De uitgestrekte vlakte-Tweeling

Sayo liep rustig over de vlakte. Ze was net aangekomen in de twaalf rijken. Eigenlijk alleen kwam ze hier om haar half broer te zoeken. Ze was wel benieuwd hou hij er uit zou zien. Maar al snel verscheen er een beeld met de zelfde haarkleur als zij eerst ahd. Gelukkig had ze het geverft. Rustig liep ze verder terwijl ze in de verte een moeder met haar kinderen zag.

Sabel zag een meisje lopen, ze las standaard haar gedachten. En zag een beeld van Hikaru bij de gedachte broer. Ze schok ene beetje en las meteen het geheugen van het meisje. Snel liep ze naar haar toe "Sayo" sprak ze haar aan "Ik ben Sabel, je kent me niet, maar ik las net je gedachten." ze gimalchte "Je ben tante" ze wees naar de babys in de kinderwagen. "En ikheb ook slacht nieuws" ze keek bedroeft "Een stom kind heeft...nou ja.... Hikaru gedood" een traan rolde over haar wang.

Sayo keek verbaast naar de vrouw die naar haar liep. Ze leek wat jong voor kinderen dacht Sayo eerst. Rustig liusterde ze naar de woorden van het meisje. Langzaam probeerde ze elke zin te snappen. De vrouw heette Sabel dat was het makkelijkste deel. Daarna werd het een beetje raar. Hoe zo was ze opeens tante ? En hoe kende Sabel Hikaru ? Ook snapte Sayo dat Sabel krachten had maar ze was niet zeker bij welk rijk ze hoorde.

Sabel zuchtte "Hij is vader van deze twee" ze wees naar de twee babys "gEzien je geheugen ben je zijn zus, en dat maakt jou dus hun tante" Hij..ik...Ik wilde dat hij er nog was" ze zuchtte "Hij zou zo trots zijn op ze, hij wist gelukkig al wel dat ze magie bezaten." ze glimalchte.

Sayo keek maar nog een keer naar de klein wezentjes. Ze hadden wel de zelfde kleur als zij voordat ze het verfde. Was het dan cht wat Sabel vertelde ? Was Hikaru echt a dood voordat ze hem gezien had ? Was het echt zo dat hij daarvoor vader was geworden ? Haar ogen waren groot maar Sayo kon niets zeggen. Ze was zo lang op zoek geweest naar haar broer. Dan kwam nu een meisje op haar af gerend dat hij dood was. En dat Sayo tante was. Het was moeilijk te geloven vond Sayo.

Sabel keek het meisje aan "Dan geloof je het niet" ze haalde haar schouders op "Dan breng ik je wel even op de hoogte, het is een verschrikkelijk bloedbad, er is net echt iemaand aan het winnen, beide kanten groeien steeds sterker, een van de basten van jullie kant is Alexis, het vriendinnetje van mijn overgelopen broer" ze glimalchte "Ik weet niet aan welke kant ik nu precies sta, ik zal gewoon mijn wondertjes beschermen" ze haalde haar schouders op.

-Vind je het gek dat het moeilijk te geloven is- dacht Sayo. Maar dit betekende ook dat Sabel aan de andere kant stond waardoor het minder geloofwaardig was. Al wist Sayo van binnen al toen ze naar de baby's keek. Ze zuchte diep en keek recht naar Sabel. ''Oke ik geloof je , maar kan je wat meer over mijn broer zeggen'' vroeg Sayo beleefd. Ze kende hem helemaal niet alleen de naam van haar vader gekregen en dat hij hetzelfde haar had als zij eerst had.