijnlijk met de draak die naast hem vloog. Hij verschool zich achter een bosje en keek rustig toe. Ongemerkt kroop er een laag water over zijn lijf, maar daar kon hij niks aan doen.

-Ja oke, je hebt gelijk- hij liet zich met een zucht tegen een boom zakken en zijn draak krulde zich om de boom en man tegelijk. de twee meter lange gestalde aaide de draak over haar kop "Je hebt gelijk meis, je hebt gelijk. HEt doet aleen zoveel pijn van binnen, ik vind mezelf zo'sukkel" hij aaide de roetzwarte draken kop nog een paar keer. Hij had de gedachten van een jongen gehoord en glimalchte, een skijken of die een beetje tegen verassingen kon "Zeg, levi, afluisteren is onbeleefd" hij keek naar fiera "De zijne heet Lauren" hij gliamlchte.

Levi kroop uit de struikjes. Nog steeds was zijn lichaam bedekt met een laagje water. "Sorry," zei hij. Hij had een hekel aan telekinese. Gedachten bekijken zonder toestemming, dat vond hij vreselijk. "Jij klinkt net als iemand die ik heb ontmoet op een kiezelstrand, alleen praatte zij over een hij en jij praat over jezelf." Misschien was dit wel die hij, maar dat zou wel heel onwaarschijnlijk zijn.

hij heeft niets gezecht over een zij, aleen mentaal gecommuniceerd en een zin hardopgezecht, en levi aangesproken

Cloud beet op zijn lip. "Had ze toevallig halflang steil zwart haar, de mooiste ogen van de wereld en was ze verschrikkelijk kwaad op me, dan heb je de juiste persoon voor je" hij zuchtte en maakte een klein bolletje vuur in zijn hand. Dit deed hem zelfs aan Alexis terug denken. kwaad smeet hij het bottetje weg, en het vervloog meteen.

"Degene die dat zei, zag er inderdaad zo uit," zei hij. "Alleen dat van die ogen weet ik nog zonet niet. Maar dan ben jij de jongen die is vreemd gegaan." Zijn mond viel open van verbazing. "Maar ik moet eigenlijk weer door, mijn draak ligt een stukje verderop te kermen." Hij begon alvast een papje te maken van de bloemen.

Cloud knikte "Ik weet dat je naar je draak moet, ik heb telekinese als je dat no niet doorhad." hij zuchtte "En ik ben inderdaad de sukkel die vreemd is gegaan" hij sloot zijn ogen en lliet zijn hoofd tegen de boom rusten. "Ik drink nooit maar dan nooit meer" mompelde hij. hij hield zijn ogen gesloten. Hij hield van Alexis, en houd nog steeds van haar. Hij zou nooit over haar heenkomen, nooit meer. Hij moest zich dwingen om zijn gedachten niet weer naar zelfmoordneigingen te laten dwalen.

"Het is geen reden om te stoppen met drinken," zei Levi met zijn gedachtes bij de lekkere biertjes. "Maar je moet het met haar uit gaan praten. En je kijkt alsof je zelfmoordneigingen hebt. Kom mee naar mijn draak, die weet daar wel raad mee." Hij ging hem voor het bos in, naar de open plek waar hij en Lauren waren neergestort. Daar aangekomen liep hij snel naar de draak en smeerde het papje op de poot. Hij liet zijn handen oranje opgloeien en liet zijn heling verder het werk doen. Ook de poot van Lauren gloeide nu oranje, zo kon je zien dat hij ook heelde.

Cloud liep met een zucht achter Levi aan "Geloof me, dat is de schuld van dit alles, het leek toen waarschijnlijk alsof ik nuchter was, maar schijn bedriegt, ik herinner mer niets meer van die avond vanaf het moment dat ik een kroeg binnen stapte" hij zuchtte. En liet zich met een plos tegen een ots vallen. hij zat daar, roerloos met zijn ogen gesloten in de zon. Hij moest op zijn wang bijten om te voorkomen dat hij moest huilen bij het volgende deel "En ze wil niet op mijn verzoek ingaan om het uit te praten, of me tenminste de kans geven om me in haar gezicht sorry te laten zeggen" hij suchtte.

Fiera was achter coud aan gewandels en was tegenover lauwen gaan liggen. Ze zag er pitzwart uit tot ze haar rugvinnen overeindzette. de vliesachtige huid was niet doorzichtig zwart, maar troebel met alle kleuerne die een normaal kampvuur zou hebben. Het liep harmonieus in elkaar over.

De oranje gloed trok we en Lauren stond weer op. De lange draak liep naar Cloud. "Vertel ons eens wat er is gebeurd, tussen jou en Alexis," zei hij. "Dan kunnen we je helpen." Hij liet zijn snorsprieten zien die oranje oplichtten. Ook Levis' handen gloeiden op. "Maar je moet het wel goedvinden," zei de draak. "En bij Alexis kunnen we hetzelfde doen."

Cloud beet op zijn wang. "Liever niet eigenijk, ik heb geen zin om er over te praten" hij staarde naar de lucht "Hoe kon ze het me dat aandoen, ik weet dat ik stom was geweest maar ze had hem beter zelf wek kunnen doen" mompelde hij "Stom ding" hij staarde naar de lucht en viste een dolk uit een van de schedes aan zijn middel. hij begon ermee te spelen en toen hij merkte dat hij dat hetzelfde deed als alexis altijd wiep hij de dolk kwaad in een boom

"Dat zei zij ook," merkte Levi op. "Maar toen zei ik dat je je leven lang een wrok zult koesteren als je er niet over praat." Lauren raakte met het puntje van zijn snorspriet het voorhoofd van Cloud aan. 'Vertel gewoon wat er aan de hand is, dat zal je alleen maar helpen.' Hij haalde de spriet weg en keek hem dwingend aan.

Cloud zuchte "Ik weet een oplossing, ik raad je aan om gewoon te gaan zitten, ik ga iets lastigs proberen, ik heb het nog nooit geprobeerd met iemand die geen telekinese heeft" hij knakte zijn zivgers en ging zitten. hij sloot zijn ogen en concentreerde zich op de gedachten van Levi "Wil je alsjeblieft openstaan met mijn bemoeienis met je gedachten, dat zou het makkelijker maken." hij gooide alle herinneringen van die avond op een hoopje en stuurde die toen door naar Levi's gedachten "Heeft het gewerkt?" vroeg hij, hem hoopvol aankijkend.

"Het heeft gewerkt," zei Levi. "Alleen dit deel van het verhaal ken ik al, alleen van een andere kant. Wat is er gebeurd toen jij Alexis zag en wat gebeurde daarna?" Hij maakte zijn hoofd leeg en wachte geduldig af.

Cloud zuchtte "Dat wil ik liever niet terughaen, ik vertel het liever." hij haalde diep adem en bleef met zijn ogen gesloten tegen de boom zitten "Ze werd verdrietig en rende weg. Toen ik thuiskwam was ze weg en had.." hij had even nodig om zijn stem onder controle te houden "iets dierbaars achtergelaten, zo dat ik, of een andere, het zou vind3en. toen ben ik een paar dagen later nar haar apartement. Ik heb een brief vor de deur gelecht met excuses en later een waarin ik vroeg of ze bij een kroeg wilde afspreken, als ze niet zou komen zou ik haar niet meer storen" hij beet op zijn lip "Ze is nooit koemn opdagen" tranen prikten in zijn ooghoeken, maar hij wist ze te verdringen.

"En wat wil je nu," Levi begon weer met zijn psychologisch gebabbel. "Wil je haar iets aan doen? Wil je haar vergeten? Wil je haar vergeven? Zeg het en we helpen." Hij zei de hele tijd we, omdat Lauren genoeg helende ervaring had om de innerlijke pijn iets te kunnen verlichten.

Cloud gaf geen andwoord. van binnen zat hij totaal in de knoop. aan de ene kant wilde hij dat ze gelukkig was, en op het moment leek het dat ze zonder hem beter af was. aan de andere kant hield hij zoveel van haar daat het extra pijn deed dat zij pijn leed, al was het dan geen fysieke pijn. "Ik wil dat ze me de kans geeft om me te verontschuldigen om.." hij haalde diep adem "Om mezelf te vergeven, en dan hoeft ze nooit meer wat van me te horen" hij zuchtte "al zal er wijnig aan zijn zonder haar, mischien dat ikneit eens terugga naar de twaalvers, gewoon uit angst haar nooit meer te zien" hij glimalchte flauw naar Levi "En ja, ik ben dankzij haar overgestapt naar de dertieners"