De lange uitgestrekte meren - het rijk van de weegschaal

Alexis draaide haar hoofd, om te kijken. Tyson was totaal veranderd, een angstige blik was in haar ogen verschenen. Deze Tyson deed haar denken aan de mannen die haar moesten 'bewaken' aan degene die verkrachten, iets wat nare herinneringen opwekte en haar hele houding verslapte. Ze drukte zichzelf nog dichter tegen de boom aan, de stukken schors duwde zich in haar huid.

Carlos zag de boodschap dat Alexis geen gevaar liep, iets wat hem half geruststelde, Serafina wist niet waar Alexis in de afgelopen maanden in was veranderd. Hij keek om naar Serafina, "pas als het nodig is" antworde hij zachtjesin drakentaal.

Tyson bleef staan en glimalchte "Nou ja, hoe durf je me met zulk uitschot te vergelijken" hij bleef staan, maar zou haar beet kunnen pakken voor ze weg zou kunnen glippen. Hij glimalchte, weer een glimalch die zijn speelse ogen beinvloedden, er was geen glimpje blauw meer zichtbaar.

Serafina knikte Ze keek kwaad naar Tyson. 'kan jij alexis mentaal zeggen dat ik heb tegen kan houden indien nodig' was het laatste dat ze schreef.

Alexis hapte naar adem, ze kon de letters niet lezen die Serafina in de lucht schreef, en Carlos zag ze ook niet door het lichaam van Tyson.Snel deed ze een stap opzij, om van hem weg te gaan. De angst nam langzaam bezit van haar. ZElfs de kou voelde ze niet eens meer. "je lijkt er anders wel op." haar tem klonk zacht, maar voor het eerst was er weer wat vechtlust in te horen. Met een sprong naar rechts probeerde ze te ontsnappen.

Carlos knikte naar Serafina, dat kon hij, maar voor het eerst in haar stem was vechtlust te horen. Iets wat ze al lang niet had laten zien, het klonk zwak, heel zwak zelfs maar het was aanwezig. Carlos keek ingespannen naar Tyson, dit moest Alexis eerst zelf proberen op te lossen.

Tyson glimlachte "Vind je me niet aardig dan" zei hij gespeeld sip. Hij deed een stap in aar rixchtin en pakte haar polsen stevig beet. "Wat is er nou?" hij keek har aan met ogen die net veel goed voorspelden als ze niet mee zou werken, of zou doen als of om hem te verassen. Hij had als jochie van 8 al mensen vermoord en had het wel leuk gevonden, hij begon nu ook andere plannen voor alexis te bedenken, haar draak was duidelijk vuur dus haar verbranden zou weinig doen. hij gebruikte telekinese om haar te pijnigen, licht maar toch.

Alexis ogen leken vuur te spuwen toen haar polsen vastgepakt werden. Er leek iets in har te knappen. Ze zat niet meer opgesloten in een cel waar ze bedorven voedsel te eten kreeg, en geen ruimte voor enkele training was. Ze was nu goed gevoed, had haar krachten terug en wist weer wat het was om iets waard te zijn. "Laat me los, Honey-Love" siste ze, voor het eerst had ze haar 2 woorden weer gebruikt. Een schok ging door haar heen toen ze een pijnlijk gevoel door haar lichaam ging. Ze spande haar spieren aan en keek Tyson recht in de ogen aan.

Tyson grijnsde vals en pakte haar polsen steviger. als ze zou opletten zou ze merken dat en weer een zweempje blauw in de nu veel doffere oranje ogen zat.

Serafina keek carlos aan 'De ander in hem komt weer terug' schreef ze simpel.

Tyson grijnsde nog een keer en voerde het pijn niveau nog een graatje op. "Is er iets?" zei hij met een zogenaamd onschuldig gezicht, zijn ogen sprankelend van plezier.

Er leek wat te veranderen in de ogen van Tyso, langzaam ontspande ze zich een beetje. Ze hoefde zih dus geen zorgen te maken, waarschijnlijk zal de andere Tyson snel weer naar voren komen. Haar spieren spande zich in de korte tijd weer aan toen er pijnlijkere golven door haar lichaam begonnen te suizen. "Je vind je zelf wel stoer, hé." de stem van Alexis verraadde niet dat ze pijn had. Met een grote inspanning draaide ze haar polsen naar buiten, waardoor de handen van Tyson mee draaide. "Laat me los, of ik doe je wat, honey-love."

Tyson trok, duidelijk onder de indruk, zijn wenkbrauwen op "Ze kan beter tegen de pijn dan ik had verwacht, misschien omdat ze magie heeft" mompelde hij in zichzelf. Zijn glimalch verstomde "He balen, schoonheid, ik ben bang dat ik je moet verlaten en meneer watje weer terug komt" hij liet haar polsen los en deed een stap naar achter hij maakte een vaag overdreven buiginkje en grijnsde terwijl zijn ogen in een flits blauw werden.

Goede Tyson schudde even met zijn hoofd "Sorry" zei hij, zich duidelijk schamend tegen Alexis. De blauwe ogen waren voltrokken van schuldgevoel. Serafina kwam als een ijsvogeltje aanvliegen en ging op zijn schouder zitten. ze drukte haar kopje tegn zijn wang.

Alexis haalde opgelucht adem toen Tyson haar polsen los liet, ze wreef met haar handen over de pijnlijke plekken op haar polsen. Ze deed een stap naar voren, de pijn was eindelijk uit haar lichaam verdwenen, maar de pijn van de boomschors die in haar rug prikte nog niet. Ze keek naar Tyson die nu weer blauwe ogen hadden, maar zei niks. Ze wist ook niet echt iets te zeggen. Carlos liep trots naar Alexis toe.

Tyson keek haar aan "Sorry, voor alles wat ik..hij...wij... je aangedaan hebben" hij zuchtte en serafina vloog van zijn schouder, ze nam met duidelijk plezier de vorm aan van een appel met vleugels. Tyson schudde, eventjes glimalchend, zijn hoofd "Ik ga, voor ik nog iemand wat aan doe" mompelde hij en hij klom op ze appen met vleugels die met haar vleugels sloeg "Ik hoop voor je dat je me nooit meer terug zien" zei hij tegen haar voor hij opsteeg.

Alexis keek naar haar blote voeten, haar tenen hadden een blauwige gloed gekregen. Ze moest zich snel verwarmen, wilde ze niet ziek worden. "Tyson?" ze sprak vragend zijn naam uit. Carlos liep naar Alexis toe en gaf haar een duwtje om haar zin af te maken "Bedankt" ze keek naar de gloeiende, vliegende appel met vleugels. Waardoor er een grijns op haar gezicht ontstond.

Tyson begreep haar zin niet helemaal, maar had geen zin om het uit te zioeken, hij zou daar ook geen tijd voor krijgen, Serafina was al snel aan het wegvliegen, richting thuis, waar de rest van de wereld veilig was voor de andere Tyson.