De uitgestrekte vlakte-Tweeling

Katniss merkte de verandering niet omdat ze te druk was met het gevecht. Ze vloog met een grote boog naar hem toe en haalde uit met haar dolk. Ze vond het wel gek dat haar hoofdpijn een stuk minder was geworden maar besteedde er verder geen aandacht aan.

Hikaru probeerde de meeste stoten van de dolk te ontwijken maar dat lukte niet altijd. Er verschenen kleine sneden op zijn armen benen en eigenlijk wel overal. Alleen niet diep genoeg om dood aan te gaan. Hikaru keek naar Katniss. Eigenlijk moest hij terug vechten maar dat kon hij gewoon niet zo goed.

Katniss verbaasde zich erover dat de soon to be father niet terug vechtte. Dit vond ze vreemd, maar zag ze ook als een kans om het af te maken. Ze haalde uit naar zijn borst met haar dolk. Haar beweging was snel en met een grotere kracht dan de vorige.

Hikaru kon nog maar net ontsnappen aan de haal door flink wind te zetten en naar achter te vliegen. Hij keek schuldig naar Katniss. Als ze nu zijn blik zag dan zou ze misschien merken dat hij niet wou vechten. Maar hij had wel snel door dat het geen zin had. Hij moest dus Dim mak gebruiken. Rustig ademde hij in en uit en merkte weinig van dat hun gevecht langzaam in de richting van Sabel ging.

Haar tegenstander sprong van haar weg, dus begon Katniss weer met haar pijlen. Het had niet veel zin om lucht te gebruiken omdat haar tegenstander die kracht ook had. Ze spande dit keer niet-giftige pijlen aan en schoot er drie af, een recht op hem en twee een tikkeltje naast hem, zodat hij niet opzij kon springen. Ze besefte niet dat Sabel vervaarlijk dichtbij stond.

wel een kort gevecht maar nou en
----------
Hikaru maakte zich klaar om de ene pijl te ontwijken. Maar achter in zijn hoofd hoorde hij twee kleine gedachtens. De kleine tweeling merkte de pijlen die op hen en Sabel af kwamen. Meteen verloor Hikaru zijn consentratie. Als een bezetende wist hij niet wat hij moest doen. Behalve een ding wat kon helpen. Hij sprong recht voor Sabel en ving met zijn lichaam de pijlen op. De pijn dat het ijzere ding recht door zijn lichaam boorde voelde hij niet. Alleen die blijheid dat hij drie wel goede leventjes had gered.

Katniss zag dat Hikaru zich voor Sabel wierp en besefte wat ze gedaan had. Ze sloeg haar hand voor haar mond. Ze durfde Sabel niet onder ogen te komen maar ze wou ook niet vluchten, dus bleef ze aan de grond genageld staan. Ze had een quasi-onschuldig iemand ernstig verwond, dit hakte er wel in. Ze voelde dat de pijn in haar hoofd snel aan het wegvloeien was. Toen besefte ze dat Hikaru zou sterven.

Sabel had in het begin licht geamuseerd gekeken, maar toen de zon opkwam verwachtte ze al problemen, die al snel kwamen, dag Hikaru vocht mamper terug en was al gewond. Toen ze de pijl zag komen wist ze al wat Hikaru zou doen, een paar tranen speelden al in haar ooghoeken. Toen haar vriend geraakt was stroomden de ranen over de wangen van het anders zo oppervlakkige meisje. Ze nam hem in haar armen was rode vlekken op haar kleding gaf. Ze voelde dat de tweeling ook verdroiet voelde voor het verlies van hun vader. Ze Drukte hem voorzichtig tegen zich aan en wiegde het bloedende lichaam een beetje.

Katniss stond daar maar nog steeds, ze twijfelde of ze moest proberen hem te helen, maar ze wist zeker dat dit haar niet zou lukken. Er stroomde een enkele traan over haar wang. Ze kon nog steeds niet vluchten, ze zou het gewoon niet doen. Ze zou gewoon wachten totdat Sabel haar voor van alles en nog wat zou uitmaken. Dat zou makkelijker zijn dan dat als ze weg zou gaan zonder iets te zeggen.

Sabel keek Kwaad op naar Katniss "Het is dat je van dezelfde partij bent, anders kon het zijn dat je op een morgen wakkerwerd met een mes in je zij, Trut" grome ze terwijl een traqan over haar kwade gezicht rolde. "Dat betekent niet dat je hier zonder pijn vanaf komt Bitch" gromde ze. Elk scheldwoord voorkwam dat ze nu het meisjes benen zou breken tussen twee platen van aarde, of haar zou volteren met psygische pijn. Ze keek naar de stervende vader van haa tyweeling, dit maakte haar nog vasbeslotener om de tweeling levend uit de oorlog te halen.

Katniss incasseerde de scheldwoorden rustig. Ze was eingelijk nog verdrietiger geweest als het meisje niets gezegd had. Ze kon gewoon de haat voelen, maar bleef toch staan, ze wist eingelijk niet waarom. Haar hoofd wou weggaan maar haar benen werkte niet mee. Ze keek naar het levenloze gezicht van haar ex-tegenstander.

miiss moeten we voor anne nog wat ruimte overlaten om te reageren

slim idee, vandaar dat ik nog niet weg ben xD. Zowiso zit ik te wachten totdat Sabel Katniss probeert te vermoorden c:, maar dan gaan we morgen gewoon verder.

Sabel gromde kwaad en stuurde haar haatgevoelens en verdriet, incusief her verdriet van de tweeling door naar het meisje, ergens had ze een voorgevoel dat ze die op dez manier meer opijn deed dan door haar uit te schelden. Ze drukte Hikarus lichaam dichter tegen zich aan en gaf een kusje op zijn inmiddels betraande voorhoofd. Ze kon amper geleoven dat hij dood was, -als de zon later was opgekomen dan had haar tweeling misschien nog een vader- dacht ze verwoed.

Katniss viel op haar knieen van de pijn en het verdriet dat haar hoofd binnendrong. Het deed verschrikkelijk veel pijn. Meer dan dat ze ooit gevoeld had. Op dit moment begreep ze pas echt goed wat ze gedaan had, maar ze deed geen moeite om het te helen of om het meisje te stoppen. Ze vond dat ze dit verdiend had.

even tussendoor
------
Hikaru was al snel weg gevallen. Uit alle macht probeerde hij zijn ogen open te doen en zijn lichaam te bewegen. Maar niks voelde hij bijna meer. Vaag hoorde hij de stem van Sabel. Er verscheen een glimlach opzijn gezicht ook al zat hij te sterven. Hij probeerde met al zijn kracht nog wat te zegen. ´´Zz.......oooo.....rrr.....gg goed voor´´ probeerde Hikaru met een zwakke stem te zeggen. Het laatste deel kon hij niet meer zeggen dus dcht hij het maar. -Voor je zelf, dagg- dacht hij nog. Hij voelde gewoon zijn laatste hartsla weg vloeien. Alles werd zwart maar nu was hij tenminste bij de schepper. Met het gevoel dat hij toch wat gdaan had in de wereld.

Sabel glimlachte naar hem, en de tranen rolden over haar wangen naar hikarus lichaam -zal ik doen, en ook voor de tweeling- dacht ze. Toen hij stierf drukte ze hem dicht tegen zich aan, alsof ze hem dan hier zou kunnen houden. "HIKARU"schreeuwde ze naar de wolken, ze legde hem voorzichtig neer op de grond en stond op. Er zaten rode vlekken op haar kleding. "Ik haat je" riep ze nar het meisje. Ze wenkte even met haar handen en een laag steen kapselde Katniss voeten in. Het werd steeds dikker, die kon nergens meer heen.

Katniss bleef gewoon staan, ze hoorde de woorden niet eens, ze voelde alleen de pijn die het meisje naar haar toestuurde. Ze deed niets, ze was in een soort van zweeftoestand waarin ze alleen maar dacht -wat heb ik gedaan, wat heb ik gedaan, wat heb ik gedaan- Ze voelde de aarde niet die het meisje om haar voeten heenstuurde.

Sabel ging stevig straan en twee sabels kwamen uit de plooien van haar jurk, Ze swaaide ze door de lucht en stak ze toen weer terug. "Je hebt geluk dat ik niet mag vechten en dat we aan de zelfde kant staan." Ze glimlachte vals, en de steen zat nu tot over Katniss middel en ze duwde het meisje de grond in, haar knien staken nu niet meer boven de grond. "Dat betekend niet dat ik je hier niet zonder voedsel of water half begraven mag achterlaten."

Er speelde een klein lachje om Katniss' lippen. Ze liet het meisje maar haar gang gaan. Ze zou er toch wel uitkomen, hoopte ze. Het meisje moest gewoon even haar woede uitvieren. Ze was uit haar schoktoestand en besefte dat het meisje ook wel echt gevaarlijk dichtbij had gestaan. Maar ze liet haar maar begaan.

Sabel liet Katniss nu tot haar ellebogen in de aarde zakken "Weet je meisje, je zal er niet makkelijk uit komen, en ja ik heb ook telekinese" ze grijnsde en met haar telekinese liet ze katniss pijn voelen over haar hele lichaam "Maar ik laat mijn nieuwe speelgoed niet zo snel aleen hoor, je hebt nog lang niet zoveel pijn gevoeld als de pijn die je hebt veroorzaakt."

Katniss glimlachte, alsof zij nooit iemand had verloren. Ze wist hoeveel pijn het deed. Toen de pijn door haar lichaam trok voelde ze het wel, maar ze reageerde er niet op. Ze maakte alleen kleine tornadotjes bij haar voeten die de aarde los begonnen te woelen. Ze was niet van plan vermoord te worden door een meisje die claimde dat haar verlies het ergste was wat je kon lijden.

"A a, ik laat je niet zo makkelijk gaan" Sabel grijnsde en veranderde de aarde rond Katnss in pure steen. Ze keek haar prooi aan "En ik claim niet dat mijn verllies het ergste is wat je kan lijden, ik wil aleen dat je je zo voelt als ik" ze zette de pijn die ze katniss gaf een graadje hoger.

-Geloof me maar, ik weet hoe je je voelt. Nou eingelijk weet precies ik hoe je kind je voelt.- Dacht Katniss. Ze voelde de pijn van het meisje. Dit was geen pijn van verdriet. Dit was een pijn van pure haat. Ze trok zich niets aan van het steen. Het meisje zou uiteindelijk wel weggaan of kalmeren, en dan zou ze zich er wel op een of andere manier uitkrijgen.

Sabel zuchtte "Dat kan best, dat maakt je daad nog erger" ze verhoorde de pijn nog een graadje "En het ergste vind ik is adt de zon opkwam, hij had een dubbele persoonlijkheid en bij zonsopkomst wilde hij niet meer vechten, wat je, als je goed had opgelet had kunnen merken." ze zuchtte