Het bos van Inx

Het bos van Inx is een niet heel groot bos maar toch groot genoeg om er twee dagen in rond te dwalen. Het staat aan het einde van het dorpje Inx en is vrij rustig. Er leven wel enkele gevaarlijke wolven maar verder is het er vrij ongevaarlijk. Er is veel gras en het is daar erg mooi. Door het bos van Inx stroomt een klein beekje.

Level: -
Personen: Max. 10

Pandora liep rustig door het bos dat aangrensde bij haar huisje. Het gaf haar altijd rust om na te denken. En die rust had ze nu hard nodig vond ze. Ze liep in haar broek en tuniek langs het beekje. Ze vond het namelijk een mooie warme nacht en Pandora was op weg naar de open plek.

Arian zuchtte, hij zat op een boomstronk op een openplekje in zijn uppie viool te spelen. Het was bijzonder dat hij ditmaal zelfs de zwarte kater had weten af te schudden. Hij was eerder die dag wezen zwemmen en had geen schoenen of shirt aan waardoor ze zijn lidteken en tatoo goed kon zien.

Pandora neuriede een oud liedje van vroeger en volgde het water tot zze af moest slaan. Er was geen pad in dit bos maar Pandora kende het gewoon helemaal. Ze kwam graag op de open plek, dan bleef ze daar een nacht en keek ze naar de sterren terwijl ze voor zichzelf zong. Vaak deed het haar goed omdat de sterren haar lieten huilen. Dan konze er daarna weer helemaal tegenaan. Op haar geneurie na was het nog vrij stil in het bos vond ze.

Arian zette het lied in wat hij voor Ranita had geschreven. Een paar tranen branden in zijn ooghoeken door de treurige muziek en herinneringen. Hij zuchtte en moest even stoppen op een traan uit zijn ogen te vegen. Toen speelde hij weer verder en kon zich nu beter inhouden.

Pandora hoorde zachte muziek die steeds harder werd naarmate ze verder liep. Ze werd erg nieuwsgierig naar wie er in het bos was. Ze wist dat er weinig mensen in het bos kwamen. Ze vond dat er heel erg goed werd gespeeld en neuriede een liedje dat er bij paste erbij. Het was een moeilijk lied omdat het erg emotineel lag maar het lukte Pandora goed. Zachtjes liep ze verder. In de verte zag ze de open plek en ook zag ze er iemand zitten.

Arian zag een aura datdichterbij kwam en stopte met spelen. Hij legde de viool in de koffer en liep een paar stappen in de richting van het Aura, het was niet wie hij dacht dat het was. Teleurgesteld liep hij weer terug. Hij ging weer op de stronk zitten, het kon bijna niet dat het Ranita was geweest. Hij zuchtte.

Pandora liep dichterbij. Ze liep de openplek op en keek de jongen aan. 'Je speelt erg mooi..' zei ze zacht. Zelf was ze opgehouden met neurien toen ze hoorde dat hij was gestopt met spelen. Ze wist niet wie hij was maar dat maakte haar niet uit. Langzaam zakte ze op de grond. Een paar meter van hem af in de kleermakerszit.

Arian zuchtte en hield stijfjes zijn mond. Hij schoof zijn enkel met het lidteken achter zijn andere voet. Hij pakte zijn Viool weer en ging weer verder met het liedje. Hij ging op in de muziek en vergat alles om zich heen, als hij echt zijn best deed kon hij zich verbeelden dat hij weer met Ranita op het dak stond.

Pandora bleef zitten en luisterde naar zijn muziek. Ze raakte in haar eigen gedachtes verzonken terwijl ze naar de hemel keek. Ze wist niet of de jongen het erg vond dat ze hier zat, maar anders had hij er anders vast wel iets van gezegd. Ze dacht aan haar familie en de vrienden die ze had verloren.

Arian zuchtte en boog zijn viool weer op. Hij kom het lied niet alnger dat een paar minuten spelen zonder te janken. Hij zuchtte "Ik zou graag weten voor wie ik speel" verzuchtte hij. Hij haalde een paar aalbessen uit zijn tas en begon erop te sammelen. De zure smaak vulde zijn mond.

'Pandora Destiny. Zou ik dan ook mogen weten van wie ik dit lied hoor?' vroeg ze hem terug. Ze glimlachte een kleine vriendelijke lach naar hem en leunde tegen een boom aan. Ze merkte dat het niet een hele vrolijke jongen was op het moment, maar dat maakte haar niet heel veel uit.

Arian zuchtte, hij hield er niet van als mensen zijn naam wisten, na twee jaar was hij eigenlijk nogsteeds bang dat zijn vader hem zou vinden "Arian" zei hij monotoon. Hij zuchtte en stuurde wat water uit zijn waterfles naar zijn mond. Hij slikte et water door en knikte.

'Je hebt dus ook magie..' zei ze kalm tegen hem. Ze had geen idee waar dit gesprek op uit zou lopen. Ze staarde weer naar de hemel. Ze hoefde niet perse een gesprek te voeren. Zolang hij dingen zou zeggen zou ze antwoord geven. Ze zou alleen niet weg gaan. Heel zachtjes neuriede ze een liedje dat ze op het deuntje van zijn liedje had gemaakt.

"Inderdaad" verzuchtte Arian. Hij liep een stukje en ging op zijn rug op het gras liggen. "En ik verwacht jij ook" zei hij. Hij verwachtte geen andwoort. Hij staarde naar de sterren en de maan. Hij was kort geleden vol geweest, wat het nieuwe kattenjaar had ingeluid. Hij volgde met zijn ogen een langswaaiend blaadje.

'Ja.. Ik ook..' zei ze kort. Ze zag vanuit haar raam in haar huisje altijd de maan. Ze vond hem altijd prachtig en kon er uren naar staren. Ze keek glimlachend naar de maan. Even keek ze naar Arian en dacht aan haar familie.Ze had geen idee waarom ze aan hen dacht maar algauw was ze hen weer kwijt.

Arian keek even naar Pandora. Ze leek wel wat op Ranita, hetzelfde haar en gezicht,maar haar ogen waren compleet anders, en als hij goed keek zag hij dat de vorm van haar gezicht toch iets anders was en haar haar een iets andere kleur. Hij keek weer zuchtend naar de sterren. Na een poosje werd hij het zat en draaide op zijn buik. Hij keek naar de op zijn ademhaling buigende grassprietjes. Pandora zou nu zijn kattentatoo kunnen zien, maar dat boeide hem niet.

Pandora bekeek Arian even. Ze zag een tattoo en keek even naar haar eigen teken op haar hand. Ze zuchtte zacht en speelde met haar had waar het pentagram op zatmet de ketting die ze even af had gedaan. Ze glimlachte en vroeg zich af waar hij aan dacht. Ze ging niet in zijn gedachtes wroeten. Dat had ze afgesloten omdat het onders te druk werd.

"ik heb water en aura" zei hij zonder ook maar iets te zeggen. Ergens in de verte hoorde hij een bekende kattenstem zijn naam in kattentaal roepen. "Hier"miauwde hij terug met menselijk accent. Hij zuchtte. Zwarte Kater (originele naam he, voor een zarte kater) zou zo welkomen opdagen en dan zou hij geen meter van Arian meer af wijken. Hij zuchtte.

(Heel origineel!)

'Ik heb vuur en telekinese. Maar ik ga niet ongevraagd in je hoofd zitten wroeten hoor..' zei ze er snel achteraan nadat hij had gezegd wat voor een krachten hij zelf had. Daarna hoorde ze het gemiauw en keek Arian even aan maar liet het verder rusten. Ze was een stuk minder nieuwsgierig.

Na een paar seconden dook er een zwarte Kater op. Hij mauwde nog kort Arians katten naam en sprong op diens rug. Hij ging bovenop de tatoo liggen en begon geeuwend te spinnen. Arian zuchtte. "Je mag best in mijn hoofd wroeten, je zou de eerste niet zijn" hij zuchtte en de kat begon tegen Arian te mauwen, die verstond er maar bar weinig van, maar dat boeide de kater niet.

'Waarom zou ik in je hoofd gaan wroeten.. Wat heb ik er als buitenstaander te zoeken..' zei ze voor zich uit. Ze bekeek de zwarte kat even en vond het een mooi dier. Ze zocht in haar gedachten naar Desdemona en die antwoordde eraan. "Is er iets?"vroeg die. "Nee hoor. Ik wilde weten of alles nog heel was.." "Helemaal Mevrouw." "Dankje Dedemona." Daarna richtte Pandora zich weer op haar eigen gedachtes.

Arian knikte "Daar heb je een punt, maar het maakt het altijd wel makkelijker praten, en ik hoef geen dingen uit te leggen die erg pijnlijk liggen" Hij draaide zich op zijn rug en zette de kat op zijn buik. Hij aaide hem even. Hij begon het liedje te neurien terwij zijn hoofd gevuld werd met pijnlijke herinneringen aan Ranita, hij liet ze dirkeer maar gewoon over zich heen gaan, alle lol die hij had gehad met haar en die pijnijke leegte die hij voelde sinds ze weg was.

Pandora luisterde naar zijn liedje en zou wachten met antwoord geven tot hij klaar was. Ze vond het niet horen om zomaar ergens doorheen te praten. Hij had daar wel een punt. Dat wist Pandora heel goed, maar ze wilde niet zo graag alles van iemand weten. Al maakte hij haar nu wel nieuwsgierig. Pandora deed haar best om niet in zijn hoofd te kijken maar zag toch een soort van beelden van hij en nog een meisje.

Hij zuchtte en hield op met neurien voor hij moest huilen. hij veegde onopvallend een traan uit zijn ooghoek. en haalde diep adem. Hij bande Ranita weer uit zijn gedachten en ademde rustig. "Rania, waar ben je" mompelde hij zachtjes voor hij zijn hoofd draaide. Hij keek naar het aura van Pandora.