Het rijk van de Steenbok, in het magische regenwoud

"Dat is dan niet de moeite waard om nu op te geven," zei Levi, lichtelijk geschokt, maar daar liet hij niks van merken. "Als je zo ver gaat voor iemand, dan moet je dat volhouden. En dat zal Alexis ook wel beseffen. Alleen nu nog even niet. Laat haar nog even over de schok heenkomen en ga dan met haar praten. Gun haar nog even tijd en grijp dan je kans. Ik wil je er wel bij helpen, hoor. Gewoon als een steuntje in de rug. Maar als je dat niet wil is het goed." Lauren zat zachtjes te knikken. Zijn hele kop baadde nu in oranje licht.

Cloud schudde zijn hoofd "Je hoeft niet te helpen" hij zuchtte, zijn ogen nog steeds gesloten "Ik zal nog een keer proberen contact met haar te leggen en daarna geef ik het op, dan wil ze me echt niet meer zien." hij opende zijn ogen en keek naar de blauwe lucht "Ik wil haar de kans geven op een eigen leven" hij zuchtte. Fiëra keek bezorgd naar haar baas. Hij ging veel te snel achteruit. "Het is al een groot aantal weken geleden, ik hoop voor hem dat ze reageert, en anders ga ik ook wel even praten met Carlos, haar draak. Ik heb Cloud vanmidag al ervan moeten weerhouden zefmoord te plegen" ze zuchtte "En ik zit neit graag weer in die situatie."

Het is erger dan ik dacht, dacht Levi. Hij zag aan zijn ogen dat Lauren precies hetzelfde dacht. "Maar dat is niet de bedoeling," protesteerde hij. "Als je geen contact met haar krijgt, dan wil je haar vergeten, maar dat lukt niet op zo'n manier. Wil je hulp van Lauren?" En hij wees op de draak. De oranje gloed trok nu steeds verder over het lijf, maar het hadnog een lange weg te gaan tot de staart. Het dier was nu oranje, in plaats van groen.

CLoud zei helemaal niets meer en staarde gewoon voor hem uit. Fiëra zuchtte "Ik denk niet dat dat veel zin zal hebben" zei ze, weer een keer treurend dat ze geen mensentaalsprak "Hij neigt voor het eerst in zijn leven naar depressieviteit, en geloof me, die jongen weet af en toe zich flink in de nesten te werken." Ze lip naar cloud en schudde hem voorzichtig door elkaar, alsof ze zijn DERDE moeder was. Ze zuchtte toen hij amper reageerde "Ik breng hem naar huis, slaap zal hem goed doen." ze trok haar vinnen van vuur op haar rug in en hield cloud voorzichtig in haar armen "Tot ziens" grauwde ze in slecht mensch.

"Wacht!" riep Levi en Lauren schoot naar voren. Hij sprak in de Drakentaal tot Fiëra: "Slaap zal hem niet helpen. Als hij eenmaal in bed ligt, dan zal hij daar blijven en heeft hij geen zin meer in het leven. Als hij niet wil vergeten, laat me hem dan in elk geval van zijn depressie afhelpen." Hij keek smekend naar de andere draak. Hij was nu helemaal oranje en moest de energie ergens loslaten.

Fiera zuchtte. Deze jongen kende haar cloud blijkbaar nïet, niet zoals Alexis hem kende, of de rest van het gezin. "Geloof me, ik ken cloud, hij is doodop, hij moet slapen, en daarna zullen zijn moeder, en de moeder van zijn half-zus hem wel vastbinden en dwingen te eten, geloof me, hij is in goede handen" ze sloeg met haar vleugels en vloog weg. aan de ene kant wilde ze de zorg van haar -tenminste hoe zij het beschouwde- zoon niet aan de vijand overdragen, zelfs al had deze geen kwaad in de zin.

Lauren vloog erachter aan. Hij bracht zijn snorspriet naar het hoofd van de andere draak en liet zien wat er gebeurde als ze Cloud nu meenam. Ondertussen maakte Levi een bed van bladeren. Cloud moest inderdaad slapen, maar niet in een bed. Dan zou hij geen zin meer hebben om eruit te komen.

Dit was wat Lauren liet zien: 'Cloud lag in zijn bed, doodsbleek en met een beetje kwijl aan zijn mond. Zijn moeder en overige familie leden probeerden hem in uiterste nood te voeren, maar Cloud spuugde het weer uit zodra het op zijn tong lag. 's Nachts sliep hij niet en kermde in zijn halfslaap alleen maar over Alexis. De volgende ochtend lag hij met een epileptische aanval in bed hevig te trillen.'

"Wil je dat," vroeg Lauren terwijl hij zijn snorspriet weer weghaalde.

een traan rolde over fieras wang 'nee' zeiden haar lippen geruisloos. maar ze maakte geen aanstalte om om te keren. "Ik...kan hem gewoon niet niet naar huis brengen" ze moest haar best doen om haar ste te bedwingen "Ik houd van hem als of hij mijn kind is, en dat terwijl hij al twee moeders heeft, " een zwak lachje speelde een seconde om haar lippen "Ik kan hem gewoon niet hier laten, ik kan het neit, hij meot mee ik weet neit aarom, maar ik heb een voorgevoel" ze nam een volgende versnelling en verdween in de verte.

Levi pakte de staart van Lauren, die nog op de grond hing. Op hetzelfde moment zette de draak de achtervolging in en na een tijd vlogen ze naast Fiëra en Cloud. "Luister nou," riep Lauren. "Wil je een depressieve Cloud die voor de rest van zijn leven geestelijk gestoord is? Of een Cloud die geholpen wordt door twee helers die alles doen wat ze kunnen?" Levi stond hem bij elk woord bij. Hij zat inmiddels op de kop van de draak en keek smekend naar Fiëra.

jorn, het gesprek moet een beeje afgesloten worden, het verhaal van cloudje gaat elders weer verder, op de kliffen

New
--------
Diego oefende in het magische regenwoud met zijn krachten, hij had ze nog niet helemaal onder controle, en het leek hem slim er eens mee te gaan oefenen. Hij liet zichzelf opstijgen, het verliep eerst bibberend, maar na een paar keer ging het soepeler. Hij liet zich weer zakken en toen hij eenmaal op de grond stond, zei hij tegen Talitha; Dat ging beter dan ik had verwacht, met een knipoog erachteraan. Talitha blaasde rook en leek tevreden. Diego ging verder met zijn dagelijkse oefeningen, zoals luchtballen naar Talitha sturen, die zijn met haar staart wegsloeg.