De uitgestrekte vlakte-Tweeling

De uitgestrekte vlakte is een groot, open veld bezaaid met kleine stroompjes water. Rondom dit veld staat dunne bebossing en het gebied tussen de stroompjes is bezaaid met hei die over grote, zware rotsblokken heengroeit. Het is er helemaal vlak, op de rotsen na. En het is er groot genoeg voor meerdere mensen en draken, het is een perfecte plek voor een gevecht

Aantal personen:-
Level:-
Regels: Hier wordt het gevecht gehouden waar hikaru doodgaat.

Hikaru liep grijnzend verder over de valkte. De zon zou over een half uur op komen. De meeste zouden het super mooi vinden maar Hikaru haatte altijd dat moment. Dan werd hij weer die sul. Rustig trapte hij tegen een steentje aan terwijl hij alles van de laatste dagen op een rijtje zette. Ondertussen keek hij in gedachten om zich heen naar andere mensen.

Katniss vloog met Rue over de vlakte. Ze sprong ergens aan de rand van haar draak af en zweefde rustig naar de grond. Ze landde met een zachte plons in een van de vele slootjes die over de vlakte heenliepen.
Ze stapte eruit en blies haar voeten onopvallend droog terwijl ze over de vlakte liep.

Sabel vloog over op MAM en zag de aanstaande vader staan. Ze zette MAM neer en liep glimlachend op Hikaru af. "Hooi" zei ze vrolijk Ze liep aar hem toe en gaf een kus op zijn wang. Ze legde haar handen op haar dikke buik en glimlachte lief.

Hikar luisterde goed om zich heen en hoorde uiteindelijk twee mensen hun gedachten. Eentje kende hij nog niet maar was ook een magier van het twaalfde. De andere kende hij maar al te goed. Grijnzend draaide hij zich om naar Sabel. ´´Hoi schoonheid´´ zei hij als compliment. Hij keek even naar de buik maar snel weer naar Sabel.

Sabel gaf Hikaru een knuffel. "Ze woden steeds sterker, de laatste tijd komen hun gedachten steeds dichter in de buurt van echte dingen, laatst dachten ze de hele avond aan de kleuren turquase en baby blauw" Ze glimlachte lief "Hun gedachten zijn zeer rustgevend"Ze glimlachte.

Hikaru bleef grijnzen. Hij kon nog steeds niet geloven dat hij vader werd. Overdag was dat een stuk makkelijker weat het gelukkig ook snel ging worden. S´nachts miste hij ook het vader gedrag maar goed.´´Leuk´´ zei hij zo blij mogelijk. Hij probeerde ook er blij mee te zijn omdat Sabel er toch wel achter kwam als het niet zo was.

Sabel knikte "Ik weet het" Ze zuchtte "Ik heb soms ook even dat ik er absoluut niet blij mee ben, maar ik probeer daar niet aan te denken" Ze glimlachte lief "Ik lees gewoon hun gedachten en word weer kalm" Ze glimlachte evn en legde haar handen op haar bolle buik "Ze werken kalmerend, of tenminste hun gedachte."

Hikaru knikte. Hij was blij dat hij een jongen was en niet met een grote buik hoefde rond te lopen. In gedachten hield hij de andere gedachten in de gaten. Die kon hij misschien nog snel even pakken voordat de zon onder ging. Dan had hij tenminste wat bij zijn missie geholpen. Snel dacht hij ergens anders aan omdat het waarschijnlijk niet zo leuk voor Sabel zou zijn.

Sabel knikte "Ik begrijp het hoor, dat je wat aan je missie wil doen" Ze glimlachte "Zou ik ook doen als ik bij jouw rijk hoorde en ik niet met dit geval rondliep" Ze klopte even op haar buik. "O wat mis ik flinke gevechten" ze zuchtte. Haar trainingengingen ook al niet meer door.

Katniss zag verderop twee mensen staan. Een jongen en een meisje met een dikke buik. Ze gokte dat de jongen de vader was. Ze had geen zin om een persoonlijk gesprek te verstoren en ging dus rustig op een steen zitten en dacht na over de twaalf rijken.

´´Wat er nog niet is kan komen. Je haalt het over een jaar wel weer in´´ zei Hikaru grijnzend. Hij hoorde dat het meisje op een rots ging zitten en hun ook zag. Verassing was weg maar dat vond Hikaru niet erg. Alleen meer uitdaging. ´´Blijf maar nu veilig hier als er een gevecht los barst dan mag jij niet vechten´´ zei Hikaru in gedachten had hij al lang misschien weg gesptreept. Hij gaf Sabel nog een kusje en liep daarna zelfverzekerd naar het meisje. Het was te weinig tijd om er om heen te draaien wist Hiakru.

Okee, is het plan verandert? Waar omheen draaien?
-------
Katniss zag dat de jongen op haar afliep en stond op. Ze ging in een zelfverzekerde houding staan en keek de jongen strak aan. "Hallo," Zei ze luchtig. Ze wist bijna zeker dat hij een dertiener was. Maar wou niet zomaar iemand aanvallen. Zeker niet een toekomstige vader. Maar als hij haar zou aanvallen, zou ze niet twijfelen.

nee niets is verandert , Hikaru wou niet om een gevecht heen draaien.
--------
´´Hoi´´ zei Hikaru met een grijns. Hij liep gewoon door naar het meisje toe. Hij had al lang gezien dat het Katniss al verwachtte dat hij haar wou aanvallen. Hij keek haar recht aan met een grijns. Achter haar stond de zon nog niet dus het was nog nacht. Hij zou net genoeg nacht tijd krijgen om deze hopelijk te doen.

Katniss stond op scherp en wachtte tot de jongen aan zou vallen. Ze begon hem te analyseren. Hij zag er niet echt uit als een vader, vond ze. Hij was waarschijnlijk een dertiender. En toch wou ze hem niet als eerste aanvallen, daar bleef ze bij. Hij kon ieder moment iets op haar afvuren.

Hikaru deed zijn best om zijn gezicht in de plooi te houden. Eigenlijk wou hij hard gaan lachen om die gedachten maar dan kon Katniss misschien weten dat hij telepathie heeft. Dat zou hij niet snel laten merken. Ondertussen had hij wel wat informatie gevonden in herinneringen. Zoals haar krachten. Hikaru keek even naar de horizon en zag dat de zon bijna op zou komen. Hij kon dus geen praatje maken. ´´En wie mag jij zijn´´ vroeg hij aardag terwijl hij achter Katnis wat rotsen naar boven deed met telepathie.

Katniss merkte wel dat Hikaru iets deed met zijn krachten, want ze zag dat hij zijn gezichtsuitdrukking lichtelijk veranderde omdat hij zich concentreerde. Maar ze zei gewoon rustig; "Katniss." Het was niet erg om een dode haar naam te vertellen.

´´Fijn Katniss het is best irritant als h....mensen andere afluisteren´´ zei hij rustig. De stenen werden ondertussen scherper door een klein beetje wind er tegen aan te doen. Hij keek haar recht aan. Hij kon er wel om heen draaien maar de tijd was bijna op. Hij vuurde de stenen van achteren af. In zijn ooghoek bleef hij kijken naar de horizon.

Sabel zuchtte "Ik wist het" en ze vloekte binnensmonds "Ga niet dood, ze zal mij niet vermoorden, maar ik denk dat jij geen genade zal ontvangen." Sabel glimlachte even "Hooy, Ik ben Sabel. Mede twaalfer en zwanger van een tweeling" riep ze met een glimlach naar het meisje. Inmiddels wist ze al een hoop van het meisje en alle eventuele info stuurde ze door naar Hikaru. Ze was dan wel twaalfer, maar de vader van haar tweeling had ze liever levend dan dood.

Katniss hurkte en ontweek de stenen, ze vlogen rakelings langs haar hoofd. Ze stuurde meteen een paar luchtboomerangs op haar tegenstander af en pakte haar boog. Ze legde een gifpijl aan, die verlammend werkte. Ze richtte zorgvuldig op de borst van haar tegenstander.

-Ik moet dit doen voor mijn rijk- dacht Hikaru terug naar Sabel. Hij maakte snel ook een paar boemerangs en vuurde die op de andere af. Ze waren allebij gelukig ongeveer even sterk. Een boemerang kwam er wel door maar die kon Hikaru wel ontwijken. Hij zag meteen de pijl en wist wat het kon op leveren. Hij consentreerde zich op de pijl zodat die langzaam begon te bewegen.

Katniss spoorde de pijl aan met een windvlaag zodat hij een beetje uit koers ging maar toch wel een stuk sneller ging. Hij had dus telikinese. Ze probeerde zo min mogelijk te denken over welke aanval ze hierna zou gaan doen, omdat hij dat waarschijnlijk dan zou merken. Dat zou moeilijk worden.

Hikaru kon met wat luchtsturen en hulp van telekinesse de pijl langs hem heen laten gaan. Hij kwam er alleen een beetje laat achter dat het vlak voor Sabel kwam. Het was gelukig nog ver genoeg dat het haar hopelijk niet raakte. Hikaru had niet veel tijd om daar op te letten. Zijn gedachten waren bij het gevecht en de zon. Die over een paar minuten echt op zou komen. Hikaru beet op zijn lip. Hij moest dit snel af maken. Hij keek naar Katniss en maakte met al zijn kracht pijnscheuten in haar hoofd.

Katniss greep naar haar hoofd, het deed ontzettend pijn. Ze probeerde het te helen, en dat temperde de pijn lichtjes, nu was het alleen nog maar een zeurende pijn. Ze stuurde nog twee verlammende pijlen op haar tegenstander af, maar ze waren niet zo goed gericht als de vorige door de hoofdpijn.

Hikaru kon de pijlen nu beter ontwijken maar zijn tijd was op. De zon was nu op en meteen zag je hem veranderen. De grijns en zelfvoldane blik veranderde naar een glimlach en aardig. De pijn die Hikaru eerst aan Katnis haar hoofd deed werd een stuk minder. Dat kwam omdat hij nu niet meer wou vechten.